استاد وطن شاه قایم

اشعار استاد وطن شاه قایم

یکد سم وم ژیوج زیات تر ازخوجان
یـــه موخیځ هم ژیوجیت هم نازیان
یه نه خـــوشرویند کهمت مستی یند
یه فــــوکټ غهڅین درون لپ مهربان
خیلی وخت نږجیداچټ نست وم درک
لهک چوږج تاقه مو یه تیڅ تر جوهان
یــــه چدام روز ڤید خو وم احوال ښنم
سهم پــــراد وز ومرد تا بـــــــومیان
یه څیــاڎد از دسگه جایین هر مو خیځ
وم ونــــم چـــــــیدرد بنهسم وز خوپاند
چهی ته مورد لوڤد یټچ تونازت خوش قفا
یه موشیـــــرن ڤید ومرد ڎهڎوم خو جان
قایم یکـــــــــــدس مهک جوهانند نست وفا
کی فــــــــــوکټ نازین درون یکد س نښان

August 12, 2017

این شب همــــــه شب در آرزویت بودم
تا صبح صفـــــا بـــه گفتگویت بـــــودم
یک عمر گذشت و شب سحر شد به امید
هـــــــر لحظه در انتظار رویت بــــــودم

August 12, 2017

روی گردان

رومگــــردان جان من آواره از دستت شدم
درمیان دیگـــــــران بیچاره از دستت شدم
روز گاری بود باهم همنشین بودیم چوجان
زنده بـــــودم رفتی و بیکاره از دستت شدم
گرچنین تقدیر بــــودی از چه رو گشتم پدید
از بـــــــرایی مردنـــــم آماده از دستت شدم
این عجب باشد که از یک رو شود محتاج رو
دل نبستی عـا قبت افتــــــــــاده از دستت شدم
عهد بستم با خداوند کـــــــریــــــــــم کار ساز
جزتــــــورا خواستم ازآن آزاره از دستت شدم
من همان پاکیـــــزه باز ویکه وتک خواه دهــر
آنچنان آزردیــــــم هــــــــــرکاره از دستت شدم
قایـــــم هـــر گـــــــز رونگرداند زرویت نازنین
زانکه انــــــدر زنده گی استــــاده از دستت شدم

10/5/96

دل ودل خانه ربوده دل وجان رستـــــاقی
سروپا همچوگل است سرو روان رستاقی
سرکشیده زمیــــــــــان گل وسنبل مه نو
مو فگنده طرف شانه چنـــــــــان رستاقی
می بــــرد روح وروان ازدل عاشق بنگاه
مي كشايـــد لب شیـــرین ودهان رستا قی
مژه برهـــــــــــــم زند و چشم ببددد باری
خون ىل مي كند از د يد ه روان رستا قي
این عجب قند وعسل شهدو شکرشیره ناب
خـــــوشتر از دیده ودل جورۀ جان رستاقی
قایمـــــــــا چند کنی وصف قدو زلف نگار
بخــــــدا بـــــرده زمن روح روان رستاقی

1396/4/30

دل ودلبند

دل میان سینه درشوراست از دستت نگار
می تپد هر لحظه از عشقت نمی گیرد قرار
یا بیــــــــــا دل از منی بیچاره بردارو برو
یا سرو تن ای نگار گل بدن بـــــــرمن سپار
با نگته گـــــــرم وشیرینت مرا کردی اسیر
عمر شد در آرزویت تا هنـــــــــوزم داغدار
غم میــــــــــان سینه افزودم که ناید بر زبان
من چه دا نستم کــه آخر می شود دل بیقرار
گر همی خواهی نکویی کن مرا باخویش بر
در دل شب زن مرا با حلقـــــــــۀ زلفت بدار
این همه رنج و عذاب ودرد از چشمت رسید
بر سر قایم عزیـــــز من مراو را دوست دار

8/7/95

روزی رسد که خانه وکاشانه گم کنی
شادی میـــان جنگل غم خانه گم کنی
از بسکه سوختی پر وبال عزیز خویش
در آشیـــــــانه سوز و پروانــــه گم کنی

July 02, 2017

پیش لب تـــــو شهدو شکر هیچ بود
باگل بــــــــدنت لالۀ تــــر هیچ بود
هرگز نرسد به بـــــوی زلفت کا فور
با بوی تنی تو مشک تــــــر هیچ بود

July 02, 2017

عمریست در آرزو رویت سوزم
تا چند دگر به جستجویت سوزم
این زنده گی شد همه فدای غم تو
همچون پر پروانه به رویت سوزم
*****
این شب همــــــه شب در آرزویت بودم
تا صبح صفـــــا بـــه گفتگویت بـــــودم
یک عمر گذشت و شب سحر شد به امید
هـــــــر لحظه در انتظار رویت بــــــودم

*****

یکبـــــــار بیــــــــا که تا ببــــــینم رویت
آرام کــــــــــــنم زدیــــــدنی ابــــــــرویت
جان سوخت زهجر ودیده چشم تـــــو ندید
کی دست رسد بـــــه حلقـــــــــۀ گیسویت
*****
از عشق تــــــــــــو بس نماز میخوانم من
با سوز دل و گــــــــــــــــداز میخوانم من
از بهر امیـــــــــــد آنکه بیــــــــــنم رویت
دانم ز بـــــــــــر نیــــــــــــاز میخوانم من

26/8/ 95
*****

وابسته به زلف یار بـــودم همه عمر
یا درغم اوخمار بـــــودم همه عمر
پیــــوسته به جستجوی رویش بودم
یک نقطته که انتظاربودم همه عمر
*****
عمری بگـــــزشت ومن گـــــدایت بودم
درهــــــــر نفسی کــــه آشنــــایت بودم
بی روی تو خواب وخور همه بود حرام
با این همـــه غصـــه با خــــــدایت بودم

July 02, 2017

تو پرچهمین څه خین ښوځ دل خرابین
تو څیمین یت څــــــــه سین آدم کبابــین
ڤروږین ڎهڎ سیچ دهڎ پرگـــــــږین جان
توپوټچین لپ کـــــــــږک زارڎ بیسوابین
*****
نگاه گـــــــــــرم وشیرینت مرا جاندر بدن سوزد
همین گـرمی رخسارت مرا هم جان و تن سوزد
چگــویم از میـــــــان سینه سوز درد و هجرانت
همین سوز میــــــان سینه در تن پیــرهن سوزد

June 30, 2017

مرا در عشق چشما نت پری جان سوختی سوختی
مــــرا دورازگلستا نت چــــومستان سوختی سوختی
چـــــرا در آتش عشقت فــــــگندی مر به عمر اندر
مرا دور از دبستــــــا نت به زندان سوختی سوختی
*****
درعرصۀ زنده گی به تــــــــــــــــــــو گل نرسد
با جهد زرینـــــــــۀ تــــــــــــــــــــــو سنبل نرسد
چشمی داری کــــــــه مهر عــــــــــــالم در اوست
با خندۀ تــــــــــــــو صدای بلبل نــــــــــــــــــــــرسد
*****
مرا در زنده گانی جز وصالت هیچ راه هی نیست
مرا جزتو درین عالم دگــــــــر امید گاه هی نیست
به هرجایکه رفتــــــــــم خاطرت افزونتـــــــرگردید
مرا جز پیش چشما نت مقــام داد خــــــوا هی نیست
*****
من دل بتــــــــــــو داده ام بکـــــــس دل نــــــــــــدهی
با بل هـــــــــوسان شوم سنگ دل نـــــــــــــــــــــدهی
آنانکــــــــــــــه پی مــــــــــــــرام و مقصد گــــــــــردند
هـــــــــــرگــــــــــز به خیال خام و باطل نــــــــــــد هی

June 30, 2017

مهر چشمانت نگا رینــــــا دل ودل خـــــــــــــانه سوخت
آن نگاه گـــــــــــــــرم شیـــــــــــرینت منی دلداده سوخت
روی نیکــــــــــــــــویت میــــــان زلف نازت همچو شمع
سوختی جـــــــــانم بسانی همچوشمع پروانـــــــــه سوخت
*****
تت عجب خوشروی گلک ازﻔـــــــــــوک گلینت بیدد
از فـــــــــوکټ کهزار گلینت سنبلینت بیــــــــــــــــد د
تورد څه یا ﮆ دشونچک څه شهنددلته سود بیخود اجان
تنــد عجب خـــــــوشروی صدا ازبلبلینت بیـــــــــــــدد
*****
تت مو کهزار گل څه ﭬد تت شچ کوکهدند گل چچید
یم بهــــــــار یتت تویت نست مهش ارود بلبل چخید
وزگه یـــــم لـــــــو ما هی یت اصلا نبافت بی ښڅ یدم
دوسگه وخت تنــد یا یــدت یانی موجان یکسر چتید

June 30, 2017

از ریاست رفتن ومردن یکیست
زنده سویی قبر غم بردن یکیست
نیک میدانی ریاست چون شکر
واگذاری زهر دم خودن یکیست
دل چنــــــان وا بستۀ این باب ودر
منفکی دنیــــا بهم خوردن یکیست
نزد او صد آرزوهــــــــــایی دراز
گــــر یکی ماند دل آزردن یکیست
گـــرچه کار ازاو نمی آیـــــد برون
رفتنش با خون دل خوردن یکیست
قایما درنزد تو حرف است هنوز
مال ملت خــــودن و مردن یکیست

June 14, 2017

از دست ارخت ښڅین موجان تارت بوود
هــــــــــرسال نیت کنم مویسرتـــــه نسود
فهموم ته د داند مو روح وملکند بنــــــدان
یم جسم ارود ڎرازخــــــــوجان یاڅند ټود
*****
تو پرچهمین څه خین ښوځ دل خرابین
تو څیمین یت څــــــــه سین آدم کبابــین
ڤروږین ڎهڎ سیچ دهڎ پرگـــــــږین جان
توپوټچین لپ کـــــــــږک زارڎ بیسوابین
*****
نگاه گـــــــــــرم وشیرینت مرا جاندر بدن سوزد
همین گـرمی رخسارت مرا هم جان و تن سوزد
چگــویم از میـــــــان سینه سوز درد و هجرانت
همین سوز میــــــان سینه در تن پیــرهن سوزد
*****
نگاریــــنا غم عشقت مرا بی بال وپرکردست
بجز از مهر چشما نت همه از سر بدر کردست
نمیدانم چسان این غصه را از سر بدر سازم
چنان از خدمتت دورم مرا بی بال و پر کردست

June 06, 2017

ان سهوت تـــــــــــــو غونجین ڎید شما لک
تو جهلد جهلد راست کنهت دیڤ کښت وراوک
نـــــــــــــــــــــــټم وهڎ گهل تیت تعیین چسم تو
موجان ټـــــــــــــــــــودت مو یوښکینین قطارک
*****
تویت باغرد قـــــــــــــــــــــــدم ڎادت مو جان ټود
موجان ټــــــــــــــوڎ جت مومهغزت استخوان ټود
څرهنگهج ژیـــــــــــــــــــوجگه ید ڤود چود بیجان
مویوښک تـــــــــــویدت مو عمر ست خالی غم ڤود
*****
څیمینته څـــــــــــــه روځ ازمو جسمند جان تیزد
پوټچین څــــــــــــــــــه بڎ یمب از دلند ایمان تیزد
قایم مه خــــــــــــــــــــو عمر وم فروږینرد ڎاڎج
یه تایـــــــــــــــــــــد د ا ڤین ازخو خوږنانند تیزد
*****
تویت تایــــــــــــــــدت مو یوښکیین شچ نسین گیر
موجان ټــــــــــــــــــودت موحال ویران موپیڅ خیر
نچودت دوسکټ قایـــــــــــــــــــــــــــم ته مس رحم
غلټ نودت تـــــــــــــــــــو خوش روی قهد ت درگیل

*****

وزوم چوښتت تویین ڤارج تیر سوارچود
وزوم نیودت فوکټ مردم قرار چود
روانت ست پنـــایت ڎاد وزوم ټود
ننوستم از وملکندوم فــــرار چود
*****
یک بارگه تــــــــــــوید قبول توجانرد
مهست رهگت کـــــــــــه پل موآسمانرد
یکبارگه موڅیم تـــــو وینت خو جان ڎهم
برزین که خـــــــــوگل جناو موجانرد
*****
دس څیمت هرید ربوږج بدښخانند نست
غیــــــــرازد دگرموملک خوږنانند نست
ای کاش دغهڅکند ڤیـــــــــــــــد نور امام
خوش روی دگــــه از دگل گلستا نندنست
*****
نـــــــــوروزت گلت بهار مبارک تورد ڤید
آسودگیت خـــــــــــــوشی قطارک توردڤید
موند بیــــــــتو اچټ مودل قناعت مند نست
یدژیـــــــــــــوجیی بیدرک مبارک تورد ڤید

June 04, 2017

رباعیات زبان شغنی و فارسی

ژیوجم فــــوکټ عمربلخ بامنـــــد ڤیوم یــــــابلخ شریف ښهرنامنـــــــد ڤـیوم
یـــــــــــم ناصرخسروند وچیدت ونښان ژیــــــــــــوجم فوکټ عمرند ونښانندڤیوم

June 04, 2017

هرصدای اتحاد ما به جا خواهـــــــد رسید
پای استبداد راتا انتــــها خواهـــــــد کشید
هیج نام خود فــــــــروشیها نمی ماند قرار
هرگروه خـــــود پسندی راقفا خواهد خمید
پنجۀ کــــم جان دستی مشت فولادین شود
از برای برقراری حق به جا خواهد سزید
گـــــرگسان از بهر مسلخ هرکجا آیند جمع
شیرنر هرپسخوران را پیش پا خواهد درید
حاکم روبا صفت صد حیـــــله می سازد اما
تیشه رابگرفته از خود ریشه ها خواهد برید
گاه گاه دونان برای مدعــــــــا جان می کنند
قایم این جبرو جفا زیشان به ما خواهــد رسید

May 30, 2017

دو چشم روشنت چون شمع در پتیاره می سوزد
غم عشقت بسی جا نـــا منی دلـــــداده می سوزد
لبت چون لعل وزلفا نـــت بسانی مار پیچا پیچ
نسیمی صبح گیسویت منی بیچا ره می سوزد
بـــه قــامـــت سرو آزادی بنـــازم قــد بــالایت
شمع رویـــت نگا ریـــنا منی آواره می ســوزد
چوگل دربوستان هستی چوکبک خوش خرام مستی
چنین دارایــی و هستی منی غـــمخواره می سوزد
بسانـی شب سیامویـــت سفیدی همچو مـــاه رویت
زدی تیرم به مژگانـت جگر صد پــاره می سو زد
وفـــا و عــهد بشکستی وتـنها یــــم رهـــا کـــردی
بشد عـــمری خـــوشم قایم سری سجاده می سوزد

May 27, 2017

مودل یکبار مو لوڤد سهوم په تیرېڤ
خو خویښت قوم یمرد یکبار ونم وېڤ
تما شا یم ازم تیــــــــر تـــــر و رویه
ونم یکجا د ملک از خوست اته شیڤ
روان سهم سحرکټ سیدار ڤه ڤاژریم
رده چید ښڅ برهښت سهوم ته تهمیڤ
ڤوژت نیمده اتـــــه تندیـــر فوکټ چس
دسهر زمڅت د بــــــــــادام تا په دریڤ
ونم بهښار اتـــــــــــه یکسر رجیستک
داندیږ ځت دغــــــارج وینت د پهستیڤ
څنورگ جانت وروڎجت تا کران جهټ
ویـــــــــــاد یکسر ونم خهفځم ته ارشیڤ
په ڎ یرجیـــــدت په در مارخت ته سهوم
فــــــــوکټ ڎ یښار ونم سهوم ته پستیڤ
ڤریزنردت دښد وودت دڅــــــــــږ نـــود
نوادک ته رښان سهوم ته تنــــــګ ښیڤ
څـــــــــرهنگم قایـــــــــم از ملکم لپټ ڎ ر
بڎ یبــــــم څیم خـــــو یکبار یا ڎ و ازویڤ

*****

بزن مطرب صحرگاه هان نوای سازآزادی
شنیــــــدم ازکسان باری صدای ناز آزادی
که اندر سرزمیـــــــــن من جنایتکار بیگانه
بدست خــــــویش بشکستند پر پروازآزادی
شدند حیــــــران رزم قهرمانان وطن امروز
نشستـــــه در دل زیــــــــبای نازم نازآزادی
سزایی جیره خواران راچنان ازجان ودل دادند
برایشان بازآمــــــوختــــــند فضای راز آزادی
نـــــوای کبک صحرا رافشردند درگلو چندی
ازین رو گفتمت بنــــــــوازبرآغــــــــاز آزادی
چه شد قایم چنان از جان ودل احوال رامشگر
گرفتی زانکه من بـــــــــــودم خمارساز آزادی
21/2/1396

ای شهید خفته درخــــــــــون نام نیکت جاودان
دشمن خوارو زبـــــــــــونت باد دایم بی نشان
از برای سرزمیــــــــــنت خــون دادی از بدن
اشک ریـــزانند برای رفتنت پیــــــــــروجوان
مرد می بایست تا این نا کسان را سر شکست
دشمنان دین را با خویش دارند سفـــــــله گان
سنگــــرت را پاسبانان غیــــــــــور این دیار
حفظ خواهندکردهمچون چشم خود درهرزمان
خون می گـــریــــــــد زدست رفتنت ابر بهار
بلبل از غــــــوغای مردم گشته درهرجا نهان
قایما بنـــــــــویس باری مژه را برهــــــم مزن
خون دل از دیده می ریـــــزد زدست هرجوان
18/2/1396

ای شهیـــــد هموطن جام شهادت نوش باد
نام نیــــــکویی تــوبس آویزۀ هرگوش باد
خوب رزمیـــدی و یارانت ندادی بر بدان
نام بدخواهی تو دایم در جهان خاموش باد
سالها در سنگــــر مردان رزمیدی چنانک
دشمنان را ضربۀ تیرتـــــو اندر گوش باد
ای سپــــــا پاسدار سرزمیـــــــن معـــرفت
درقیامت صد هــــزاران حور همآغوش باد
سرفدا کردی وسنــــگر را نگهبان بوده یی
شربت جام شهـــــادت را چشیدی نوش باد
دشمن دیرینــــــــۀ ما هرکجا سرگـــــرکشد
روشنایی در نظام خانــــه اش خاموش باد
قایما برخیــــزو این آهنگ را ازجان و دل
آن چنان خوانی که دوستانت سراپا گوش باد
17/2/1396

ای سرو نازنینـــــــم ازهمه بهتـــرینم
شیرین ودلنشینم ماه دوهفتـــــــــه گینم
شاگون بهار مبارک
برخیــــــز تا ببینم یادربــــــرت بشنم
همرازوهمنشیــنم ای نــــــــاز نازنینم
شاگون بهار مبارک
ای سرونازدوران دل از غمت غزلخان
شب آب دیده ریزان باغصه همقــرینم
شاگون بهار مبارک
ای ماه ملک شغنان خورشیــد ماه نیسان
شاهنشۀ تگینــــــــــان درروی سرزمینم
شاگون بهار مبارک
قایم همیشه گـــــــریان ازهجر ماه تــابان
غمخانه شد زمستــــــــان بر روی نازنینم
شاگون بهار مبارک
12 /25/95

چند یست که من خفتـــــۀ شب بیدارم
درآتش غصــــــه سوختــــــــم بیمارم
دردیست کــــــه زرۀ نـــــدارد درمان
جان میــــــــدهم و منتـــــظر دیدارم
مردم همه کاروبارو نـــــوروزگرند
من ازهمه کارو بــــــارخــود بیکارم
نوروز رسیدو گل شهنشاه جهــــــان
بی روی نکــــــوگل زگل بیـــــزارم
برمن خوروخواب ودم کشیدن مشکل
گـــــــویاکه میـــــــــان آتش اندر نارم
قایــــــــم نفسی بـــــرار پاد شاهی است
این شاهی تک نفس نیـــــــــایــــد کارم
12/23/95

مرا ازخود بریـــــــدی شاد گشتی
زغم های جهــــــــــان آزاد گشتی
نداشتی غــــــــــم بجزمن در زمانه
چه خوش درزنده گی دلشاد گشتی
عجایب رسم وآییــــــــــن دورنگی
میان دیگـــــــــــــــران استاد گشتی
زنزدیکان بریـــــــد ن نا کسی دان
بریــــــدی ریشه و بربــــــاد گشتی
شکستی دل میــــــــان سینـــــــۀ من
چه بردی زین میـــــــان بهزادگشتی
نگیری قایـــــــــــــــم این آزار دردل
چرا زین نا کســــــــان نا شاد گشتی
21/12/95

بــــــجان اندر وفـــایـــــت پایــــــدارم ازبرم رفتی
زعـــــشقت سوختم دل بیـــــقرارم ازبــــــرم رفتی
بــــــهاری عمرشد درآرزویـــــــت خانـــــه ویرانم
نه روز آرام هــــــمه شب زنــــده دارم ازبرم رفتی
زشرح وصل ای جانان سخن درسینه خــواهی داشت
یـــــکا یــــک آن هــــــمه را پاسدارم از بــــرم رفتی
نفس در سینــــــــه دست ازدامنی تو برنخواهم داشت
هــــــمه شـــــب ازفراقـــت ناله دارم ازبــــرم رفتی
دعـــــــــای قـــــلب مسکینم ثـــــواب کل عــــالم دان
زدل انــــــدر قدومــــــت جان نثــــارم از بــرم رفتی
زهجرانت هـمـــیشه قایم هــــردم خون دل خورداست
به عهــــد خود هــمــیشه استــــوارم ازبـــــــرم رفتی

19/12/95

بــــــجان اندر وفـــایـــــت پایدارم ازبرم رفتی
زعـــــشقت سوختم دل بیـــــقرارم ازبرم رفتی
بــــــهاری عمرشد درآرزویـــــــت خانه ویرانم
نه روز آرام هــــــمه شب زنده دارم ازبرم رفتی
زشرح وصل ای جانان سخن درسینه خواهی داشت
یـــــکا یــــک آن هــــــمه را پاسدارم از برم رفتی
نفس در سینــــــــه دست ازدامنی تو برنخواهم داشت
هــــــــمه شـــــب ازفراقـــت ناله دارم ازبــــرم رفتی
دعـــــــــای قـــــلب مسکینم ثـــــواب کل عــــــالم دان
زدل انــــــدر قدومــــــت جان نثـــــــارم از بــرم رفتی
زهجرانت هـمـــیشه قایم هــــردم خون دل خورداست
به عهــــد خود هــمــیشه استــــوارم ازبـــــــرم رفتی

19/12/95

ازواژه گان ناب و ظریفانه مادر است
برمن عزیزو افسرو دردانه مادراست
مادر به ذات خــــویش بود آفریده گار
آسایش زمانـــــه و کا شانه مادر است
هر پا دشاه عادل وعاقــــل درین جهان
اورا یکی معلــــم جانانـــــه مادر است
یاهر پیامبریکـــه ازاونــــــام وهم نشان
با قی بود رسیده زدامــــــان مادر است
مادر بسان خـــــــویش ندارد د گرسری
زیرا به کنج خانه چــــوزولانه مادراست
قایــــم به وصف این گهرپربهـــــــا زبان
بکشا که جان فـــدا ی تودرخانه مادراست
16/12/95

ژیوجم نښتیم گل چسم
لاله یت سنبــــــــــل چسم
ښڅ ﻠﻫﭬت نیسڅ نازنیـن
وم قهــــــــدت کاکل چسم
از یکطرف زریځیــــــــن
ﺴﭬــــــــځه درون اږیڅین
نخچیر کجیـــــــن مستیین
وﯿـــــﭫ څیمین پلپل چسم
ترباغ گلیــــــــــن هررقم
یه نازنیــــــــــن مس ترم
وﯿﭫ گلینرد ﮆﯿـــــــد قدم
پــــــرچهمت سنبل چسم
قایم تـــــــــویت مسلمان
خـــــــورازدل کن عیان
ﮆﻫﮆﻢ علی چهت خوجان
پـــــــــرواز دلدل چسم

۷ مارچ ۲۰۱۷

دانیکه از غمی تو دلـــــــــم درمیان خون
آری همی تپـــــــــــد زجدایی بسی فزون
هرلحظۀ کـــــــــه از نفست دور می شوم
خون از دودیده ریزدوبس جامه پرزخون
این درد بی طبیب جگـــر سوز روزوشب
بریــــــان کــــــرده سینۀ غمدیده از درون
دارم امیـد زنده گی ازتــــو اگـــــــر دهی
آب حیات از لب شیـــــــــــرین خود کنون
باری سخا وتی کن و برما ببخش توجان
مارا زلطف ومرحمت خــــود مکن برون
قایــــم که انتظار قدم هــــــای ناز تو است
این آرزو نیــــــک دلـــــــــم را مکن نگون
16/12/95

بهارﯿټچت گلستان سوﮆج تــــــــــــویت نست
مویوښک تیزدت موجان ټودت مولق خست
ښکودم وزفــــــــوکټ جایــــــرد توﭙﯿﮆ جای
ﻨﭬـــــــــــــــودم وز یجا یرد ټ یوکهی رست
تویت لــــــــــود ازبهارجهلـــــــد هټ فره پوم
بشهد ناږ از لپټ ریښتین تــــو گـــــورم پست
توتیــــــــداوتهم څه نیود تت خوب خښټ شینت
غلټ نهـــــــوم مو څیمند اچگه یـــــــوښک نست
څه لــــــودم مهک قایم دس خـــــــــــــو دل خون
مه وخت غهڅیـــن درون مهــــــــــرت وفا نست
16/12/95

نوروزمبارک

نوروز وبهارو گل بهــارآمد نیست
آب لب جــوی وسبزه زارآمدنیست
من هـــرنفسم بیــــــاد او می شمرم
اونیز همی قــرار قــرار آمد نیست
آنانکه زنــوروز همی پــوشند چشم
اوبا گل صد هــــزاروبارآمد نیست
این کــوردلان مگــر نبینند همه جا
اودرهمـه دشت وشاخسارامد نیست
این وقعیتی زمانه است درهمه عمر
گرسنگ زنند دراین دیار آمد نیست
هر آنچه که خالق جهــــــان میخواهد
صدبارو هــــــزارو بیشمارآمد نیست
قایم همه این طبعت ازآن خــدا(ج) است
او همچو پیـــــــــــام کردگارآمد نیست
13/12/95

مرادر زنـــــــــده گانی ازلبانت آب شیرین است
ویا در بستر نرمت سحرگاه خواب شیرین است
کسی ازچشم می گـــــوید کسی از قامت وابرو
مرا اززلف خـــوشبوناز پیچ وتاب شیرین است
یکی از بیـــــــوفـــایی گفتـــــه وازعشق نا آگاه
مرا ازدردورنج عاشقی بیـــــــتاب شیرین است
دگـــــــراز کـــوی جانان گفته وبنشسته بربالین
مرادر زنده گاه نی خاک کویی ناب شیرین است
هرآنکس ازجهانی خویش می گـــــوید سخن اما
مرا اندر جهان ازهر کجا ورزاب شیرین است
مگـــــو قایم سخن درهرکجا ازهــــــرچه پنهانی
سخن گفـــتن بـــرای دوستان شاداب شیرین است
14/12/95

این قــــــد ر بی مهروبی پروا چرایی جان من
ازهمه زیبــــاو خوش بالا چــــــرایی جان من
رسم معشوقان اگـــر اینست دل د رسوزوساز
هـــــر نفس در پیش رو پیـدا چرایی جان من
من که از مهر دوچشمت سوختــم پروانه سان
این قــــدر بی رحم و دل دریا چرایی جان من
شب همه شب خواب از چشمم ربــودی تاسحر
خــــود بخواب ناز هر شب ها چرایی جان من
نیک میــدانی که بی رویت مـــرا جان در بدن
نیست ممکن بــــــودنش بی ما چرایی جان من
آرزویی دل همیــن است وهمـین است و همــین
قایم از آن تــــــــو است ترسا چرایی جان من
8/12/95

څیمین تـــــــه څه سین خماردل حیـــــــــرانیــن
آدم ته زغیـــــــــر جناو زغیــــــــــــــر بریانین
پوټ چین څه ﺒﮆ یمب سوودته جان مور ځیﭬک
ییت دﯿﭫ څــــــه کنـــــــه وزین جگهر بریانین
غونجینته ځه ﮆﯿـــــد شمالک هـــــــر پیڅته یدین
تر پهله کنهت کباب تــــــــــه دﻫـــــــﮆ ستخوانین
در زنــــده گی مهک اچټ ﭬــرووږین داند څیښ
دﻫــــﮆ څیښ څه سین مو جانتــــــه دﻫﮆ بیجا نین
یکــــــــداند ته تـــــو فهمی شهندیت نــــــــاز کنه
نازین څــــــه کنـــــــه هــــــــوسته سرگــــرﮆانین
باغـــرد تــــــــه قــــــــدم څه ﮆﻫﮆ قهد وهنته ښبیځ
غـــــــونجینته څــــــــه ﭬﯿس څیمته یو ښک بارانین
قایم ته څـــــــــه لـــــــوﭬد از خو دلند جان تو جان
ﮆوستین تــــــــــه څـــــــــه ﮆﻫﮆ ﻣﯿﮆ کـــوچ ایما نین
10/11/95

مرا از رفتنت دل نازنین غرق آب خون کردی
مراازجـــــــــاده وسجاده وفضلت برون کردی
مرا امیــــــــد واری بـــــــودطرف جادۀ انوار
تمام آرزوهـــــــا را زهجرت سرنگون کـردی
نمیدانم که این احــــــــوال غمگین تا بکی مارا
کشاند هــــر طرف آخر غم دیگر فزون کردی
به نازوغمزه و لطف و رفاقت دل چنان بردی
نفس را دردلم زهر و هوسها خاک وخون کردی
من ازآن پاک بازانی کـــــه از نیـــرنگ معزورم
بدست خویش خنجر رامیـــــــان دل درون کردی
ازین نا کـــــــرده گیها هیچ قایــــــــم زره کی داند
همین دانــــم کـــه آخرزنده گانی را جنـــــون کردی
1/11/95

منــــــم در آرزو یــــــــار یکدل
رساند کار تـــا پایــــــــان منزل
نه آن یـاریکـه دریک روزگاری
کشاند خــــویش را آسان در گل
منـــم درآرزو یــــار خوش خو
همیــــشه در لب دوکان منـــزل
منـــم درآرزو یــــــار خنـــدان
تپد از بیــتویی چون مرغ بسمل
منم درآرزو یـــــــــــار شیرین
کــــه باشد نقل سره روزمحفل
منــــــم درآرزو یار چون جان
کــه دارد جای دردامان ودردل
نشیمنگاه جـــانان روی مژگا ن
نباشد این چنیـــن زویاری بکسل
بگــــــو قایـــــم سخن پاک ومنزه
دورنگی نیست در اشعارو دردل
10/10 //95

شدم محو جمــــال آن سیــــــــــــه چشمان رستاقی
فتـــــادم در دل دام سیـــــــــــه زلفـــــــان رستاقی
چه خـوش خوش نارها دارد چوکبک مست پامیرم
مرا از پا فگنــــــده آن سیـــــــــه مژگان رستا قی
به مستی نیک می مانـــــــد غزالان در دل صحرا
به خندیـــدن شکر ریز است لب و دندان رستا قی
بگــــــــردن بند آذینش نگـــــــر از در ومروارید
دلـــم را بی سمر کـــــــرده در و مرجان رستاقی
مرا خــــواب از دو چشمان رفته آخر راز بکشایم
زسوز سینــــــــۀ خـــــویش ولب خندان رستا قی
هـــــزاران آفــــــــرین بـر مادر شیرین زبانش باد
چنـــــــا نش پروریـــــده همچو گل خندان رستاقی
اگــــــــــرروزیگذرمارا فتد بـــــــــــرکوه آن دلبر
که جان را هد یــــــه می سازم شوم مهمان رستاقی
چگویـــــــــد درمیـــــــــان قعر آتش سوز دل قایم
شدم بر تــــــابه بریـــان از غم و هجران رستاقی
8/8/95

مرا دستی رسا کوتا بهـــــــــارت می فرستادم
ازآن آب صفای جویبـــــــــــارت می فرستادم
کجا آن روز زیبــــــــایی که باهم درلب جویی
زهرسوکــــــــــنده گل درآبشارت می فرستادم
کجا آن روزنوروزی که که باهم دردل صحرا
نشسته در میـــــــــــان لاله کارت می فرستادم
کجا آنــــروز میمونیکه یابــــــــم از نشانی ها
صدا کبک ناز کــــــــــوهسارت می فرستادم
چه سازم زین غم هجران که آخرخانه ویران است
وگرنه خوش بیــــان بوس وکنارت می فرستادم
مــــرامعزوردارازگفتــــــــــۀ شیـــرین شیرینم
چه سان زین شور بختی ها قرارت می فرستادم
وفـــــــا وعهد مشکن همچو بلبل تا صحر قایــم
نـــــــدا نستم کجا یی سبزه زارت می فـــرستادم
9/12/95

گفتـــــــه بودم که نگارم ز کنارم مبرید
گل وگلغنچۀ زیبــــای د یــــــارم مبرید
گفته بودم که مرابسته نفسها به رخ اش
آرزوهـــــــای نفسهـــــــای هزارم مبرید
ماکـه وا بستگی زنده گی همچون مـــاهی
دورازلب لب دریـــــــای شرارم مبـــرید
عمرهــا شد کـــــه گل وبلبل معروف چمن
همنشیـــــــــــنند منم بلبل و یــــــارم مبرید
این چنین داور بی مهر دراین بادیه کیست
گفته بــــــودم که دگــــــــرسرو بهارم مبرید
دست بر دامن دونان گــرفتـــــــــم همه عمر
آن سیــــــــــه زلف وزرین چشم خمارم مبرید
منکه در یک نفسم مرتبـــــــه هـــــــا دیده برو
داشتم گفته بــــــــودم صبرو قـــــــــرارم مبرید
بس چــــــه گــــــــوید سخن از راز نهانی قایم
دوستــــــــــــــان در حضرم زنده شمارم مبرید
11/10/95

آن همه شورو شرر باز هـــــــم رئیس
چهارمکتوب سر بسر باز هـــم رئیس
دفتـــــر هر کس برو بــا هـــــر لباس
هفته ها در پشت در باز هـــــم رئیس
این هنـــر در نزد هر کس نیست جمع
عا ملان گــــوشت خر باز هــم رئیس
اینکه خود در این زمان مردانه گیست
هر که را گیـــــــری خبر باز هم رئیس
دروزارت کیست پــــــــــــــرسانت کند
اوکــــــه باشد همسفر بازهــــــــم رئیس
دلقکان دهـــــــــــــر چـــــــوننـــد سالها
چون مگس گـــرد شکر باز هـــم رئیس
آمدی خــــــوش آمدی باز هــــــــــــم بیا
چشم کورو گـــوش کر باز هـــــــم رئیس
پــــــول بــــــاشد آبـــــــــرو در کارنیست
مردمــــــان حیله گـــــر باز هــــــم رئیس
هــــــــرکه نتــــــــــواند چنیـــــن کاری کند
دست بــــــاشد پیش بــــر باز هــــــم رئیس
در فــــــــروش ملــــــک دا نشگاه چنــــان
دست آن آلـــــــو ده تـــــــر باز هــــم رئیس
امر شد صــــــــــــادر رئیس نـــــــــــو شود
تحفه هــــــــا شیرو شکر باز هــــــــم رئیس
قایــــــم از صدق و صفا گـــــــــــــوید سخن
فـــرد بی تــد بیـــــــر در باز هـــــــــم رئیس
21/8/95

مبارک از دل وجان روز معلم
مراشیرین ترازجان روز معلم
سخن را با محبت کــــــرد آغاز
مـــــــرا دردل نشــان روز معلم
اگــــــر این نام در دنیـــــا نبودی
کجا بــــــــود این زمان روز معلم
سلام وصد سلام ای نــــــــام نیکو
عجـــب با شوکت وشان روزمعلم
سخن را فاش گـــویم از دل و جان
ندا شتــــــــند پاس ازآن روز معلم
هـــــزاران جاهل و بی باک ودهری
کجا دا رنـــــــــــــــد مکان روز معلم
توگفــــــتی قایم این حرف از طی دل
نــــــــد یـــــــــد هستم نشان روز معلم
12/7/95

پدر در زنـــــده گانی ثروت یکتای فرزندان
مراورا نیک فرزندی درین دنیا بود ارمان
همیشه رهنماو رهبراست درهر کجاخواهی
پدر گر مرد نیکو است ازو فـــرزند با ایمان
تمام عمر درکار است تـــا یک لحظه آسایش
نصیب آل و اولادش شود در زنده گی امکان
پدر خواستار آرامی ونامی نیک فـــرزند است
چنان اش دوست میــدارد برابر بادل و با جان
مگر فـــــرزند بد خواهی پدر را نیز می بینم
تمام عمر میگردد میــــــان کـــوچه سرگردان
خدایا نعمت افـــــــــــزون قایم را به چشمی سر
ندیـــــــد هستم مرا انــــــدر سخایت تا ابد ایمان
12/7/95

مرا ا ین درد بی درمان عشقت سینه بریان کرد
همه شب تا سحرگاه خون دل ازمژه ریزان کرد
به هر جایی که رفتم از مداوا هیچ حرفی نیست
مرا آخــــــر غمت بیرون شهر ملک شغنان کرد
کبابم کـــــرد آن تیر نگاه گـــــــــــرم جان کا ات
بجز تـــو جان شیرینم طبیب از درد پرسان کرد
ندانــــــــد هیچ کس این درد بی درمان جز عشاق
کسی باشد که در یابد دل از غم پاره سلطان کرد
به هــــر جا درد دل کردم نــــــوشتم هیچ نشنیدی
همی دانستی با من وعهده تا جان از دل وجان کرد
نفس درسینه باشد مهر اند دیــــــــــده محفوظ است
مرا آن مهرورزی هایی تــو بر تــــــابه بریان کرد
تمام عمر قایم در نبــــــــــــودت خون دل بگریست
چنان خرسندم از چشمی که مر جان کندن آسان کرد
11/7/95

دل ودلبند

دل میان سینه درشوراست از دستت نگار
می تپد هر لحظه از عشقت نمی گیرد قرار
یا بیــــــــــا دل از منی بیچاره بردارو برو
یا دلت را از میــــان سینه ا ت برمن سپار
با نگاه گـــــــرم وشیرینت مرا کردی اسیر
عمر شد در آرزویت تا هنـــــــــوزم داغدار
غم میــــــــــان سینه افزودم که ناید بر زبان
من چه دا نستم کــه آخر می شود دل بیقرار
گر همی خواهی نکویی کن مرا باخویش بر
در دل شب زن مرا با حلقـــــــــۀ زلفت بدار
این همه رنج و عزاب ودرد از چشمت رسید
بر سر قایم عزیـــــز من مراو را دوست دار
8/7/95

هیچ از آ دمیت دربـــــــــــدنت جـــــا نگرفت
هیچ از خلق نکـــــــــــــو در عملت پانگرفت
این همه بخت بــــــــــد اندیش تو تا روز اجل
با تو خواهد شد یک لحظه دل از راه نگرفت
سالها در پی هـــــــر کینه دویـــدی همه عمر
بس هدر گشت و یک کار تــــــو بالا نگر فت
حال هم وقت نکو کاری وبــــــــرگشتن توست
کس ازین کج روشی قـــــــــامت بــالا نگرفت
همچو اشتر زفـــــزون کینه کمربـــــــوق شود
زانک او در همه عمرش جلـــــــو راه نگرفت
خـــــــرکه چندان صفتی نیست مگـــــر میدانی
بی کـــــــــدورت همه جـــا و سر سودا نگرفت
قایم از مـــــــردم دل کینه بپرهیـــــــــز همیش
زانکـــــــه او دردل بی کینۀ تــــــــو جا نگرفت
7/7/95

عجب څیمتﭬــــــــروږت قهدعجب شیــــــــــرین زبانت تو
عجب مهست رهنگت پیڅت گل جناوت خوشروی اجانت تو
تــــــودادت نهنتـــــــــه مردم تـــــوجهت بریان فوکټ عمرند
تویت گل رهنگت کهزارند خـــــــوش بــــــــوی نا زیانت تو
روان سهو زمین بیغـــــم ورﯿﭬځت یم جـــــــوهـــــــــــان خرم
فوکټ لــــــــــوﭬین تـــــــــو چس تـــــروم عجب آرام جانت تو
تــــــــوپانــــــــــد تیـــد از زریځ بید چسم از خیر تو پیڅ خیر د
مـــــــــدام نخچیـــــر جنـــــــــاوت مست عجب ابـــــروکمانت تو
څریمبیــــن جانتــــــه سردل څه ﮇ یــــــدښوځ د ﯿﭫ تو پرچهمین
فـــــــوکټ جاینـــــــد خوشروی یست اجـــــــان بڅ بی نښانت تو
اچټ انصاف نریــــــــــــــــــﮆج دنیــــــــاته از قـــومت نه بیــــگانه
نپیښڅت قــــــــــــایــــم یچهی چیـــــــــــــزد همیښه در فغانت تـــو
5/7/95

رفتی و ترکـــــــــــــــم نمودی نازنین
زیر غم غــــــــــــرقم نمودی نازنین
هیچ میدانی که چونــــــم روز وشب
سینه را پرغـــــــــــــم نمودی نازنین
بـــــــــــــودنت آری بهشتی هفتمین
نـــاز را هــــــــر دم نمودی نازنین
روی باغ دل نشسنی چــــــون گلاب
عطر خــــــوشبو جمع نمودی نازنین
خانــــه از مشک تنـــت عطاری بود
این همـــه راکـــــــــــم نمودی نازنین
کی رسد روزی کــــــــه لب راواکنی
فکــــــــــــر را درهم نمودی نازنین
قایم از هجری تو سر صندان ساخت
زار بـــــــــر مرگــــــم نمودی نازنین
14/5/1395

یــــــــد مو خیځند نټ کنهم قصه جگهر مهکن مو قین
تت مو ژیوج از ماټگه بیښدهت څفهموم یــــــد یقین
څاند چسم خوشرویـــــــــد سهوت تازه یندهت گل جناو
چهی تو وینت عاشق نسوود زنده څه رست لوم آفرین
دﻫﮆتــــــوڅیمین جان څـــــــــــریمینت کنین آدم کباب
دﻫﮆ تو شندین لعل جناو خوشروی څه هر غاران زمین
قهد تــــــــو لووهنتــــــیر ښبیځت یـــد صدا بلبل مغوند
تت خو بټ گل رهنگت خوشبویت یو گل شغنان زمین
یــــــم مو دل کهزارتــــــــــه تت گل یمند از راسته گل
تت یه گل بــــــــاغچه درونت از فــــــو کټ گل بهترین
دایموم بلبل جنــــاو وز در در فغـان از دست تـــــــــــو
لوﭬتــــــه قایم یـــــــــد مو څیمیننند نټت یــــــــانی مو زین
4/7/95

ناز بی معنای بانـــــو خانـــه را ویران کرد
خویش را غــــرق مصیبت تا ابد نالان کرد
بــد گهر هـــــرگــز نباشد لایق شمشیر تیز
تا بدست خــــویش آخرغصه در دامان کرد
در نگهداری هــــر شی جــــا هلی ناید بکار
همچو طفلان روی سرازنا کسی خاکدان کرد
جـــان شیرینم مخور هرگــــز فریب نا کسان
جامعۀ شادی دریـــــدو غصه را در جان کرد
سالها بگــــزشت و ماه و روزهایی فیض بار
در میــــان جمع مومن خویش را سلطان کرد
تکیه زد بـــــر تکیه گاه ونا ثـــــواب از حرفها
یک غضب را نا گهان بر صورت بیجان کرد
خــــورد بــــــرهم سنگ وسنگی آتشی آمد پدید
سوخت آخر هرچه بــــــودو کینه را عریان کرد
گفت قـــــــایم قصۀ از قصه هـــــــــای دیگران
ازبـــــــــرایی آنکه کس از ماجرا پر سان کرد
3/7/95

تــــــورفتی و جهان یکسر بمن غمخانه گردیداست
به هر جا قصۀ ما چون شمع و پروانه گردیداست
نه اندر خـــانه می گنجم نه در بازارو در صحرا
تمامی روی دنیــــــا بیتو بس ویـــرانه گردیداست
به هـــــر جایی که بنشستی قدمگاه ساختــــم آنجا
تمــــامی سرزمینی من مزارو خانه گــــردیداست
تــــو رفتی و تمامی خنده را با خویشـــــتن بردی
مرا این اشک غـم بر گـــــردنم زولانه گردیداست
زمن بـــردی خورو خواب و سحر گاه هان آرامش
غـــم اسبـــــــاب تنهـــــایی بمن هم خانه گردیداست
بـــــه امیدی که بـــرگردی تو نوری دیده گانی من
وگـــرنه این جهان و زنده گی افسانه گــــردیداست
تمام عمر از راه یی که بــــــــــرگــــردی زنم زانو
چنان دانی که قایم از غمت دیــــــــــوانه گردیداست
2/7/95

عیدآمده است نهــــــــــان عیدی مه بده
جانـــــــــم قسمت بجـــان عیدی مه بده
یک سال شده است که انتظارت هستم
بی شبـــــعه وبیگمـــــان عیدی مه بده
باز آ و نگاه فکن نهـــــــــــــــانی برمن
ابـــــــرو ره بکش کمان و عیدی مه بده
وز زلف به گــــــــــردنم فگن زنجیری
وزجعــــد ولـــــب و سنان عیدی مه بده
هـــــرگــــز نکنی بهــــــا نه تا روز دگر
این ساعت و این زمـــــــان عیدی مه بده
قایم کــــــــــــــه در آرزو این روز نشست
ای خــــــوش قــدو خوش زبان عیدی مه بده
22/6/1395

چشم به راه توهم ای جان جهان کی آیی
خون دل گشته زهر مژه چکان کی ایی
دل میــــــا نی قفس سینه کباب از غم تو
نام تــــــو گشته بسی ورد زبان کی آیی
میزنم سر به کجا یی که نشستی بر دوش
رفتی زان جا وکجا گشت نهــان کی آیی
می نشینم سر راه یکه تو رفتی همه عمر
دیــــــده در خاک نشانم به گمان کی آیی
سوز عشقی تــوچنانم کده از غصه هلاک
دردعالم شده در سینه نهــــــان کی آیی
رفتی و شادی کنــــان سیر بر مزره حه ها
منکه خـــونی دلم از د یــده چکان کی آیی
تانگردی به رۀ قــــــا فلـــــه قایم همه عمر
می نشیــــــند که توای روح و روان کی آیی
24/5/56

تت څــــــه تیڅ تخار اروودبیساز ویرانه جناو
وزگه مس هــــــر جاره سرگرﮆان بیخانه جناو
تت څه ﭬد دنیـــــا فوکټ گلزارته گل مورد دﭬښت
تت څه تیڅ یم ملک فوکټ مورد خار بیگانه جناو
خوش یکه روز باغتـــــــــه ﺴﭬځه درونهم ﭬد گدټ
تت څه تیڅ وز تاقگهټ هــــــر جاره دیوانه جناو
روز ﭬود نخچیر گجک رهنگتیرت هر جایرد زبد
بیتو یم کـــــوه یت دره مورد داندگه غمخانه جناو
سالتـــــــه ماه نی یه ساعت نی نفس نیم ﭬد توخیځ
بهس مورد یم نیــــــــم نفس صدسال شکرانه جناو
قایم از مهرت وفــــــــا گهپ ﮆﯿدته از لطف خوش
یم جوهـــــــــان یکسر فوکټ نست ناز دردانه جناو
13/5/1395

نام زیبــــــــــا یی شهادت از کجا آمد پدید
ازمیــــــــان مکه تابر سرزمین من رسید
آن زمان اصحاب پیغبر بدین القاب رفت
هرکه میرد هر کجا ونام بگـــــزارند شهید
آنکه اولاد پیـــــــــامبرجان داد در راه حق
آنقــــــــدر تکــفیر شد از جان ودل نام یذید
من نمیـــــدانم چـــــــرا این مردمان تند خو
میدهند این نام حق بـــــرهر خطا کارو پلید
بعد مردن هرکه را توصیف میدارند بجان
از کجا دانـــــند فلان قـــــاتل جهنم را ندید
قایم از کــــردار این دونان چگوید رازدان
درقیـــــــــامت زرۀ جایی بما خواهد رسید
31/6/1395

یکو روزت تو څه تیڅ مودل غلټ خون توجهت
یم مو سردل ته څرفڅتته مو ﻣﯿﮆ نون تو جهت
یکو روزت تو څه تیڅ یوښک مو پیڅرد روان
ازمونیوداوگه مو پیڅ روشت تو لو مون توجهت
هرچه پیښڅم فـــــــوکه جا از تو یچهی نست خبر
لوخو مردم فــــــــــوکه جا بیخبرت چون توجهت
وز نهفموم چگه پیښڅم تو ﭬــــــــــریم آخر عمر
یکدسم نیــــــو ج تو اﭬین زنده گی شاگون توجهت
یکو روزت تـــــو څه تیڅ زنده گــیت عمر خراب
جسمته جان ﭙﮆﮆجت فـــــــــــوکه جا خون تو جهت
عمرسوتت تــــــوغــــــــم ازروز اول بیښدد سوﮆج
سوزښت دهــــــــرﮆغلټ دس لپت افزون تو جهت
قایم ازروز اول تـــــــــــورد څه لوﭬج غلته نوریڅ
وﯿﭫ خو گهپینت غل استاد جگـــــــر خون تو جهت
۲/۱۴/۹۵

روز عید آمد کجایی جان پرسانت کنم
وقت آن آمد نگا را جـــان قربانت کنم
منکه از روز اول چیزی ندارم درجهان
جزدو چشمان سیایت تاکـــه مهمانت کنم
عید قربان است ومردم مست قربانی وشاد
منکه از هجرت کبابــم از که پرسانت کنم
گــــرمرادی دل بخواهی داد پـــــرسانم بیا
همچو سنگ و خاک مکه بوسه بارانت کنم
درتمام عمر شیرین قایم از هجری توسوخت
بعــــــد ازین تسلیم جـــــــــد شاه کاشانت کنم
21/6/1395

کجاآن روزمیمونی بخــــوابـــــــم روی دامانت
ببوسم روی و ابروی وسیــه چشمان و مژگانت
بپرسم از کجا آیی بیــــــا ای خــوش لقا یی من
بسویی خانه برگـــردیم و گیـــرم دست و دامانت
سخن از دردوهجران است وخرسندی که برگشتی
نمیدانم چها گــــــویـــــم کنم از هـــرچه پرسا نت
بشینیم بـــر لب جــــــویی که آب شیر گــــــون آید
عجا یب ریــــــزه سنگانی سفیــــــدی همچو دندانت
نـــــــوایی بلبلان و کبک صحرا تــــــازه دارد جان
کجا آن روز نـــــوروزی که باهـــــــــم در دل صحرا
دوان هـــر سومیـــــــان لاله گیــــــرم سخت دندانت
تمــــــام عمر شد در آرزویـــــــــت خاک وخــاکستر
هنـــــــوزم اشک ریــــــــزان است قایم بهر هجرانت
21/6/1395

ازگلینت تــــــــــو بشهنـــــــــد وزم گلستان غم نست
تت خوبټ گـــــــــــرمی جان وزم زمستان غم نست
وزڅه سهم داند گه مریض از غم دﯿﭫ تهر غونجین
تت خــــــــــو بټ آب شفا وزم گه در مان غم نست
ید تــــــــــو قهد لو خو ښبیځت قدمین لو خو زریځ
مونـــــــد مودل جهم تو اﭬﯿﻥ وزم پریشان غم نست
څـــــــــه ﺒﮆﯿﻣﺒﻫت کنه ییت سحرکه څیمین خوﮆمند
جانتــــــــــه نښتیزد مگر وزم دسهج جان غم نست
وای یکه روز نیـــــــدت جان څـــه ﮆهم بیتو اجان
جان تـــــو دامهنته څه ﮆﻫﻢ وزم گه ایمان غم نست
تت خوبټ گــــــوهر نازت تـــــو قطیر عمر دراز
قایم اندت تــــــــو وجان وزم فوکټ جان غم نست
14/4/1395

خون ریز

مرا شب تا سحر گاه هان زمژگان خون میریزد
زدستی جبر نا مردان بسی افــــــــزون میریزد
همی بــر جان و مال و ننگ مردم چشم بد دارند
مرا خونی جگــــــــر از غصۀ هر دون میریزد
مگــــــــــر این ملت از پا فتــــــــاده هیچ میداند
همیشه نان دست خا نه را بیـــــــــــرون میریزد
دراین ایـــــــــــام تاریخ از دل دونان نــــدانستند
چگـــــــــــونه خون ملت را زتن همگون میریزد
یکـــــــی از نسل روبا جــا معۀ پشمینه می پوشد
یکا یک بـــــــــره را خون در دل آمـــون میریزد
اگـــــــــــــر یک رنگی و همبستگی باشد شعار ما
چـــــرا خون دل لیلـــــــی به شب مجنون میریزد
بپــــــــــــــر سم قایم آیینی دورنگی چیست میدانی
بجایی ساقی می در جــــــــــــام ما میمون میریزد
10/4/95

از کنارم گر برفتی وز دیـــــار من مرو
وزنصیبم سر کشی از اختیـــــارمن مرو
نورچشمانم ز دیــداری تو باشد نیک دان
برده یی یکسر زدل صبرو قرار من مرو
هیچ کس در بــــوستان دل نگیرد جای تو
شهــــرآرایی واز شهـــــــر مزار من مرو
بـوی جعدی مشک زایت میبرد دل را بباغ
بـــاغ آرایی وسرو نــــــو بـــــهار من مرو
دیده هااز بی تو یی درروز روشن بی ضیا
ازتــــــو میخواهم مۀ شبهای تــــــار من مرو
خــون دل از مژه ریــزد قایم هنگا می سفر
جـان قـربانی تــو ای چا بک سوار من مرو
۲ سرطان ۱۳۹۵

سرورو سردارعالم شاه شاهان مــادراست
پاسدار دولـــــــت شاه تگینان مـــادر است
دروفاوعهدوبخشش نیست چون اودرجهان
صاحب نازو وقاروشوکت وشان مادراست
زانکـــــه اومی پـــروراند مردمیدان ونصب
افسر پیغمبری قـــــومی مسلمان مادر است
اینک اودرآفـــریـــدن امرحــــق آرد بجا
درمسیری زنده گی دارو ودرمان مادر است
آنچه گفتند آدمی در اصل خــود بــــوزینه بود
پاسدار حکمــــت حــــوای دوران مادر است
گرچه قایم در اموری زنــده گی کاری نکرد
سرنوشت من بــدستی جان جانان مادر است
3/28/1395

تو څیمین پـــــرخمار سین زارﮆ تــــه دﻫﮆ سینهند بریانین
څسین ییت دﻫــــﮆ څریمبین گــــــــوښتته کشتهر ستخوانین
څه ﮆﯿن تر همدگر پوټچین جوهان سوود تارکستان مورد
څه سین از هــــــم جدا دﻫﮆ آدمیـــــن څیـــــم ږاله بارانین
شمالک سوود سفیــــــد پیڅرد کنین خوردبازه پرچهمین
دسین دﻫــــــﮆ چهختــتــــــه چنبهر عجایب آدم حیــرانین
تویت از گل گه مس بیـــــد تـــوپیڅ از خیر گه مس خیرد
دسهج خــــوشروییت ژیـــــــوجه مو از خوږنان گریزانین
مه دوران غهڅتــــــــه بچه نـــــــه محبت فهمتته ژیوجښ
پرا از ښام فــــــــوکټ مردم درون وﻫﮆ تــــــــــای تنبانین
څه سین غوکجین تس ازار ﺴﯿﭬد ین فقت لو خیر څه اﻨﺠﻫﭬﯿﻥ
څه سین تـــــــــــر پهله یکبارټ تـــو خوشروی يیڅ نما یانین
ﺨﮆای دس چیــــز پﯿﮆاچوږج مودل قایم مو کهندکهند خوږج
تویت صافټ خـــــــوڅیمین رویج مگم جان ﮆﻫد ته آساوونین
21/3/95

بدخشان سرزمینت خون گرید
زجبر نا کسان افزون گرید
ندارند لاشه خواران زیب منصب
نمیدانند که مر دم چون گرید
*****
بدخشان درمیان خاک وخون است
نه اندک بلک ازحد هم فزون است
کجا است چشم بینایی که بیند
مگرکوراست یاخواروزبون است
9/3/95

مردمی از دین میسازنــــــــــــد بلا
من بــــــــــه درگاه یت پنا آرم خدا
تــــوهمی دانی که چونند این کسان
خــــــویش دانند جانشین مصطفی
آن یکی کاری کند شرمگین و بد
آن دگــــــر میسا زدش از غم رها
هــــر یکی واقف ازین کردار او
باز میگویند که دا رد یک خطا
گر نمی شرمی زگفتن پس بدان
تا چه میگویی در آن روز جزا
خــــویش را با او ملوس ساختی
کی تـــو را زین کار بد دانم جدا
هرچه قایم گفت و الله راست کفت
شرمسار هستی تو ای صاحب ریا
۹/۳/۹۵

خوپــــــرچهمیـــــــن اویځان کښت
کبــــاب سیــــنه درون جان کښت
دلت ستخوانته بریان کښت
نفهم یه نازیان ازکه
څه چـــاست څیمین کبابـــین جان
څه شوونت ذارﮆ راږځدته بیجان
څه اندیــــــزد کوچته کښت ایمان
نفهم یه نازیان ازکه
روان سوود جان څرفڅت جانند
څهﮆید گهپ زﭫ پـــــــــهﮆندانند
ومنـــد شیریــــــــــنی وم کا مند
نفهم یه نازیان از که
لپټ مرجان چــــــوږج مهک تیر
یه پیښا ویځ چـــــــوږج تهک تیر
څه نیسڅ گل رهنګته ﭬا زهک تیر
نفهم یه نازیان ازکه
یه چهی نست داند وزینت از وم
خو یوښک داند مه رزینت از غم
یــــــــه دم قایم رزیــــــنت از وم
نفهم یه نازیان ازکه
2/21/95

یهشچ تــــــــــر مــــم دکان آزار مـــو ﻣﻫﮆﻫﮆ
نیــــــت کهـــم از مو جـــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
وزوم خوش روی څهﭬﯿد هرچهی وموم ژیوج
تـــــویـــــم چوږج نازیـــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
ﻧـــــــﮆین گهپت قــــــــرار از ښاج مدام وﻫﮆ
تـــــویـــــت شیرین زبــــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
وزوم ژیــــــوج گد ﭬﯿـــــــﻢ مهش هـــــردقیقه
تـــــویــــــــت آرام جــــــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
خـــــــو څیمین مه ﺒﮆیــــــب دﻫﮆجان څریمین
تــــــویــــــــت ابرو کمـــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
څهﭬﯿــــــــﻢ هرجــــــا وروﭬجن گـد ﭬﻫﯿﻢمهش
اچټ مـــــــــه سهو روان آزار مــــــو ﻣﻫﮆﻫﮆ
تــــــویــــــم ژیـــوج جان جناو از جان گه بید
تــــــوجهت ﮆﻫﮆوم خـــــــوجان آزار موﻣﻫﮆﻫﮆ
تــــــویــــــت یــــــوټ گلک کهــــــزار درونه
تــــــویــــــت گل یا موجــــــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫ
څه لــــــووﭬد قایم خو گهپین وﯿــــﭫ بشهند ښای
ﮆوجسمندهـــــــــــــــم یجــــــــان آزار مو ﻣﻫﮆﻫﮆ
2/22/95

څــــــه نهږدم وز فوکټ دنیــــا نوینچم دسگه گل هرجا
تویت خوش روییند یـــــــوټ تــــویت خوش بوییند تنها
عجب څیمت ﭬــــــروږت قهـــدعجب شندین فقط لوشهد
تویت کهزار درون لـــــــو گل نـــوینچم دسگه گل اصلا
توقهد از ښیج ښبیځ بیــــــد تــــــوپاند تیــــد از زریځ بید
بلاست مورد توخوش رویی مویوښک تیزدت موبیردریا
توپـــــــرچهمین کنین بازی تــــــوپیڅردت تو وﯿﭫ سازی
څه سهوم وز شهید وﯿﭫ جهت تــــــــــــویت غازی مم دنیا
نه توند یکداند اجان بڅ رحم وزم حیران څرهنګ جانﮆهم
نفهموم دانــــــــــــــد گــــه تــــــــرکه سهم مدامم قینته تنها
تـــویت از گل گه مس بیـــــــــد توجهت قایم مدامټ نیود
وجان ټﮆجت وستخوان ټﯿرغلټ نـــــودت توجهت شیدا
2/20/95

مهر تـــومیان سینهم افـــزون است
اندازه چگویمش زحد بیـــرون است
هرلحظه نگاه تــــــوبسوزانـــــــد دل
درهر نفسم نبــــودنت دل خون است
روزیکه به چشم تـــــو فتد چشم دمی
آن روز زغصه قامتم چون نون است
صد وای ازآنیـــــــکه نمایــــان نشوی
خــــود میدانم که حالت من چون است
زان راز نـــدا نمی چنیــن سوزو گداز
درد دل و دیــــده و جگر افزون است
این راز نهانی همچو گل خواهد شگفت
زیراکــــه میــــان باغ دل مـوزون است
قایـــم مکن اندیشه بــــرین ســــوز گداز
شهنشۀ این مدرسه هــــــــا مجنون است
2/13/95

شیخ گل هــــر لحظه میخواند نماز
هر کجا سجاده انـــــــــــدازد دراز
خانه وکا شانه ودهلیـــــــــز وباغ
گشته است دفتـــر همه جایی نماز
هرکجارفتـــــم ریــــــا کاری فزون
زین سبب انــــــدر دلم سوزو گداز
از صداقت زره یی در سینه نیست
از دروغیـــــــــن میکند عمامه ساز
مینماید ظاهـــــــــرش مومن صفت
نیست انــــدر باطنش یک زره راز
خــــاطــرم جمع شد ازین وا بستگی
واقفــــــم زین پـــــــرده ورازونیاز
قایم از اعمال خود تــــــا این نفس
خیلیها خــــــرسند و شاد وسرفراز

2/13/95

یکو روزت تو څه تیڅ مودل غلټ خون توجهت
یم مو سردل ته څرفڅتته مو مﯿﮆ نون تو جهت
یکو روزت تو څه تیڅ یوښک مو پیڅرد روان
ازمونیوداوگه مو پیڅ روشت تو لو مون توجهت
هرچه پیښڅم فـــــــوکه جا از تو یچهی نست خبر
لوخو مردم فــــــــــوکه جا بیخبرت چون توجهت
وز نهفموم چگه پیښڅم تو ﭬــــــــــریم آخر عمر
یکدسم نیــــــو ج تو اﭬین زنده گی شاگون توجهت
یکو روزت تـــــو څه تیڅ زنده گــیت عمر خراب
جسمته جان پﮆﮆجت فـــــــــــوکه جا خون تو جهت
عمرسوتت تــــــوغــــــــم ازروز اول بیښدد سوﮆج
سوزښت دهــــــــرﮆغلټ دس لپت افزون تو جهت
قایم ازروز اول تـــــــــــورد څه لوﭬج غلته نوریڅ
وﯿﭫ خو گهپینت غل استاد جگـــــــر خون تو جهت
2/14/95

Pages: 1 2 3