شاه میری شاه پور سپندکوهی
شعر از استاد هزاره بیک ،سوداسپندکوهی، مخمص شده توسط شامیری ،شاه پورسپندکوهی
مخمص
در راه عشق عهد تو توسن بود مرا مهرت سپر و فاتو جوشن بود مرا
کی وهم و بیم و ترس ز دشمن بود مرا دیدار دوست گردش گلشن بود مرا
خار جفاش سنیل و سوسن بود مرا
پیچیده دست دامن لطف اش گرفته ام خود را چو دود در بر آتش گرفته ام
محکم چو پهلوان کمان کش گرفته ام بر یادگار رشته زلفش گرفته ام
از بسکه پر بهاست به گردن بود مرا
بر خیزم و پرنده شوم در هوای او خود را بی افگنم ز محبت به پای او
کی میرسد به گوشی دل جان صدای او صبر و قرار از کف من شد برای او
در صبح شام اشک به دامن بود مرا
کس نیست همچومن به حقیقت گدای دوست تا زندهگیست سر نکشم از وفای دوست
خود را گرفته ام ز رجاه در پناه دوست در مزرع وفا و محبت برای دوست
افتاده سر چو خوشه ی از تن بود مرا
لیل و نهار را که بود نام روز شب سر بر زمین زدیم در این دام روز شب
در جستجوی یار گل اندام روز شب در کشت زار مهنت ایام روز شب
گریم که دیده ابر معکن بود مرا
مجنون به کو دشت و بیابان عاشقی نامش نوشته اند به دیوان عاشقی
در تن قرار نیست دل و جان عاشقی رستم صفت به عرصه میدان عاشقی
بر سر هزار سنگ فلاخن بود مرا
زلف سیاه به گردی رخش سایه گر چو میغ مژگان به قتل عاشق دل داده همچو تیغ
شاپور، کم بگو سخن ستره و بلیغ خواب از سرت پدید، سپندکوهیآ، دریغ
شب تا سحر دو دیده به روزن بود مرا
اول جنوری ۲۰۱۷
نواه سپندکوه
نویسنده: شاه میری، شاه پور سپندکوهی
ترتیب دهنده :عبدالصبورعربف سپندکوهی
اول جنوری ۲۰۱۷
رباعیات
*** ۱ ***
بشنو که زخویش تن چه میگویم یک قطره زقطره های آمویم من
روهین تنم هرمصرع من شمشیر است پروانه ده دامن سپندکویم من
*** ۲ ***
هرچند به عاشقی نمی ارزیدم عشق میگفتم چو بید میلرزیدم
عشق که به شعرو شاعری بود مرا دنیا به امد عشق می سوزیدم
*** ۳ ***
یک لحظه جهان بهی تو چون خواهد شد خورشید زآسمان نگون خواهد شد
این نو فلکی که درید قدرت توست فلجمله جهان کنفهیکون خواهد شد
*** ۴ ***
از آه دلم پیکر افلاک شکست یکباره فرود آمد و در خاک شکست
رسم همه عالم است مرگ و مردن افسوس که شهستون زیباک شکست
*** ۵ ***
از دیدن روی تـــــــو بدام افتادم گویا بزمین ز روی بام افتادم
من میوه باغ زندهگانی بودم ناپخته و نارسیده خام افتادم
*** ۶ ***
دنیاست که خاص وعام دیدم گذشت صد مرد به ننگ ونام دیدم گذشت
آنهای که خلق را به زنجیر زد اند آخیر که به غین و لام دیدم گذشت
*** ۷ ***
در بادیه عشق تو چون فرهادم گه خسته و گه بسته وگه دل شادم
شاپورم و ناله ام بجای نرسید شاید که بگوش تو رسد فریادم
*** ۸ ***
دی شب صنمی بخواب دیدم دیدم مستش زشراب ناب دیدم دیدم
این بلعجبی نیست که من میگویم در نیمه شب آفتاب دیدم دیدم
*** ۹ ***
آن قامت سرو تو نهال دل من صد کاش شود دلت مثال دلم من
کس نیست که خندد ویا گریه کند در وقت نبودنت بحال دل من
*** ۱۰ ***
ای دل نگران باش که مهمان آمد پس در تن جان برامده جان آمد
شاپور غم جهان مخور خرم باش آسوده بشین که مشکل آسان آمد
*** ۱۱ ***
مارا چی به آن که آشنایی نکند یا آنکه به یار خود وفایی نکند
شاپور ز درد عاشقان بیخبری آن به که بمیرد و جدایی نکند
*** ۱۲ ***
حال و تن مرده را کفن میداند قدرگل لاله را چمن میداند
باز آی که قدر یکدیگر را بکنیم جان میرد ای دریغ تن میماند
*** ۱۳ ***
ظلمی که تو کردهی بماکس نکند این ظلم کسی به هیچ ناکس نکند
شاپور اگر مهر تو در دل دارد سر پیش کند بکشتن و پس نکند
*** ۱۴ ***
افلاک پدر خاک زمین مادر ماست پیدا همه ز حضرت داور ماست
این کو کمر دشت بیابان جهان درسه صد شصت وشش رگ پیکر ماست
*** ۱۵ ***
ای دل بطریق بنده گی یکرو باش باکهنه نشینو با نواندرنو باش
هر کس بخطا رود به راه سفید لیکن تو براه ناصرخسرو باش
*** ۱۶ ***
چرخ فلک است مصدر جدول عام این چرخ کسیرا نرساند بمرام
کس نیست که گوی را زمیدان ببرد فریاد از این توسن بی زین ولجام
*** ۱۷ ***
ما آب روانم بهر دشت و دمن سبز است زما باغ و گلستان چمن
سرچشمه وسر منزل ما خاک بود آخیر نه تو میمانی بدنیا و نه من
*** ۱۸ ***
بلبل بفغان در آمد از دیدن تو گل جامه درید وقت گلچیدن تو
پیچیده بهم لاله و نسرین و سمن سرو چمن هنگام خرامیدن تــو
*** ۱۹ ***
من عاشق و شیدای جمال یارم شب تا به سحر زدیده خون میبارم
در سینه غباری دیگری نیست مرا داغش بدلم تــا به قیامـــت دارم
*** ۲۰ ***
شب نیست که از یاد تو غافل باشم یادر سفر و یابه منازل باشم
از لطف و مرحمتت بگیری دستم آندم که فتاده پای در گل باشم
*** ۲۱ ***
اجل ز روز اذل جان زما گرفت بیبرد یکی بسختی بداد و یکی بنرمی سپرد
اگر به مردن من مدعی کند شادی تو شادی باش که من زنده ام نخواهم مرد
*** ۲۲ ***
آندم که زعمر پر شود پیمانه مارا بکشاند آب و خاک و دانه
من درپهی آنم که اجل گربرسد در قافله نام نیک مـــاند یا نه
*** ۲۳ ***
در کوچه پیری جمال دیدم گذشت حرفی زدهانش نشنیدیم گذشت
از قامت و صورتش چرا میترسی دیدم گذشت اگر ندیدم گذشت
*** ۲۴ ***
ای دل زتن وجان من هستی یا نه هموزن به میزان من هستی یا نه
من راه دیگردارم و تو راه دیگر آیا تو بفرمان من هستی یا نه
*** ۲۵ ***
جانا زتو بیگانه شوم یا نه شوم آواره بهر خانه شوم یا نه شوم
عشق من تو سر زبان همه است در عشق تو دیوانه شوم یا نه شوم
*** ۲۶ ***
من عاشق روی تو شوم یا نی نی زولانه بموی توشوم یا نی نی
هر گه که زخانه میروی تالب آب در شانه بسوی تو شوم یا نی نی
*** ۲۷ ***
هر عضو که دردی میکند از غم توست رخساره که زردی میکند ازغم توست
ایام جوانی برف زد بر سر من هر چند که سردی میکند ازغم توست
*** ۲۸ ***
زنهار برابری نکن با دیگران مگذار بدوش خود چنین بارگران
آدم همه یک تن است یک جوهر پاک اونیست بلند از تو تو برتر ازآن
*** ۲۹ ***
بنویس زدرد دلم ای رنگ قلم از داغ دل و غصه و از رنج الم
تو عاشق کاغذ که میریزی اشک من عاشق دیوانه به دیدار صنم
*** ۳۰ ***
بامن بنشین که شاد گردد دل من با توست مخمر آب خاک وگل من
در مزرعه یادگار ماند باقی من حاصل تو باشم تو حاصل من
*** ۳۱ ***
هر کس که درین زمانه کج رفتار است محتاج کسی نسیت به دولت یار است
هر کس که به راستی بماند قدمش در چشم همه مردم عالم خار است
*** ۳۲ ***
هر گه که زپیش نظرم میگذری چون تیر زبند جگرم میگذری
گفتم گذرم ولی نبینم رویت هر جای که من میگذرم میگذری
*** ۳۳ ***
از بهر چه آمدیم چرا میگذریم تا چشم کشادیم گدا میگذریم
گویند که دنیا گذران است مگر دنیا نه گذشتنیست ما میگذرم
*** ۳۴ ***
در بادیه عشق توچون فرهادم گه خسته و گه بسته گه دل شادم
شاپورام ناله ام بجای نرسید شاید که به گوش تو رسد فریادم
*** ۳۵ ***
باشند من این روضه رضوان من است آشکاشم من بند دل جان من است
هر گوهر قیمتی که در عالم نیست در سینه هر سنگ بدخشان من است
*** ۳۶ ***
شاگون بهار نو مبارک باشد برابر شرار نو مبارک باشد
نورز عجم نشانه سال نو است اقدام به که کار نو مبارک باشد
*** ۳۷ ***
خوش تازه بهارسبز پوش آمده است تغبان زده هر دل بخروش آمده است
شاپور همان سبزه که دی بود خزان امروز همان سبزه به جوش آمده است
*** ۳۸ ***
آنروز که حرف کاف نون پیدا شد کن گفت جهان بی ستون پیدا شد
شاپور همه قدرت یکتای اوست هرگزتو نه اندیش که چون پیدا شد
*** ۳۹ ***
گر خوان پر از نعمت و نان است ترا دانی که همه نام نشان است ترا
جنگ و جدل جهان برای نان است گر یک لب نان است جهان است ترا
*** ۴۰ ***
ای بسته بسر عمامه نو دو قلاچ بر تارک سر نهادهی مثل قماچ
بر خانه مردمان تمسخور داری در خوان خودت نیست به یک مرغ اوماچ
*** ۴۱ ***
کوزه بسر شانه چپ میگیری تا در سر جو رسیدی گپ میگیری
من میگذرم که بشنوم حرف ترا چشمت که به من رسید خب میکیری
*** ۴۲ ***
ازمن چه شنیدهی که بد قار شدی نا گفته سخن بدیگری یارشدی
شاید که گناه تو نباش جانا این گونه بجادوی تو مار شدی
*** ۳۴ ***
در عشق تو هم نه عقل برجاست نه هوش نه فکر هوس جمع نه چشم نه گوش
آتــــــــــش زده ی به سینه بریانم از بهر خدا جامه سبزینه نپــــــــــــوش
*** ۴۴ ***
جز دیدن روی تو ندارم هوسی غیر از تو دیگرنیست کسی داد رسی
این نطق و بیان من همه زان توباد با توست بغیر از تو ندارم نفـــــــسی
*** ۴۵ ***
آنرا که خداوند جهان میبخشد علم و ادب و نام و نشان میبخشد
عمرش به زوال اگر بیاید دم مرگ گر لطف کند دوباره جان میبخشد
*** ۴۶ ***
گر شمس طلوع کند قمر خاموش است گرشام فرا رسد سحر خاموش است
از قدرت بی نیاز صمــــــــــــــــــــــد آنجا که قضا رسد قدر خاموش است
*** ۴۷ ***
یاخاتم الانبیا برویت صلوات بر فاطمه دختر نکوی صلوات
وانگه به حسین و به حسن رهبردین برشاه نجف ابن عمویت صلوات
*** ۴۸ ***
سردفتر جمله اولیا بودعلی سرلشکر جنگ در غزا بود علی
آنروز که در زقله خیبر خود گفت که ا ین دست خدا بود
*** ۴۹ ***
ای شاه که بر جمله شاهان شاهی تو والای هر ولایتی والای
هرکس بدرتو آورد روی نیاز یر خسته دلان و بی کسان مولای
*** ۵۰ ***
دردل هوس یاری پری رک دارم از خون جگر به چهره آمو دارم
عشق وطنم یکی به بالای دیگر در سینه بمانند سپند کو دارم
*** ۵۱ ***
ای دریور جان دمی بینشین که یارم میرود بعد از این در رفتنش تاقت ندارم میرود
لحظه ی بینشین که بینم قامت زیبا او همچون مجنون در سری را انتظارم میرود
*** ۵۲ ***
با من بینشین که شاد گردد دل من با توست مخمر آب و خاک و گل من
در مزرعه یادگار ما ند بـــــــــــــاقی من حاصل تو باشم تو حاصل من
*** ۵۳ ***
شاپور عجب زمانه بی آداب است یک قریه دو قریه دار و چار ارباب است
کو خدمت صادقانه جز مکر و فریب هر چیز که است نقش بروی آب است
*** ۵۴ ***
چندیست که در رنج عزاب است دلم در آتش عشق تو کباب است دلم
“شاپور”زآب دیده وخون جگر مانندصدف درون آب است دلم
