میرزا قل پیمان

ﮆو شعر اس میرزاقل- پیمان

تهیه و ارسال: سید اسحاق مقیل

خوږنونی تار ات بــﯗد خیجویج مَهکیت

فُــــــک   دِلـینـــین  شاد  اتـــه  مـهشند  تـــــه  ﭤُـــﯗد               فُــــــک    وطن    آباد     اما     مـهشند   نه   ســُود

نـُر  فُکـﺚ  چوږچ  ﮆست  مے ﮆست   آبادے  جهت                وای   بر   مهش،    مهش     مردم    غـَـل  سِــرود

تفرقه  نـُر  ﭰوږج  خو جایت،  لپ ته کارین دښمنین               چس    دِے    بیچاره   وطن    زار    زار  خو  نود

غیبت  ات  طعنه  فُنه  یت دوستے جهت گهپ نست               ﮆِهد  ویـﮆ یج  چس  زیاتت،  کهم  سِرهویج  نـُرارﯗد

پیـر  اته  پیښوا  قرارین  ات  فکث   دهــﮆ  مردمین                څیم  بـﮆ یمـبــین  یـیو  نه  لـﯗ  ﭰین   چیز   ته  ســﯗد

کښت  ته پیمان خواهښ ازهرهموطن اک دوند دﭰین

خیجویج  مهکیت د گر خوږنونی تارندیر دے بﯗد

خوږنون مښکلین

یا   امام    لطف    کــِنت   رحمت  خو  ارزﯗنی             مښکلات   نـُر  تو  بنهست  ﭰــــه  ارﯗد آســـﯗنی

غافلهم  از  مے خو کارت  نر  یـﮆج  خَیر   ارﯗد             غیر  طعنه  نه   وِنهم  از  فکث ات،  ښیمـــﯗنی

جای  مکتب   پے  دشیدت،   قلم   عوض   نیچه             پودر ات  چرس تـَه  دِیهم  تر دے پنات  میدﯗنی

داد  ته  ﮆید پودر اته  نحن ته  ژازد  تر  فکه  جا            یا  زمین  ییــنده  اته  یا  ته   رزین  قربـــــــﯗنی

نه پِلهس رید ترید ات نه گه وِهـﮆ زیمب تے نهال            نه  شے وِهـﮆ  میزد  دند  ات،  نه  بهار  دهقونی

غیر  خیراند  خو  پـِتهودت  دے څیم تر تو دِﭰـے             تَر  پِگل  چاست  کو  چیز  ییره   ته  گلو یزﯗنی

رادیو  کِښــت  تو  نـَــقلــت   دﭰـیست  تــلویزون             چاپ ته  اخبار تے  وینے صورت هر خوږنونی

آبرو  توید  نـَرید   همت  اته،    ید  شی  ﭰـــــراد            مه  بـﮆ یمب  څیم دیگه یت مه تے تو اس نا دﯗنی

یاﮆ کے مولااته لهک دے خو پــﯗند اس می ترﯗد            امر  مولا تے  کو  تِـهت بیست ته تو سرگرﮆﯗنی

کښت ته  “پیمان” دِے دُعا از دل اته جــﯗن بخدا

نه تو بَد لــﯗﭰد یو خوش ات ، نه تو هـر ویرﯗنی

4 سرطان، 1394- کابل

تاریخ نشر در سیمای شغنان: اول جولای ۲۰۱۵

تهیه و ارسال: سید اسحاق مقیل

اشعار میرزاقل پیمان

2/26/2015

لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

ازبـﯘم جَهـﯘنمت  لَـلـَهیِک مــُـو نِـښـﯘن       خــوزِف تِـه روﯘنـمت لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

هـرتّهـمِ رنـوښـچ خونهن زﭭـت نهن زبـﯘن       ﮇر اّز دِﮮ گمـﯘنمت لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

هرچیزِ څلوﭯج مونهن لَـلـَهیـّک تِه په غوک       فَوکٌث دِﮮ وزۇنمت لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

هـرتَهـم څه نهفمت خـو داد اته باب رُواج        وز بی  دِﮮ  زیــۇنمت لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

هرزﭯ ته اگـر خو گهپ څه ﮇید نـُـرپـیمان

فـرزنـد زمـۇنمت لَـلـَهیِک مـــو نِـښـﯘن

نهن جـﯘن

هوّسم چُوږج خـُو کهل هر دﮮ تودﯘمهن شِه وینم

هوّسم چُوږج شِه اِی نهن  ﮇو گهپ از توښنم

تـُت لـّلّهیّک تِه لـّلـّهیِک څه لـُود مُرد کته ښهب

هوسم ﭾوږج خو غوږ تر تو غلﭢ لپدﮮ کِنم

کُودکِندُم څه نفهمت شکرت نهن نــُر به خدا

هوّسم چوږج خو نهن پاﮇ تی زیارت شِه کِنم

از مُو ﮇست نهن څه نیاﮇد خدمتته از تو ﮇّرم

هوسم چوږج خو گنایین تو دُعاندیر پِذ نم

مه رِنِهس از مو هه نهنت نه لو پیمان غـُـله

مه سِرهو از خو دعایین مُو غلﭢ رحمه جِنم

************ 

تّرمُوچس ای جـﯘن خوتومُو یار سهو        ازمـُـوپـریـشـﯘنی خــبر دار سـهــو

یــوســفِ بـازار تــویــم وُز غــلث         نـُـرمـُـوزلیخات مُـو خـریـدار سهـو

کُـوه کّنـم وُز تـوغمنـدیر څـه سُـوﮇج         دﯘنگه موشیرین خو مو دلدارسهو

عـشـق قّتِه ورقـــه جِـــنام پــرورښ        نُرتـومـو گُلشات مـُو قتیریارسهو

لهکِ مـومجـنون ﭯـیم  درجّهـﯘن         دﯘند تـو مُـولیلات مُـو وفـادارسهـو

دّو ﮇه په چید خو زﮮ شچ پیمان اّحوال

یـا دِﮮ نـّی از وﮮ شچ تو بـیزار ســهـو   

 ************

پِس هرنازث مو جـﯘن نـّهرم نـّهرم خو جُمبینت      قــطارک کښت مـویوښکت بی توخمبینت

تــُوتِـهرڅــیمـین اتـه  تـُوتــهر ﭯـروږین      مـو زارﮇیـن از مُـوسیننـدیر چـه نښفینت

څّـّـرهنگــم دیﭯ تـو خـهـږ شنـــدیـن گلـه وز      مـویوښکین نـُرمودیدهنـدیر چه ور ﭯینت

رڅیستاوت څه چــود عـــادت ښـبت ښـﯘم        تو عـادت بی تــودایـم لپ مـُـو

پّخـڅینت

!غلث پـیـمان تـو دهـرﮇندیر څـّه مدهوښ

وِﮮ څیمینت، تـو مّـدهــوښنـدی رّخڅینت

************ 

مـُـو زﭯ  مـُو ﮇیــد نِـښـﯘن  پـامــیریـم وُز          مُــوجـسم لــﯘﭭـدت مُــو جـﯘن پامیریم وُز

مـُونهنک مورد څـّلوﭯج دّرگِیلِک ایدوست       لَـلـَهیّک تِـیر وزۇن  پـامــیریـم وُز

موشیرین زﭯ بدّهل چیـد نــُر ته ورﭯینت      مـُـومـهغــزتـا استخــــﯘن پامــیریــم وُز

مـُـو رسـمت مــُو رواج یکجــا ﭭــراد نـُر       مــوخـِصلت کـښت بیـﯘن پـامـیریــم وُز

نه ازبک لـونه پـښـتونـت نـه تاجـیک         خــوپـانــد تـیرم  روﯘن پـامــیریــم وُز

سفـیـد کُـرتّهت، گلـیم آخــرشِـه پیـمان

مــُـومقصــد  کښت بیـﯘن پامـیریـم وُز

************ 

مـُـونـیم جـﯘن روﯘن پـامــیرجـّهت نـُـر         مـُوپوﭢچرد یوښک کښـﯘن پـامــیرجـّهت نـُـر

بِلند کوه یین څه ﮇیـن هرښهب مـویاﮇنـد          مـُودل ﭭـهـرین چه زۇن پـامــیرجـّهت نـُـر

شِـتاښّـــڅ از زوارنـــدیـرغـلث قِــیود           خـو زﭭـتیر از مـُو جـﯘن پـامــیرجـّهت نـُـر

گـُـلت، بـاغــت، بهـاریـن یثـــچ اته ښـﯘم            موفکرلوﭭــد دّو دّوان پـامــیرجـّهت نـُـر

مــــدﯘم پیــمان دِلت پیـمـان خــیالــند

سخـن ایـدوست روﯘن پـامــیرجـّهت نـُـر

************

بیوگرافی  مختصر شاعر جوان پامیری، میرزاقل پیمان

نوشته: سید اسحاق مقبل 

02/08/2015 

زمانیکه اسامی شعرای پامیر زمین را در سایت سیمای شغنان ملاحظه میکردم؛ متوجه شدم که اسم پیمان در آن قطار قرار داشته اما بیوگرافی شان وجود ندارد،  لذا بر آن شدم تا طی چند سطر مختصر وی را به شایقین شعر و ادب معرفی کنم دقیقن، سال ۱۳۵۴ سالی بود که در کنار دریای آمو مقابل شهرخاروغ -بدخشان تاجکستان در ناحیه شیو ولسوالی شغنان ولایت  بدخشان افغانستان؛ فرزندی بدنیا آمد که والدین گرامی اش اسم او را به نام اجدادی و نیاکانی شان، میرزاقل نهادند.  او از مهرمادری و عطوفت پدری برخوردار بوده  ودر دامان پر مهرو محبت شان تربیت و پرورش یافت.   پدر بزرگوارش محمد نعیم نام داشت. پیمان در سال ۱۳۶۱ ه شامل مکتب  لیسه ذکور ویر گردید که نسبت داشتن استعداد عالی اش، توانست توجه اساتیدش را بخود جلب نماید و مورد ترغیب و تشویق شان قرار گیرد. بالاخره  در سال ۱۳۷۳ با اخذ نمرات عالی از این لیسه فارغ گردید. میرزاقل واژه “پیمان را در پسوند نامش به حیث تخلص برگزیده است و در میان  مردم، اقارب و دوستان خود به پیمان شهرت دارد. او درسال ۱۳۷۵ در امتحان کانکور شرکت ورزید و شامل دارالمعلمین عالی ولسوالی شغنان گردیده  وسند تحصیلی خویش از رشته ی ریاضی ازاین نهاد بدست آورد.  از سال ۱۳۷۷- ۱۳۸۰به صفت آموزگار در لیسه ذکور ویر مصروف خدمت به اولاد وطن بود . پیمان برای بار دوم در  امتحان حوزوی کانکور ولایتی بدخشان شرکت ورزیده وبا اخذ نمره عالی به فاکولته زراعت دانشگاه  بلخ راه یافت . او ضمن تعقیب دروس دانشگاه، به صفت عضو کانون فرهنگی حکیم ناصر خسرو بلخی ایفای وظیفه نموده است. بعد از چهار سال کسب و حصول دانش، درسال ۱۳۸۶ از دانشگاه مذکورسند فراغت را بدست آورد. پیمان، نسبت داشتن استعداد علمی و مسلکی اش در سال ۱۳۸۹به حیث سکرتر وزیر مشاوردرامورقومی وقبایل،  تعیین گردید و متعاقبن به مدت شش ماه به صفت سرپرست ولسوالی شغنان ولایت بدخشان ایفای وظیفه نموده است. 

او ضمن داشتن تسلط کامل در رشته ی تحصیلی خویش، دانش و اندوخته های خوبی در باره ی مذهب،  ادبیات و تاریخ نیز دارد. نظر به فرموده خود شان، ایشان از آوان طفلی به شعر وشاعری علاقه ی فراوان داشته و بزبان های دری و شغنانی شعر سروده است. او درقالب های مختلف ادبی (غزل، قصیده، مستزاد، رباعی…)   به این دو زبان شعر می سراید که اشعار زیبا و دلنشین شان توجه هر خواننده را بخود جلب مینمایند؛ از جمله میتوان به اشعار عقیدتی ،وطنی ،سیاسی ،عشقی وکلام طنزی اش اشاره کرد . پیمان  نه تنها در سرایش غزل و سایر قالب های شعری دست باز دارد بل در ایجاد معما نیز مهارت خاصی دارد. او اشعار وسروده های زیادی دارد؛ که وصف وطن، حمد و نعت، اتحاد،  صلح و امنیت  محور اصلی سروده هایش را تشکیل میدهند. پیمان درقطار شعرای معاصر پامیرزمین محسوب میشود که چندین قطعه شعرش از جانب اکادمی علوم افغانستان  جایزه نیز تصاحب شده و در کتب ومجلات متعددی به دست نشر رسیده اند.

  پیمان شاعری است که همواره میکوشد تا  از واژه های ناب و تاب پامیری در شعر هایش استفاده کند و در تحریر اشعارش بزبان شغنی-  تاکنون  به رسم الخط ایکه خودش در ذهن دارد، استفاده میکند. پیمان در میان مردم خویش، مخصوصن در بین جوانان از شهرت خاصی برخورداراست؛ طبع ساده وزندگی بی آلایش دارد وگاهی اهل نزاع نبوده  وباهمگان رفتار دوستانه ویکسان دارد که این خود سبب شهرت و نام نیک اش دربین طیف جوان گردیده است .او به خواندن کتاب علاقه فراوان دارد و اکثر اوقاتش را صرف مطالعه میکند.مع الوصف، در تکلم و سخنرانی نیز از مهارت خاصی برخوردار است که این نکته بارز، او را زبانزد خاص و عام نموده است.

 من، که افتخار شاگردی شان را دارم، نمیتوانم در چند سطر وی را به معرفی بنشینم ودقیقن، شرح احوال زندگی و همه ابعاد و خصایص وی درین سطور خلاصه نمیگردد، لذا چند قطعه شعر ایکه از جانب خود شان برایم فرستاده شده اند، خدمت خوانندگان معزز پیشکش مینمایم.

اولین  شعر پیمان به نسبت تشریف آوری شهزاده کریم آقاخان رهبر والاشان اسماعیلیان، بزبان شغنانی چنین سروده شده  است:

جنت ثــانی  اتــه مــلــکــی  سلیمـﯗن  نــر هــرود

یوسفی  مــعنی  اتــه  اقــبــال  کــنـعـﯗن  نــر هــرود

فـــخــر  آل مــصطفئ  نـر نــور مـولانــا  کـــریـــم

درلباس  چـهـل و نـه ام  شــمـس  دورﯗن  نر  هرود

نــر وطــن  ازنو جـوﯗنت  لپ  ښکـفـچـن  دﯗنـد  اڤین

آل  اولاد  عـلـی ات  شـاه  شـاهﯗ ن  نر  هـرود

نــســل  آدم   روبـــــــــــروی  آل  اولادی  عــــلـــی

سالها کهدند  ڤــوڎج  یـکــدس  نــمـایـﯗن  نر هـرود

تـرد تـه  کـوهســتـﯗن  مـبـارک  لــوم  دیـدار   امـام

اهــل  عالــم  جـهـم  چـوږج  قایــم  دورﯗن  نرهرود

ازقــریـبـت  ڎر جماعت  دﯗند  گه  بیگنه  ته  ژازد

مـیـزبـانـیـن پــیـروانــی پــیــر یــمــگــﯗن نر هرود

پـاڎویــاجـت  کـهـل شــلـک مردم ته دو ﮇید سـحـرکـٿ

بـلبلین  رهنــگــتـیــر  بـتازت  لــوگلستﯗن  نـرهــرود

داند اڤین «پیمان» ته خوش بختت سعادت مند خولوڤد

زیرپائـی  نـورمـولا  مــلـک  خــوږنــﯗن  نـر هـرود

این اولین سروده پیمان است که از جانب هنرمندان مشهورخاروغ تاجکستان در قالب آهنک ریخته شده  و در محافل بزرگداشت از روز امامت و سایر روز های مذهبی، زمزمه میگردد. آهنگ های وی نه تنها توسط هنرمندان آن طرف مرز، بل در این طرف آمو دریا نیز در محافل خوشی خوانده شده و سر زبان ها جای گرفته اند.  

قسمیکه قبلن نیز تذکر دادیم، پیمان- ضمن علاقمندی به دنیای ادبیات، به دین و مذهب نیز علاقه فراوانی داشته و اشعار عقیدتی و مذهبی شان هم زیاد اند؛ چنانچه شعری را در باره ولایت حضرت علی “ع” چنین  سروده است:

هــرتـهـم څـه نـه کښـت عـلی ولایــت بــــاوَر

ازدیــن یُــورڅوـشـچـنـــت ازپـﯗنــد یـو ڎَ ر

هــرتهـم نـه نغــوږد خـــڎ ای گـهپـت و رسـول

ازدل یـــو خـــرزمــکــــت ازغـــوږ یــــو کـــر

هــرتهــم څـه نه فهمت علی، محمد جای تـیـر

ازروز غــدیـرخـوپـیـڅ یــو گــرڎیـنـت یـکـسر

هـرتهــم څـه نـه فهمت علی به ذاتت به صفــات

ازتـیـــــزی ذوالـفـقــارنــه فــهــمـتــت حــیــدر

هــــرچـنـــد څـه نه ڤیـد مهـرولایت «پیمان»ً

دلــدل قـبـتـنــد نـــه کـښــتـــه بـــاور قمبــــر

پیمان، بعضن سروده هایش را در وصف ائمه ی اطهار به تحریر میآورد چنانچه زیلآ شعری را جهت تشریف آوری امام دور سروده است که درین نوشته با آوردن مصراع آغازین این  شعر اکتفا میکنیم:

خـیـر دستـور نـور حـق تابون نر

صـحـفـه صـحفـه آیـت از قرآن نر

کـوهـی پـابــرجـا دل از ایـمـون نر

هر بـدخشــان یثچ فراد مهمون نر

میرزا قل پیمان شخصی وطن دوست، انسانی حلیم و شاعری با احساس است، او  اکثرآ اشعارش را در وصف زادگاه مادری اش به تحریر در می آورد ودر مورد  پامیر سروده های فروانی دارد که در بعد ها خدمت بیننده گان سایت وزین سیمای شغنان ارایه خواهند شد ولی حال دو سروده اش را در ذیل میخوانید:

شکـرتـم پامـیـر تـــو خـیـرت آسمــﯗنــرد شکــرتم

شـکــرتــم پـامـیـر تــوژیرت آستــﯗنــرد شـکـرتــم

شکرتم پامیر تو وهﮇت چښمه سار ارد بی حسـاب

شـکـرتـم پـامـیـر تـو باغـت بوستﯗنــرد شکــرتـم

لاجورجهت توند تو نﯘمت  دسگه یاقوت هرتوکـﯘن

هــم تـوژیـرت هـم تویـاقـوتت تو کﯗنــرد شکرتــم

بــــﯘم دنـیـایـت دنـیـا نـرفـــوکـث لــپ تـرتـوچـاست

وز تـــواقـبـالـت تـو بـخـتـت تـو زمـﯗنـرد شکــرتــم

تخت رستم مورد توژیرنـرچښمه لهﭯ تیرهرتوباغ

چښمـه لـهــڤ تیرازمه خــوږنــﯗن تــارښـﯗنــرد شکرتم

نرخو جون “پیمان” ژیوج قربان بایــد کښت تـوجـهــت

وز توجهت زندهت تو جهت دایم ته جونرد شکـرتم

کوهستان

کـوهستـــان نـــر تــه بهـارنــد تو تماشا هوسم

ترتـــوکــویــت کمــــرت تـر دﮮ تو صحرا هوسم

وهـــﮇ زیـــمب تــیــر نــثـم یــا تو گـلین قطار اند

سحــرکـث وز تــو شمــالت تـو دلا سا هــوسم

بلبلین خهښ  ته بلندث څه لـوﭯیـن فــوکــه ساز

چښمــه لـهــڤ تـیـر تـه ازدیـڤ نـغښتا هـوسم

یا پهــتوم خــو تـو صـد بــرگ په بیر سایهنـدیر

یـا تـوگــل زار ڤه وریښـاو لـب دریـا هـــوسـم

ښوفد جناو از دره ین سین کله پا دهـﮇ تو ښڅین

وهـﮇ زیـمب تیرته دیڤ ﮇوسته بـرهښتا هـوسم

نـر تـه «پیمان»خـیـالـنـد تـــو گــل بــــاغ درون

ذیـــد قـــدم دسگــه قدم اچگه ته زهښتا هوسم

پیمان شعرهایی را برای زبان پامیری نیز سروده که از جمله یک قطعه شعرش به خدمت پیشکش میشود:

پــامـیــری زڤـت زبـﯗن پـامـیــر

سـوﮇج تــاج سـرت نښﯗن پامیر

دربـنــد دﮮ چـښمــه سار اتـه گــل

فـــیـــض ازلـــت روﯗن پــامـیــر

درفــصــل گــلــت بـهــار دایـــم

از نـــو تــه ڤـرید جـوﯗن پامیر

ازقـیـمـتــی خـولــعــل اتـه ژیــر

سوذج زنـده جـــاویــدﯗن پامـیـر

ازخــهــږه حسـنــت ازلـــطـافت

نـــرهـــدیــه یـی آسمون  پامیر

اﮮ جـنـت بـی مثـال خــوږنــﯗن  

هــرژیــرتــــو آستــﯗن پـامــیـر

ای گوهرقیمتهت، ای تخت زرین

هـــردور زمـــان زمـﯗن پـامـیـر

پیمان که دعا  ازدلته جان دجنا

سـود شیرو شکر زبﯗن پـامـیـر

وی به زادگاه و زبان مادری اش افتخار میکند و شعری را در رابطه با این مطلع سروده است:

شـکرتـم پـامـیـریـم پـامـیـری زڤ مورد افـتـخار

شــکـرتـم پـامـیـریـــم پــامـیــری دنـیــا اعــتــبار

بﯘم دنیا مـونـد مـوجـایت چښمه سارینرد قریب

شـــکـرتــم پـامـیـریـم پـامـیـری مـولا دوست دار

پیمان اشعارش را در وصف رقت بار دو ساحل آمو دریا (شغنان افغانستان و شغنان تاجکسان)، نیز سروده است .چنانچه شعر زیل را در مورد جنگ داخلی اجکستان درسال ۱۳۹۱و حمله بی رحمانه دکتاتور عصر رییس جمهور تاجکستان بالای خاروغ،  چنین سروده است:

کــربـــلا یِکـنـــــرچـه چـیـد خــوږنــﯗن  یـزیــد

کــودکــت پـــیـرت جـــوﯗن یـکـجـــا چـه زیــد

رحــم اتــــه انصـــاف نـر یـکـجـا رنـــوښــــت

بــی خـڎایـت غـرق خــــون دریـا چــه چــیـد

نـــرتـوست تیرجـــﯗن سپارت هرتهم دجــهت

ای بـــدخـښـﯗن هــرتــوبـاغ مـه یـاڎد پـلـیـد

سربــلنـد ڤهـت لـهـک تـوآبــرو ڤـیـد بـشهـنـد

مهـش تـوجهـت جـــﯗن نرڅه ڎهڎهم چید به چیـد

لهکــه بـیـگـانـه دی فـهـمـت «پیمان» یم وطـن

چـنـد ومـلـکــت چـنـدهـــرودیـکدس مـریــــد

پیمان در کنار سرایش اشعار ادبی و وطنی، طبع شعری عاشقانه نیز دارد چنانچه شعری را  چنین  سروده است:

ژیـوجـم ڤـیهم  بـهـارند،  وهـذ زیـمب ته گـل قـطـارند

مســت ازمــی ات خـمــارانـد، پـامـیـر خـاښدره نـدیر

یه ڤـید اتـه وزت خـیـر، گــل سـایــه بــﯗن فـدازتـیر

مه جـمـت ښڅت نه واښت ژیـر، پامیـر خـاښدره ندیـر

دنـیـاتـه یــد مــو ارمــﯗن، یـارب د ﮇهــﮇ تـو فـرمــﯗن

سهـــم پــس ومــث پـــلـیــلون، پـامـیـر خـاښدره ندیر

وم مهکرد فرث خوذوستین، وم شند ته ﭯرﭢ خوشندین

لهکم اگـر مــو لـهکــیـن،  پـامـیــر خـاښدره نـدیـر

چس سحــرکـث پــر ارمــﯗن، لوﭯدت نفشته «پیمان»

گــل نـهــلـه هــرمـو خــوږنــﯗن  ، پـامـیـر خـاښدره ندیر

این هم در وصف خـاښدره:

څــه ژیــوجـت گــل تـمـاشا خـاښدره سهـو  

بـــهــښت بروی دنـیـا خــاښـدره سهـو

اگــــرمــجــنــون عـشــقــت از دلــت جـﯗن

اگـرژیوجـــت خــو لیلا خــــــاښدره سهــو

څـراو دستـورپه مهست ﭢهوین ښبت ښـﯗم

فــوکــث خـهږیــن به مـولا خاښدره سهـو

هـــزاران مــصــر کــن یــوســف جنا ترک

څـــه ژیـــوجت نـر زلیخـا خاښدره سهو

څه لـوڤد «پیمان»بهښت یوت، یه مرد حور

تــو وم  ویـنتــاو کــو تـنـها خاښدره سهو

عاشقانه ها :

یــم جهــﯗن بی تـو گلستـﯗن مـرد څـه ســـود

جـنـت ازنـو یـم بدخښـﯗن مـرد څـه ســـود

لعلزارت  خال  ریحـﯗن  مـرد څـه ســـود

بــی تـــوبــیــزارم ازﯗدت لــهــکــه تــیــم

گــنـج قــارون تخت رسـتـم مـوند څـه ڤـید

بـخـت جمـشــیــد خــیــرحـاتم موند څه ڤید

عمرخضرت  روزخرم  مـونـد څه ڤـیـد

بــی تـــوبــیــزارم ازﯗدت لــهــکــه تــیــم

لهک گدا ڤیمت تــو درگــارد  زنــده گــی

لهک ترســا  ڤیـمـتـه  تــورد  بـنــده گــی

یـم مــو ارمــﯗن  نـسـت  مـورد ښـرمنده گی

بــی تـــوبــیــزارم ازﯗدت لــهــکــه تــیــم

وز یه گل جهت خهښته بلبل رهنگته نالونم غلٿ

وز یه عمر از جﯘن تو نازینرد قربﯘنم غلٿ

وزتوپوندتیر انـتــــظارت زار«پـیـمـانـم»غلٿ

بــی تـــوبـــیـــزارم ازﯗدت لــهــکــه تــــیــــم

دیگر:

یم  موعمر بی تو خزﯗنت تـوتـه لـپ کـهـمــه  ســـراق

یم مویوښک بی تو روﯗنت تـوتـه لـپ کـهمــه  ســـراق

گـل دی وهــڎ زیــمبـتــه  نریــدت  نه  صـدبـرگ پـه بـاغ

ازتـو قـهرت  تـوگمﯗنت  تـوتـه لـپ  کــمــه  ســـراق

لــپ تــه نــازهت  اچــه پــروای  ایــــارٿ نــه کـــــنه

بـی تـونښتـیزدته  موجوﯗنت تـوتـه لـپ کهــمــه  ســـراق

ښهپرک رهنگــتــه ته نـاږم تــوڅــراو رهنگــتــه بـزور

ازخـوخـیزپاک مونښوﯗنت  تـوتـه لـپ کـهـمــه  ســـراق

نـرفــوکـٿ از دﮮ تــونازت  تــودمـاغـیـن  تــه گلــه

چهی کـښـت  ترد ده بـیـوﯗنـت تـوتـه لـپ کـهـمــه  ســـراق

بی نوا  محک خـو دهــرڎنـد وروڤـجـن «پــیــمــان»

ڤوږجـه ترد دل به زموﯗنت تـوتـه لـپ کـهـمــه  ســـراق

 این هم نمونه یی از معماهای سروده وی:

به قد سروست و لب چون غنچه در خواب

برخ ماه است و تن مانند سیماب

بکن «ل» ضرب «م» و جمع با «ی»

درحاصل گوهر ناب است و دریاب

دیگر:

نام بت من دو«ک» ویک «م» ودوصات

آخرالف آیدو برمز اثبات

بگشای تو این سر معما به قلم

تاقامت سرو یابی و شاخ نبات

دیگر:

یک سرو دوصد گردن و تن دارم

پنجا پرو بال و خط گردن دارم

بشناس مرا اگر بمن تو یاری

ازبخت بلند و حسن توسن دارم

تشکر!

 از بابت اغلاط و اشتبا هات قلمی،  معذورم بدارید.

esaaq_muqbel@yahoo.com

سید اسحاق مقبل