ملاکریم کریمی
عکس توسط تاج محمد پهلوی بتاریخ ۳۱ جنوری ۲۰۱۵ به اداره سیمای شغنان ارسال شد

فرستنده : منزل “نصرت”

۱۰ می ۲۰۲۱

نومیدی

چند کوشیدم به دنیا مقصدم حاصل نشد

لیک مهرش از درون دل دم زایل نشد

نتوانم ترک کردن نی شدم خرسند از او

کارهایم هر زمان ناقص شد و کامل نشد

طالع ام از کوکب بهرام کیوان آمده

یا که تقدیرم به نیکی در جهان نازل نشد

نیکوی با کس گزینم وز بدی بدهند زود

دوست را صد جان فشاندم او به من مایل نشد

در جهان یا رب مگر بدبخت محزونیم ما

هر چه میسازم به دنیا این به من واصل نشد

چند کوشیدم به دلجویی هر زیروح من

اجر او را هم ندیدیم ذره هم نایل نشد

این چه استنطاق عنفست فلک بر من بکرد

هرچه کردم صعب تر گردید بس حاٸل نشد

راز این معنی یقینآ هیچ کس بر من نگفت

هر کسی هر گونه گفتند به دل قایل نشد

ای خرد خود در همه کارت توکل پیشه کن

روی دنیا را نظر کن جملگی قابل نشد

نا آمیدی هم مکن از رحمت حق زنهار

غیر شیطان هیچ کس هم رانده و باطل نشد

ای کریمی غافلی منما تو در هر کارها

کیست آن کاری بکرد و عاقبت فاعل نشد

---

مامور رشوه ستان

نوشته: ملا کریم کریمی، ارسالی: تاج محمد پهلوی

توای رشوت خوری ظالم بری خلقان جفا کردی         به کج گیری خود حق غریبان زیـرپا کـردی
بنفع   رشوه  خـــواری  از قیامت  تو ابا کردی            زخالق   تو نترسیدی  نه  از مخلوق  حیا  کردی

ادامه

 

زندگینامه و نمونه کلام ملا کریم کریمی

نوشته  :    عطا محمد « حق جو»

 اشکاشم ، بدخشان 30 سنبله 1390

attamohd.haqjoo@gmail.com

 ملا محمد کریم فرزند ملا خوشحال ولد ملا رحمان در قریه ده مرغان  ولسوالی شغنان در سال 1322خورشیدی مطابق 1943 میلادی در یک خانواده روحانی پا بعرصه وجود هستی گذاشته است . اواز دوران طفولیت علاقه زیادی که به علم و دانش داشت، در ابتدا قرآن عظیم الشأن وبعداً دیگرعلوم متداوله زمان را نیز ازپد ربزرگوارش آموخت. بعد از خدمت دوره مکلیفت مدت 15 سال بیشتر را در مکتب متوسطه زادگاهش پستیو به صفت تحویلدار ایفای وظیفه نموده است ودر پهلوی آن با علاقه ی که به علم وعرفان داشت مانند اجداد خویش اولاد محل را در تعلیم وتربیه دینی به شکل افتخاری تدریس میکرد .

 محمد کریم در علم نجوم  و مخصوصأ درهنر موسیقی هم دست والائی داشت. او درقصیده خوانی از رباب و طنبور استفاده میکرد ودر مجالس روحانی با آواز گیرا خویش روح وروان مردم را معزوز نگه میداشت.

  ایشان اکثر کتب دینی را مطالعه کرده و معلومات عالی دینی را دارا میباشد ودر بین مردم یک شخصیت معتبر روحانی معروف ومشهور است.  نامبرده مد ت پنج سال به حیث مکی جماعت خانه غارجوین پستیو ایفا ء وظیفه نموده است و در جریان همین مسئولیت روحانی خود در سال 2008، غرض اجرای امورات دینی، سفری به امارات متحده عربی به  دبی است.

 محمد کریم طبع روان شعری داشته وبخصوص در قصیده سرائی دست توانا  دارد ودر کلام شعری خود با انواع شعر آشنا ئی داشته ودر اشعارش انواع شعر را سروده است. محمد کریم متخلص به  ( کریمی ) و  زندگینامه خویش به قالب شعر آورده چنین گفته است .

  از سوانحم گـــــــــویم شرح حال من آنست             مسکنم   شده پستیو  مولودم   به شغنـــان است

زین حساب از هجرت زاده ام بدین ساعت              الف   ثالث    مــــــآة    عشرین    اثنــــــاست

پیشه ام کشاورزی رامش هنـــــــر ورزی               کشورم افغانستان مرکـــــزم   بدخشـــان است

در زبا ن دری هستم پیروعلــــــــی هستم                پیر رهنمـــا دارم مسند ش به یمـــــگان است

کیش  صبغت  اللهـــــــی شیعه ایم مولائی               چون تمسک راســخ از منش به قـــرآ ن است

ملتم  به  ابراهیـــــــــم  مذهبم به اسما عیل              فی المثل «کریمی»  ام نازشم به هفتگان است

یکهزار و سیصد  را  کن  توضم پنجا چار

این شکسته  بندی ها یاد  بود زین سانست

 واولین مسد س  ایکه در درسن 32 سالگی سروده اینست : 

ای  گلی   چمن   آرا   تا    بکی   جفــــا   داری             از   ستم    تبـــــرا    کن   در گذر ز زنـــــاری

برده ی   دل   و  جانم   ای   بیک   نگه   باری             یکدمی     ترحم  کن  از   ره   وفــــــــــا  داری

لعبتی   و  طـراری     پیشه    کــرد  ای   یاری

جان   من   بقربانت   گر  تو  وصل   ما  داری

وقت   بود   مسعودم  روز هم   نشـــــــــاط آور               عشوه  سان   خرامیدم    با    هوای   آن   دلبر

عزم   کوی او  گشتم  فصل  صیف خوش زیور               بود   طوطی   مانندی   قید  زاغ    بد   گوهــر

بی نظیر  عصر   خود   بود   آن  نکو  منظــر

شوق   آن   پری   تمثال   برمنش شده   طاری

تیر   یک   نگاهی   او   خورده   مبتلا   گشتم                 از   د و   چشم   جادویش  در  غم  و بلا گشتم

در تفکری  خویشی  خم   شده   دو   تا   گشتم                  تا  ز  عقل   هو ش  و فهم  کم کمی  جدا گشتم

چونکه   ار غوان   بودم  مثل    کهربا   گشتم

لاله   سان  چه   داغ   دل  کرده ام   خریداری

شمع   آتشی  عشقت   گشته    شعله ور  امشب                فکر من  بکوی  دوست  گشته  جلوه گر امشب

مثل  چغد   ویرانه  میزنیـــــــــــــم  پر  امشب                 تو   بخواب   خوش مستی من طلایه گر امشب

تن  ز حسرتی  فرسود  جان  بصد خطر امشب

هر زمان خدا  گویان  ای  خدا نگـــــــــه داری

اصل   شفقتم   این  بود  از  دو  چشم  ابرویت                 گشته  ام   پریشان   حال  در   خیال   گیسویت

من   بدل  همی  خواهم  جا  کنیم  در  کـــویت                 همچـــو   سا ئلم  بر   در  منتظر  شده   سویت

یا  بده  تو  کامــــــم  را  یا  تو ترک کن خویت

بیش  ازین  مشو مغرور  نیست   تاب  مقداری

گوش   کن   به   گفتارم   از   عقیده  میگـــویم                 نغمه   کن   به   آوازم   چیده  چیده می گـــویم

وصفت  ای   انیس   قلب   سر خمیده   میگویم                هم   ز  هر سخن چینان   من   رمیده  می گویم

گر تو  صاحب  و  فهی  فاش   دیده می گـــویم

اسم   تان   صریح   گفتن  نیست زیب تکراری

ای « کریمی »  شعر تست  جملگی بهزل ولاغ               وصفش اختصارم  کن گر  چه هست شب چراغ

سرو قد کجا باشد گل نمــــــــــــــــاند ا ندر با غ               این  نه  جای  شادی هست  بلکه مسکن هر زاغ

بر  دلم   خداوندا   نِه   به مُهر  مهــــرت   داغ

نقش   بر  دلم    ماند   تا  که  جان  نه برداری

تهیه وارسال : عطا محمد ” حق جو “

دو م میزان 1390 شمســـــــــی

 مرو به غمزه زبهرت دلم چه غمگین است                 مکن نزاکت خمیـــــازه این چه آئـــــین  است

منم که طاهر هوشم به صبر افـــزون بــــود                ولیک عشــــــوه نا زت بمثل  شاهیـــــن است

بســـــــــــی بطـــاقت تاب وتوان به ارزید م                چنانکه حسن وجمالت چومـــــاه وپروین است

بقـــد چوســـــرو برخ همچو گل بخوی پری               بنــــــــاز رفتـــــــن راهت چه کپک زرین است

لبت چو لاله دوچشمان شوخ عاشق کـــــش                د و ابرو قوس وقزح هر د وزلف پرچین است

بگفته ام ندهــــم دل به دیگران هر گـــــــز                 مگر که عارض خوبت زشهد شیـــــــرین است

به مهــــــــر تو بیک اندازه دل نمی بستم                   ولیک نشتر عشقت چو تیــــــــــر ماشین است

عجب نگـــــا ر که بیرحم نامسلمان است                   چه دلفریب که غارتگــــــــری دل ودین  است

بگفته ام دل من شاد کـــــن که شاد شوی                    بگفت این ره سربازی و نه فـــــــــرزین است

بگفته ام به تو عاشق منم زجــــان وزدل                    بگفت مثل توعاشق هــــــــــــزار چند ین است

بگفته ام که گدای توام من از سروصدق                     بگفت بهر گـــــــــدا نان دهند که مسکین است

بگفته ام که بفکـــــــــــرت شدیم د یوانه                     بگفت جای جنون کـــــــــوه ودشت تعین است

بگفته ام زجفا یت هلا ک خواهــــــم شد                    بگفت مـــــــــرگ زحق دان نه زمن این است

بگفتم هر چه بگوئی بتو فدا ســــــــــازم                    بگفت ترک زسر کن کـــــه مقصد م این است

بگفته ام به قیامت بدامنت گیــــــــــــــرم                    بگفت روز قیـــــــــا مت خدا هم حق بین است

« کریمی » گشت خموش بخنده گفت نگــــار

زعاشقان کـــــه همین رسم نازو تمکین است

 

شعریکه در مورد گل شیو ه سرود ه این است :

کبوتر به چنگ باز

ای گلی شیوه ترا من به عوس می بینــــــم                   شربت لعل لبت شسته مگس می بینــــــــــــم

چشم آهوی تو هوش از سر مشتا قان بـرد                  عاشق روی تو را من همـــه کس می بینــــــم

منتظر بهر تما شای تو هستند همـــــــــــه                  جمله گویــــا به درت میر عبس می بینـــــــــم

گر بدین قامت موزون بخـــــــرامی سویم                  لایق ران تو پر نقش فرس می بینـــــــــــــــــم

کاشکی طوطی بُدی پنجه من بود چگــس                  که تورا شسته بدین روی چگس می بینــــــــم

هرکس آگه شده از شیو ن این ناله مــــــا                   مگراین نا له بگوش تو عبس می بینـــــــــــــم

عیب ازجانب کس نیست نه ازجانب تــــو                 بخت من تیره شد است و نه زکس می بینـــــــم

مایلان بهر تمنای تواند از هر ســـــــــــو                   من مسکین که خودم ازهمه پس می بینــــــــــم

خواهی شادم کنی ویا بکشی مختــــــاری                   چکنم برسرخود دست تورس می بینــــــــــــــم

مختصر درغم تو جان بلب آمد ای یــــــار                 گوئیا زندگیم نیـــــــــــم نفس می  بینــــــــــــــم

همنوا کو که کند گوش همین زار مـــــرا                  من فغان دل خود مثل جرس می بینـــــــــــــــم

نا گزیر ست  (کریمی ) نرسد درکویت

دایما من که  خودم مرغ قفس می بینــــم

 

این رونق زمانه عجب پرفسون شده                         چرخ فلک به کجروشی رهنمـــون شده

بهرام چرخ از پی غارت برون شده                         احوال خلق عالم همـــه سرنگــون شده

دلها درون سینه ز غم پرفسون شده

پس مانده گشت این وطن ما همه پریش                              ازنا رسائی امـــــــــــــرائیم سینه ریـش

کی بشنوند حال غریبـــــان بکار خویش                             جز اه وناله چیز د گر نـــــاید م ز پیـش

واحسرتا که حال من خسته چون شده

ایندم به اهل علم بیان جنگ گر شد ند                       از علم قیـــــل وقال چنان بهره ور شدند

ازبیم حا کمــــــــان بسی پر حذر شدند                      ترس از خدای نیست همـه بی خبر شدند

دین را بباد داده پی دهر دون شده

آنها که سرگروه بهر انجمن بودند                           آنها که عاقـــــــلان زاهـــل سخن بود ند

آنها که محتشم وعزیزوطن بود ند                           آنهـــــا که زیب دار گلی این چمن بودند

ایندم بزیر با رستم بین زبون شده

زانها نبود فرق زحیوان وآدمی                     نشنا ختند نیک وبدش چون بهــایمـــــی

بهر شکم همیشه که بودند در غمی                دایم برنگ زرد به چشمان پر نمــــــــی

حالا به اسپ تازی و عیشی فزون شده

آن عالم کــــــــــه  معرفتش از کتاب شد                             از دست دهــــــــریان برنج وعذاب شد

از حرف های  زشت بسی دل خراب شد                          هر رهزن وحسود چه عالی جنـاب شد

این دور دور مردم طرار دون شده

این فعل زشت ماست که در غم فتاده ایم                             از کرده های خویش بماتم فتــــاده ایم

زینرو بهر الم چه دمادم فتاده ایم                             سرگشته در طلاطم عالم فتــــــــاده ایم

زین واقعات جمله دلان قیر خون شده

منما توای “کریمی ” دگر چون شکایتی                              آیــــا چـــه دانی است زحق این هدایتی

یا ا ز فعـــــــــــال بند ه زده این سرایتی                             از فهـــــم بنده است برون این حکایتی

واقف خداست تا که در ین حال چون شده

 

نوروز

خوشا نوروز عالم بر مسلمانان چه بر پا شد      غرو ر غصه و زنگا از دلهــــا مصفـــــــــــــا شد

همه کروبیان وقدسیان  اند ر تمـــــــا شا شد      کنون در روضه پاکی شریفش جنـــــــده  با لا شد

که شاه اولیا یعنی به تخت خویش بر جا شد

زهر کشور گروها  خلق بهر طوف او آیند       که هر کس بهرحا جت رو خودبردر گهش ســــاید

بهر شا خ در ختش قمریان آوازه ها دارند        به عشق شاه مــــــردان دود دل از سینه بزدایـــند

که این عید سعید از بهر خلق الله محیا شد

بروزجنده  با لا جم وجوش خلق عـــــــــالم بین     زبهر جشن نوروزی سراسر شاد وخــــــــر م بین

همه سیمینتنان بگرفته دست بردست همدم بین       گلان ارغوانی هر طرف بشگفته درهــــــــــــم بین

علی مرتضی حاجت رو ا بر کل اشیا شد

در ین روز مبارک برخی از اعما چه بینا شد      چه فرخ روز میبا شد بسی گنگی که گـــــــویا شد

دری جود وسخایش برهمه عالم چنان وا شد      که هر کس آرزوی خود زدرگاهش طلب خواه شد

زبهر ی روضه پاکش زهر جا خلق یکجا شد

رفیقان تا بیا ئید مثل کفتر ها بپروازیـــــــــم      که خودرا زیر ظل آن لوای شاه اندازیـــــــــــــــم

گل سرخ است نوروزی همه دلها صفاسازیم       زهر وسواس برهیم و به شاه اولیا نازیـــــــــــــم

یقین جرمم ببخشاید بجود اوهم چو دریا شد

تلاوت میکنند قرآن بگردد جنده با لا               همه یا پنج تن گویان بصدق از پیر تا برنـــــــــــا

کنون در انتظار آن هزاران خلق از هر جا       که خود در جنبش آید میشود استاده وبر پــــــــــا

کریمی  سال نو تبریک درهر ملک ومهوا شد

بود اند ر نجف بنگر زیارت گاه آن شه را        که عقل حیــــــــران شود از معجرات آن شه والا

که اینجا مرقدش باشد بصدها زنت وزیبا         توگــــــــوئی است اندر بلخ اورا مسند مــــــــــأوا

ولی من گویم هر جا است هر جائی ور ا جاشد

 

بهار

فصل بهار هم چمن وکوهســــــــار خو ش                 گلها شگفته برلب هر جویبـــار خوش

بشنو خروش نا له مرغان بهر طــــــــرف                 برشاخسار سرو گل وهم چنـــار خوش

هر سو دمیده سبزه که چون فرش بخملی                   آواز کبک شرشره وآبشـــــــــار خوش

بنگــــــــر درخت ها به شگوفه رسیده اند                   چون بوی گل رسد زنسیم بهــار خوش

هم دلبران به سیر چمن صف بصف روان                 هم نو خطان عاشق مست خمـار خوش

هــــــــم مطربان به زمزمه بانغمـه وسرود                تا زیر وبم بزخمه زند تارتــــــار خوش

هـــر نوع طاهـر ی که بپرد بجنس خویش                 طیران کنان بروی هوا در قطـا ر خوش

زاغ وکلاغ فــــــــــــــاخته کبک وکبوتران                دوش وبدوش شسته بهم درکنـار خوش

صدبرگ لاله بین که دهان پرز شبنم است                  آب وهوا سبزه وسیب وانــــــــار خوش

سرگر م هر کس است پی کار خویش وتن                 فصل بسی خجسته وهر کار وبار خوش

یار ب مساز هیچ کسی را به غم اسیـــــر                  زین فصل نوبهار تمامــــــــاً برار خوش

هر چند اگر کریمی چوخامو ش می بود

سازد به این ترانه زدل بـــار بار خوش

 

نشان پیری

بعمر سی وسه مویم شده سفید دریغ                نشان علت پیـــــــری بمن دمیــد  دریـغ

یکی علامه بمن این نمود من غافــل              نسیــــــــم مرگ بباغم عجب وزید دریـغ

دو روزبعد دگـر قامتم شود چون دال              که باز آه کشم این قدم خمیــــــــده دریـغ

برفت قوت تن رنگ زعفرانی هـــــم              که زیب زنت این چهـــــره ام پرید دریـغ

فروشدم به تفکـــر که عمر رفته بباد               گلی امیــــــــــــد زگلزار من نچیـد  دریـغ

همانکه دلبـــــــــــر دلبند دلستانم بود              همین زمــــــان توگوئی دمی ندید در یـغ

که در شباب جوانی گرانبهـــــــا بودم             کنون به قیمت یک جو نمی رسیــد دریغ

زغصه خون بچکد ازدل من ای یاران            چنانکه خا ر مغیــــــلان بمن خلیـد دریغ

هزار حسرت برحال خود خورم هرد م            از آنکه مرغ جوانی زمن رمیــــد در یغ

رسد که نوبت تا کوچ میکنم زین دهـــر

” کریمی” جا م قضا گو بلب چشید دریغ

 

یوم امامت در شغنان تاریخی 15 عقر ب 1387 خورشیدی

جشن پیروزی ما جمله محبــــــــــــان امروز    شادی وهلهله وبزم حریفان امـــــــــــــــــروز

این یکی یو م خجسته کـــــــه بود بار نخست     پرتو افشان که امام است به شغنان امــــرو ز

درهمه میهن ما چنگ ودف و رقص نواست     گوئیا یوسف مصر آمده کنعان امــــــــــــــروز

افتخار ست به این مــرد م این عصر وزمان     که ظهوریت قایم شده اعیان امــــــــــــــــــروز

صورتش گرنگــــری است یکی شخص بشر    سیرتش را بنگر است چه سلمان امــــــــــروز

بطن سوم ز قــــــــرآن نیست کسی واقف آن     اوست داننده هم نا طق قرآن امـــــــــــــــــروز

به شریعت چه نبی و به سخا همچو علـــــی      پیروان در پی او جمله ثنا خوان امــــــــــرو ز

این همان آدم صافی که باین عزوقـــــــــــار      بد گر کسوت قامت که نمایان امـــــــــــــــــروز

مهدی هــــــــا دی برون آمده از پرده غیب       ای مسیحی بنگر عیسی دو ران امـــــــــــــروز

چشم دل باز کشـــــــــــا از ره انصاف نگـر      برسید ست خضر یا که سلیمان امـــــــــــــــروز

فیض رحمت زقـــدومش به سر هر زیروح      بارد هر دم زکرم مثل چو نیسان امـــــــــــــروز

جود او گر نگری برهمه کس یکسان است       به یهود وبه نصارا و مسلمان امـــــــــــــــــروز

هر که ذره به همین رمز حقیقت پی بــــرد       در تفکر نشود مثل چه شیطان امـــــــــــــــــروز

آنکه زین معرفت آگاه نگــــــــــــــردد بخدا       صم بکم است وهم عمی حیران امــــــــــــــــروز

نور خورشید زمشرق که همی سرمیـــــزد       مرغ خفاش چه در لانه که پنهان امــــــــــــرو ز

ما زدل زنگ زدودیم نه ریب است شکــی      آگهی حاصل من شد زادیبان امـــــــــــــــــــــروز

من یکی مور ضعیفم بدرت بهر نیـــــــــاز       ای سلیمان بنگر بهر ضعیفان امــــــــــــــــــروز

اسم  پاک تو کـــریم است کریمی هم ازآن        زانکه خود  قطب زمان است بدینسان امــــــروز

ختم کردم ونشاید که بلغزد پایـــــم

تا بگرداب نه افتم من نادان امروز

 

شاعر ظریف گو در مورد افراد مسلح بی باک چپاولگردر  زمان گذشته که از سلاح دست داشته شان استفاده ها ی  نامشروع نا بجا نموده اند سروده است که :

ای مسلح تو عجب چور وچپاول کردی                     از تفنگت چقدر گوشت تناول کــــــردی

موزه ی کهنـــه وپاره بکسی داد بزور                      کرمچ تازه او را تو تبــــــــدل کـــــردی

تو به داشتی فـــــــرسوده لباس نا پاک                      با لباس دگران زیب و  تجمــل کــــردی

خانه ات نان جــواری که نخوردی وافر                       جای مردم تو زحلوا و گُل ومُل کـــردی

کس نداست سلاح ونه زقتل نه زجُــــرم                     چه هنرکردی که برخلق تطاول کـــردی

قوم لوط از توگریزان همه خلقند امروز                    کار زشتی وفسادی که تعامل کـــــــردی

که هویداست کـــه دلخواه هرنورس بود                    که بصد جبر به عقدت تو توصل کـردی

بلکه هر بی ادبی ازتو بیامد بمیـــــــــان                     چه نکردی چه نبردی چه تحمل کــردی

دست رنجی دگران نعمت خود ساخته ی                   خورد نوشی بنمودی وتفضل کـــــــردی

تا که روز ی برسد سرنتـــوانی برداشت                     ازخجالت که تو این کار بری کل کــردی

بَلبَلی داشت بگوش هم زسلاحی بر دوش                   مست بودی زشراب شانه بکا کل کردی

هر چــه گویند زبهر تو کم است ای ظالم                   خود پسندی وخدنگی زتغافل کـــــــردی

مانند این عاقبت کار که برصفحه دهـــــر                  ازیکی باد گر این قصه تکامل کـــــردی

آفرین برتو وبرحال بچشمان تو بـــــــــاد                   چون نظر برهمه ی خلق تخیُل کــــردی

وقت آید نه سلاح ونه شراب ونه کبــاب                     تن لاغر رنگ بی فر خوده چندل کـردی

عاقبت داد غریبــــــــــــــان بستانند از تو                   آن خدائیکه تواین کا ر تخلل کـــــــردی

همه را دیده بگفتی تو” کریمی ”  الا

سخن نثر بمنظوم تعادل کـــــــــــردی 

دلباخته

به بام هر دم گذر داری به خمیازه نظر داری

ترا دانم به دل ذوقیست سوداٸی به سر داری

جنون اندر دماغت رفت عشق اندر سراغت رفت

پی معشوق شاید تو پریشان این قدر داری

چنین با نازو رفتارو چنین هر دم نگه کردن

حریفی این دلت بردست تماشا زین گذر داری

به زلفان شانها کردن به چشمان سرمه افگندن

چه سرخ و سبز پوشیدن ز احوالش خبر داری

که نازت خوف عشاقست نگاهت زخم مشتاقست

به خمیازه بری ایمان که این صولت ببر داری

فروغت بر رخم افتید مهرت بر دلم پیچید

ندانم بر منست یا بر همه کس این اثر داری

ز رویت عاشقان مسرور ز وصلت نوختان مخمور

به چالاکی و بی باکی ز خوبان این هنر داری

چه غم از دل بیرونم شد دوباره بی سکونم شد

که دیدم من ترا این دم چه موزون زیب فر داری

کریمی قصه کوتاه کن ازین خوبان تبرا کن

که شاید سود تو نکند اگر فکری دگر داری