جمعه گل بهاری
نوشته: جمعه گل “بهاری”
فرستنده: فیض محمد “طوفان”
در وصف فرخنده
زنده گــــــی در جـــــهل ونا دانی تباهی زنده گیست گل اگر در زیر خــــــار است بهتـر از پژمرده گیست
علم و حلــــــم در هر زمان باشند همــــراه و رفیق بی ترحم در دو عـــــالم مفــسد و شر منده گیـــست
کشـتـن آدم نباشد خــــــــصلِت مردانــــــــــــــــــگی ظلـم و ظـــالم عاقبت در زیر گِــل خوابنده گیــــست
کشــــتن قابـیل از هابیل شــــــد از جاهـــــــــــــــلی آه و افســــوس و پیشـیـمانی هـمه از جا هلیـــــست
از ازل تا دم نظــــر کــــن در نشاطِ زنده گـــــــــــی بـــوی یوسف کور و نا بینا بقای زنــده گیـــــــــست
زن نـــباشد بهر زجـــــــر و ظلم اندر این جهـــــان عــــطف مادر اشک مادر وای عــجب بیچاره گیست
جادو و قــــتل هر دو محـــــــکومند اندر دیـــن ما آن به سرو این بصریت وای عجب بی داد گـریست
روز روشن گشــــت یلدا در زمــــانِ بی درنــــــگ مایهِ افسوس به حال همـچو دد درنده گیـــــــــــست
رانـده شد شیطان به امری حق ز بهر امر و نـهی آدم از بهــــــر هـــوس دارلابد در کـاهلیـــــــــــست
اشرف المــخلوق عالم نیسـت یکـــــــسان با ادب درُ به دریا خــار خـس یکسان همه آلـودگــــــیست
میکند افسوس ” بهـاری ” هـر زمان و هـر قـدم
از شرو از بغـض آدم عاقبت دنیا تهیــــــــــــــست
تاریخ نشر در سیمای شغنان: 18 اپریل 2015
بیوگرافی و نمونه کلام شاعر جوان ولسوالی شغنان جمعه گل بهاری
نوشته فیض محمد طوفان
دوم میزان ۱۳۹۱
جمعه گل ” بهاری” فرزندعیان بیک در سال ۱۳۵۸ هجری خورشیدی در دهکده شدوج ولسوالی شغنان بدخشان چشم به جهان هستی گذاشته است. پدر جمعه گل به نسبت علایق فراوان به علم و معرفت به ویژه مسایل مربوط به باور های دینی، نه تنها اینکه در روند با سواد سازی و بهره مند سازی پسر خود در دهکده یاد شده نقش بنیادی را بازی نمود بلکه همه فرزندان آن دیار را در موسم زمستان که مصروفیت دیگری جز پی علم و دانش رفتن نبود، توانست همه جوانان و نوجوانان را به دبیرستان علم، ادب و اخلاق شامل ساخته و آنها را بسوی معرفت ماندگار سوق داد.
جمعه گل با وصف آنکه در قطار سایر جوانان و نوجوانان به مکتب می رفت، از طرف زمستان که دوران تعطیل مکاتب است، دیگران را از علم ، معرفت و عرفان بهره مند می ساخت و آنها را کمک و یاری واقعی میکرد.
وی در فرآیند تعلیم و آموزش رسمی، غیر رسمی، دینی وسکولارعلاوه بر مدد و یاری پدر و برادر بزرگ به گونه علمی و عملی از کتاب خانه کوچک پدر و پدرکلانش نیز استفاده اعظمی میکرد. در سال ۱۳۷۴ لیسه ذکور شدوج ولسوالی شغنان را کامگارانه به پایان رسانده و به نسبت داشتن شایستگی در مسایل تعلیم و آموزش و بنا بر لزوم دید مدیریت معارف شغنان، به موُسسه عالی تربیه معلم ولسوالی شغنان شامل شد. ” بهاری ” در سال ۱۳۷۶ تربیه معلم را موفقانه به پایه اکمال رسانیده و در سال ۱۳۷۷ در لیسه ذکور شدوج شامل وظیفه معلمی گردید و در ماه جوزا ۱۳۷۹ بعد از دو سال خدمت معلمی نسبت نا آرامی های مکرر ولسوالی شغنان به کشور پاکستان مهاجر شد.
وی از سفر طولانی ورنج آور خود بطرف پاکستان چنین میگوید:
زنده گی چیست قال و قیل کردن از پــی رنـــــج و آرزو مــردن
این سبب شد به آدم و حــــــوا عــدن لاابــــد ز دســت رفــتن
جمعه گل ” بهاری ” چون راه های صعب العبور را در پیش داشت، دچار مریضی شده و چنین میگوید:
مریض بستر دردم کسی بدادم نیست
بحال غربت مستم کسی به یادم نیست
بگفته ام به فلک کن ترحم و مهری
به خنده گفت به نامت کسی نشانم نیست
به فکر و ناله به ماندم درآن دیارچومهد
عجب زمانه کسی راه نما به حالم نیست
(بهاری) زنده گی این ست تومشو نومید
گل زمانه خزان گشت باغبــــانم نیست
جمعه گل ” بهاری ” در کشور پاکستان به آموزش زبان انگلیسی، کمپیوتر پرداخت و در حین زمان شامل تحصیلات مذهبی و تجوید قرآن کریم شد. بعد از مدت یک سال سند فراغت در تجوید قرآن کریم و اسلامی را موفقانه دریافت نمود وبحیث معلم در مکتب مهاجرین افغانها مقیم کشور پاکستان ایفای وظیفه میکرد. او در رابطه به فضیلت علم و دانش چنین میگوید:
قدرهر کس به علم و دانش اوست
چوکی و نام نیک بینش اوست
علم جو زنده گی به کــام تو است
قدرت کار زیر نــام تــو اسـت
جمعه گل خود در مورد این همه گیر و دار های حیات پر از فراز و فرود ش، چنین میگوید: ” باید دانست که انسان ها همواره در خم پیچ زندگی قرار داشته اند. من نیز من حیث فرد وابسته به اجتماع بشری جامعه خود، همیشه با این چنین مسایل دست و پنجه نرم نموده و فرایند مشحون از دشواری ها، زحمات و رنج ها را پیموده ام ، اما بدون تردید و صادقانه، به همه آن ها خورسند بوده ام.”
واژه های فوق هر انسان با درد و اهل معرفت را به ژرفای تفکر، تعمق و بینش فلسفی گرایش میدهد و به هریک احساس قوی دست میدهد تا در چنین بحر پر از تلاطم زندگی و معرفت شناور باشیم. ایشان از زمان محصلی شوق و علاقه خاصی به قصاید خوانی و شعر داشتند .
انسان ها چون در عالم مهاجرت دلگیر وطن میشوند به سرود های توصیفی میپردازند. جمعه گل ” بهاری ” نیز در وصف شغنان و قریجات زبیای آن چنین میگوید:
بلبل مست گلستان جهان شغنان است
زینت زیب گل و باغ مکان شغنان است
می روی سیل کنان در لب هر چشمه آب
لـــذت زنده گــی آب روان شغنـان اســت
در بهاران همه جا سبره و مستی گل است
بلبلان عاشق سر مست کنان شغنان اســت
از ویر تا دم شاران بروی در لب آب
بوی گل شهد وعسل زمزم جان شغنان است
دم سر چشمه روی لذت جان می بینی
چشمه آب روان معدن کـــان شغـــنان است
بروی قربه شد اوج برسی باد بهـــــــار
مردمی اهل وادب پیر و جوان شغنان است
گویم از وصف رباط تا به تمام روشان
قوم راسخ قدم و نام نشان شغنان اســـــــت
ای ” بهاری ” تو چرا دور شدی از شغنان
بی گمان جای دمی راحت جان شغنان است
بهاری یکی از مبارزین سرسخت تریاک و سایر مخدرات میبا شد و در یکی از اشعارخود می گوید:
مردم دیـــار ما زیر مکر توفــــــان شد
هر طرف پریشان اند حلقه در گریبــــــان شد
کیف پودر است در سر می دود به هر منظر
نیـــک و بد نمیداند حیف به نوجوانــــان شد
میزند به هر لحظه سگرت و چلم با چرس
نیست در غمی خانه زنده گی به تــاوان شد
مکر و حیله و تر فند پاس کرده دیپلومه
فکر و هوش و ذهن او در تل فلخمان شد
پند و وعظ پیران را مسخره کند در دل
لـذت جوانـــیش پوست مار پـالان شد
لاف میزند در صنف قصه های فورمولی
سر نوشت شاگردان قال و قیل مرغـان شد
حرف من نه توهین است گرچه عاقبت این است
دزد بی ادب آخر زیر بیل باغبـــــــــــــان شد
گفتن ” بهاری” را مسخره مکن در دل
گفـــــــتن حقیقت ها بحر عمق عطشان شد
