مرحوم سخندان شاه

ارسالی: انورشاه گوهری 

15 دلو 1389

مخمس

داریم   آرزو   به   وطن   ما  رسان  خـدا             جز این    نبود   در   دل  من هیچ  مدعــا

هر صبح   و شام  من  بکنم   با  تو التجـا             هنگام    نو  بهار   گل   از  بوستان  جـدا

یارب   مباد  هیچ  کس  از  دوستان  جــدا

داریم   ناله   از  غــم   یاران  دم   به  دم              صبرم  بدل  نمانـد  رمید  هوش  از  سرم

گــاهی  به  آه  و  ناله  و گاهی  فغان کنم               بلبل  به   ناله  در چمن   آید  به  صبحـدم

از  وصل  گل همی  شود  اندرخزان جـدا

رنگ ورخم زبهروطن چون خزان شدست            این  قامتم  ازین  جهتش چـون دوتاشدست

صدحیف  دوستان که ز یاران جـدا شدست            دنیا چه باغ کانه و انسان چه نو گــل است

هر یک  ز شاخ  عمر کند  با  غبان  جــدا

یارب ز لطف و رحمت خود کـن نظربمن            کن  مرهمت  بما  و  رسان  تو مــرا وطن

کی  باشد  ای  الا کـه  به یـاران کنم سخن              بسیار   خفته   اند  د ر ین  خـاک  سیمتن

شاه  و عروس  هر یک ازین گلرخان جـدا

یارب  ز لطف  خود  تو  بــدل  آرزو منه               کن  مرهمت   بما   و   مـرادی   دلم  بده

ای    دل   بغیر   ذکر   خـدا    نیست  به              هوش  دار  و  پای  برسر اسوده گـان منه

تنها   بخاک  خفته   از  جمع   شان  جــدا

ایدوست  این  حکایت  کـن گوش و گیرپند            هر گز  به  پیش  مـردم   بیگانه  تو  مخند

دل   را   بـرای  جیفه   دنیای  دون  مبند              افسوس  کین  حیات  جهان  را  یـگانه اند

افسوس  دیگر  اینکه  شود  جان زتن جـدا

نالم   بدرگـه    تو    یا     شاه    رهنمون              کن  رنج  محنت   و  حلم  از  دلـم  برون

آورد  این  دو  حرف  سخندان   بر زبون              ترک   هوای   حرس  بکن  حافظا  کنون

از وصل  گل  همی شود  اندر خزان جـدا

 

غزل

بشنو   حکایتی   نو   ای  نور  هر  دو  دیده         از   سوزش   فراقت    اشکم  چو ژاله  ژاله

گاهــی    کنیم    افغان   گاهی     کنیم   ناله          گاهی   شویم   خندان   گاهی   کنیم  گــریه

صبرم   برفت   از دل هوش از سرم رمیده

زلف  سیاه    آن   یار   مانند   مــار  پیچان            چشمان  چه  نرگس  تر  روی  تو ماه تابان

لعل لبت چو قند است،  دندان چو درمرجان            قـــدت  چو  خمچه  تر  مانند  سرو بوستان

از  فــرقت   غم   تو  رنگی   رخم   پریده

بسیار   خوبرویـــان    باشد  به   روی  دنیا           از قوم   ترک   تاجــک   دیدم  هزار  رعنا

مثل   تو  شوخ  تر ناز  نبود درهیچ خــرکاه          موی    میان  داری    قـــدی  بلند    و   بالا

از  هجـــر   عارض   تو  شد  قامتم  خمیده

گـریار  جان   هستی    زر  میکنم   نثارت             گـر هست  تو  زبانی   با  تو  کنم   حکایت

گریار   جان   باشی  جان   میکنم   فــدایت            عهد  که   با   تـــو   بستم   شینم  تا  قیامت

این   بود  صحبت   مـن  با  تو  کنم   اشاره

حیفست   صحبتی  تو  ای یار جان  بهرکس           مارا  نباشد  دیگــر  جز تو هوس بیک کس

تو  دل مبند  دیگر  با  هر نجیس  و  نـاکس            در یک زمان بگویند اوصاف خود بهرکس

دیگر  مکن  تو  زنهار  با هـر کسی  نظاره

ای  دوست  تو با رقیبان صحبت مدارزنهار          کم  هست   دوستانت   بسیار  هست  اغــیار

رازی  دل  خود  ای دوست  با توکنم اظهار           مانند  یوسف  ای  یار  باشم تو را خـــریدار

اینست    آرزویم   دارم   طلب   دو  بــوسه

تا  چند  بلبل  مست  نالم  ز هجرت  ای  یار          یا  چند چون  زلیخا  یوسف صفت دل افگار

تا  چند   بی   وفائی  داری   ز  بهر  دلــدار          یا چند مجنون هم چه گردی بکوه و کوهسار

ای  یار شاه سخندان  کردی  جــگر دو پاره

 

شوخ  دلبر  رعنا  سوزش  تو  درجــــــــانم           از فـــــراق رخسارت زعفران شد این رنگم

جزغم  تو  نیست  ما  را فکر دیگــرم دردل           هــــــــــــر زمان زهجر تو همچو عندلیبانم

زلف  خود  را  زدی  شانه  گشته ام دیوانـه            یا به مثل پـــــــــــــروانه سوختی  پر و بالم

روی  تو مه  و  تابان  لب  چو  پسته خندان           قد چو سرو دربوستان هر زمان که می بینم

همچو  ورقــه  و گلشاه  گشته  ام  من  شیدا           ای صنم بکـــــــــن تو وفا عاشق دل افگارم

نی مرا خوردنی و خواب حال ما شد خراب          گیرم بدست من رباب از غم تو مـــــــی نالم

در دلم نبود هوس  جز تو ای صنم یک کس           یا خــــــــدا بدادم رس بنده گناهگـــــــــــارم

رنگم  گشته زعفـــران  ای صنم یقین میدان            دست شستم از جان نیست بدرد درمـــــــانم

گـــر من بمیرم  ازغمت خون من با گردنت           پیش قاضی محشر دامـــن تو میـــــــــگیرم

ای مه  گل رعنا یک نظر بکـــــــــــن برما           داغم کـــــــردی توبی وفا سوزش توبرجانم

دیده ام  تــو  ای دلبرهوش  من رمید از سر           سوختم شدم اخـــــــــگر رحم کن تو برحالم

نیست  در دلم ارمان جز تو ای مه تابـــــان           آتش زده ئی تو برجـــــــانم زار زار گریانم

ای دلبر بی  وفا نالـــــــــــم  زغمت شب ها           چیز دار مــــــــــــدعا هر چه گوئی بر جانم

ترس از آن خدای کن یک سخن تو با ما کن           بی وفائی گو تا کــــــــــن عسکری دروازم

اصل وطن از ویــــــــــر با تو گویم ای دلبر          این زمان شدم نوکـــــــــــر از ملک شغنانم

گر بدل وفــــــــــــا داری راز دل با تو گویم          بوسه  از لب  شرین  از تو مــــــن تمه دارم

بود آرزویم این کوش گــــــــرد این سنگین

این غزل زعشق  تو گفت شاه سخندانــــــم