 |
 |
دادسخی عرفان
نوشته: وحید الله غالب
۱۵ حمل ۱۳۹۲
داد سخی “عرفان” فرزند محمد مراد یکی از استادهای برجسته موسیقی محلی، استاد مکتب و هنرمند خوش آواز و شاعر جوان و پر افتخار ولسوالی شغنان ولایت بدخشان افغانستان است که در یک خانواده دهقان و تجارت پیشه ی قریه بهشار ولسوالی شغنان در سال 1342 چشم به جهان گذاشته است. عرفان در سن 7 سالگی شامل مکتب لیسه رحمت شغنان گردیده و در سال 1361 از لیسه نام برده فراغت حاصل نموده است و بعد از آن به خدمت و رفاع کشور عزیزمان افغانستان شامل خدمت عسکری گردیده که بعد از اخذ ترخیص در سال 1365 به حیث یک معلم بخاطر تعلیم و تربیه اطفال وطن در مکتب غاران ولسوالی اشکاشم آغاز به ایفای وظیفه نموده است که تا اکنون مدت 26 سال در مکتب های مختلف بدخشان در بخش معارف به صفت یک استاد نیک و صادق ایفای وظیفه میکنند. استاد محترم عرفان موسیقی را بعد از سن 9 سالگی بنا به شوق و علاقمندی که داشته اند در خود ولسوالی شغنان فراه گرفته اند و در سن 27 سالگی بنا به شوق و علاقمندی به موسقی و مطالعات اشعار شاعران مشهور آغاز گر شعر شده در دنیا شعر و شاعری قدم گذاشته اند که اکنون بیش از 500 قصیده، غزل و رباعیات را به زبان های شغنانی و زبان شیرین فارسی دری سروده اند.
بیا
باز ای نا مهــــــــــــــربان ای زیب شغنانم بیا ای طبیبی نازنین ای پیر درمــــــــــــــــانم بیا
منتظر مــــــــــــاندم براهت ای گل نازک بدن ای گل خشروی و خـــــوش روئی گلستانم بیا
از لبانی تو هــــــــــوس دارت تبسم هر زمان بلبل شیرین زبان ای مــــــــرغ خوشخوانم بیا
دیده ام را فـــــــــرش راهت میکنم ای نازنین لحظه ی در کلبه ی تاریک مهمــــــــــــانم بیا
از لبان همچـــــــو شهدت یک تبسم آرزوست گــــــــــــر نداری وقت در شام غـــــریبانم بیا
بی تو “عـرفان” زندگی را کی تواند ای نگار
زنده گانی مشکل و ای مشکل آســــــــــانم بیا
بحر رمل مثمن محذوف
آفـــــــــــــریدند
رخت را مــــــــــاه تابان آفـــــــــــریدند لبت را لعل و مـــــــــرجان آفــــــــریدند
صف مـــــــــــــــژگان مثال تیر سوزان قــــــــــــدت را سرو بستان آفـــــــریدند
دو ابرویت کمــــــــــــــانی رستــــم ذال دو زلفت را پریشـــــــــــان آفــــــــریدند
خـــــــــــــــــــدنگ ناز تو بر قلب ریشم مـــــــــــــژه ات تیر سوزان آفــــــریدند
به گـــــــــــردی روی تو پروانه ام مــن ترا شمـــــــــــــعی شبستان آفــــــــریدند
مــــــــرا با گریه و زاری و افغـــــــــان ترا چـــــــــــــــون شاد و خندان آفریدند
مـــــــــرا از آب و خــــاک و آتش و باد ترا لعل بدخشــــــــان آفــــــــــــــــریدند
مـــــــــــــرا در عشق تو مجنون صحرا ترا لیلای شغنـــــــــــان آفـــــــــــــریدند
به عشقت زاده شد “عرفان” چو مجنون
ز این جــــــــــــــــایم بیابان آفـــــــریدند
بحر هزج مسدس محذوف
غــــــــــــــــــزل
ز جـــــور یار همیشه دلم پر از خــون است غمش درون دلم بیشمار و افـــــــــزون است
برای مقـــــــــــــــــدم یار انتظار دیده ی من بسان دیده فــــــــــــــــرهاد بهر شیرین است
ندیده ام به قـــــــــــــدی یار یک نهال به باغ خیال قــــــــــد نگارم چو سرو موزون است
نه گشته است بکامم که چـــون که چرخ بداد تمام رنج و غمی دل ز چـــرخ گردون است
ز دیده اشک روان همچـــــو سیل خاطر یار ز گریه هــــــر طرفم مثل رود جیحون است
ز چشم تیر نگاهش بدل چنان خـــــــــــوردم عنان این دلـــــــــــــم از اختیار بیرون است
مــــــــــن از خدای کریم این مراد می جویم
تو باش لیلی و “عرفان” مثال مجنــون است
بحر رمل مثمن مخبون اصلم
اشعار دادسخی “عرفان” به زبان شغنانی
ارسالی : وحیدالله غالب
امیذ ات ارموْن
هرچهی ته څه کښت ازخو ڤراد شیطوْنې آدم تو وې مه لوْڤ یو نست خږنوْنې
چیزارد خو ڤراد تیرغلث گهپ جـــورهم چیز ارد یې فراد مفت کنهم زندوْنې
