ابراهیم رسولی
بسم الله الرحمن الرحیم
بیوگرافی مختصر ابراهیم رسولی
نویسنده : ابراهیم ” رسولی”
ابـراهیـــم رســـولی فــرزنــد دوشنبه ولدیت محمد رســـول درخزان سال ۱۳۷۱ هجــری خــورشیدی در دهکده زیبا درمارخـت ولسوالی شغـنان ولایت بدخشان در یک خانـــــواده علـم پـــرورچشــم به دنیا گشـود درسال ۱۳۷۸ شامـل لیسه درمارخت شد و دوره ابتداییه تا لیسه را درلیسه مزکورولسوالی شغنان به پایان رسانید رسـولی با سپری نمودن آزمــون کانکور وارد تربیه معلـــم ولســوالی شغنان ولایـت بدخـــشان کردید-
در سال ۱۳۹۲ از آن موسسه در رشته ی زبان و ادبیات دری سند فراغت گرفت .
رسولی بعد از آن در بهار سـال ۱۳۹۵شـــامل انستیـتوت خصوصی طبــی حکیــم سنائی کابـــل در پــوهنځی دواســازی (فـارمسـی) گـــردید بعد از دوســال تحصـــیل با گـرفتـــن ٪۹۰ فیصد نمره کـدری و بـا اخذ نمــودن شهــادت نامــه (Certificate ) از ایــن انستیــتوت فـــارغ گـــردیـــد و بعـد از آن شـــامــل امتحــان دولتی وزارت صحت عامه افغانستان گردید وموفــقانه دراین امتحان کامیاب گـردید وهمچنان مستفتید گواهی نامه ( Deplume ) هم نیز از این وزارت شد .
درسال ۱۳۹۶ شامـل پـوهنــتون طبی کابـــورا گـردید و درسال 1399ه ش از پــوهنــځی دواســـازی (فارمسی) از این پـــوهنـتون به سویه لیسانس فارغ گردید .
رسولی در پهلوی پـــــــوهنتون ومصروفیت ها کاری در کــورس های کوتاه مدت زمستانی و تابستانی نیز مصروف درس خواندن بود وهمچنان شهادت نامه ها (Certificates ) و دیپلوم ( Deplume ) هـــم نیــز از ایــن ها نهاد هـــای تعلیمــی بـدست آورد و در پهلـوی ایـــن همه زحمــات ٬ مشکـــلات و مصـروفیت ها عــلاقه منــــدی خــاص به شعــر وشاعـــری داشت که از دوران نوجوانی وارد ایــن باغستـان هـُـنر گــردیــد کـه با پیـدا کــردن انــدک تــــرین فـُـــرصت درخــــوانـدن و نـــوشتـن شعــــر وشاعــــــری وقت خــــــود را سپـــــری میکرد .
رسولی خیـلی شیفته و ذوق خـــــواندن و ســـرودن شعر و شاعری بــود و کتاب های زیاد از شاعران بزرگ مانند سعدی ٬ حافظ ٬ مولانا ٬ شمس تبریز ٬ فــرخی ٬ عشقری ٬ ناصرخسرو ٬ جامی و نظامـی را همیشه مطالعه میکرد و پـیرو سبک شاعران فــوق ذکر بود و همیشه مشوق خــواندن ونـوشتن غزل های این شاعـــران بزرگ بــود یکـــی از بهتریـــــن سرگـــرمی آن خوانـــدن و سـرودن شعـــر بـــود ویکـــی ازسخنانش چنین بود « و میگفت من با شعر زنده ام ! ».
رســـولی از دوران مکتب دوبیتی ها ٬ چهاربیتی ها وغـــزل های کــوتاهی می ســرود. و علاقه مندی خاص به شعر و شاعری داشت .!
سولی با شریک ساختــن غــزل های خویش در رخنامه های مانند فیسبوک و سایت های دیگر شعر هایش شان مورد پسند خواننده گان واهــل خِرد قــرار گـرفت واز طرف دوست ها خیلـــی تشویش درایـن راستا شده بود! از اینجا بــود که رسولی اشتـــــیاق زیاد تـر به نوشتن شعر وشاعــــری پیدا کرد وســـروده های خــود را همرای شاعــران بزرگ تر نیـــــزشریک ساخــت که از سوی آنها هم مورد تشویق وتحسین قرار گرفت وسروده های شان قابل قبول وپسند آنها نیز بودند
غزل های رسولی نظر به شاعران هم عصر بیشتر مورد توجه خواننده گان و علاقه مندان و هنرمندان (آوازخوانها ) قرار گرفت و توسط آواز خوان ها در محفل های خوشی و برنامه های خوشی دیگر نیر خوانده می شد .
رســولی نیز مانند شاعران هم عصرخـــویش به چندیـــن انــــواع نظــــم دسترسی داشت مانند دوبیتی چهاربیتی ٬ غزل ٬ مخمس ٬ مثنوی و…. شعر می سرود .
ولی زیادتر در باغستان غزل غرق بود وشیفته سرودن غزل بود در ذهن رسولی هیچ وقت خطور نمی کرد که روزی در جمع شاعـــران توانا همدیارخویش قرار گیرد ولی از تشویق های روز افزون مردم علم پــــرور واهل خـــردمندان ولسوالی های شغنــــان ٬ اشکاشـــم ٬ واخـــــان و بلاخــره تمام مـــردم عــــزیز بــدخشــــان ایشــــان را در ســف شاعـــران بــــــزرگ قــرار دادنــد و رسـولی را دریکــــی از کتــاب های زبان شغنانی بنــــام ستاره های شغنان ( خــږنــۈن ښهترځین) با نمــــونه کلامش نیز به معـــــرفی گــــذاشتن و در دست رس خــواننده گــــــان و عــلاقه مندان قـــرار دادنـــد رســولی همیشه عـــــزل های پـُــر احساس می ســرود و درعمق غزل هایش عشق ٬ محبت ، رنج ، ستم ٬، علــم ،هـنر اخلاق، فهم و… به وضاحت به چشم میخورد و خواننده گان از خــــواندش لذت می بردند و به دو زبان شعر می سرود به زبـان فـــارسی (دری) و پامـیری ( شغنـانی) که ازهــردو زبان رساله های ایشان آمـــاده به چاپ است .
ومن الله توفیق
خسته شدیم
دلا ز شُـورو شرَربارِ جنگ خسته شدیـم
میــانِ ماتـم و تـوپ و تفنـگ خسته شدیم
تمام شهر نگر پُـــر زخون وقـتل و قـتال
دَرونِ جـادهِ گــُرگ و پلنگ خسته شدیـم
نه یــارِ همدم مانــد و نـه یاوری راستین
ز مَکرِ کینهِ دوستِ دو رنگ خسته شدیم
شده هـــزار طــرف بسته راهِ خـوشبختی
زدست داعشِ بی نام و ننگ خسته شدیم
چو ریخت خون شهیــدان هرکجا دیــدیم
زحالِ زخمی ومعیوبِ لنگ خسته شدیـم
رسـولی نامهِ تو کس نخـواند وکس نشنید
قسـم بـه ذات خــدا بیـدرنگ خسته شدیـم
1395/ 25 سنبله کابل قلعه موسی
گوش کــُـن
گرفکر درسر است شنــو پند وگـــوش کن
اخلاق و فهم وعلم وهُنر را خـــــُروش کن
رفتار بی اصــــول بس اسـت درمجالسات
باشـــد زبــانِ لهـــوو لعـب را خمــوش کن
شرمنده می شوی تو به کردارنطق خویش
ای بی خبـر عزیز دلم پَــــرده پـــوش کـن
نیــست ذرۀ ادب و نـــداری علــم و فهــــم
یــک نکــته از اوامــــر آدم نیـــوش کــــن
دۤوری گــــزین تا که تــوانی ز جــاهـــلان
دُوری به ورزو جـام ادب را تـو نـوش کن
کسب حقـــایـق است درایــن عصرمُعتَبـــر
اهـل رفـــاه بــاش و جهالــت فــروش کــن
دۤور سخـــــاوت اســـت تـو ای مرد باخرد
انـــدرز از رســولی شغنانـی گـــوش کـــن
1392/7/7 شغنان ، درمارخت
لعل و ریحان
ای بدخشانی عــزیـزم لعل و ریحانت چه شد؟
درمیـانِ کـــوهســاران سُنبل افشانــت چه شد؟
هرطرف توپ و تفـنگ و زخمی وقتل و قتال
رادِ مـــردانِ دلیــرو زیــبِ دورانــت چه شد؟
شـد پــدر مسکیـن و مادر کُور از سـُـوگ پسر
چشم گریان سال وماه آن روزخندانت چه شد؟
نی حکومت نی عدالت نی کسی پادشاهِ عــدل
با چنین ظلــم و ستـــم قــانــون انسانت چه شد
میفـــروشــند بهر رائِ اقـوام خود بر دیگران
آن وکیـل بُرد بـــارو مـــَرد میـدانت چه شد؟
نام تــو درسطــــعِ دنیــــا بام علـــم ومعـرفت
لیک درجایش تفنگ آن علم عُرفانت چه شد؟
باهــــزاران نــــاله و فــــریاد من گویـم ز تو
مــَقبر پـــیر کُهــَن آن شـاهِ یُمگانــت چه شد؟
شـد اسیر از هرنگــاه اولادِ مسکیـن و غریب
راه پـــُرسـیـرو تماشا سـویِ شغنـانت چه شد؟
میکند اوصافِ خـود هرکس به قدر قـــدرتش
آن خــطِ ابــریشـُم از پامیـرو واخانت چه شد؟
کس نشد واقــف ز احـوال تـو در عصر کنون
از دل هرکوی تــو یاقوت و مرجانت چه شد؟
نیست از دست تو سازش ای رسولی در وطن
باز گــویـم میهنـم آن جمــله آرمانت چـه شـد؟
1394/8/8 کابل افغان فارما
عشق گل
ای گــل دوبــاره ســــویِ بـدخشـانت آمدم
دیـــدار حُــسن سبـــزو درخـشانـت آمــدم
جــان را کنـــم نثــارِ قـــدم هـایِ نـازتــــو
ای نــازنین جـــان مه بــه قـــربانت آمـدم
بشنـوی دمی تو ای گـلِ شیریـن ادای من!
فــرهــادِ کــوهکــــنِ بـــه بـیابـانـت آمــدم
از بهر وصلِ دیـــدن حُســـن وجمـــال تـو
درجــــاده هـــا وشهــرو خیــابـانـت آمـدم
ای دل فـریـب ، ای مهِ خــوبان خـوش لقا
مــن دیـــدنِ رفتــــارِ خــرامــانــت آمــدم
گل واژه های شعرمن اوصاف کوه توست
مـن وصـفِ روی نــوگــل خنـــدانت آمدم
تو گل شـدی شگـوفه زدی پـرپریـن شدی
بلبل شــده ام یعنـــی غـــزلخـــوانت آمـدم
آخـر بپـرس صنم تــو دمی حــالِ زارِ من
مــن سال ها به دیـــدن و پُــــرسانت آمدم
لیلی به هــوش بــاش که در بستر خـــیال
با یک غـــزل ز تلخــی هجـــرانت آمــدم
هـرمصرعِ رسولی به وزنِ جمالِ تـوست
ایــن بـار بـه دِه و منــزلِ شغنــانـت آمـدم
۱۳۹۶ / ۱۸ عقرب کابل
جاده غم
میــروم از کـــوی تـو ای ســرو زیــبا جندمت
میکنی دایـم تـو با مـن شـورو غـــوغا جندمت
یــــادم آیــد مـــژه هــایــت آشیـــان تـیـر بــود
خورده است درسینه ام صد زخم بیجا جندمت
بعد ازیـــن بیگانه ایــم و بین ما فاصله هاست
اتـفاقــآ هـــر چــه پیـش آیـــد سـر مــا جندمت
سالهــا در دام عشقـت ســـوختــم پـــروانه وار
نیستــم دیگــر چنـیـن پــــروانــه آســا جنـدمت
بــارهـا گــر بــوده ام مشـتـاق دیـدار تــو گــل
نیست دیگــر در دلـــم شـوقــی تمــاشا جندمت
من به یک لب خنــد تو جـان را فدا کردم نشد
حیـف ای شیـریـــن ادا بـــودی فـریــبا جندمت
شهربا تـو مانده ام من میـــــروم زیـن جاده ها
گـم شــوم نـابــود گــردم روی صحرا جندمت
بعد ازاین هرگز نمیخـــواهد رســولی دامنت
راه مـا ازهــــم جـدا گشتــه در اینجــا جنـدمت
1399/ 20 اسد فیض آباد ؛ بدخشان
مه شغنان
تـوصیفِ رخُـت ای مَه شغنـان به کی گویم
از زلـفِ سیاه همچـو شبسـتان به کی گـویم
مخمـُـور قــدو قــامـت مــــوزون رســایـت
از ولولهِ چشـــم غـــزالان بـه کـــی گـویــم
ازســرحــد درواز بگشــتم ســوی واخـــان
نیست مثل توای سَرو بدخشـان به کی گویم
سالهاست بســوزم ز جفــایـت گـــُل سیمـین
از حالــت ایـن دیـدهِ گـــریان به کی گـویـم
این عمرِ به تـــوصیفِ تـو آخــر شـده پایان
اوصاف تــو ای سلسله جُنبان به کی گویـم
بیچــاره شــدم در هـوس روی تو ای شُوخ
از رنج تـــو ای مهوش خوبان به کی گویم
من چشــم امیــدِ دل خــود را بـه تــو بستـم
بشکستی دلم، نـَـرگِس رُوشان به کی گویـم
دیـریست ندیـدم رُخـت ای ماهِ پـَـری رویِ
کس نیست چنین قصه وحرمان به کی گویم
شـد خـیمه نشــین بـرسَر راهِ تـــو رسـولی
از وسـوسـۀ قلــب پــریشـان بـــه کی گـویم
مورخ 1394 / 8 / 20 کابل شهرنو
نازنین
سَـرا پــا نازنـین دایـم تو با صد نازو تمکینی
تو هم محبوب هـم رعنا وهــم زیبا وشـیرینی
مَــبر جان از بدن با عشوه وناز و ادای خـود
مرا با عشق خویش ای بیوفا تا کی تو نفرینی
نشد پیـدا به مثلت ای پَــری پیکر در این دنیا
تو با این حُسن زیبایت گمانم مـاه و پــروینی
نسیم عنبرآسایت شـده افــزون تــر از گـلشن
تـو از مشک ختن یا عطرِ از گلزار نسرینی
کنـم آخـر سفر من بهر دیـــدارت به اشکاشم
شوم واقـفِ ز حوالتِ که از”بازگیـرِ” پائینی
رســـولی ازجفــاهای تـــومیگردد قلنـدر وار
بـدور کــویِ عشقت بیــوفا دلبــر به غمگینی
۱۳۹۵/۱۰ عقرب کابل انستیتوت حکیم سنایی
هیاهوست
از آمدنـت ای گُــــل شـیریـن چـه هیَـاهــُـوست
درشهرو دهات جمله ز وصفِ تو سخنگـوست
از تــیرِ نگـاهِ تـو چـه شُـوریست در ایــن شهر
در مــوج دو چشمان سیـاهِ تـــو چــه جـادوست
از زلـفِ پـــریـش تـــو نسیمیست بــه هــرســو
خوش می وزد آن سان که گویی ز لب جوست
آن مشک تــنت تــــازه چـــو گلـــزار بهــاران
عـطر ختن و نِگهَت بـاغِ گــُـل خــوش بُــوست
آن گلشـن روی تـــو و لب هــــای ظــریـفـــت
بَــــردردِ دلِ سوختــــــۀ من داکــترو دارُوست
هــــرگـز نـَــــرود عشـق تــو از یــاد رسـولی
دل باختـۀ آن رُخ وان زلـــف و دو گیسوسـت
۱۳۹۶ / ۱۵ جوزا کابل
دیدمَت
نازنین امـــــروز خرامان باغ بالا دیدمت
بـا هـــزاران عشـوه و نـازو اداهـا دیـدمت
گـاهِ در بـازار مُشک وگـاهِ درعطـاری ها
بــا قـــدِ سَـرو رسـا و عنـبر آســا دیــدمت
از سَـر جــاده شـتابـان تـا بـه پیـــش سینما
با رفیـقـان دگـــر سـَــرگـرمِ سـودا دیـدمت
تو بـرفتـی نـزد خیـاط تا بــدوزد جامه ات
او قـــد انـدامت گـرفت ومن سَرا پا دیدمت
میکنی دایم تو فیشن با لبـاس شُوخ وشنگ
همچــو مـاهِ نازنیـن آن روی زیبــا دیدمت
گَشته ام آخــر قلـندر در هــوای عشـق تــو
در میانِ عشق سوزان چـون زلیخا دیدمت
تــابکی نالـَـد رسـولـی از بــرایــت سالـها
چونکه تکرار است بارها زارو تنها دیدمت
1396/ 1/ عقرب کابل ، باغ بالا
نسیم لعل
مَبر جــان از بــدن ای نـازنـین با نـازو تمکینت
دل افسون کردی آخربا سیـاه چشـم های زرینت
نــدادی ره مـرا ای بیــوفا در خــانه ات هــرگز
تمـام شب بـودم مجنـون صفـت در زیر کلکینت
تو ماهِ عاشقـان بودی دراین شب های نوروزی
فــدا سـازم جـــوانی را بـه آن رخُسار پَـروینت
قـلنــدر وار میگـــردم زهجـــران تـــو ای دلبـر
دلـــم را بســـته کـردی در میـانِ زلـف پُرچینت
گمان اشکاشم است جایت ویاغاران وزیچ انداج
نسیــم لعــــل مــیایــد از آن لب هــای رنگــینت
به وصـل روی زیبـایت شـدم فـرهاد کنــدم کوه
بـه امـــید شبـــی آیــــم بــر بـالــین شیـــریـنت
رسـولی بهـر دیـــدارت ســرگــردان با عشــاق
شـده آواره تـراز قبل زنیــرنگ هـای چندیـنت
۱۳۹۶/۶ ثورکابل قلعه موسی
نازنین
ای نـازنیـــن مهــوش شغنــان مــن بیــا
بانــازو عشــوه جانــب سَرو سَمـن بـیـا
در آروزیِ رویِ تـو من جان همی دهم
بهـر خــدای ای گــُـل سیمیــــن بدن بیـا
ما را مجـال نماند زهجــرانت ای پَـری
یک لحظه سوی عاشق گلگون کفـن بیا
از دیــدن تو رفتـه همه فکرو هوش من
نــزد فقـــیرو عاشـــق سـوی وطــن بیا
سالهاست درهـوای تو من کوه کنده ام!
شیــــرین ادا تـــو دیدن این کوهکن بیا
بگــذار قلــم رسـولی و بهر وصـال یار
تنـها بـه پیـــش خـانــۀ آن گـلبــدن بـیـا
1395/4/29 کابل قلعه موسی
مــن دارم
نـدارد کس در این دنـــیا بـدخشانی که مــن دارم
چو کوهش پر ز لعل آن لعل رمانی که مـن دارم
نظیــرش نیست در دنیـا و مثـلش را نمـی یـابــی
به روی ایـن جهان زیباست شغـنانی که من دارم
همه خـــوانند علــم و لاف از دانـش زنند امروز
جهان است بی خبر از پیر یمگانی که مـن دارم
همه پیــرو جـوانش در سراغ درس وتعلیـم است
پـُرازشان وشرف است این دبستانی که مـن دارم
شـنو پنـــد وادب از مــن اگـر میلـی به آن داری
همــه شـــرحِ ادب باشـــد عـنوانی که مــن دارم
رسولی سالها تحـریر کــرد در وصف ایــن ماوا
سَرا پـا وصف خـوبان است دیـوانی که من دارم
1393/8/19 کابل
دخـُت شغنانی
زدی آتـش بـه قلـبِ نـــازکـم ای دخـُـت شغـنانی
تــو حال عاشــق مسکـین وعاجز را چه میدانی
تـو بـــا آن زلــفِ پیـچان و لـب نازک قـــد زیبا
زنـی هـــردم هــزاران تیــر بـرجانـم تـو پنهانی
نـدارم طاقـت هجـــران تو ای سَـروِ سیمین تَــن
نرفــت هـــرگــز ز یــادم آن لب لعلت به آسانی
همان روزی که دیـدم آن رُخت ای مهوش رعنا
شــدم دیـــوانه ومجنــون به یک عالــم پَریشانی
تمـام عمـــر را کـــردم فــــدای لـَحـِن شیــرینت
نشد روزی میسر بهـر من یک سطرغـزلخوانی
میـــان مجـمَر عشق تو سـوزم سالها ای شـــوخ
دلـم شـد بسته در آن مـــویِ لرزان و زرفشـانی
نشد پـیدا بـه مثلت ای پـَــری پیکــر درایـن دنـیا
نه درمــاوای شغنــان ونه هــم ملک بدخشـــانی
زعشقت همچومجنون عـاقبت ترک وطـن کردم
بگــو ای نازنیـــن آخـــرگنـاهــم را بـه انســانی
چو وصفت می کنم من با قلم ای دخت مه رویی
نمی آیی تو یک شب هم به سوی من به مهمانی
رسولـی روز وشب از جور تو نازکبـدن نــالــد
چــرا زینسان کنی آمــاده او را تـا به قـــربانی؟
مورخ 1394 /8/8/ کابل
فــــراق
ای پَری ذاده زکوی تـو پُــرارمان رفتم
بـــا دل غمـــزده و دیــــده گـریان رفـتم
به گمانا نشدم محـــرم دیـــدار تـــو گُــل
حـیف با فنــد وفـریب مـردم نادان رفـتم
عهد و پیمان ببستی بـــه رقیبم شیریــــن
زان چـو فـرهاد به هرکوه و بیابان رفتم
از فـراق تـــو خـورم تـیر جفــا ای جانا
مرغ بی بال و پراز باغ وگلستان رفتـم؟
تا که رخ از من بیچـاره تو پنهان کردی
بی رُخ روی تـو ای ماهِ بــدخشان رفتـم
از فراق تو رسولی شده همچون مجنون
عاقبــت تَرک وطــن سـوی بیابان رفتـم
1395/5/30 / کابل قلعه موسی
