فرید احمد شریفی
میل دارم خــانـه ی نــزدیـک چـــشمانـت کــنم
ویـن دل رنــجیده را هــر دم گـروگــانـت کــنم
میل دارم قصه ی از خـویـش ســازم در جـهان
گــر شـود تـقدیـر چـنان کـآن را نـمایــانت کـنم
گر شود فرصت ز عُـمر رفـته ام خواهم نوشت
بـعد آن بـا ایـن غـزل جـان را بـه قـربـانت کـنم
روز هــا شــد چــون گــدا غربت نشینم بی وفا
یــاد مـا کُـن، تـا دمـی دستـی بـه زلــفانت کــنم
تو چه میدانی، چه با خود میکنم شب تا سحر
دســت دارم در دعــا یــک لـحظه خـندانت کنم
۱۴۰۲/۵/۱۵
بـــهارِ رفــــته ی مــــن کـــاش یکــــبار دگــر آید
بـه شــاخ و بــرگ زرد مـن دمـی دیـگر ثــمر آید
درخـــت بــا ثــمر بــودم، بـــهار پُـر شــرر بــودم
ازیـن غـم بر حَــذر بودم، که غم ها بی خـبر آید
چه جامـی بود نوشیدم، پُر از تلـخی و بدبختی
بر این حُـب شَـرَنگ مـن چـه باشد گـر شـکر آید
عجب دیـوانه گشتم من، گهی خندم، گهی گریم
چه باشد گـر طبیب من به پرسش یک نـظر آید
چو یعقوب از فراق یار، سحر گم کرده چشمانم
بــه بـــوی پـیرهـن شـادم، کـه تـا آید ســحر آید
گریــستم تا ســحر شـب را، چو ابر تار و بارانی
چـه باشـد بـر ســماء دل، شبـی دیــگر قــمر آید
شــریفی چـون نمـی داند ز تقدیرت خــداوندا
الهــــی رحــمتـی بـــنما ســــحر بـــارِ دگــــر آید
۱۴۰۱/۳/۱۲
دلــم هـــر لحظـــه درگــیر تـــــمنای پـــدر بــاشــــد
تمـنایــم بـه هـــر جــایــی تـمـاشـــای پـــدر بــاشـــد
بـه لـب ازهـر چـه غـیرازنـام اوســت، هـرگـز نمـی آرم
زبـــانـــم گـــــرم ورِد نـــام زیـــبــای پـــدر بــاشــــد
پـــدر مـــوجـــود زیــبا، بـا شـکیـبا،تکـــیه گـــاه مـــن
درون سیــنه مــن خــوب و بـــی همــتا پـــدر بــاشــد
دلــم تنــگ اسـت،میــدانی پـدر امشــب کنـارم نیسـت
کــنارم لحظـــه ای میــخواهمـش،اینــجا پـــدر بـاشــد
ســخن کــوتـــاه،لیــکن درد بــسیار اســــت مــیان دل
فــــدای چــشم فـــرزنـــدی کـه بـینای پـــدر بـاشـــد
۴۰۲/۱۱/۲۶
