پادشا میر واثق

تاریخچه مختصر زندگی پادشا میر واثق

ارسالی: محمد قادر کامجو

  ۲۸ ثور ۱۳۹۲

 اینجانب پادشامیر فرزند اسمعیل درسال ۱۳۶۸درقریه ده شهر ولسوالی شغنان پا به عرصه وجود نهاده،  درسال ۱۳۸۷ازلیسه ده شهرفراغت خویش را کمایی کردم ودرسال ۱۳۸۸ بعد ازسپری نمودن امتحان کانکور شامل دانشکده زراعت دانشگاه بغلان شدم. بعد از مدت چهارسال تحصیل ، درسال ۱۳۹۱ به سویه لیسانس فراغت کسب کردم . بنده به دنیای شعر وادب علاقه بس فراوانی داشته وبه همکاری  استاد محمد قادرکامجو اشعارخویش را در قالب غزل میسرایم.  دراین عرصه به یاری شماخوانندهای کرام ورسابیان نیازداشته درتصحیح ابیاتم همرایم همکاری نمایید.

هرکه در دنیا ندارد یک هدف      کی تواند فرق کرد در از صدف
تکیه باید  کرد  بر علم  و هنر      بی هـــنر خطا زند تیر از هدف

 علم و جهل

ای  بی خـبر  ز جهل و جهالت گریز کن        درکسب علم  و دانش  وحکمت ستیز کن
بی عـــلم  کس  به منزل و جایی نمیرسد         با  عـــلم  تا   توانی تنت  مشک  بیز کن
در جنگ  با  جهالت  و نادانی هـــر کجا         شمشیرعـلم  و معرفت هر لحظه تیز کن
روشن  نما به  عــلم  چراغی  دماغ خود        زنـجیر جهل  را به  قلم خورد و ریز کن
با  عاقلان  تو همسفر  و هــمنشین  باش         از  دوستی   مردم  نادان   پرهــــیز  کن
تاکی  کنی  بدون  هـــنر   زنده گی  بگو        بهری مطالعه  هـمه جا جست و خیز کن
واثق زعلم وحکمت وعرفان مروتو دور
عمری بــهار خود پی عـــلم برگریز کن
                                                                                                                   تاریخ 12|3|1391 در شهر پلخمری

راز ناگفته
آن  بــیوفا  ز پیش  مه  دیشب  دویده رفت      رازی   دلم   بــگفتم   و  او ناشنیده  رفت
چشمم پراشک گشت زکاری که کرده بود       تاری   مــحبتم   به  جفایش   بریده  رفت
رحـمی  به  دل  نداشت  به قتلم رضا شده       خونی دلـم  ز تیغ  دو خالش  چکیده رفت
تقصیر  چیست  رفت  صـنم  زود از برم       حــرفی  نگفته  ام  که چرا  نا شنیده رفت
پژمرده  گشت  باغ   دلـم  از  جدایی  اش       چون باد  تند به  عـمر بهارم  وزیده رفت
مجنون صفت به  خاک قـدم های آن نگار       غـلـــتیده  بوسه کردم  و لیکن  ندیده رفت
رنگی  رخـــــم خزان  شد  اندر فراق وی      همچون  نسیم  صبح  بـــــجانم دمیده رفت
“واثق”  ز ظلم  بی حـــد  و بی منتهای او
از عشق  پا کـشید  و چو بسمل تپیده رفت
                                                                                                     تاریخ 16|3|1391 در پلخمری

دام غم
افتاده  هم  به  دام غــــمت  کن رها مرا        با  دوســــتان   دوباره   بکن  آشنا  مرا
عشـقی  تو در دل  و به زبان نام تو بود        گمرا عشـــق  گشتم  و  کو  رهنما  مرا
گر آورم  به   یاد  لـــب  لعل  و نازکت        اشک ازدودیده ریزد وخون ازجگرمرا
اندر خـیال  تو شب  و روز گریه میکنم       جز مـرگ نیست چاره دیگربه جان مرا
اندر تنم  فتاد چو تب عشقت ای صـــنم         جز خــــنده  تو نیست به دردی دوا مرا
پیشم بیا ببین که به لـــب جان من رسید         خونم به گـــردنت که تو دادی جزا مرا
در آرزوی  روی  تو دیوانه  گشـــته ام         از بوسه هــای  لعل لبت  ده  شفاء مرا
رنگم خزان گشت ز هجر و جدایی ات         احوال من  مه مپرس که کردی تباه مرا
نزدیک  ساز   بار خدایا  گــلم  به  من          افغان من  تو  بشـــنو  و کن  التجا مرا
واثق خـــمید  قد  تو  اندر فراق دوست
بی عده عمر رفت و نکرد او نگاه مرا
                                                                                                   تاریخ 7|7|1390 در بغلان مرکزی

آید همی
عاشقت   شادی  کـــنان  آید همی       سوی  تو هــردم  دوان  آید همی
بهردردی هجرتی چند روزه اش       همچو مرغی نیمه جان  آید همی
بیتواست  این زندگی بروی قفس       تـرک  ازاین جان فشان آید همی
ای ذلــیخا  سیل چشمی  مست تو      یوسـف از شهری کنعان آید همی
محــصلی او را  ز تو  کرده جدا       در دلــش  صد   آرمان  آید همی
نزدت  ای  لــیلای پرجورو جفا       همچو  مـجنون  پر فغان آید همی
بهر تسکـــینی دل  پر خون  خود      سیل  ابرویی   ســـنان   آید همی
ازغمت  ای بلبلی  شــیرین سخن      شـــکوه از دورو زمان  آید همی
دل  به دامی زلف  و ابرویت فتاد     سویــت ای  شمع  شبان  آید همی
بهر سیــلی  زلف  پر پیچ وخمت
واثق  از  شهری  فغان  آید همی
                                                                                         تاریخ28|3|1390 در بغلان مرکزی

 داغ عشق
تنها به غمت نشسته ام ای صنمی من      آخر شکند ز  وصف تو این قلمی من
تو  زیب  بهاران  و گلــستان  جهانی       بیتو همه گل  زرد شده در چمنی من
در باغ  طبیعت گل و بلبل همه یکجا       بگریخته زباغم همه زاغ وزغنی من
هرجا بروم نام توبرنوک  زبان است       آخر ز غمت خون بچکد از کفنی من
امید  دلم نیست مرا  جز تو  در عالم        ای سنبل من  سرو من ویا سمنی من
شیـطان  زپیم  میرود  گر پیش تو آیم      گر بینــمت  فوراَ  برساند  خبری من
تو مذهب من دین من آهین من هستی      فدای  تو آخـر شود  جاه  و نسبی من
واثق  به  تو دل داده  ندارد غم مردن
گرکشته شوم داغ تو باشد  به تنی من
                                                                                            تاریخ 5|3|1389 در پلـــخمری

زهر جدایی
شده چندی که زهجری  تو سیــا پوشم      با    لب   خامــوشم
تا  بکی  زهـــر   جدایی   تو مـینوشم      با     لب   خامــوشم
در غمت  سوخـــته ام   یار جــفاکارم      زار     و    بــیمارم
چه شد امروز تورا کردی  فــراموشم      با    لب     خامـوشم
گپ  شیطان   مشنو  دلبر  و  دلــدارم     بـیتو         افــگارم
غم  عشقی  تو  بیافتاده   در  آغــوشم      با    لب   خامــوشم
تابکی دوری کنی ازمن مسکین وفـقیر     به غمت هستم اسیر
قفسی عشق   تو شد خانه  و کـاغوشم       با   لب  خامـــوشم
زندگی  بیتو  نخواهم  صنمی  یکـدانه      شده   ای     بیـگانه
در میانی غم عشقی تو مـه  در جوشم      با    لب   خامــوشم
زد قلم  درد جدایی تو اکنون “واثــق”      به دوچشمت عاشق
تا ابد  با  تو ام  ای یارک  گــل پوشم       با    لب    خامـوشم
                                                                                       تاریخ 26|5|1391 درشغنان

چشمان نگار
در چشم تـــــو چه مستی که معتاد گشته ام      در شهر عشــــــــق  تو همه برباد گشته ام
صدها هـــزار  راز  به چشمت نهفته است      خالی رخت  چو گل به چمنها شگفته است
چشمان  تو بلای دلــــــــم  گشته  ای صنم       شد مبتلا زعشــــــق  تو جانم به درد وغم
غیـــــر از تو کی هوس  بکنم یار دیگری        دل با تو داده ام تومــــــده دل  به  دیگری
مرغی دلــــم به دام غمت  گیر مانده است        چون اهوی رمیده به زنجــــیر مانده است
جانم به لــــب رسیده  و خاموش شد زبان        پژمرده گشت عمـرمن وگشته چون خزان
آوازقلــــــــب من  به  سماءرهسپار گشت       اشک ازدودیـــده بررخ من رهسپار گشت
رنجم مده که شیشه قلــــــــبم شکسته است      زانروکه گرد عشـق تو بروی نشسته است
زهــــــری جدایی زود  منوشان مرا نگار       زین بیش  قلــب  نازک  ما را مکن  فگار
“واثـــق” ز چشم مست تو دارد به دل الم        زانرو زدست او به  فغان گشته  صــد قلم
                                                                                                                    تاریخ25|1391 درپلــخمری

زندگی به نام عشق
تا زنده  ام  به  نام  تو  من  زنده گی کـنم      برعشق  و بر  وفای  تو من بنده گی کنم
همچون  چراغ نیمه درعشقی توای نگار      تا  وقت مرگ  سوزم  و تا بنده گی کــنم
دل  را ز من گرفتی وبا جسم نـــیمه جان      مجنون صفت به  پای تو افگنده گی کــنم
آخر بگو   برای   من  ای   یار  بــــیوفا      بیتو چسان  در  عالم  دون  زندگی  کــنم
تاکی زدست عشق تو اندر صفی رقــیب       ایستادگی   نتوانم   و  شرمنده گی   کــنم
بنگر  ز مکر و حیله  تو  ای  عــزیز دل      با  دوستان  و  همنفسان   گنده گی  کــنم
بنگر که  کار  “واثق”  دیوانه  و  جـنون
با بخت خود  در عشق تو آزرده گی کـنم
                                                                                                     تاریخ 14|9|1391 در پلخمری
                                                                   تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۲۸ ثور ۱۳۹۲

 غم عشق
مثل مجنون زار  و حـیران در بیابان از غمت     همچویوسف زیر چاه من سـینه بریان ازغمت
درمیانی یــــوسف و مجنون غمی بود عاشقی      مثل آنها سیل  اشکم   گشته جــریان  از غمت
توفقط لیلی  مستی  من  چو مجنون  گــشته ام       گاه  تشنه  گاه  گــشنه   در  بیابان  از  غمت
مثل رویت  کی شود  پیــدا در این دنیای دون      زین سبب من تا  ابد زار و پــریشان از غمت
آه  سردی  من  ببین  و  رحم  بــر حالم  بکن       دایماً  در حیرت  و هم  دیده  گــریان ازغمت
لحظهء  بنشین  و بنگر اشک چـون باران من       روز روشن  بـر سرم تار وشبستان از غمت
گشت عمری من خزان درعشق تو ای نازنین      بیوفا یکدم  ببین من  داغ  و بـریان  از  غمت
نا روا  نازت  بکن  کم  لحظهء  رحـمی  بکن     من ضعیف  و  ناتوان  مـا بین  یاران ازغمت
وصفت ای گل میکنم هـر لحظه درشعرم ببین      مثل  بلبل  پر شکـسته   در  گلستان  از غمت
زندگی  بیتو نخواهد  “واثـق”  مجنون  صفت
اینچنین کردم صنم  من ترک شغـنان از غمت
                                                                                                            تاریخ 20|1|1390 در پلخمری

دخت شغنان
چوماهی چهاردهء ای دخت شغنان        ز داغی عشق   تو  هستم  پریشان
دو ابرویی تو چون تیری کمان اند        نشستن پیش  تو  دارم  صد  ارمان
دلم بود راز دل را با تــــــــو گویم        ولی نا  گفته  ماند  در  سینه پنهان
میانی آتشی عشقی تو ســــــــــوزم        چو پروانه  به دوری شمع سوزان
همیشه رفتنت با شــــــــــکوه وناز        مــــــثالی   بلبلی    اندر    گلستان
زدوری تو گشتم  خــــــسته و زار        دهن خاموش و چشمم اشک باران
زهجرانت دلـــم ویران چو مجنون        گـــریبان  پاره  در دشت  و بیابان
چویوســــف دم به دم من ناله دارم        ذلـــــیخایم    کجا    رفتی   شتابان
به عشقت عاقبت مـــــن ای پریرو        چو فرهاد  از  پی شیرین دهم جان
تمامی عمر من درعــشق  تو رفت       چرا کردی  تو با  من عهد و پیمان
لباسی عشق کرده  “واثق”  امروز
چو مجنون پاره دامن تا گــــریبان
                                                                                     تاریخ 29|1|1390 در پلخمری

 بلهوسی دختران
سیلی  چمن  به  ملک  بدخشان  خوشم آمد        رقصی صنم  به ملکک شغنان  خوشم آمد
مودهای گونه  گون  همه  برتن کشیده اند         پتلون چسپ  به  دختر  دیکدان خوشم آمد
تقلید  تلسی را همگی  میکنند  ولــــــــــی         نازیدنی صنم  به گلـــــــــستان  خوشم آمد
انداخته  اند  حجاب  سرش را به پشت سر        فساد  و مکر از  همه خوردان  خوشم آمد
بانو کیا   و قاتی  هـــــــــــــــمه آشنا شدند        عکس هایشان  به جیب جوانان خوشم آمد
چون نوعروس فیشن وسرخی به لب مدام        مویــــی دراز و چشم  درخشان خوشم آمد
بابانهء مـــــــــریضی  به  داکتر روانه اند        چقچق کردن با نرس  و طبیبان خوشم آمد
جایی قلم  در بکـــــــــس تلفون های نوکیا         هــــرلحظه  زنگ دختر نادان  خوشم آمد
پیغام دوســـــتی  به مــــسج  میکنند روان        تـــــــــــبریک گفتنش به رفیقان خوشم آمد
نمـــــــــبر مبایلش  به  همه مردمان رسید         از هـــــر طرف  مزاهم  ایشان خوشم آمد
“واثق”  تو را  به مود نو دختران چه کار
تنها  نشین  فقر  و  غریبان  خـــــوشم آمد
                                                                                             تاریخ1|1|1389 در پلخمری

 درد هجرت
من از وطنم خاک  به سر کردم و رفتم        خون شد جگرم ناله ره سرکردم و رفتم
نی لطفی  پدر کرد و دعایی به مه مادر       من همچو یتیم گریه ره سرکردم و رفتم
در قصه  ما نی پدر و مادر خواهــــــر        انگشت به دهان عـزم سفر کردم و رفتم
دیگر نکنم  یاد  وطن تاکه نــــــــــمردم        صد  سوسه وداغه به سر کردم و رفتم
دیگر بروندشادی  کنان  باز  بیایـــــــند       لیکن من غمدیــــــــده ازل کردم و رفتم
نفرین  وعداوت  عوضی  لطف نمودند        افسانه آن نــــــــــفرته سر کردم و رفتم
در بین همه  مرغک  بی بال وپرهستم         صد غصه بی بـالی و پــر کردم و رفتم
تارنده  در این عالم  دون  میروم هرجا        از نام  وطـن خاک بـه سر کردم و رفتم
من “واثق” بد طالع وبد فکرو بد اندیش
در عشــق صنم غلغله سر کردم و رفتم
                                                                                                تاریخ 13|6|1389 در پلخمری

غم یار
نام   تو  گــــــر  به   یاد  میآرم        از غمی عـــشق  تو  چو بیمارم
غــیر  تو  در  دلم   ندارد  جای        گر  پری   چهره  است  بیزارم
از غــمت  من  همیشه  و هردم        خواب   ندارم   هــمیشه  بیدارم
نبود  غــــیر  لطف  تو  بر  من         در جهان هیچ چـــیز غمخوارم
ناله  مــــن  به   آسمان   برسید         لیکن  نامد   صنم  خـــبر  دارم
من  بنـــالم  چو   بلبلی   بی  پر        قفسی  عـشق  من  به  سر دارم
آتشی عــشق   او   چنان  سوزد       هفـت   اندام   من    که   بیمارم
ای    صنم   نالــه    مرا   بشنو        تا  قیامت  غــمت  به  سر  دارم
مثل  پروانه  گرد  شمع  غــمت        سوزم  و از  غــمت  شرر دارم
از  زمانی  که  مـن  تو را دیدم        قلــب  پر خون  و چشم تر دارم
واثق هر لحظه  است وفا دارت
شب وروزگریه سربه سر دارم
                                                                                     تاریخ 15|2|1390 در بغلان مرکزی

وصف یار
قدت  را  سرو  میگویم  لبت  شهد  و شـکر دانم      زبانت بلبلی خوشخوان  رخت شمس  و قـمردانم
لبانت چون گلی لاله  دورخساری توچون مهتاب      دو  ابرویت  مـثالی تیر  سوزان  کرده  بریـــانم
زهجرانی  تو میـسوزم  چو بلبل  در  فراقـی گل      زعشقت  همچو مجنون در بیابان زار و حـیرانم
دلم پرخون  و چشمانم زعشقت اشک باران  انـد      خراب  و خسـته  و بیچاره   و  زار  و  پـریشانم
تمامی  عشـق  من  با  گریه  و اندوه  عشقی  تو      شود تاریک  و مــن در بـستری غم اشک بارانم
زهجرانت قلم  دردست من بگریست وگفت واثق
چرا  مــحوی  جمالش  گشته  ای  و  من نمیدانم
                                                                                                         تاریخ17|6|1389 در پلخمری
                                                                     تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۲۹ ثور ۱۳۹۲

بخــش دوم شعر هـای شـغنانی

 یار بیوفا
بیوفا  لپ  قین مو مهک وزترک خو‌‌‌ږنانم توجهت      تابکی   بلبل    مغوند  باغرد  غـزلخوانم  توجهت
وز همیښه  لوم  تویم  ژیوجــت  تو بانه مورد کنه      تابکی فهند ازمو ذهــذهت  وز پر ارمانم  توجهت
ښــهبه جیف نست خوذم موڅیمند تارخیڅم وزاګه       واقـعیت  تورد لوم صنم  وزدیده  ګریانم  توجهت
چرت څه ذهم  آخرتوعشقند مثل مجنون هرطرف     در به  در خانه  به خانـه  زارت  حیرانم تو جهت
تت اول شینت تر مویـت ویذدت محبت هر مو دل      چیز افین  تهم  نر رڅیـثهت  سینه بریانم تو جهت
یم قلم  لوفد  بحث  نفش  واثـق  وفا  نست  وم دلند
کهی قناعت کښت مو قلبت بحث نفشتاوم تو جهت 
                                                                                                          تاریخ ۲۰\۱۲\۱۳۸۹ در شغنان

شعله عشق
تت  څرهنگ شیرین  زبان  ای گل توعـشق ذیون موچوږج
سهم  روان  وز تر تو خیز اما  مو  پوندتهت  شــغ  ربوږج
راز   دل   لوفداو   نفهرذیم    تورد   نه   جـــرهت  وز کنم
سڅ موقلب تاریک توعشقند دل توجهت کهند کهند موخوږج
وز  تو  عشقندم   څه   سوږج   مــجنون  جناو   بیمار  زار
نر یه  یکبار  از  مو  پیښڅتاو  سینه   بـریانت   مو  چوږج
وز  ونم  هر  سحر  تویت  لافداو  نـه فهرذیم   تورد  هچث
ژیوجکت  مهرت  محبت  لاخو سحرت   مورد  تو  چوږج
بعضه  وخت  لوفد  موند  مو دل  افـشا خو رازین تورد کنم
نو  ونم  تت  از مو  یاذ  تیزد  لا  تـمارت  مورد  تو چوږج
وز  کو چیز  چاره  کنم   یکبار   مـو قلب   احساس  تو  که
نث  مو خیز ندیر خو پیښڅ “واثق” تو جهت څاندها څروفج 
                                                                                                            تاریخ ۶\۱۱\۱۳۸۹ در شغنان

شکست عهد
بیوفا  فهندت  مو  ذاد  رحـــمت   نچود  یکبار  مو تیر
سوزښت ویذد هرمو سینهیت  مـــو ستخواندت چو ثیر
موند بغیر از تو مه  دنیا  تیر  یچهی  نست  ای صــنم 
کن توباورموند  مو گهپ عشقند خوجان ذهم وزتو تیر
بیوفایهی   مهک   یم   دنیا   ته   رستت  مات  تو نـی
چیز افین ذرذر تو پـوندت ید تو دل سوذج ژیرچه ژیر
ازموقلبند  کهی   نښتیزد   ید   تو عــشق  ای  بی  وفا
داند افین  غم  هرمو سینه سوذج توجهت نر تیرچه تیر
گرنفارم  تورد جواب  مورد   ذهذ   تو   دهرذنـدم  پذد
یا د نی  یکبار  موخیزند  نث  که  غم  کهم از مو تــیر
پوند  تیم  وهښچت نه چاست یکبار یه لحظه ترمو خیز
موند مو هرمون  دسګه لوم نښتیزد موجون وم پاذ پبیر
گر څه  فد رحم  هرتو  دل یکبار موحالت  چس تــرود
ښهبه جیف چرت ذهم توجهت سوذجم تودومند وز اثیر
سوذج مریض  واثق  توعشقند سهو خبر یکبار و زهز
گر دنی  هر آخـرت  پتهود  خو  خون   تاوان  تو  تییر
                                                                                                       تاریخ 6|7|1390 در بغلان مرکزی

جدایهی
چیزرد   اول   صنم   مو   قتیر   آشنا  تو ســـت       آخر  کو چیز  موند  مو    گنافد   جدا  تو ســـت
موندت  خو  ناز قتــــیر  تو  مو  دل  چود  تباتبا       فهمتم  شچرد  صــنم  مه  موجونرد  بلا  تو ست
لودت   یه    صنف    عاشــقیند    ماتو    گدفیهم       معلم  نه  ذاذج    درس   غلته    بیوفا  تو ســـت
بلبل  مغوند  تو جهت  مو  دلند  ناله  بی  شــمار       لوف مورد  کو  چیزافین  موتیت  پرجـفا توست
بیذج ازمودل خوشهت توغم انجوفجه جای ارود        ای  گل مو  ښهر  دلتیت  فرمون  روا  توســـت
انجهم  ته  خښ  وز  د  تو  دومهن هــــر آخرت       در  بیوفایه    از   فکه    غهڅــین   پرا  تو ست
نښتیزد موجون توغـم قته مهک دس جــفا موتیر      دښمن  قتـــیر  ته   ناږه  موزیدات  روا  تو ست
“واثــق”  شچث  نفش  وه  خو لوحه شهید عشق
دانجهت  حـه  بیوفا   موقتهت   نا   آشنا  تو ست
                                                                                                      تاریخ 11|7|1390 دز بغلان مرکزی

 وښ پریشان
توجهت  ای  ګل  همیښهم   وښ  پریـشان     توعشقند  ثهوم هر  رهنګ  شـمع  سوزان
تو نوم انجهم  اته  خهفڅین  مو  یوښــکین     تویت  چوږج  زندگی  مـورد  کنج  زندان
تو خهطین  ښایمت   تسکین  خـو دل  ذهم     نریذج   صبر  هر  مــودل  ای  ماه  تابان
خو  عهد  تیر خښ  فیت   مه  کن  جـدایه     خو عشقندت  مو   زید ای   چـهره  خندان
یقین   باورکه   شیرین    وز  تو  عــشقند     ښتهرځ   خمبینم  آخر    وز   از   آسـمان
نه  ژیوجم   وز  یه  لحظه  از  توذر فــیم      خوجانم   ذاذج  توتیر ای  ســرو  بوستان
نغوږ  یکبار خو  واثق  چیزته  تورد  لوفد
توجهت مجنون جناوسوذج هرمه خوږنون
                                                                                                    تاریخ 7|2|1391 در پلخمری

 فریبکار
عجب   فهندت  مو  ذاد  ای  بـیوفا  یار       فریبکارت          فریبــکار
مویت آخر  خو  دهـرذند  چود تو بیمار       فریبکارت          فریبـکار
توعهد چیز فد تویت چیزقول مـورد ذاد       موعمرت   چود   تو بـرباد
تو جهت شچ  هرطرف وز ذیـونت زار       فریبکارت           فریبکار
تویت خهطند نفشت غیراز توموند نست       دیګرخواهښ ګه موند نست
کو لو  مورد آخرت  چیزرد چو دِسکار       فریبکارت           فریبکار
نفهمتم     از    اول      دس    بیـوفایت       د رهنګتیر       بـی خذایت
مویت  از  زندګی چوږج  نر  توبـیزار       فریبکارت            فریبکار
مویت لهکچود  کښونت  ست  یګرد تـو      خذای کښت   در  به  در تـو
مویوښکت ویذد مو پیڅرد ای جفا کــار       فریبکارت           فریبکار
تو   خهطین     ښایمت     یاذم  ګزشـته      مویت   چود   دل   شکسـته
بغیر از تو نه  موند یارت  نه  غمخوار      فریبکارت            فریبکار
تویت  مورد  زندګی  زندان  جناوچـود      خو عهدین  تهت  تو نـښـپود
خذای لوم ناګ  مودستور کښت توبیمار      فریبکارت            فریبکار
نغوږ “واثق ” تو دهرذند دربه در سُـت       خو عمرند  خون  جګرسُت
خذای  کور کښت  تو  دستور  بیو فایار       فریبکارت          فریبـکار

تاریخ30|4|1391 در شغنان

 قفس غم
چیزرد  کو تو غل  خو عشق درونند ته مو ثـهوه       تاکی   ته   خو  غم   قفس    درونند   مو  رنهوه
هر روز ته  توپوندته  ذیونین  رهنګته  ورهفڅم       تاقـهث   نه   یدهت    په  هر  بلایند  خو  پشهوه
یاڅ  رهنګته موقلب  تو عـشق درونهندِ پذذج نر       خنده  کنه  یت   مو   قلـب   سوزان  نه  وز هوه
جز   رنج  مو  دلند   جای  ګه  نسـت  یاذ  خذایم       ید  کښت  کمه   توردته  غلث    غـم   ګه  پتهوه
تاقهم   تو   غمند    څـه   ریذج    بیه   بونند  نر      چیز  جهت  ته  غلث  از  مو  رفیقین مو سرهوه
هر څوند  ته  تو  درګانده  اګر  وزڅه  ورهفـڅم       ذر ذر چـسه یت  مویوښک  قتیر پوند ګه فرهوه
“واثق ”  د تو   بیوفایه   جهت   سوذج  مـجنون
یـاڅ ذاذج وه دلند څه وخت ته ای ګل وه وزهوه
                                                                                                     تاریخ 28|8|1391 درشغنان

در فکر یار
وز    تو   فکرندم    همـیښه    در  به  در      چهی  مو  دستور  عاشقندیر   خون  جګر
دهذ  تو تهر څیمین بلایین مورد څه سـت        دیف   غمند   مجنون   جناوم   در بـه  در
چیز  افین   ستت   تو   ای   شــیرین  جدا      سوذج  مو جای  فرهاد  جناو  کویت کـمر
چس  ترود  یوسف  جناو  هــر چاه درون      ای  ذلیخا   وهښچمت   توت   نست  خـبر
توند  تو  احوال  هر  دقیقهت   هر  نفــس      ژازمت     پیښڅمته   از   هــر    رهګزر
سیل مغوند یوښک ازموڅیمین سود روان       کښت  تو پوندین  ښڅ  جناو هر میث شبر
صبر کهی ریذج  هر مودل  از  دست  تو       وز تو دهرذندم  څرهنګ  سوذج بی ثـــمر
موند   مو   ناله یت   مو   فریادت   فـغان      نر تو جهت  هر زنده  جون تیر کښت اثـر
وز تو جهت   دنیا  تیم   تیر از  خـو  جان      کن  مو ګهپ  باور  تو ای  صد برګ تــر
مال   دنیا   نست  یچیز   موند   غــیر  تو       مه  ته  ای  شیرین  دګر  تهم   از  مو  ذر
چس  ترود  واثق  مه  دنیا  تیر  تو  جهت
داذ  ته  هرښهب کښت  یو تر شمست قمر
                                                                                          تاریخ 15|8|1391 درپلخمری

 از مو خوږنون  گلهزار ندین  مو گل پرجوفد به زور
ګل  ده   باغندیر  نرید   باغبانه  چیداو  چیز  ضرور
از  تو  تیداو   تا  شچیڅین    بلبلین   سڅ   بی   صدا
ویف  دلینند  جز  فغان  نست   شادیت   اندک  سرور
نیودمت  لودم  تو مه  سهو  بی  مو هر  ښدود  روان
مهذ  مو څیمینین  دجهت ذاد تیزکث از دست خو نور
بی  وښم مجنون جناو  رید ایک  و لحظه  یم څه ښود
لود کین  وای بر  توای عاشق  تو  دلدارین  چو سور
ذاد کم خوب  خښ  فغانت  از مو  څیمین  ذاد  مښک
یم  موقلب ست  تاریکت بید از مو معغز عفلت شعور
بعد  توم خستهث  مدام  توید هر طرف مجنون مغوند
توت  مو لیلا  از خو  لودت  چیز افین  ستت  تو دور
تر یجاث  ستاو  نفهرذیم   سهم  خو  دل غم  کهم  دیم
دهذ تو دهرذینین مو سینه یت موقلب چوږج نر ترور
ویف خو مکرین  ذید  ادامه  یه  غلث  بیمار موکښت
څاند  فغانم   وم‍ پراندیر  نست   ومند  احساس  پزور
عاشقهم  هرګز  نفهمت  ید چیز اته چیز جهت ته سود
خود به  خود  چود  یدتو  مهبت  از  موقلبندیر ظهور
بیتو  قینت  قیصرت  بی  حوصله  سوذج  نر  تو یار
دوند افین  از قینه  هر لحظه  تو خهطین کښت مرور
واثقت چوږج خښ مریضت سهووه پیښڅتاونرتوشچ
نث  وه پهلندیر یه  لحظه یت  وه دهرذین کن تو جور
                                                                                                 تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۳۰ ثور ۱۳۹۲

در اخیرسپاس بیکران از جناب سرور ارکان که باسایت زیبای سیمای شغنان شایقان را تشویق بیشتر نموده  ونیزبه خوانندهای  این سایت سلام گرمم را تقدیم میدارم.