فرید فروتن

آدم ڤِرئداو

زندگے یند آدم ڤِرئداو خېلــــکث دَشــــوار سُذج

از غریب تا پیــسه دار خــــلق خېلے نُر چوتـــــار سُذج

راستے  بېذج انسۈن ات  بېذج دوستے یت هــــمرنگے بېذج

مکر اته بدبختے یت کېن ات کدورت جــــنسے هر بېزارسُذج

پُڅ چلنگ  ځېم تر خوداد ات کهـــــے نهــن گپ  زئزد رزین

احترۈم اندنیر نِســــت جــــاے بے ادب جـــای دار سُذج

یاذے حـــق تیویــج اس دلېن اند دین فکـــث پیســــه گهــــښج

فک سوار شیطۈن مرکهـــب تیراته اس یاذ حق اِنکـــار سُذج

فهـــمچاز گهـــــپ بے درک نادۈن فکـــث گــــویـا همـــېښ

عالمېن اندیر اواز نِســــت بے خــــرد گفتــــار سُذج

زندگـــــے آدم ڤِرئداو خېلے مښـــکل گـهــپ نـُـر

انسۈن صورت زیاد انسۈن ڤِرئداو خیلے مښکل کار سُذج

ای “فروتن” چرخ دور گهښــــچ مهکـــے شـــکوه اچگه شِچ

مه زِوئذ شعراند اواز نُر بــــے درک روزگــــار سُذج

ناحیه اول ولایت سرِپُل۱۴۰۱/۳/۱۶

دیارِ غربت

مـــرغِ شکــــسته بالم در این دریارِ غــــــربت

دور از مکان خویش و پر دردم و مصـــــیبت

نه کــــس به جوید حـــــالم نه یار و رفیــــقی

غمگین گشته هم من در این دیــــار مــــحنت

یاران جمله جمع اند امـــــا مــــنم مــــــسافر

گریان و حال پریشان من با خـودم به خلوت

روزم روز ماتــــم شــــامم شـــام هجــــــران

نالم به درگه حـــق با حــــق کنـــــم شکـــایت

دِل میکند هــــــوای شـــهر و دیــــار شغنان

وان روز کی شود باز شادمان شوم و راحت

محجور و خیلی خسته گردیده اسـت”فروتن”

رحــــمِ نــــما خدایا از مــــــن نمــــا حمایت

شهر دیگر

جانانه اینِ، قــــــدر زود سفــــر مــــی کــنی چــــرا؟

حــال و هــــوای شهر دیـــگر مـــی کـــــنی چــــرا؟

خود شاد مـــــی شوی ز رفتـــــنت ای بی وفایِ من

ما را حزین خســـــته و بی سر می کـــــنی چــــرا؟

نو آمدی ولیک دوباره به فکرِ جاگذاشتن شدی عزیز

ای نا رفیـــــــق حاِل مه را جـــــــر میــــــکنی چرا؟

تو آمدی و من تـمام درد ســـــپردم به دســـــتِ باد

من شاد با تو هم ولی  قـــــهر می کنــــــی چـــرا؟

جاات عــــزیز مژه چـــــشم اســــت و عــــــمقِ دل

بی هوده روی به  خانه دیگـــر در می کــــنی چرا؟

هر آنچـــه مــــــن گوش خــــــوانم دروغ مـــحض

شیرین زبانی های رقیبان ره باور می کـــنی چرا؟

خوســــتار وصـــــلِ تو”فروتن”هــــمیشه اســـت

بی اعـــــتنا به حرف مه شــــــوهر میکـــــنی چرا؟

ناحیه اول ولایت سرِپُل۱۴۰۱/۳/۷

باور کِن

تو عشـــق اندیرِ وزاُم شــــــیدا اه خـــشروے اکدے باور کن

تو جهت اُم وُز ویـــریچ اُم دِنیا اه خشـــــروے اکــــدے باور کن

څه لۈڤد هر چیز شیطۈن تو رد تو خنده کن خو تیر بعد سٲو

وزاُم صـــادق   خو گهپ اندا! اه خـــــشروے اکدے باور کن

تویت لعـــــلے بدښـــــخۈن مو رد امېذ ات هــــــم اَرمۈن مورد

څه لۈم هر چیز تو نِست خطا اه خشروے اکـــدے باور کن

تو جهت دایم پرېـــــشۈن وز اته پِس توث پِلېلۈن وز

تو خیزاند موند مو زِڤ گویا اه خـــشروے اکــــدے باور کن

وزاُم مجنونے اِک مے دور تو جـــــهت جیــــهونے اک مے دور

شچ آواره-م تو جـــــهت لیلا اه خـــشروے اکدے بــاور کن

“فروتن” لپــــدے مه تفــڅېن خو عشـــــــق اندیر مه ورڤېن

به جُز تو موند نِــست آښنا اه خــــشروے اکدے باور کن

شهر نو ولایت سرِپل ۱۴۰۱/۳/۴

خُش  زبۈن

کو قـــــــصه کِن اه خهــــــږ ات خُش  زبۈن نُر

یگۈنے شهـــــند خو بعد تفـــــڅېن مـــو جۈن نُر

یــــگۈنے قهر کــــــے یت رفڅ اس مو بعد کے

یگۈنے مو رد دِڤېـس مئـــــــست آســــمۈن نُر

کـــــو یَد قصه کِن آم رُختـــــېڅ کــــو بــا هم

تو قصــــه کے یت تو جــــــهت وز سآم جوۈن نُر

نُرآم با هــــم څه ســـــحر ڤا دســـگه روز نــِست

څه ڤېــد هر چیـــــز تو در دِل کــِــــن بــــــیۈن نُر

وز تـــــــو بعـــــد ســــال هـــــا باهــــم آم  ذئڅ

عجب ښۈم ات عجب مئست ات عجب وخت ات زمۈن نُر

“فروتــــــن”کِښـــــت خـــــو مهر نُر تـورد ابراز

وزاُم عاشــــــق تــــو تیـــــر اے نازیــــــــۈن نُــر

ناحیه اول ولایت سرِپل ۱۴۰۱/۲/۲۴

جشنِ نامزادی

نازنیــنِ خوش کلام مــــــن بـــــیا هــــــــمراه شویم

در کــــــنارم همدیگر بر همــــــدیگر شیــــــدا شویم

این قدر سنگ دِل مباش من شــــیفته ات گریده ام

خواســـت من لبیــــک بــــگو و بـــــیا یکجا شویم

دست کم من را نگیر دســـــــتت بدے بر دســـت من

نه بگو بر دشـــمنان خوش بخــــت در دنـــــیا شویم

اطمـــــینانت می دهم خـــــوش بخــت می سازم تورا

حلقــه در انگــشــــت بکــــن  تا فارغ از غم ها شویم

گرچه دانم خواســـــت گارانــــت زیــــــاد اند هر کجا

لیک ســـــــخت شــــــیدا منـــم ما بهر هم یارا شویم

از”فروتن”بیـــش از ایــــــن دوری مکـــن شادختکم

جشن نامزادے بیاگیرم و از این دهر بی پروا شویم

١۴٠١/٢/٢٠ناحیه اول ولایت سرِپل

خوار ها

غم مخور این درد ها یک روز درمان میشود

خوار ها برچیـــده و مهــین گلسـتان مــیشود

گر که امروز این مصیبت ز هر سـو رخنه کرد

پشت هر شام سیاه روز است رخشان میشود

باز می تابد نسـیم صــلح از این شــهر و دیار

دشت ها سر سبز شوند کشور چرغان میشود

باز طفلان باز هزارن شــوق مکتـب می روند

مادران شادے کنان سرگرم و خـندان میشود

می روند دهقان ها با شــوق دل روی زمیــن

عازم سحرا و دشت با رمه چـــوپان میشود

باز فروتن می سراید صـــد دوبیتــی بهر یار

و چنان بلبل به شوق گل غزل خوان میشود

١۴٠٠ـــ۵ـــ٢٢

هم وطن

هم وطـــــن یـَــد شچ کو باهــــهم اس وطـــن آباد ٲم

همدِگر دِل شــــچ کو باهم دۈندِکث یـَـــد شاد ٲم

چِس رقیب اس مات تو  ذئد وېذد با هزار حیله گرے

یَد رِنئس ٲم فکـــــه چیــــــــز ات روزے نو بنــیاد ٲم

تا بکی چــــهارات دوازده تا بکی پیــــنځ مهش کِن ٲم

مات تویٲم آخِر ڤِـراد چــــیزارد خو مٲش برباد ٲم

کینه یت بدبینے نِست اسلۈم درون ای هــــم وطن

اس خذای  پۈند پـــــیروے یت بر هـــمدِگر امداد ٲم

چِس وطن چیز حال ارد سِڅ اس مے مٲش بېکارگے

دښمن ېن شهندېن مٲــــش ات مٲش غلث بے داد ٲم

چِس”فروتن” تښنه یے صــــلح ات تِـفاق ات همدلے

هم وطن لهکـِــن خو کــــین ات یَد وطــــــن آزاد ٲم

١۴٠١/٢/٩ناحیه اول ولایت سرپل

خُش خُرامۈن

اصـــلے گل اصــلے صـــنم اصـــلے گلستۈنت تو دۈند

نازنیــــن ات قـــد بلنـــد ات خُش خُرامۈنت تو دۈند

دهذ تو شنـــدېن لوعســـل تُت کهل تا پاذ خالے زېب

روی یے دنیا هر شبــــستۈن مــــاه تــــابۈنت تــــو دۈند

گاهـــــے وخت قهرے گاهــــے ڤا شهندے تر مویهج

ید فکث زېب  ذید تورد ســــــینه تے حکمرۈنت تو دۈند

گاهے وخت تر تو چس ٲم بعد لۈم تو خــــشروی یرد مَرٲم

ښرم کنے بعد اِک وے محل خو لۈڤے پردۈنت تو دۈند

اس وے محل اُم تو څه وینچ عَالم فکث سُذج اس مو یا ذ

غیرے  تو وز کهی وِن اُم سیـــــنه درون جـــۈنت تو دۈند

سُذج “فروتن” عاشق ات شیــــدا تـو عشق اند ای بشهند

وز مولانا تــــو جهــــــت ات شــــمسے دورۈنت تو دۈند

ناحیه اول ولایت سرپل ١۴٠١/٢/۵

زنده گے

یا خذایا! زنده گے یرد وُز فُـــک کو چـــــیز چاره کِن اُم

تا بکــــــے اس جـــــورے دنــــیا وز خــــو آواره کِن اُم

زندگــــے با مو ســـــتیز انجوڤجــــے وی صد دریغ

یاخذایا! یا رحم کن موتــــیر یا وز خو جۈن پاره کِن اُم

دهکے خلق ارد دل خوشے یت مورد مدۈم ښرمنده گے

راحتے مورد نِست نصیب څوند گر خو پیڅ پاره کِن اُم

اندیوال گۈن فک خو عیش اند فک سرمســــتت جۈن

وز جوۈنے ند پیر سُذج اُم رحم هجـــن زهره کِن اُم

نا امېذ دۈند ارد سُذج اُم آښــــنا مـــس لهکے چود

روزگار قینـــــے ای فروتـــن وز نه دس واره کِن اُم

شهرنوـــ ولایت سرپل ١۴٠١/١/۶

محشر

تو هر وقت څېم څه رۈځے عَالَـم انــد محــــــشر برپایے

مو رنگ تیر نا پِلاخت عاشق فکـــــث جای یرد ته شیدایے

عجب حسن ات عجب سکه عجب قۈمت عجب موجـــــود

تویت شهکارے مٲش خالق مـــخالف خېل ته رســـوایے

دِس هج موجود مسیحا نِست نه هندویت نه ترسا نِست

تویت نسل خراسۈنے دے جــــــــهت شیدا ته دنـیایے

قدم  زئزے به صدها ناز تویت از فک  نـــگاه صاف ساز

فکث غهڅېن تے یت ممتاز دے جهـت ناز تر خو درگایے

تویـــــــت خــــــشرویے یند دارا “فروتن” آدمـــــے نادار

وزٲم خُش چوږج تویت افســـــوس اس مو تو خو جایے

ناحیه اول ولایت سرپل ١۴٠١/٢/۵

عاشق

څه نســــتت نازنیــــن عاشــــق پرېشـــــۈن ات خراب

څه نستــــــت نازنین هر روز دے جهــــت سینه کباب

توند تو احوال ات خبر نِســــــت، یست، امـــــا فکــــه چیز

یست فکث چیز بے تو اما مورد فکــــــه چـــیز بی سواب

گاه خو دل خوشــــــے رمـــــیم لۈم  یکروز یه ته یاذد

روز ها تېر سۈد اته نِســت اس توموردا! هِچ جواب

یوښک رزېنت مورد اردے خـــب نســـت خلــــق لۈڤد

خلق خېزاند خُش خو انجه-م تر پنـاه یو‌ښک ٲم حساب

بے تویث روزگار دشـــــوار با تویُم خُش بخت ترین

لپدے آزار اس مو مه  ذهذ یَد  دِڤېس خو اے گلاب

دېڤ تو شعرېن یه نه ښیـنت مه لۈڤ “فروتن” بهس شچ

عاشـق اند تنها مے دوراندیر وے هم راز رېذج رباب

١۴٠٠/١٢/٢۶

پادشاه

پادشــــاها! کشور مـــــارا  دمـــــے آبــاد کـــن

اشــــــک ها  خشکـــیده و دل های مارا شاد کن

خالـــــقا!بیزار هـــــســتم از فـــــراز روزگــــار

بعد ازاین یارب نـــماد هــــمدیلــے بنیـــــاد کن

سرزمیننم میــــهن من کـــــشورم ناجور است

نه خلف اولاد هایـــش زخــــمی و برباد کــــــن

باریا! صلح و صــــفا آور دمـــــے بر این دیار

کاخ وحشــــــت واژگون و بخــــے از بنیاد کن

خیلے مهجور و غمین است این “فروتن” باریا!

از کرامــــت ای کریم مـــارا ز غــــــم آزاد کــن

ولایت سرپل ١۴٠١/١/١٧

آثار هجر

کم کمـــک از دوریت حالـــم پریشـــان میشود

کم کمک آثار هجر در مـــــن نـــمایان میـشود

رفتــــه رفته دوری ات خــــواب و قرارم میبرد

از غم  مــهرت درون ســــینه بریـــــان مــیشــود

یوسف  مصــــرم بیاید نامه ات گر ســــوی من

ور نباشی بی تو مصر بر من  چوزندان میشود

نازنینم نازکم شوخم ســمندم یاورم غمخوارکم

گر نباشی بی روزگار برای من غمستان میشود

طاقـــتم دیـــگر نماده ســـخت دلتــــنگت شدم

من مریضـم لیک دیدارت برای من درمان میشود

در ســــرم دارم هـــوای یار و دیــــدار دیــــار

گر خـــدا خــواهد”فروتن”بر تو مهمان میشود

١۴٠١/١/١٧/شهرنوــ ولایت سرپل

خُږنۈن مهوشېن

خهږ فکــــــث جای یند فنه یت کبرا جناو اصلا نه سۈد

لاله زار پر گل فکه-ت لــــیلا جـــناو اصـــلا نه سۈد

قـــندے زار پروین اته غهـــــڅېن تے پات ښاه فاطــــمه

مست زریځ ملک ارد لپ ات مینا جناو اصلا نه سۈد

سۈد سینه فک کباب نـــــــیلاب څـه  زئزد با ناز قدم

لعل بدخــــښۈن اند فنه یت عزرا جـناو اصلا نسۈد

چوږجے خلق  ذِېوِن فکث خــــــــشروی فرزۈنه نُرات

څۈند څه سۈد پېذا بشــهند مهـسا جناو اصلا نسۈد

زېبے خـــږنۈن نرگـــــس ات برگــے بنفشه یت نادیه

حسن اته حسنے فنه یت حـسنا جناو اصلا نه سۈد

سُذج “فروتن” عاشق ات شـــــیدا خږنۈن مهوشېن

گل فکث جای یند یـــست زهرا جـــــناو اصلا نسۈد

١۴٠٠/١٢/٢٢شهرنو- ولایت سرپل

یار

ښــــــاج  ذئرٲم اه یـــــار تے یے یت مو تنها کنے

خــــو قولے رنئسے یت بعد جفا کنے

دس روز نه سۈد تے یے یت موشیدا کنے

نـــو یار ڤِرے یېت خو پۈنــــدېن جدا کنے

ای مــــرم تورد توند تـــو خېز خشروی جعم

نازنــــــین یـــار وُز تو نــۈم صـــــدقه سٲم

آزار مــو مه  ذه وز توتــــے یُم عاشق سُذج

عاشـــق توتے یُم وز اس دلے صــــادق سُذج

بے تو یث اه گل مے ښهر درون ٲم زِق سُذج

ژیوج ٲم تو، تو مـــحبت اند وزٲم لایق سُذج

ای مــــرم تورد توند تـــو خېز خشروی جعم

نازنــــــین یـــار وُز تو نــۈم صـــــدقه سٲم

هر جـــا څه ڤے یے باغ ات بوسـتۈن اند یم اند

فک وخـــت تو جــهت بهـــــښ رضۈن یم اند

ڤِرېد  تو اڤېن مـــدۈم غزل خـــۈان یم اند

هر جا څه ڤے یے لعــــل بدښــــخۈن یم اند

ای مــــرم تورد توند تـــو خېز خشروی جعم

نازنــــــین یـــار وُز تو نــۈم صـــــدقه سٲم

١۴٠٠/١١/١٢

سبزه و گل

بود هر ســــو ســــبزه و گـــل  ها بـــه سو  بیشمار

ات دے سـڤزه ارد قم هر جاره  زښــــتاو مردےفارت

بود تابـــــستان هر جـــا یاسمـــن بشکــــفته بـــــود

از دے ساؤؤن چښمه لهڤند سځ برښتاو مردے فارت

آســـــمان آفـــتابــــــی و مــــردم هــــمه بر گرد کار

یار قـتر یـکجا یـــث هـــر جاره ره نږداو مردے فارت

یک طرف جوی روان و یـــک طرف چهار مغزو توت

ات دے سرسبز باغ درؤن هر جاره ژښتاومرد فـارت

کوزه بر دســــت نگار و شـــــد روانه پــــــشت آب

از ویوم  ذستند وم روز گل زهښـــــتاو مردے فارت

رمه و دشت بود و چوپان هم نی و چـنگ مینواخت

اک وے محلا بعد”فرید” شعرین تغږاو مردے فارت

١۴٠٠/١١/١٠

لعل لبت

لعـــل لــــبت نگــــارا مســـتم نمود آخر

وز آتـــش و شرارت گردیده هـــم شاعر

ای ماه خـــــوب عـــــالم ای شاه نازنینان

یادت نمی رود یار یک لحضه ی ز خاطر

گلگون صــــــورتان را دید بــس همه جا

این مهوش بدخشـان سر لوحه یی دفاتر

چشمان شوخ و مستت عقلم نمود یغما

رحمـــــم نما نگارا غمـــگینم و مــــتاثر

ای زاده سعــــادت ای مــــعدن سخاوت

خواهم بـگیرم آغوش این معدن ذخایر

سودا عشقت آخر شـــــیدا نمود فروتن

درمان یا طبیبا مـــــیرم از این خواطر

٢٠ـــــــ١٠ــــــ١۴٠٠

پرے زاد

تویت خشـــــروی یے یند طــــاق ای پرے زاد

تو تئر څېمېن اڤېن وز شعر ٲم ایجاد

اچَث نســــــــــت مثلے تو اصلــــا یے جایند

فکث غهـــــــڅېن درونـــــت شـــــاخ شماد

تو بیرین خیره چیــــد عاشق کباب کِښت

تو خیچ خیچ قصــــه چید جۈن ذید برباد

تو شنـــــــــدېن لعـــل جناو مــشهــور دنیا

څه وینت هر تهم تو لۈڤـــــد تر آفرین باد

دے باور کن یے ښهر شیدا تو جهت سؤذج

فکث بین ارد “فـــــروتن” گهـــښچ تو فرهاد

چشم سیاه

گردش چــــــــــشم سیاهت یار خرابم مــــــی کند

لعل میــــگون لبت مســــت  شرابم مــــی کند

آن قـــــــدر از دوریت خوار و غریـــب و مظـــطرم

هر که مــــی بیند مرا بیــــــــمار حســـــابم می کند

دیدنت یک سوی عذابم می دهد نا دیدنت سوی دگر

وای رخسار چـــــــو ماهــــت در عذابـــم مـــــی کند

من چه ســـــازم با تو ای مــــاه و پری و مــهوشم

عشق جان ســــــوز تو رفتـــــه رفـــته آبم می کند

ماه تابا مرحم و دارو و درمانم بشــــو لطـــفی نما

ور نه هجرت کشــــته ی دور شــــــبابم مــــی کند

هر شــــــــب از درد فــــــروتن زنده داری میکنـــد

شوق دیدارت غریق و همدم تار و ربابــم می کند

١۴٠٠ـــــ٩ـــــــ ١

مهمان

آمـــــدی مهــمـــان ای نازک بــــدن خــــوش آمدی

بلبل صـحرایی ام در ایـــن چــــمن خـــوش آمدی

سال ها من منتظر بودم تا آیی و خوشبختم کنی

ای خجـــسته پـی بـــیا در بزم مــــن خوش آمدی

آمدی در فـــــصل پایز گــــرم ســـــاختی لـانه هم

از تــــــو ممـــــنونم پری در انجـــمن خوش آمدی

روز هــــــای بی تو بر من با غم و حسرت گذشت

آمدی مســــــتان شدم دخـــت وطن خوش آمدی

در کــــــنارت خوش تـــــرین مرد زمیــن بی گمان

مرحبا خـــــوشگل شدی مشک ختن خوش آمدی

میــــــکند پیشواز راهــــت این فروتن دین و دل

آمــــدی مهـــــمــــان ای در و عدن خوش آمـــــدی

١ــــــــ٧ــــــ١۴٠٠