بــی وفایــی
الا ای نـــازنــــــــینی بــــــــیوفایـی که من مردم زعـــــشقت مبـــتلایی
بگردم کوه به کوه صحرا به صحرا بگیـــــــــــــرم نام توازبی نوایـــــی
تمــــامی عمرخود کردم فدایــــــــت نـــــــدانی قـــــدرمــــهرو آشنایــــی
ببیـــــــنم آسمــان وعرش کرســــی ندیــــــدم مثــل تو من پرجـــفایــــی
بشکست این دلم ا اندر جفایت ای یار مهراز دلت کشیدی ای بیوفا کجایـــی
عشق ازخدا بجـــوی دانی اگرحــقیقت درهرقدم بـــه نطقت اندیشه خدایـــــی
بی رهـــــنما نخــواهــد رایقیـــــن بدانـــی
درهرکنار شــــــغنان«رســــولی»تنهایـی
1392/2/2 شـــــغـــنان
نـــــیازکــردن
شبی زقلب وفا قصــه را درازکـــــنم
برای لعبت شرین خودنیازکنــــــم
ازعاشقان غم انگیزوعارفان جـــهان
تمام لذت دنیای برایت بازکـــــــنم
برای دیدن گیتی زمصـر تا به یمن
برای عشرت وشوکت تا حجازکـنم
اگرهمی دی چند بوسهء زلبــهایت
صدای زمزمه ای عشق رافرازکــنم
اگرزروی رخت درنگاه من باشد
شگفته شوم درچمن وبته های ناز کـــنم
ای زاده بیوفا مشو دورو بعـــــــید
صــــیل وطنم شــــــغنان ودروازکنم
درهرصفـرم اسم تو زیرلب است
درهرورق وصفه سرآعاز کـــــــــــنم
(حال دل من خسته خراب است (رســولی
بشکست پرو بال که پرواز کنــــــــم
۱۳۹۲/۶/۱۶ شـــغنــــان
دلــــــدار
دیریست که دلداربه ما گل نفرســـــتاد
ننوشت پیامی وبه بلبل نفرســــــــتاد
هرچند تلاش بردرمی خانه می کردم
ساقــــــی ندوانیدوتعادل نفرســــــــتاد
یک هم نفسی نیست بیــبنم رخ زیبا
بشکست دلم شانه به کاکل نفرســـــتاد
مجنون صفت به کوچه بازارتوگردم
یک قطره آب به ریشه سنبل نفرســـتاد
من نشه ازساغروپیـــــــــمانه نخواهم
می را چکــــنم یارترسل نفرســــــــتاد
افـــــتاده هم درغبارتوانازنــــــــــــین من
دربستر بی کنار توصل نفرســــــــــتاد
ترسم که جان خود به جفایت «رسولی»داد
یک غمزه ازآن دیده تعامل نفرســـــتاد
1391/6/8/ شغنان
طـــــلب گــــار
ایدوست بیا که من طلب گار توهستم
باقمت جان خود خریدارتوهســــــــتم
باعشوه نازو باتمامی هـــــــــــجران
اما بخدا که من گرفتار توهســـــــــــتم
در دهر به جز ترا ندارم هــــوسی
تا بر لب گور رفته ویارتوهســـــــــتم
این درد مرا ندارد درمان دیـــــــگر
درکنج غم افتادم و بیمارتوهســــــــــتم
تاکی بدرت روز راشام کـــــــــنم
یکدم توبرای من به دیدار توهســـــــــتم
جان رابکـــــنم فدا به زیری قد مـــــت
هرچند جفاکنی وفادار توهســـــــــــتم
هرگز تومشو جدا به گفـــــــــتاررقیبان
من عاشق روی تودلدار توهســــــــــتم
درروز فراق تو «رســــــــولی »بیمار
دارو دلم بیا که من زار توهســـــــــــتم
پوهنتون آریا نا 1393/7/5
خـــــوش نـــما
ای شوخ توخــــــــــوش نمای مایی با چـــــــــــــشم سیا تواز کجایی
با عـــــهد شـــــــکنان توهم نوایــــی آیا کـــــــه زمن چـــــــــرا جدایی
مـــن بــرق رخت خـــــــماردارم هرروز شب دل فـــــــــــگار دارم
چشمم به رهــــــت انتـــظار دارم تاآخرعمـــــــــرم توخــــــــــــــدایی
یــــک زره به من نـــــــظر نداری ازحـــــــــــال دلم خـــــــبر نداری
آیـــــا که زمــــــــن اثرنــــداری ازخـــــــــــــیل جــــــــــهود ناروایی
توپرچــــم کوی خـــــوب رویـــان بازلـــــــــف ســـــــیای عنــبر افشان
چـــون بـاغ برین آن مه شــــغنان امـــا زکـــــــــــــنار من جـــــــــدایی
برسرتومــکن شـــــــال گــــــــلنار دل باخـــــــــته من مکــــــن توبیمار
ای شــــــوخ پــری ملک بهــــــشار برحـــــــــال غـــــریب مــــن دوایی
جیـحون توکردی «رســـولی »آخر ای ظــــــــالم پــــرجفـــــــای کــــافر
دل خـــــــــسته مــن شکــــــست خــاطـــــر
گــــــم شـــــــو زبــــــــرم که بـــــیوفـــــایی
1393/7/9 شهر کابل چهار قلعه
بـــیایــار
نا زنـــــینم بیـا دلگـــــــــیرم ازفراقـــــــی رخت میمرم
نی به سر فکروهوش دارم من بــسته برزلف تو زنجیرم
من غلام تــــویم تا محـــــــــشر عشـــــــوه ونازتو میگیرم
گرکنم زنده گی اوصاف نیست این محبـــت نوشت تقدیرم
لــــــــذتـــی نوجـوانی ام گم شد قامــــتم خم شدو تنی پیرم
دوش دیدم به خواب لعبت خویش کس نداند چه است تعبیرم
چون وفای زمــــــانه هم کم شد فصل و اقلیم کرد تغیرم
حسراتاعمرمن گــــذشت روزی مثل پروانه رفــت از گیرم
رســـــولــــی)شده اســــــیرزلف سیا)
غـــم مخــــــــور یار خود میــــــگیرم
1393/3/3 کـــابل، پوهـــــــــنـــتون آریانا
مـــــن دارم
ندارد کس دراین دنیا دورانی که من دارم
پرازلعل بتان باشد بدخشـــــــــانی که من دارم
ضمانت کیست تابرمن کند ازوی تماشائی
به روی این جهان زیباست شغنانی که من دارم
ندیـــدم درتمام عمرروی کامــــــیابی را
به زیر خاک خواهم برد ارمانی که من دارم
همه علم وادب خوانند درعصرکنون امروز
جهان چون بیخبر ازعلم به یمگانی که من دارم
همه ٱب حیات جویند زدست ساقی رضوان
نخواهم غیر آب سرد به فنجانی که من دارم
همه پیروجوانش بین به زیر درس وتعلیم است
پرازشان وشرف باشــــــد دبستــــــانی که من دارم
همه بلبل صفت خوانند به ذوقی نغمه داوود
اما آن عندلیب خوش نوا درملک غارانی که من دارم
شنوپند وادب ازمن اگرداری تواوصـــافی
همه شــــــــــرع ادب باشد عـــــــــنوانی که من دارم
نخواندی«رسولی»روزی زروی قدردانی ها
سرپاوصـــــف خوبان اســــت دیوانی که مـــن دارم
1393/8/19 کابل، شرکت بین المللی افغان فارما
عـــزیـــزم
عزیزم سوی من بنگر دل افکاروغـــم انگیزم
به جز از مهوش رویت دراین دنــــیا به پرهیزم
بریزم اشک حسرت من پــــی دیدارتو سال ها
شدم عمرخزان امروزکه گــــل برگ جوان ریزم
جهان شدراز طوفان ها برای این گـــذرگایم
دلم خوناب غم دارد که صـبح و شان میخیزم
دراین دنیای دون افذون همه افتاده ومجنون
ولی من عاشق جیحون به هر صحرا بگریزم
نه ازملک بدخــــــــشانم نه ازگــلزارواخانم
نه از ماوای شـــــغنـــــانم زوادی های گردیزم
همین رنج که من دارم زدست آن پری روی است
که نسلش زاده یی شغنان ولی من نسل چنگیزم
«رسولی»تابکی نالی زجوری این پری رویان
بسوزی شعله ور هرروز درون آتـــــــش تیزم
کابل، شیر پور 1393/8/18
چــمــــن
به بلبلان چمن رقص شادیانه کـــــــنم
هزار خوشه گندم فدای دانه کــــــــــنم
تمـــــام داروندارم فدای نـــــــام توباد
نثارگلشن بوستان به یارخانه کـــــــــنم
نوای دفتر دیوان درالتمــــــاس تو بود
سروده ام غزل وشـــــعرشاعرانه کنم
دراین جهان تلاطم مراد من این است
هزاربوسه به لب مشــــق عارفانه کنم
شبی به خواب خیال می نموده ام رویت
همیش نقش وصالت چو جاویدانه کنم
بیا پرنده طاوس درکـــنارم شیـــــــن
مقام داد سخاوت به آشـــــــــــیانه کنم
دلم اســـــــــــیر شده مرده ام زقامت تو
برای نام تومــــن ترک این زمانه کنم
مکـــــــــن جوروجـــــفا برسـروفای دلم
که سوخته ازغمت چه شمع پروانه کنم
مزن لاف سخـن ازپی«رســــــــولی»خود
درانتــــحای کلام رزم فاتـــــــحانه کنم
۱۳۹۱ شغنان: اول حمل
شــــوروشـــرر
ایدل ببین که دوره خونی جگر رســــید
میل تفنگ میان همه درکمر رســــــید
کوپرسش از عدالت تعـــمین صلح دین
نطق کلام جملگی با گاوخر رســـــــید
ای بیخـــــــــبرمقان وطن راتوچه دانی
حالا مدیرو داور با کرو فررســـــــــید
کو رهنما که درس عدالـــــت به ما دهد
بی علم معرفت همه باسیم زر رســــید
کو پرسش ازحدیث روایت دراین زمان
توحید بی عدالتی درمغز سر رســــــید
صد جد ما به مال جهان دل نه بسته اند
عصرکنون به خاطرش جان درخطررسید
بنــگردراین زمانه توفرزند ناخـــــــلف
کشتن اهل بیت خودش را پدر رســــــــید
کردم نظاره مردم نا اهـــــل این زمان
این دم زمانه است سخن پشت سررســـــید
ازشور این زمانه (رسولی)حذر کنــــــی
شب درکنار دلبرو دشمن به در رســـــید
1393 شــغــــنان
چــــــرا شــــدم
درحیرتم که بی سروسامان چراشدم
سرکشته و زلیل وپریشان چرا شـــــدم
شوریده حال بردرهرخانه مـــیروم
دوراز کنارمردم شغنان چراشــــــــــدم
نی مال ونی منال نه سرمایه نی شراع
منت گذارمردم دونان چراشــــــــــــدم
بودم چوعندلیب خوش الحان درچمن
آواره ازمــیان عزیزان چراشــــــــــدم
دل دروصال لعل بدخشان بود همیش
محتاج پاره سنگ بدخشان چراشـــــــدم
باهرکه بنگرم لب خندان به گردش است
من عاجز وفقیرجوانان چراشـــــــدم
خوردم هزار تــــیردراین دهر بـــــــیوفا
بی خانمان وبی کس دوران چراشـــــدم
من مجرم ملامــت خوبـــــــان این زمان
تیرنگاه دلبر شــــــغنان چراشــــــــدم
بس کن (رسولی)وصف سخن هایت ازفراق
هجران خنده های رفیقان چرا شـــــــدم
۲۰/۹/ ۱۳۹۳
ســـــاده رو
آن شوخ ساده روح که به جانم بلا شده
این مهوش زمین و زمان از کجا شــــده
من ازغم اش جان به جانان ســـپرده ام
بنگربه حال من که چنین ناروا شــــــــده
جان درتنم زارو زلیل است ازرخــــــــش
یکــــــدم نگاه نکرد عجب بیوفا شـــــــده
پوشدهزار جامه رنگین به تن همیــــــش
این رنگ زعفرانی ازآن مه لقا شــــده
کردم نظاره برحـــرم کوی آن نـــــگار
عمرم به باد رفت ودلم بی صدا شــــده
نیست داروی دیگردراین شهر عاشقان
جزمشق وصل یار به جانم دوا شــــــده
آن شاه دختران که است زاده “دریــــو”
بامن ببــست عهد ولی پرجفا شـــــــــده
باسینه های ریش (رسولی)مکن صفات
بگذارآن صــنم که ازمن جدا شــــــــــده
۱۰/۱۰/۱۳۹۳ کابل، چهارقعله
گـــــــل
ترا از دوردیــــدم یارشـــــــــــــــرین
دلم هم شـاد شد هم خون غمــگـــین
ندیـم خوب در روی جـــــــــهان من
دلم ازدیدنـــــــــت شد ماه پرویـــــــن
اگــــــریارجـــــان تراگیرم درآغــوش
درآغوشـــــم به مثل گل زریــــــــــن
بکـــــــن ترک جـــفا ای بـی مروت
بگیرم بوسه از لب پیـش من شیـــــن
رسـولی)درهوس است روز شب ها)
به آن نا مهربان شــــوخ دیریــــــــــن
1392/8/21 شــــــغنـــــان
بلهوس
لیلا که بلهوس بوُد هرجا دویدنیــــست
یک یارمیفروشد دیـــــگرخـــــریدنیـــست
مشتاق ازغمش که چنان غصه ها کند
رنگش خزان بی رخ و اشک اش چکـیدنیست
نی مهرو نی مروت درشهرگلرخان
این مهرواین محبــــــت هرجا رسیدنیــــست
من ازنکات زیل چنان گریه ها کــــنم
دلبر به من موافـــــق ودل اش پریدنیــــــست
هردم بسوزد این دل نالان من همیش
با غــمزه های لعبـــــت جانــــم تپـــیدنــیست
(رسولی )هیچ وقت تومکن وصف گلرخان
ازهجر شوخ ودل کش صحرا رمــیدنیــــست
