هر لحظه و هر کجا به فکرِ تو منم
در خانه و کوچه ها به فکرِ تو منم
باور ز زبانِ من اگر نیست تـرا
پرسان بکن از خدا، به فکرِ تو منم
۲۲ اپریل ۲۰۱۸
*****
شیرین…
لبت لعلِ بدخشان است شیرین!
به سانِ غنچه خندان است شیرین!
دو چشمانت به سانِ نرگسِ مست
ميانِ باغ و بوستان است شیرین!
زبان‍ــت مخــزنِ شيريـنی و قـنـد
و دندانت چو مـرجان است شیرین!
قـدت مانـندِ طـوبای بهــشــتـــی
و رويـت ماه تابان است شیرین!
ترا من دوست می دارم به مولا
مرا در سينه تا جان است شیرین!
مـن از تـو نگـذرم والله به باالله
مرا اين گونه پيمان است شیرین!
مرا هـر چند گويـند كفر، گويم
مرا هم دين و ايمان است شیرین
چنين گـو «الفتا» بـر خلـقِ عـالم
اميـد و عشقِ احسان است شیرین
۱۳ اپریل ۲۰۱۸
*****
خودم اين جا و فكرم سوي شيرين
مشام من پر است از بوي شيرين
چـه ميــپرسي تو از احــوال زارم؟
پــريـشانم بــه سـان مـوي شيرين
۱۱ اپریل ۲۰۱۸
حضرت شیرین
با تو ای گل پیرهن! در من غزل گل می کند
با تـو جَـدی مـیـرود، با تو حمل گل می کند
بی تـو حتا گلـشـن و گلـزار پایـیـزی بـود
بـا تــو امـا هــر کجا و هـر محل گل می کند
با قــدومِ فـرُخَـت از شـرق تا غـرب و شمال
کـوه و صحرا و بـیابان بی خلل گل می کند
بـاغِ رویـت از ازل سـرسبـز و پُـر گل تا ابد
گرچـه باغِ چــرخِ گــردون لااقل گل می کند
گلـشـن و گلـزار ِ عـالـم بــا مُشـقـت هـا ولی
گلشـن و گلــزارِ حُسنـت بی جَدل گل میکند
روح و ایمان میـرود با خـنده هـای دلکـشت
بـا نــــــگاه فـتـنه انگـیـزت اجل گل می کند
هـر کجـا آیـد سخـن از مـاه و نسرین و پـری
باز می گـویم ز تـو، در مـن مَثل گل می کند
الفـتا! تحـریر کن! چون در خیال و طبع من
با حضورِ حضرتِ شیـریـن غـزل گل میکند
۹ اپریل ۲۰۱۸
خُږنۈنےغزل
اّه بشهند! کـؤ لهک تـؤ خـېزند خـؤش اته بـدونے غم ڤیم
وُزمـه ڎر از تؤ خېز څه، به خــدا اچݑ نـه ڤـهرڎیم
اَه بشهندے اس گل ات خـیـر! فُکه جا سِـراق اُم اس تؤ
یکے ڎېد مؤ څېم تؤ خهږ تیر کُچه تر کُچه بعد تیم
تـؤ یته مـؤ زنـده گانے، بـه خـدا تـؤ یـت مـؤ ارموٰن
وُز اُم اس خؤ جوٰن تؤ جهت تیر اچه نست مؤ دل درون ڤیم
اگـه ظالـمېـن تــؤ داد وهڎ، یــدم اک دے تـیـر گـه ڤـا مـس
پے تـؤ چید به هر بۈنه، اگه څوٰند څه ڎېن مؤ وهڎ قیم
تؤ یُمه خـؤ جوٰن مغوند ژیوج، تــؤ یته نفس مؤ زارڎ اند
مے خـزوٰن کـِن اُم بهـار تو رد، یه بهیـښت گلېن ته تو رد څیم
فقط از خــڎای اَه شـیـریـن یــے امـېـڎ ات آرزو مو نـد
تـؤ ڤے یـت وُزات یے بلبل، یے درخـت اته یـے وئـڎ زیم
مے جهۈن تـے اعتبار نست فُکه چیز ته تیزد اَه ساقے
کؤ تـؤ پُر کے از مؤ جوٰم ات به سلوٰمتئݑ کؤ وُز دیم
اَه بشهند تـؤ یت مـؤ عشق ات مـؤ دل اند مُدوٰم تؤ محبت
کــؤ تؤ مه لـوٰ از خـؤ الفـت سه تَـرم اَه بی زر ات سیـم
اول اپریل ۲۰۱۸
پیرِ مُغان
ای ســـــرو روانِ مــــن! کــجـایـی؟
ای راحــت ِ جــانِ مــــن! کـــجــایی؟
افـــــتــاده ز پـــا و نـــا تــــوانـــم
نـــیـــرو و تــــوانِ مـــن کـجـایـی؟
بیگانه ز خـویـش و قــوم و کـیشم
ای نــــام و نــــشانِ مـــن کـجـایـی؟
دوزخ شـــده بــی تــو عــالــمِ مـن
ای خُـــلــد و جِــنــانِ مــن کـجـایی؟
کامــم ز نــبــودنِ تـــو تلــخ اسـت
ای پــســتـه دهــانِ مـــن کـجـایی؟
مــن بــی تــو شـکـسـتـه و خــرابم
ای جــــانِ جـــهـانِ مــن کـجـایی؟
خـالـیــسـت بــدونِ تـــــو بــهـــارم
ای ســرو چــمـانِ مــن کــجـایـی؟
مخــمـــورِ شــــــرابِ آتــشـــیــنــم
ای پـــیـرِ مُــغـانِ مــن کــجــایــی؟
لال اســـت زبــــانِ واژه هـــــایــم
ای نطـــق و بـــیـانِ مــن کـجـایـی؟
گفـتی که مـن از تـــو هستم الفـت!
هـستـی تـــو گـــر آنِ مــن، کجایی؟
۲۶ مارچ ۲۰۱۸
*****
اگر تـو یـارِ مـن بـودی چه میشد
اگـر دلـدارِ مـن بــودی چه میشد
در این دنیای موهوم و غم انگیز
اگر غمخـوار‍ِ مـن بودی چه میشد
۷ جنوری ۲۰۱۸
*****
من از اندوه و ماتم مي سرايم
ز درد و غصه و غم مي سرايم
من از شب هاي تنهايي و هجران
من از چشمان پر نم مي سرايم
۶ جنوری ۲۰۱۸
شهرِ غريبى
من همانم كه بـه يادِ تـو شب ها بيدارم
گريه ها دارم و از ديده سرشك ميـبارم
من همانم كه به يادِ تو ز خود بى خبرم
گر چه تو در پى آزارِ منى، گلنارم!
تو همانى كه ز من غافل و، بى پروايى
من همانم كه تـويى در دل و در پندارم
مـن همان عاشقِ دلخسته دور از وطنم
كه به شهرِ دگران بى كس و دل افگارم
اى به قربانِ تو جان و تنِ من، شيرينم
انـدرين شهرِ غريبى تو تـنها نگذارم
در لبم خنده نيايد، اثر از شادى نيست
بسكه از درد و غم وغصه و آه سرشارم
من از اين عـالمِ دلگير، بسى دلگيرم
اى حـريــفان! بكـشانـيــد بــه پاى دارم
گرتو خواهى كه بدانى غم و درد و سوزم
يكدم از عمقِ دلى خويش بخوان اشعارم
پيروِ حافــظِ شيـرين سخن هستم ، الفت!
كه چُـنـيـن نغـز و دل انگـيـز بـود گـفـتارم
۳ دسمبر ۲۰۱۷
جهانِ عجيب
كجا روم؟ چو مرا جزء تو سرپناهى نيست
اگـر كنارِ تـــو مــانـم، تــرا گناهى نيست
تويى خـداى مـن و سجده مى كنم بـر تـو
مرا به جزء رُخِ پاكِ تو قبله گاهى نيست
تـرا اگـــر بگـــزيـدم بـــراى خــود، شـادم
كـه در گزينـشِ مـن هيچ اشـتباهى نيست
در آسمانِ خداوند اگر چه هر چـيـز است
در آسمانِ دلِ من به جزء تو ماهى نيست
مـن آن امـيـرِ غـريـب و فـقيـر هـستم كـه-
مرا سپاه و زر و سيم و تاجِ شاهى نيست
ز شرق و غرب وجنوب و شمالِ من دشمن
مـرا زِرِه و تـفـنگ و سلاح، سپاهى نيست
تمــــامِ بحـــر بســـوزد اگــــر كَــشَم آهى
به سانِ آهِ چو آتـش فــشانم آهى نيست
درين جهانِ عجيب و غريب و دون، الفت!
تمامِ چيز مهياست،چون توخواهى نيست
۱۸ نومبر ۲۰۱۷
آغوشِ مرگ
مـرا به جـزء تـو كسى در نظـر نمى آيد
به جزء خيال تــو چيزى به سر نمى آيد
تنيده يى تـو ميانِ خيال و احساسم
مگر چه سود كه از تو اثر نمى آيد
تو در خيالِ خود هستى ومست و بى دردى
كه در حواس تو اين تك ״پسر״ نمى آيد
چه ميكشم؟، چه غمينم؟، فقط خـدا داند
كه از فراقِ تو شادى به بر نمى آيد
همان شبى كه تو رفتى و برنگشتى، تا
كنون هم آن شب تلخست، سحر نمى آيد
به آسمانِ غم انگيز و تنگ و تاريكم
ز بعدِ رفتنت اى مــاه!، قمر نمى آيد
كجا شدى؟ به كجا سر زدى؟ كجايى؟ آه
كه از تو هيچ پيام و خبر نمى آيد
خــدا! خــدا! خــدايا! بگــو! بگـــو! لطفاً
چرا خــــداى دلى من ز در نمى آيد
مسافرِ منِ دل خسته و فتاده ز پا
بگو سفـيــر! چـــرا از سفر نمى آيد
براى آمـــدنـــش نــاله مى كنـد قلبم
دو چشمِ من به ره يى او، مگر نمى آيد
بــرو به آغــوش مـرگ الفتا! و جان بسپار
كه جان فزاى تو رفته، ديگر نمى آيد
۱۲ نومبر ۲۰۱۷
خدايا خير!
اسيرِ چهره ى چون گل شدم، خدايا خير!
تـرانه خـوان چـو بلـبل شـدم، خـدايا خير!
دو چشمِ من به رُخـش تا فـتاد اى مــردم!
جُــدا ز صبـر و تحمـل شدم، خدايا خير!
ز دست و پا و تن و جانِ خويش بگذشتم
گره به زلـفِ چـو سنبل شدم، خدايا خير!
ز حمـد و نعت و ز تسبيح و ذكر بگذشتم
اسيـرِ پـيچك و كاكُل شـدم، خـدايا خير!
ز خير و شر بگذشتم،ز امر و نهى هم،تا
اسيــرِ ميكـده و مُل* شــدم، خـدايا خير!
غَـزالِ مستِ بدخشانِ خــويش بـودم، ليك
شكارِ دخــترِ كابـل شـــدم، خـدايا خـير!
بــراى آن كه وصالــــم رسـد خـــداونـــدا!
به درگه ى تو توسُل* شدم، خـــدايا خير!
به ســـوى او نظـــرم تا فـتاد اى ״الفت״
قَسم كه دور ز تعادُل شدم، خــدايا خير!
پ.ن
*شراب
*نزديكى كردن
۸ نومبر ۲۰۱۷
*****
عزيزم! سخت دلتنگم!
كجايي؟؟؟
بى تو ميميرم
ز هجران و ز دوريت
خرابم، خسته ام، زارم
مرا ديگر توانى نيست
يقين دارم كه ميميرم
ز دستِ نا صبورى ها
ز چشمم اشك مى بارد
دلم از درد مى نالد
عزيزم! سخت دلتنگم
به مولاى تو سوگندم
كه ميميرم ز هجرانت…
۳۱ اکتوبر ۲۰۱۷
خيالات
بى خبر باشى و من عاشقِ رويت شده باشم
عاشقِ لعلِ لب و چشم و گلويت شده باشم
بى خبر باشى و سويم نگـهء هــم نكنى
ومن اى راحت جان!بسته به مويت شده باشم
چقدر سخت! كه تو بى خبر از من باشى
و من از جان و دلم ساكنِ كويـت شده باشم
دست در دست سبو داده،سوى چشمه و من
در خيـــالاتِ خيــالات سبويـت شـده باشم
بال و پر ميكشم و خستگى ام كوچ كند
مايل آنگه كه منِ خسته به سويت شده باشم
چقدر خوب و دل انگيز و قشنگ است كه من
مست و مدهوش ز افزونىِ بويت شـده باشم
زلف آشفته و خُوى كرده و خندان لب ومست١
خواجه وار واصف رخسارِ نكويت شده باشم
با همه لطفِ تو اى ״الفت״ بگذشته ز جان
ترس دارم كه سر انجام عدويت٢ شده باشم
پ.ن
١- حضرت حافظ
٢- دشمن
۱۲ اکتوبر ۲۰۱۷
“گل سوري”
لهكِــن تـو اڤين مو چُرت خراب ڤـِد
يـكـسر مـــو دلــت جِگهر كباب ڤـِد
ژيــوجُـم تو كِه ناز زريڅ مغوندت
سينهــندِه مـُـدامَـــݑ انـــقلاب ڤـِد
ارمـــون تَه كِـنم تو ڤِـهِ ت غـزل ڤـِد
ژيــوجُم غِـږكّـَت نَي ات ربــاب ڤِـد
خِهښـين تِه گــه بُلـبلين جِـرهِوداو
وِهـڎ زِيـم ڤِد اَتـه گُلـت شـــراب ڤـِد
لاڤ اي”گـل سوري”مات تو بينَرد
څـانـدݑ تَه كـــو از پِرا حِـجاب ڤـِد
چـيزرد مـو نـژيوجهِ؟ لاڤ يــبارݑ
څاندݑ مو سوال كو بيـجواب ڤـِد
تاكي تَه مو دل تو جهت څرفڅتت
تاكي تَه مو څيم توجهت پرآب ڤـِد
زين از مُوخو سهوخلاص حلالݑ
شايد مــو څــه زِيـنه تُرد ثواب ڤـِد
درعالم عشق څه ياڎد تَه هرچهي
بايد يو به حـوصله ت به تاب ڤـِد
“الفـت” تـُـت اگر چـِــتيد څـَه بايد
معــلُـوم تــو حـساب اته كتاب ڤـِد
۱۵ جون ۲۰۱۷
خُږنۈنے غزل
نِݑ مؤ پهلِندير اَه شيرين وَي تؤ څېمېن ارد مَراُم
نِݑ مؤ پهلِندير خؤ ييو ييو مېڤ خؤ رازېن تـو رد سَر اُم
اے قبول سٲو اُم تؤ قَهد ارد اس مؤ خېزاند مَه سهَ ڎَر
گر دے ني وُز بي تؤيݑ جوٰن اس خؤ جسم اندير ڎَر اُم
اس تؤیُم دايم ستـاوښ، تـو رد ستاوښ زېــب ڎِيـد
اس تؤ تعريـف ات ستـاوښ وُز كـتاب ات دفـتر اُم
تو-ت عجب شيرين زبـوٰن ات، قد بلند ات، نازنيـن
“تو-ت فكݑ خهږېن تے پات ښاه” لهكے وُز تـورد نوكَر اُم
مو رد تهَ لاڤېن تـو ند تؤ وُښ تويج اس تؤ تيرات ڎِېون ات
راستهَ لاڤـېـن ڎِېوُن اُم وُز، وُز خوبݑ مس بـاوَر اُم
وُز وِڎِچ دستور اُبال اُم مَهڎ مـؤ پَهرېن ېن ڤِـرښڅ
نِست اے چندَݑ رحم مؤ تير څوٰند جِرجِر ات څوٰند پرپر اُم
يـا تَسـلا كِـن مؤ اے نا مهربـــــوٰن ات يا دے ني
اس خؤ ناله-ت اس خؤ چيغداو يكسره غوٰږېن كَـراُم
عشقے دهكچوږج اس ڎؤ عالم بېښدے مو رد پروردگار
خالے عشق ات خالے مهر ات خالے محبت يكسَر اُم
زنده گے ندير غيرِ وَم خَهږ نست اے چيزݑ مو رد ضَلول
بېښدے يُم ژيوج از خؤ جوٰن وم ڤا گهَ مِس ياد آوَر اُم
تـو رد صداقت اس فُكݑ چيز بيدے اے “الفت” وِزوٰن
مَهكے هـرگز فكرِيَت مَه لـوٰ تـؤ بے سيم ات زَر اُم
۵ جولای ۲۰۱۷
*****
ای قشنگ تر ز گلی مـریم و نسرین و گلاب!
دوستت دارم و زیبا تر از این حرفی نیست
۱۸ جون ۲۰۱۸
*****
دست و تن و پای بسته دارم یا رب!
احوالِ خــراب و خسـته دارم یا رب!
از عالـــــم و آدمِ تـــو مـــن بــیـزارم
از بسـکه دلـی شکـستـه دارم یا رب!
۲۹ دسمبر ۲۰۱۷
*****
مــرا از غـصـه و غــــم آفـــريـــدنــد
مــرا بــا درد تــــوأم آفــريــــدنـد
تر است رخسارِ من هر لحظه هردم
مـــرا گــويـى كه از نَـم آفـــريــدنــد
*****
مـــرا از غـــصه و درد آفـــريـــدنــد
مـرا از غـم، نه از گَرد آفـــريــدنــد
مــرا از بهـرِ درد و نـالــه كـــــردن
ز عشــقِ يــارِ نـامــرد آفـــريــدنــد
*****
مـرا از غـم، نه از خاك آفــريــدنــد
مــرا از دردِ هـولـنـاك آفـــريــدنــد
نمـى ترسم ز مـرگ و مُـردنِ خويش
مــرا بى ترس و بى باك آفـريــدنــد
۲۳ اکتوبر ۲۰۱۷
عشق دهرڎ
دل تَه عشق دهرڎند لَپݑ غمگين سوٰد
دهرڎ اته سوزښ تَه وِرد بَرزين سوٰد
ڎيد وِلونگه ياڅ مِغوند سحرت مڎار
چيز علاجُم ؟ تا يؤ دوٰند تسكين سوٰد
نِست اَچݑ چاره ت علاج مُند اى خڎاى
مند مؤ سوزښ روز به روز چندين سوٰد
مـَم جهان تـيـر غهم اته غصه درون
چهى مؤ دستور زار اتَه مسكين سوٰد
عشق پوٰندين خالئ دهرذت خـالئ غهم
فُـك يَمند سير از خؤ جوٰنت قيـن سوٰد
لهكئ عاشق ڤِد خؤ معشوق پهلئ يند
كهــــى رواج دنــيــا دس آيـين سوٰد
يا خڎاى جوٰن! ڎهڎ تؤ توفيق الـفـتـرد
تا مئ دنيا تير وئ كوٰم “شيرين”سوٰد
۲۲ اکتوبر ۲۰۱۷
خيالات
بى خبر باشى و من عاشقِ رويت شده باشم
عاشقِ لعلِ لب و چشم و گلويت شده باشم
بى خبر باشى و سويم نگـهء هــم نكنى
ومن اى راحت جان!بسته به مويت شده باشم
چقدر سخت! كه تو بى خبر از من باشى
و من از جان و دلم ساكنِ كويـت شده باشم
دست در دست سبو داده،سوى چشمه و من
در خيـــالاتِ خيــالات سبويـت شـده باشم
بال و پر ميكشم و خستگى ام كوچ كند
مايل آنگه كه منِ خسته به سويت شده باشم
چقدر خوب و دل انگيز و قشنگ است كه من
مست و مدهوش ز افزونىِ بويت شـده باشم
زلف آشفته و خُوى كرده و خندان لب ومست١
خواجه وار واصف رخسارِ نكويت شده باشم
با همه لطفِ تو اى “الفت” بگذشته ز جان
ترس دارم كه سر انجام عدويت٢ شده باشم
پ.ن
١- حضرت حافظ
٢- دشمن
۱۲ اکتوبر ۲۰۱۷
*****
به مناسبتِ روزِ جهانىِ مُعلِـــم
مُعلِـــم بـنــده ء خاصى خــدا است
مُعلِــم جـانـشــیــنِ مـصـطـفی است
مُعلِـــم شـــمـــع تــابــان شـبــسـتـان
مـُعلِــم بهـــتــر از نــــورِ سـمـا اسـت
مُعلِـــم خـــود گـــدا و مستـمـند است
ولـیـکـــن تکیـه گـاهِ صــد گـــدا است
مُعلِـــم تــاج شــاهــانِ جهـان اسـت
مُعلِـــم بــی نــوایــان را نــوا است
مُعلِـــم مهـــربان و مشــفـق الـقـلـب
مُعلِـــم دردمـــنــدان را دوا اســت
مُعلِـــم بهـر شـاگــردانِ خــویـشـتن
رفـیـق و یـاور و هــم رهـنمـا است
چه گـویی پادشاها! وصف خویشتن؟
همـش لطــف مُعلِـــم بــر شمـا است
بـدان قـــدر مُعلِـــم هــــر زمـان کـه
مُعلِـــم بــر تـن و جسـمـت قــبـا است
جهـان هـم گـونـهء کـَشـتی ولیـکن
مُعلِـــم در میــانـــش نــاخــدا اسـت
مکن از فکرِ خود محو “الفت” هرگز
مُعلِــم بـهـر تــو بـالِ هُمــا است
اگر خـواهـی کــه زر گردی و طلا
مُعلِـــم را بـیـاب، کـاو کیــمـیا است
۷ اکتوبر ۲۰۱۷
آلوبالو
عــزيزم! قامـتـت مانـنـــد ناجــوست
لبـانــت سُــرخ همـچون آلــــوبالــوست
كمـان گــردد خجــل ولله بــه بالله
خــدارا يـك دمـى گـو ايــن ابـروست؟
تـنِ نغــز و ظـريف و دل نشيـنـت
مُعطر همچو ياس و همـچو نازبوست
چـه مى پرسى چـرا كـردى ثــنايم؟
ثـنايت مى كـنم چون دارمت دوست
نگاهم كن! نگاهــت مى كنم چـون:
نگاهـم با نگـاهت هر دو نيــكوست
ترا مـن دوسـت دارم سـوى من بـين!
چرا چشمت بدينسو نى بدان سوست
تمـــامِ عمـــر باشـــم در كنــــارت
مرا در دل چنـيـن امـيد و آرزوست
خبـــر دارى نگــــارِ غـــافل مــن؟
كز هجـران تو اشكم مثـل آموست؟
ز بهــر هجــــرت و نـا ديـــــدن تـــــو
غريق خون هميشه “طفـل هندوست”
تـو مـيدانى كــه «الفت» از فــراقـــت
هميشه در فغان و در هـياهــوست؟
۴ اکتوبر ۲۰۱۷
دخترِ وطن
اى دخـتـرِ وطـن! بخدا ميكشى مرا
اى بهتـريـنِ مـن! بخدا ميكشى مرا
اى نازنيـنِ عشوه گر و عشوه پرورم!
با نازِ خـويشــتن بخـدا ميكشى مرا
با قامـتِ چو سروِ خودهوشم ربوده يى
با زلـفِ چون رسن، بخدا ميكشى مرا
حالم به سان بلبلِ غمديده يى كه شد-
دور از گل و چمن، بخدا ميكشى مرا
در ملكِ غربت هستم و نى مادر و پدر
بى يار و بى وطن بخدا ميكشى مرا
جانا! براى كشتنِ ايـن عاشقِ حزين
پوشيده يى چـپن، بخدا ميكشى مرا
اى بهتر از صنوبر و نسرين و ارغوان
از بوىِ پـيرهن، بخـدا ميكشى مرا
اى الفتِ شكسته دل و زار و نـا اميد!
لطفاً مگو سخن! بخـدا ميكشى مرا
۲۸ سپتمبر ۲۰۱۷
گلِ نو رسته
اى گل نو رسته از بـاغ و بهـارم رفته يى
اى امـيـد زنــده گانـى از ديـارم رفـتـه يى
روز من شب گشته و از هر طرف تاريك،چون
همچـو خورشيد فروزان از نهارم رفـته يى
دوزخستان گشته شبهاي منى دلخسته،چون
همچو مهتاب از شبـهاى تنگ و تارم رفته يى
درد و سوز و غصه و غــم يكسر آمد بر سرم
آن دمى كز زنده گى و روزگـارم رفته يى
از برايت اى كه شيرينتر ز جان هستى بـمن
درد دارم، گريه دارم، ناله دارم، رفته يى
ياد تو در خـاطرم هر لحظه ميباشد، عـزيـز!
در دل و جـانى ولـيكن از كنارم رفته يى
گريهء بسيار كــردم، برد خوابم، نيمه شـب-
خواب ديدم،مرتضا گفت: در مزارم رفته يى؟
“الفـتا” رو در مزارم تا به مقصودت رسى
تو نه از ياد من و از كـردگارم رفته يى!
۲۱ سپتمبر ۲۰۱۷
تلخى انتظار
“يك عمر از پي تو دويدم، دگر بس است”
رنج و عذاب و درد كشيدم، دگر بس است
مـن از فـراق و هجر تو اى نو بهار حُسن!
در بين خاك و خـون تپيدم، دگر بس است
من از دكانِ عشق تـو اى بي مروتا!
درد و سرشك و آه خريدم، دگر بس است
نـاز و خـرام و عشـوه و تمكـينِ دم به دم
هرلحظه از جَناب تو ديدم، دگر بس است
زجرِ تو كم نشد، مگر عمر من گذشت
مويم سفيد گشت و خميدم،دگر بس است
تلخ بـود صبر و تلــخ تـر از آن ميوه اش
تلخي انـتظار چشيدم، دگـر بس است
مــن آرزوى مــرگ نمــودم كــه الـفـتـا!
مرگم رسد، به آن رسيدم، دگر بس است
۲۰ سپتمبر ۲۰۱۷
سفر نميخواهم
به جز رخِ قـمرينـت قمر نمـيخواهم
به جز تو جانبِ ديگر نظر نميخواهم
فــداي نـيمِ نگاهِ تـو دين و ايمانـم
به جز نگاهِ تو من سيم و زر نميخواهم
به جز تو من ز خداوندِ آسمان و زمين
قسم به جانِ تـو! چيزي دگر نميخواهم
بدون تو كه مرا هم خدا و ايمانى
قــدم نميـزنم هرگـز، سفــر نمـيخـواهم
اگر چه تلخ بـود روزگار مـن با تو
بـــراي تلخــى كامـم شكـر نميخواهم
سحر اگر چه نماد صفا، و شب تاريك
درآن شبيكه تو باشي سحر نميخواهم
دل و جگر من اگر چه خونين است
ترا عـزيز دلم! خون جگر نميخواهم
تويى تمام كس من، تويى ز جان بهتر
بيانِ وصفِ تـرا مختـصر نميخواهم
وصيتم بــود اين گـونه الفتا! بشنو
به جز دو سه غزل ازخود اثرنميخواهم
۱۰ سپتمبر ۲۰۱۷
*****
در فكر “تو” بودن چقدر خوب و قشنگ است
اى مهـوش سيمين تـن مـن! اى تو خــــدايـــم
۹ سپتمبر ۲۰۱۷
*****
تنگ است دلم ز دوريـت شيـرينم!
از هجر و فـراقِ تـو بسي غمگينم
آنقــــدر تنيده يـي ميانِ ذهــنم
كانـدر همه جا فـقط تـرا مي بينم
۴ سپتمبر ۲۰۱۷
دوباره عيد آمد
دوباره عيدِ قربان
دوباره عيد آمد
به سوي مردمِ مان
دوباره عيد آمد
دوباره عيدِ شادي ها
دوباره عيدِ آبادي
دوباره عيد آمد
خدا گويم كه شادي ها
خوشي ها
همدلي و مهر و دوستي
بگردد در دل ما سبز
و كين و غصه و اندوه بگردد ريشه كن يكسر
خوشي خواهم برايت هم ديار من!
و آبادي و عزت آرزو دارم برايت
الهي! غصه و حسرت بگردد دور از قلبت
پر از شور و پر از لبخند باشي
وطندارِ گلم! خرسند باشي.
اول سپتمبر ۲۰۱۷
*****
قربانِ دو چشمِ سُرمه سايت شيرين
قــربانِ نـگاهِ چــون بلايت شيرين
زيـبا و ظريف و نازنين و نازي
اي دار و ندارِ من فـدايت شيرين
۲۶ اگست ۲۰۱۷
*****
در جان و دلم، فقط تويي، ميداني؟
احساس مرا، ز شعر من ميخواني؟
اي سبز تر از بهار و گل هاي بهار!
با اين منِ دل خسته، بگو! ميماني؟
۲۱ اگست ۲۰۱۷
*****
نيمـي نگـه ات دوا و درمــان دل است
خـنـديـدن تـو اميـد و ارمـان دل است
هرگـز نــروي ز يـاد ايـن عاشقِ زار
اين قول و قرار و عهد و پيمان دل است
۱۸ اگست ۲۰۱۷
عزيز من
روزي كه چشمِ مست ترا گُم نموده ام
از سينه شور و خنده و مستي زدوده ام
روزي كه رفته يي ز كنارم، عـزيز مـن!
دروازه هاي غصه بـه رويم كشوده ام
من از فراق و هجر تو اي آرزوي دل!
با درد و سوز و آه، هم آغوش و سوده ام
برگرد! تو اي مسافر ديرينه! اي عزيز
كز خاطر تو يك لگ و چندبيت سروده ام
من در تمام عمر خود و زنده گي خود
تنها تـــرا ز عالــم و آدم ستـــوده ام
بعد از خدا، خداي مني خسته دل تويي
يعني كه من براي تو هم بنده بوده ام
اي منشاء غزل! دو سـه مصرع دگر
در شعر خود ز حسن نكويت فزوده ام
اي بهتراز بهار و بهشت و هرآنچه هست
وصف ترا ز”الفت” خوشخوان شنوده اُم
۱۶ اگست ۲۰۱۷
گلنـــگار
وي تـؤ څيمين ارد مـَرم دهــڎين خُـمار
وي تـؤ سهڤځ خالين قبول دهڎين قطار
وي تـؤ قهد ارد سهم قبول تُند يد قهد
بيدئ يت خشـروي دئ از سرو ات چنار
وي تؤ لبخند ات تؤ ناز ات وي تؤ قهر
وي تـؤ پـوݑچـين ات ڤِــروٰږين تهرِ زار
تـُت مـؤ تقديرت مؤ ارموٰن ات مؤ عشـق
تـُت مـؤ گلـزار ات مؤ بوستان ات بهار
از مؤ اي خشروي ترين! اي بي مثال!
ديڤ خؤ تهر څيمين قتير چودت شكار
تـُند دگـــر كمــبودئ نسـت فهمـم، فقط
بـــي وفـــا يِنـــدهـت اول اي گلنــگار!
فهمئ يا ني وز خؤبث لوٰڤُم هه خهږ!
بي تؤ زارڎ كهي ار مؤ سينه كښت قرار
آرزويُـم وز فقــط خــؤش بخــتئ تـُرد
ار تؤ دل مَه ڤـِد غــم ات غصه ت غبار
مَهكئ اي شيـريـن ستم وي تـُرد مـَرم
روي مولا چِس، خؤ “الفت” مَهكئ خوار
۱۴ اگست ۲۰۱۷
*****
بايد گذشت…
از همه…
از هر چيز..
از هر كس…
دنيا، دنياي غدار است،
دنيا ماندني نيست…
انسان ها هم ماندني نيستند،
بايد گذشت…
از همه…
از تمام چيز…
هيچ چيز ماندني نيست…
بايد گذشت…
۱۳ اگست ۲۰۱۷
زنـجـير غـم
يـارب! خــراب و خسته ام و درد ميكشم
در دام غـــــم نشسته ام و درد ميكشم
سرگشته و فسرده و خاموش و مُضطرم
كـز هـر طرف شكسته ام و درد ميكشم
در دام درد و آه و الم گشته ام اسيـر
وز بنـــد شعـف رسـته ام و درد ميكشم
زنجـير غــــم رهانده ز كار و عمل مرا
سـر تـا به پــاي بسته ام و درد ميكشم
دل نزد يار و دست به آسمان و پا به گـِل
مـن دسته دسته دسته ام و درد ميكشم
طالب رسيد بمطلب خويشتن ولي كه من
با كــــاروان هسته ام و درد ميكشم
رفـتم به ســوي درد و غم و آه ״الفتا״
وز عيـش و بزم جَسته ام و درد ميكشم
۱۲ اگست ۲۰۱۷
