هــــندوکش پامـــــــیر

ای مخــــــــــزن علم وهــــــــنروحکمت و عرفــــــان   ای خطه شغنان

نازم  به  تو ای مـــــــــــــــــــــامن اجـــــــــــداد نیاکان   ای خطه شغنان

دامــــــــان  پراز لطـف  تو ای میهــــــــــــــن زیــــــبا    ای مرحـم دلهــا

جــــــز عشق محبـــــــــــت نبود درس دبســــــــــــــان   ای خطه شغنان

هــــــــــــــــر کنـــــــــــــــج  در و زاویه  بوم بــــری تو    لعل وگوهری تو

افتـــــــــــیده بهر صخــــــــره تو لعل بدخـــشــــــــــان    ای خطه شغنان

کوهــــــــــای توپیوســـــــته بهم حلقه چوزنجـــــــــیر   هندوکش و پامیر

گاهـــــــــــی لقبت بام جهـــــــان گاه خراســــــــــــان   ای خطه شغنان

در قلب تو جـــــــــزمهــــــروفا عشق ومحبــــــــــت    هم غیرت وهمت

حـــــــرفی دگری نیست بجــــــز رفعــت انســــــان   ای خطه شغنان

از نالـــــــــــــه  هر طفل  دبســـــــــتان تو پیــــــــــــدا    امید  به   فـــــردا

آینده شگـــــــوفاست ازین نغمــــــــــــــه طفــــــــلان    ای خطه شغنان

هـــــــردخــــــــــــت و پسرنسل جوان توبرومنـــــــد    ای مهد شکوهمند

لبریز بود  مهــــــــــرتو انـــــــدر دل جوشـــــــــــــــان   ای خطه شغنان

هر پیره  مرد میهــــــــن اینخاک مرد خیــــــــــز    با جهـل درستیز

هردم شعار علم زند نعــــــــــــره همچنـــــــــان    ای خطه شغنان

“سنگـــــر” همه جا دست بدامــــــــــــان تودارد    آرمان  تو دارد

باشی همــه جا سرخوش ومسعود وشگوفان   ای خطه شغنان

غــزلواره

بنامت میکشایم هر زمان دیوان و دفتــــــــــررا       بیارایم  بام  اقدسست مضمون دیگــــــــــــــــر را

زهر اوراق وکلک وخامــه ای دیباچه شعـــــرم       مزین میکنم از نام توهــــــــــــرسطرو مسطررا

حـــــروف گردهـــــــم ترکیب وآید لفظ معنی را        به آن الفاظ بکــــــــــــر و تاره از نام توزیور را

شروع کار  بارم هـــــــــر نفس پیوند با نامــــت       بود چو ابـــــــررحمت برزمین خشک بی بررا

درین بحـــــــری پراز امواج گردآلود و طوفانزا       به خود بی آشنا مشکل گذشتن نا شنــــاور را

ازین اعجوبه ای مکارونیریگباز افسونگـــــــــر       نشاید اعتماد داشت مراین زال لاغـــــــــــــر را

بیاراید جمال خویش”سنگر” بهـراغفـــــــــــــالت

که تاسازد شکارخویش صدهمچون تودیگررا

رباعـــــــیات

گاهی به کتاب و دفتر و کلک قلم       با  خــــــامه  کنم   یاد   غزیزان  دلم

  گاهـــــــی بدوات  و  نی آزان مینالم        راز دل خود یگان یگان شرح دهم

تمع و قلم و  دوات  چهارم ماییم       همراز ورفیق و  همــــدم  و ساییم

هرداغ که دردل است یا درد والم         هــــــر چار درین  سفرانیس راه یم

 معـــــــــلم 

    استــاد ای مـــــربی مسول پرورش     ای صــاحب رسالت  وجـــدان   پرطپش

   چشم همــه بسوی تو در راه تربیت     ای سرسپرده   درره تعـــــلیم و پرورش

  این کـــاخ پرشکوه جلالیکه تودران     از  نو بنانهاـــده  بصد زحمت و کوشش

 هوشیاروعاقلانه به نه  سنگ پایه را     از ابـــــــتدا  که کثــرنرود تا سرپوشش

 ای صاحب اراده نیک وانیس خـــلق     خـــدمت  گـذار مردم  و هادی پرورش

در راه اعـــتلای بشر بهتــرین کسی     غیرازتوهیجکس بصلاح نیست درجهش

دنیای ما و عصردرخشان معـــرفــت     پرنوراز وجـــود تو همــــواره در تنش

جهل هــرزمان زبیم تومعدوم درگریز    دانش همیشه از پی تـــــواست دردوش

از زره زره بخش اتم تا به کهکشـان     تسخیر شد به سمت این سقف بی پوشش

پس کاشف زمـــــانه و انسانیت تویی     ای خـالق تفـــــــکر و ادراک هر روش

ختم کلام سنگر همین است حـرف ما     کزصخـــــــره لعل آید بیرون زپرورش

ادب

ادب روشنگر هـــرتیره گیـــهاست    ادب خورشید و نورش مشعـــــل آراست

ادب باران رحمــــت ابرنیســــــان    که در اندرصـــــــــدف باشد چه زیباست

ادب شمشیر بران است هــروقــت    کسی کــــــو را ادب باشد شهنشـــــــاست

ادب تاجست تاج خســـــــــــروانی    سزاوار سلاطـــــین هرزمانهـــــــــــاست

ادب زیور بود بر جـــان انســــــان    خـــــوش آنکس با ادب خور را بیاراست

ادب چو کـــــوه بر انسان ولیــــکن    که دانش بی ادب ازکــــــــــوه بود کاست

نباشد لایـــــــــــــق توصیف آنکس    که در دانش فـــــــــــــزود از ادب کاست

ادب چشم است مــــردانش ازا نرو    که دانش را ادب چـــــــــون چش بیناست

ادب نطــق است بر توصیف دانش     که دانش با ادب چون شهــــــــــد زیباست

ادب چــون آب حــــیوان است دایم     بدانش ارشود نفـــــــــــــــــــس مسیحاست

ادب شاهسته انسـان بهــــــــروست    که مرد بی ادب هــــــــــــــــرجا هویداست

چنین  پنداشـــــــــــتم  سنگر ادب را       ادب سرمــایه وهــــــــــــم زندگیهـاست

 

بـــــــــــاران رحمـــــــــــت

بنام خــــــــدای کلام وقـــــــــــلم

بذات توانـــا وبس محـــــتــــــرم

                                 به پرورگار زمین و زمـــــــــــــان

                                 به آنخــــالق خلد زضوان نعـــــــــم

بآن مالک عرش وفرش ونعــیم

بآن شافـــــــــع رنج درد والـــم

                                 به آن صانع علم وتاویل و بـــــــاب

                                به آن معــــــــدن علم و ادراک وفهم

به شاه ایکه اندر سخن کس ندید

ورامثل ومانند تشبیه دهــــــــم

                               سرآغاز زین دفــــــــــــترم زان سبب

                              نسازد بجــــــــزاسم پاکش رقــــــــــــم

خداوند رزاق مور وملــــــخ

بود مالک ابر باران ونــــــم

                             به تسبح اوجمــــــــله از انس وجــــــان

                            صف آراسته در رکـــــــــــوع دمبــــــدم

ازواست  هستی وجود همه

هم اومونس روزشادی وغم

                            چنان آدم ازعــزوجــــــــــــــــــا شرف

                            ازویـــــــــافــــــــــت عزو وقاروکـــرم

سزاوار شاهــــــــــــی وهم سلطنت

چنان شاه  عـــــــــالی تبار وحــشم

                            شهنـــــــشاه وقت شاه کــــــریم الحسین

                           به فــــرقش همـــــــــــان تاج شان وکرم

چنان بحـــــرپرگوهـــــــــروشاه وار

چوباران رحـــــــــمت بجود حـــــلم

                               به اصــل اصالت به شاو وشکــــوه

                              زلیل رسول شافــــــــــع روزغـــــم

بلی از عــلی مـــرتضی عتـــــرتی

که دوماد پیغمـــــــــبروابن عـــــــم

                              یقیــن اینزمـــان خسرو شرق وغرب

                             بجـــود وسخـــــا در جهـــــــان محترم

دانــــــــــــش و حکـــــــــــــمت

بدنیا بهــــــتر از تحصیل نبود هــیچ اکثیری     کسی کو این عمل دارد چه جاحت بازروطلا

زدانش نیست بهـتر درجهان گرنیک پنداری    مقامش برتر از هر چیزودانش از همـــه بالا

ازونقـــد جهان هـــــــــــــرگزدرامید نکشاید    کلید فتح را دانش یقین در رفع مشکلــــــــهــا

حکیمان هــــرزمان گویند بشنوطرفه شیرین    که ای نوربصردانش پزیروعلم وحکمتــــهــا

سزاوار شنیدن حــــرف نیک اهل دانش دان     هــــــــزاران نکته با معرفت گویندبا معـــنـی

شرف درعلموحکمتدان نه سیم وزروقــدرت    نه این شان ونه این شوکت نه این دوروزه عزوجا

بحکمت سازآرایش توخودگــــــرمرد میدانی    سزاوارزنان زیورکه آرایش دهـــــــند خود را

محمــد خاتم پیغمبران ازدانش و حکمــــــت    رسید از فیض دانش عاقبت تا طــــــــاق اوادنا

چنین فرمود بهر امتش آن سید عــــــــــــالم    تلاش علــــــــم باید داشت هــــــم از پیر تا برنا

درخت هر چمن دارد وقار از میوه وبارش    بشاخ آد میـــــــــت دانش آخرمیـوه زیــــــــــــبا

تمــدن زاده علـــــــم وعمل باشد پرستارش    معــــلم عامــــل اینکــــــــار وهـم صیقلگر دلها

زمین و آسمان الآن مسخــربهرانسان است    همی خواهـــد بشر روز شود اندرزحـــــــل بالا

رموز زره ازبخش اتم تا کهکشانهـــــا بین    مهیا گشته اندرپیش حکمت خلقـــــــت اشیـــــــا

بشر در قلب کیهان میرود با قــدرت دانش    رود چون ماهـــی اندربحـرجوید رازاین مهــوا

زقول سن عرف بشنوحکیمان اینچه درسفتند    اول خود راشناسا شوبه فضل علم وحکمــتها

به کهنه قدرت عقل نخستین جوهــری داند    کجا این عقل جزوی بی معلم پی برد آنجـــــــــا

ولی جاهل کجا داند بهـــا گوهروسنگـــــی     به نزد جاهلان همگـــون بود این هردودر سودا

بچنگال جهــــالت عاقب فرسوده خواهی شد    که دیوجهـل سوزد مرتراهــــم دین دهم دنیا

چه فرسایی درین گرداب نادانی و بی علمی    گـــــــــــرآموزی ادب پروازکن تا عالم بالا

نه جاهل می پسندد قدردانش را نکوبشنـــــو    نه هر گوشیکه کرباشد شنودن نعمه شیـــوا

یقینآ وحشت انگیز است سنگرحال تا امـروز    جهان در سازوسامانست ومادرجنگ بیمعنی

بهــــــــــاریه (دوم حمل سال 1384 )

آمـــد بهــــــــــار موسم گل جوش  ارغوان    دشت ودمن پر از گل صدبرگ زعفــــــران

گلچهـــــره گشته هر طرفی باغ وراغهـــا    برقع  فتاده  از  رخ   زیـــــــــبا   گلرخــــــــــــان

الوان بسر نهــــاده  بتن جامــــه حـــــریــــر    بوم  برست  جنبش  گل مــوج گلســـــــــــــتان

آواز عندلیب و هــــــــــــزاران  نـــوا کبک    زهر گـــوشه   میرسد  بفلک  توله  شــــــــــــبان

روح  فســــــــــــــرده تازه  شود ازنواکبک    هر صبحـــدم بگوش  رسد   صــــــــــوت بلبلان

آهــــو همی چمد به برکوه و دره هـــــــا    چشـــک غزال   مست  چو  پیمــــــــانه شهـــــان

اندر بهــــــــــــار موسم گل جان رفته باز    آید  به جســــم  و تازه شود از نسیـــــــــــــم آن

باغ وچمن چوخلد برین ست مشک بیــز   عنبر فروش بلبل گل مست و نغـمــــه خوان

سرو صنوبرست به اطراف  جویـــــــــبار    گل دسته دسته چون قد موزون مهــــــــــوشان

گاه در تبسم آید و گل خنــــــــــده میکنـــد    بلبل  به نغمـــــــــه  راز دل خـــود  کنــــد  بیــــان

هـــــــــر چشمه زلال  بهــــــاری چنان بود    آب  حیـــــــات  یا  لب  خضرست بیگـــــــــــمان

سنگــــر بیا که  فصل  بهــــــــــار و نوید آن     بر گیـــر  دست  همـــــــــت  را بجــــــــــــــــــان

نوت:

خـــــــــواننده گان نهایت عالیقدر و دانشمند ازاینکه محدودیت های محیط دورافتاده مان به همه گان معلوم است که با وجود پیشرفت های معاصر اکثریت مردم تا بحال به سهولتهای انترنتی و سایر وسایل ارتباطی دسترسی ندارند لهــذا استاد نهایت محترم الف بیک خان “سنگرپور” توفیق نیافتند تا بیوگرافی و نمونه کلام شان را با ادبیات خیلی ها ظریفــــــانه اش خدمت شما عزیزان تقدیم میکردند ولی بنده بعنوان یکی از شاگردانش مسولیت بدوش گرفت تا شما را با نمونه کلام این شخصیت بیزوال معارف شغنان معرفی نماید. در صورت اشتباحات قلمی استاد سنگرپور مقصــــر نبوده بلکه بنده مسولیت را رسمآ عهده دار میباشد.

با عرض حــــــــــــــــرمت.

عطامحمـــــــــــد”عطـــــــا”