کــــــــــــــــیست

مـــن بخــوابان میرسم گویند که این بیگانه کیست          گـــر به صحرا میروم گویند که این دیوانه کیست

صــــد مراد و صـــد مرامــــــــــم  زرئی آنم نشد          شــــــرب را در جام کردم راز این میخانه کیست

 جــامــه ئی چرمی بتن چون پاره پاره پیروهــــــن          در گلستان و دبستان این چنین مــــــــردانه کیست

 مــــــــــــــوده نو شد در لباسم فیشنی نو جلوه دار          مـــــرد و زن میخنددم گویند که این بیخانه کیست

مشق کـــــــردن پیش استاد یک قلم یک نی بدست          فرش خانه گــــــــریدم چون دام این پیمانه  کیست

روی خــــــــــــــود بر دامنم و دست مانم در دهن          عاشقــــــان معشوق جویند لیک آن در دانه کیست

کار دنیا این چنین مــــــــــا در جهــــان بیگانه ایم          ما مهـــــــاجر روی عالم صاحبی این خانه کیست

مــــــــــا ز باد و خاک و آتش آمدیم  روئی جهان          سازگاری مـــــــــــا خدا و جز ز او یکدانه کیست

همـــــــــــدم و همرای ما در هر مکان و هر مقام          نزد مـــــــــــا لیکن بسویش بنده ئی جولانه کیست

مــــــــــــــــا ز آدم لیک استاد است مارا مصطفی          رهبری دنیای مــــــــــــا بهتر ز این جانانه کیست

حیرت انگیز از پدر لیکن ز رحمی مــــــــــادریم          تعجب آور سازگار و مـــــــرد این دم خانه کیست

چیز هــــــــــــــــا اندر جهان لیکن ندانم مــن دگر          لیک دانم شعر خـویش و کیست این فرزانه کیست

یار مـــن از پرده ئی خود کن تو بر “غالب” نظر

گـــرد شمعت صدهزاران  لیک این پروانه کیست

 

غزل

مهری تــــــــو در وجود و دلم جلوه می کند          یادت ز اشک رفته ی مــــــن غنچه می کند

دیدم رخت چـــــو ماه و گلستان و باغ صبح          در یاد زلف و  روی تـــــو دل شانه می کند

شب ها و روز بر ســــــــر من یک مقام شد          خـــــــــونی دلم برون ز غمت  دیده می کند

دارم امید دیـــــــــــدن و دیـــــــدار روی تو          لب از لبی تــــو شوق دو صد بوسه می کند

گفتند مــــــــرا از آن کس و ناکس مکن امید          لیکن دلم ز خنده ی او خنده مـــــــــــــی کند

صــــــد بار من ز خویش و تبارش شنیده ام          او بی تــــــــــــو باز با دگران چاره می کند

“غـــــالب” زهر سوال و جوابت تو گیر پند

چـون  آسمان بلند زمین سخت دانه  می کند

  

این و آن را چه غم

از عــذاب و رنج مایان کوه و صحرا را چه غم          آفتاب و كهكشان و چـــــــــــــرخ بالا را چه غم

دل به خــــــــون در کنج دنیا چون گدا جامه بتن          زار و نالان چشم گـــــــريان آب دریا را چه غم

دور باشیم از دیار و مــــــــــــرده باشیم بی کفن          یار مـــــــــــــارا در دیار و ملک لیلا را چه غم

بلبــــــــــــلان در آرزوئـــــــی دیدن و دیدار گل          سوزد اين  پروانه و آن چــــــرخ مینا را چه غم

همچو مجنون در بيابان بهر ليلي جـــــــــان دهم          خـــون من در دامن اش میر و شه شا را چه غم

ميكـَــنم كــــوئي به وصلي يار خود شيرين خود          از كلنگ و بيل مــــــــــــن نامرد دنیا را چه غم

يوسفم گم گشته و من در فـــــراقش ضعف چشم          كـــــــــــور و نا بينا شدم اين خلق بینا را چه غم

میدهد پروانه جـــــــــان را بر رخی شمعی ضیا          از عــــــذاب و سوز این دل مرد گویا را چه غم

وهشت و بیم و جـــدائی هر طرف سوئی غریب          مــــــــردمانی پول دار و شخص دارا را چه غم

ای رقيبان ضعف چشمي عــــاقلان هر گز نبود          زندگی چون عمر خضر و عمر کوتا  را چه غم

دیدمت “غالب” که در غــم پیشه کاری می کنی

چـون کمانی خم شده زین یار و عصا را چه غم

 

میروم

مجنون شدم کنون چــــــــــــــــــو دیوانه میروم          بلبل به بـــــــــــــوی گل ز کــــــــــاشانه میروم

چــــــــــــــــــون مرغ بی پرم فتاده دراین دیار          ســـــــــردی زده دلم چــــــــــــــو بیگانه میروم

 گشت عمر من خـزان خوشی چونکه برگ زرد          میریزد همچو برگ و چــــــــــو نازدانه میروم

پروا  نه هـــــــــــر چه خـون بریزد ز چشم من          این کـــــــــار عشق بـــــــود و به افسانه میروم

قفلــــــــی دلم نــــداشت کلیدی زعیش و نـــوش          چون مرغ دل شکستم و از خــــــــــــانه میروم

 دارم امید این کـــــــه ببینم رخـــــی عــــــــزیز          آری کنون به عهـــــــــــد و به پیمـــــانه میروم

یک دور کودکی که به صــد غم گذشت و رفت          روزی جـــــــوانیم چه؟ کــــــــه بی لانه میروم

دردی دلم نتوان بگــــــویم به هـــــــــــــر کسی          از گفتن اش گـــفتن و زولانه میـــــــــــــــــروم

خـــــــــواهم که نام غـــــــم به از نام جــــاودان          روزی وداع رسیــــــــد و به ویــــــرانه میروم

وا ” غالبی “چـــــــــه غم ز این کون بی ستون

بهتر که سوی مــــــــــــــی به مــی خانه میروم

 

روز کلاغزغزک

مـــــــا بسوئی این گلستان آمــدیم          از برای فصـــــل خندان آمــــدیم

فصل مهرو فصل روزی نـوبهار          برسری این نــــــــور تابان آمدیم

بوی گل خیزد ز باغی انجمــــــن          مـــــــــــا ز باغی سنبلستان آمدیم

بلبلان پر مــــی زنند سوئی چمن          مـــــــــــا مگر دیدار یاران آمدیم

مـی پرند پروانه ها بر گـرد شمع          لیک مـــــــــا مهمان دهقان آمدیم

مـــی کنند خنده درختان بی شمار          مـــــا به ختمی این زمستان آمدیم

خــــاک ما بیدارگشت از ظلم دیو          دیو کشانی فصــــل بوستان آمدیم

رفت سفیدی از رخــــی دیو سفید          گلرخانی ملک شغنان آمــــــــدیم

شـــــــد زمین اندر لباسی نیلگون          یار جـــــــان ما کرت تنبان آمدیم

خــویش و قوم آید سلامی بهرتان          کار مـــــــا همدم به دوران آمدیم

این چـــــراغی مهر تان پاینده باد          مــــــــــا به یادی از نیاکان آمدیم

هـــــر چه خندیده ببستید در تناب          چــــونکه ما از بهر جولان آمدیم

میکند”غالب” دعا بر مــلک مـــا

مـــــا دعــــــا برخان یاران آمدیم

 

کجاست

گلشنی تابان مـــــــن آن سرو زیبایم کجـــاست          آن چـــــــــراغی آرزوها شمع رعنایم کجاست

تشنه ئی دیدار او دیـــــــوانه وارم در فغـــــان          چشمه و آب زلالی مـــــــــــوج دريايم کجاست

مــــــــن ز بازاری محبت میکنم صید و شکار          پسته لب دندان صدف آن کوی سودایم کجاست

چشم باز انگشت دهــان گردم ز دیداری رخش          کوی صورت مـــای تابان موج مینایم کجاست

در بــــــــــدر پشمینه پوشی میکنم او را سراغ          مـــن گدائی روی او چون مهر فردایم کجاست

بانه هـــــــــــا دارم مگر دارم امیدی روی یار          آرزوئی دل مـــــــــــــکانی این ثریایم کجاست

“غالبا” دیدم ترا در خـــــــــانه ات همچون گدا

خـــــانه ئی من آرزویم ملک و ماوایم کجاست

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۱۰ حمل ۱۳۹۲

 

بـِیَارَت  نُر

 بلبل  صدا   بلند   کښت   امکون   نفد   ﭬرادهر          گل از خویث نښتیزد باغبوْن  نفْد ﭬرادهر

 بلبل  صدا وه  وختند گل  از  خو رهزه نښتیزد          غنچه  به  بعد  وینتاو  دوروْن  نفْد ﭬرادهر

 تایدین    فکث   بزرگین    بی   نوْمته  نښوْانث           ‍‍پولت  وصیلهِ   سا ِزی چندوْن نفْد ﭬرادهر

 نربخت  خوش قته مهش تابوْن کنهم خوفرهنگ          ید  تا بیار  بیجوْن،  بیجونْن نفْد ﭬرادهر؟

 هر  تهم لپ هوس  چود ای کاش  موند کتاب ﭬد          چودینْ بلند خو آواز “ارکوْن” نفْد ﭬرادهر

 نر  فخر   وز  کنم  لام   از   انتشار   خږنوْن          چندْ  میث  تر پرادهج   دوروْن نفْد ﭬرادهر

 از    داورین     خږنوْن    ژیوجم     متعد سین          نهنین  څیم   پرخون  درموْن  نفْد ﭬرادهر

 “غالب” توخیچکث چس فهم ازخونیکَته بد

 خونریزه   از  جدایه  پنهوْن   نفْد  ﭬرادهر

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۷ جدی ۱۳۹۱

یک آرزو

طلب است مقصـــــــــــدی ما زکنار زنده گانی          سفر است ســـــــــوی عشقم  به بهار زنده گانی

هـــوس است مــــــرغ دل را ز ققس رها نمایم          نه به معـــــرفت رسیدم نه بکار زنده گـــــــانی

 تو ز ساخت ما چه دیدی که مجهولم از نگاهت          ز غنی بی نیازم به قمــــــــــــــــــار زنده گانی

 ز مقـــــــام چهار قل بین كه چه بود كار توحيد          که قــــــــــــــرآن معلمی ما به خمار زنده گانی

 همه روز آخـــــــــــرت را که به حیرتش نبینند          به عمل نکوه بباید به ســــــــــــــوار زنده گانی

چــــه بکوهسار، یادشت چه به آب یا به خشکه          به فنا همــــــــــــــه یکی اند ز قطار زنده گانی

نشود “غالبا” چون  که زحــــــــق گزین نا حق

 همه خـــــــــود جواب گو اند ز نَهار زنده گانی

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۷ جدی ۱۳۹۱

 

این خوب است یا آن؟

آنرا کـــــــــه تو داری نکنی ياد و خَیالش

آنرا کـــــــــه نداری تو همیشه به شِمالش

آن چیز کـــــه داری برود گــر ز کفی تو

باز از پس او رفته کنی کـــــاش ِوصالش

اين عـــــــالم فاني كه به مغرور كَمالست

تدبیر گــــــــــــر آنست که نشد آز کَمالش

عــــــــالَم ز کَمالت بکند گر ز تو پرسش

پاسخ ز هنر ده نه دگـــــــــر چیز سُوالش

فــــرزند پدر گر ز پدر علم و هنر داشت

با فخر خــــــورد بهره ي این نوده نِهالش

مـــــــادر که به دختربدهد پرده ی خاتون

رحمت بکند هـــــر که بشیر و به عَیّالش

تا کی طلبد مــــــــــــرد ز آثار جهـــــاني

روزی بـــــــرسد باز كجـــا مال و مَنالش

آخــــــر تو کجا من به کجا او بکجا رفت

یکـــــــدم بکـنی یاد بـــــرآن روز رَوالش

بازهــــم همگی زیر همین خــاک سیاهیم

ایمان بِمــــــان تو به همان حالت و حالش

ای بیخبرا زود بيا حــــــلقه خـــــــود بين

آن ذات احـــــــد بود نکردی کـــه خَیالش

بیشک کـه بود ذات احد صادق و رحمان

بر کـــــــردۀ هــر کس بدهد مزده فَعالش

“غالب” به بشر كن تو شرافت كه شريفي

شرمنده مــــکن هیچ کــــسی نزد صیالش

ساعت 4:35 بعد ظهر 31-3-1389 مزار شریف

تحت نظر استاد دوراندریش، آستاد زبان و ادبیات دانشگاه بلخ

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

 

غزل

گل غنچۀ نـــو کــم بمنی جور و جفا کن          آواز دلم گـــــوش ز آواز صبا کـــــــــن

ده دست امــــــیدم بروم ســـــوی گلستان          از سنبل ســـرخت  مرضم بوسه دوا کن

 گلزار دلم گشت زتماشــــــای دو چشمت          دیدار زرویت تـــــــو بمن خـنده روا کن

 مهتاب دو دیده شــــــدئی بر دل مــجنون          در اشک دو چشمم صنمــا کم تو شنا کن

دانم شـــــــدئی طـــالع من بخت و ستاره          ســــــــر بر سر دوشم نگرو کار بجا کن

 شام عمر بود غیر تو این باده گران است          جـــام درکف مگذار و زعمرم تو فنا کن

دوراز تو شود”غالب” در کـنج قفس گیر

تو از کـرمی خــویش مرا دیده  وفـا کن

 تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

نــــــــــــويد

نويد تازه كــــــــــــــه گل در ديار مـي آيد          نوا و ناله بلبل به دام كـــــــار مــــــــي آيد

برون گشتِ ز دل اشك حسرتي يك عـــمر          كـــــه نور و زرورقي قلب داغدار مي آيد

انيس راز دلـــــــي بشنـــويد اينكه ز مصر          بسر دعـاي يوسف امروز در كنار مي آيد

شمــال صبح بگوشم به شور و غلغله گفت          كـه ماه كاملت اي دوست بي غبار مي آيد

چـــمــن به انجمني گل تعجبي اندوخـــــت          خــوشا كـــه فصل زمستان  نوبهار مي آيد

مرا صنم به شانه زدو گفت اين انيتا نيست         بلي! نگفتم و گفتم ز ســـــــــروزار مي آيد

بيا نگر كــــه  ز الفت دوام عمر خوشست          اگر به غــــــم گذرد روز در شمار مي آيد

سخن بگو ز مهر و عمـــل را به عهد ببند          جفا گذار كــــه مشكل به سر دچار مي آيد

شبي دراز بود و ز الفت دو خـط كشيد قلم          خدا يك است و صمد بنده جان نثار مي آيد

رفيق عمــر مني “غالبي” به است قبل قدم

دقيق باش و قدم نه به اعتبار مـــــــــي آيد

27/6/2012

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

قلم ما دولت ماست

امـــروز عجب روز که دوری ثمری ماست          گل غنچه خندان قلمی مــــــا گوهری ماست

مــــــــا بته گلان دست بهم ســــــوی گلستان          رقصیده و خندیده گلستان گــــــذری مــاست

مـــا ســـــر به فــلک زانکه گلستان و دقیقی          فــــردوس و قبا رابعه جان و جگری ماست

شــــــد مشق زرین نامــــه مـــا گشته جهانی          وحــدت طلب و دولت وعـلم و هنری ماست

قـــانون و شــــــفا رهبر هفت قـــــاریه اقلیم          اندان و یما چــــــــون ز اوستا خبری ماست

چــــــــــون ناصر خسرو که بود شاه جهانی          از شهر عـــــلی چند اثرش تاج سری ماست

مـــــــا زاده علم و هنرو معرف و عــــرفان          این علم و هنر ریشه صد بحر و بری ماست

زان به به دلی مــــــــــا نکند مــــاه فـروغی          چــون پرورئ علم کنون دور و بری ماست

“غـــالب” ز وصالی شعرا دل چه خروشان

هــــر پند و اثر زان قوتی بال و پری ماست

 تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

فصل بهار

بهار آمـــــد و ايـن دل به بـوستان رسید          صدای بلبل عاشق بگـوش و جان رسید

زمین سبز درخــتان زبهر گــل در تاب          كـــه بـــوی تازه وارزان ارمغان رسید

خـزانه زخاک بکر میرسد بروی زمین          چـــــه وقت پر زمفاد بهر کاردان رسید

نگا پیرو جــوان است به هر نهال وطن          وطـــن زشوق نهالش به آسمـــان رسید

روان بسوی هنر طفل مـــــادران وطن          نهال شانده مـــــــادر به عــارفان رسید

به بوستان فــزاید نگار و نقش و طرب          امید کـــار زهر نسل و هر جوان رسید

توهــم نهال نوی “غالبی” به فخر وطن

که فصل مهر و وفا بهر نکته دان رسید

تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

 

غزل

ز مکر و ناز و فریبش دلم که زهر چشید          غمش مرا به می و میکده به مــرگ کشید

نفس بجــــــــان ندارم زمکـــر و حیلهِ یار          کــــه ســر بسنگ زنم نالم و نــــگار شنید

نگاه  به مـــال و منالی مــکن بقائی نیست          به جـــــای آخـــر خوشیت نشد سزائی دید

خطای  بلبل نادان چـــو خـود شناخت ترا          ترا به خــــــار وفا بود او زجــــان گــزید

چـرا بتان بنازند به ما و سر و سنبل خود          هــر آنکه عـــاشق شد بایدش به پای خمید

دلم زخـــــون پر است مثل شیشۀ خـــــون          کـــه این  اراده مستم ز نـــــوک تیر خلید

اگر که رسد دست “غالبی ” به تیر و قمر

زند به سینه و زیــن قلب داغـــــدار کشید

 تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱

چه گـــفت؟

گل شــــوم در دست رعنائی تو ام          شعر پاکی هـــــــوش زیبائی تو ام

 کلبه ئی مهر و وفــــــا جــویم زتو          مست و گــریان داغ سودائی تو ام

 مشتری گــردی بسوئی گل فروش          زیب پیرامـــــن به سودائی تــو ام

فــــرغـری را پـر کنم از آب چشم          افسری ســـــــر تاج مـاوائی تو ام

راسخم در کــــار خـود ای دلنشین          دستگــیر و پیــروی رائی تــــو ام

 سینه ام پاره مکن در هجر خویش          دل فـــــروخته اشک شیدائی تو ام

 داد آرد باز این اســــــرار حـــــق          گنده پیری روز فــــــــردائی تو ام

 “غالبی” آخــــــــر به آغوشت منم

دان که جان و جسم و لیلائی تو ام

 تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان :  ۲۸ قوس ۱۳۹۱