گـلرخ بی پروا
زهجرانی رخت شیرین خراب و زارو نالانم
زســودای غمی کویت چـو مجنون در بیابانم
نـــدارم همدم وهمـــراز نه یــار دلبــر دیرین
به جــزاز وصل کـویی تو نخــواهم ماه تابانم
نگر ای بیــــوفا دلبر دمی برحـــالِ زارمـــن
ذلیل و خـــوارمسکینم زجورت دیده گــریانم
نگـــاه کن ای پـَـری پیکربسویم با دوچشم ناز
نه تاب و طاقتـم ماندو نه فکرو هوش حیرانم
بیا دیگـــر مگـرد تنها تـــوای لیلای قلب من
شــدم مجـنون وا ویلا فقیـرو زار وحیــــرانم
رسـولی بارها اظهارکرد هــرگز مرو ازمن
مگـر ترکــم نمـــود آن گلرُخ زیبای شغنــانم
۱۳۹۶ / ۱۸ دلو شهرنو شفاخانه ثناء
لحن نرم
امروز نگـارِ زیبا چــادر به سَر برآمد
درشهرو باغ و بوستان با کَروفَر برآمد
اونازنین بنازاست زیبا چو سرو ناز است
رعنا و خوش آوازاست شمس وقمَربرآمد
در قهر نازوتمکین مانند تلخ وشیـریـن
با چشم شُوخ و زرین آن مو کمَربـرآمد
قدش به مثل سنبل خوش لَحنِ همچو بلبل
با زلفِ نازچون گل آن لب شکَر برآمد
دربین خوب رویان اواست شادوخندان
رعـنا چـو مـاه تابان شام و سحَر برآمد
بنویس رسولی صد بار نازو ادای آن یارِ
جورو جفا اش بسیار بار دیگَرسر آمد
1396 / 20 حوت کابل شهرنو شفاخانه ثناء
خامه رنگین
من عـزم سُویِ شهرتو ای گُل کنَم کنَم
داد و فغان و نالـه چـو بلـبُل کنـم کنـم
یا جان بگـیر یا که ضمـیرم بکن رها
تاکی به وعـده هایـت تحمُل کنـم کنـم
گر بگـــزری زنازو اداو کنی وصال
من فرشِ راهِ وصل تو سنبُل کنم کنــم
یا گرنمایی روی چوماه ات بسوی من
جـان را نثار مژه و کـاکــل کنــَم کـنم
یا بشـنوم ز شهر بدخشان تو رفته ائ
رخَـــت ســفر به جانب کابـل کنم کنم
نا گفته های دردِ رسولی فُزون ولی
یک خامه از جفـایت تغـــزُل کنم کنم
1397 / 1 میزان کابل قلعه فتح الله
ســـُــراغ
الا ای نـازنیــــن ای نــازنیـــینم
کجا رفتـی تــواز شغنـان زمیـنم
نه پـُـرسیدی تو حال زارعاشـق
نمیدیـــدی بسویــم مــَه جبـــینم
هزارافسوس به حالت ای پَریزاد
کـه درهجران بمانــدی درکمینم
اگر من جـان دهــم بهر وصالت
پشیمان می شوی است این یقینم
تو گُل بودی و من بلبل سُراغت
زهجران رخُت من ایـن چنیـنم ؟
رســولی بهردیـــدار تــو سالـها
فتــاده بـــر درت ای نـــازنـینــم
1395/6/2 کابل تایمنی
سرو خرامان
بلبل صفت ای شــوخ زبانت مـــزه دارد
چشمان سیــــاه ابرُو کمـــانت مـزه دارد
من بنـده مـــژگـــان تو تا روز قــــیامت
جان داده به هــر دَورمکانت مـــزه دارد
درروی جهان نیست به مانـــند تــو زیبا
ای سرو بدخـــش قد جـــوانت مـزه دارد
در باغ خــــرامی وکنی عشوه وصـد ناز
آن عشــــوه ونـــازهای نهانت مـزه دارد
این گفته رسولی که تو ای سرو خرامان
از عشق بگــویی که بیـــانـت مـزه دارد
1394 /7 / 7 کابل
ندامت تکرار
وا حسرتا ز گـردش روز گــار خسته ام
از بخــتِ واژگـــــون دل آزار خـسته ام
یاد همان گهـواره و خاک بازی ها بخیر
اکـنون ذلــیل و عاجـز و ناچار خسته ام
از رســـم شهروجــاده و جغرافیای دهـر
دل خــون زارو بی کس وبیمارخسته ام
گشتی عمــرمـن ز طـــوفان غم شکست
چــون ناخدا بــه ساحــل؛ افگارخسته ام
داشتــم هـــزار همـدم وهمراز دوستــان
دیـدم که جمله یــار ریــا کـــار خسته ام
با این همه تلاطم و ازبُرد و باخـت دهر
والا ! از ایـــن معـاملـه بسیـار خسـته ام
تکلیف عمرخویش رسـولی به کس مگـو
چـون از چنیـن نـدامت تکـرار خسته ام
۱۳۹۸/ ۲۰ سرطان کابل
سیمین رخ
کسی را میشناسَم خانه ام ویــرانه خـــواهـد کرد
زجــورو نازو تمکینش مـرا دیــوانه خواهد کرد
کسی را میشناســـم پُــــر زتمکین و اداهــا است
کتابِ زنــــده گی ام عاقبت افسانه خـــواهـد کرد
کسی را میشناسم همچو گـُــل نازدانه و زبیاست
منِ بلبل صفت درعشق خـود مستانه خواهد کرد
کسی را میشناسَـم مثـل شمع رُخشنده ورعناست
دلم ازسُوزحُسن روی خویش پَروانه خواهد کرد
کسـی را میشناســـم زلــف پــیچان ســــیاه دارد
مرا آخـــردرایـــن پیچیده ها زولانه خواهد کـرد
کسی را میشناسم قامتش ســـَرو رخُــش سیمیـن
مرا آخـــر چنین زیبای ها دیــــوانه خواهد کـرد
کسی را میشناسم با رســولی وعده ها مِی بست
ولی با عهدها داســـتان عمرِ افسانه خواهد کـرد
۱۳۹۸ / ۱۴ حمل کابل
دل آزار
اگرگـویم زبانت همچـــــو نیش مـار می رنجی
ویا گـویم که هستی جاهـــــل ومکار می رنجی
فنــــون حیله هایت را فغــان و شـوربـرپا کرد
اگر گــویم که هستی خیلی بد کردار می رنجی
گمانم نیست کس فـــــارغ زحیله و فریب هایت
اگر گویم که هستی ظالم وخون خوارمی رنجی
نگر رفــتارو گردارت همه سهـوو پُرازنیرنگ
اگرگــویم که هستی شخص دل آزار می رنجی
نداری ذره الـــفت جـــنون است جمله گردارت
نصیحت گرکنم بس کن، تواین رفتار می رنجی
در آخر ای عزیزدل چه خواهی کرد با این کار
نــدامت دارد آخـرایــن چنین گردار، می رنجی
رسولی گفت چندین بارترک کن این چنین گردار
اگــرباشـد چنیـــن کـــارت والا بسیارمی رنجی
۱۳۹۸/ ۲۳ جوزا کابل
خوبان
من عشق تــو ای دلبـر شغنان نفــروشـم
بــــرســرو قــد جمله خــوبان نفـــروشم
عمریست ز هجران تو من زارو فقـیرم
لیکن غــم هجـــران تو ارزان نفــروشم
در بند سر زلف تــو گرعمر به سـر شد
بازهـم ستم و ظلم تو ای جان نفـــروشم
چشــمان خمـار بـاده لب های ظـــریفت
بــا میکــدۀ لعـــل بــدخشــان نفــــروشم
سالهاست رسولی بنوشت شعر به دیوان
نادیــــدن و دیــــدار تو بر جان نفروشم
1393/ 15 میزان کابل شهرنو
ترانه بهار
فصلــی بهارمــــا ، چنـگ و دوتـارِ ما بــزم گـل و چمــن ، درهـــرکِنارِ ما
با صلح وبا صـفا ، قـوم و تبارِ ما
سرسبز شد وطن ، درهر دیارِ ما
گلزارسُوسَن است ، دردشت ودامن است بنگربه هرطرف ، رخشنده گلشن است
فصلی بهارما ، چنگ و دوتارِ ما
بزم گل و چمن ، در هر دیارِ ما
ما همچـــو بلبلیم ، شیـدای سنبلیم در باغ و بوستان ، نــورسته چون گلیم
فصلی بهارما ، چنگ و دوتارِ ما
بزم گل و چمن ، در هر دیارِ ما
غافــل مشو دیگر ، ای دل شـنو نگـر شد فصـل سال نـــو ، بـا علـم بـا هنر
فصلی بهارما ، چنگ و دوتارِ ما
بزم گل و چمن ، در هر دیارِ ما
رســولی از کُهَن ، بنوشت این سخن بـــرجمله دوستــان ، آرامــی وطــن
فصلی بهارما ، چنگ و دوتارِ ما
بزم گل و چمن ، در هر دیارِ ما
۱۳۹۶ / ۱۳ حوت کابل ،کلوله پشته
مُخمس ها
واحسراتا
وا حســـرتا که بلـبل بـــاغ وبهــار رفت
آن یــــارِنــــو رسیــدهِ مــا ازکِنــاررفت
بگذاشت دوستان و خـودش ازقطاررفت
صد حیــف ازمیانه خویش وتبــار رفت
از بیــن دوستان پــُرارمـان و زار رفت
یک گُل زباغ ومنزل وماوای خـود نچید
آخــــرجفــاو لَطمــه دنیـــای دُون چشـید
مـادر زداغ هجـــررخُــش عاقبـت خمید
دل پــاره وُ زلـیل شـد وعمرخـوش نـدید
افـســوس یــارهمــدم مــا ازکِــنار رفت
این پـُـرجفا فلک گُل نازم به خواب کرد
درسُوگ وماتم اش همه دلها خراب کرد
اقــوام خـویش آن همه چـشم پـُرآب کرد
افسوس بــزم جمله ای مارا خراب کرد
آه ! وفغــــان عــزیز دلـم ازدیـار رفت
یک عمرهمچوبلُبل خوشخوان به هم بودیم
درصحن علـم دانش وعُرفان به هــم بـودیم
ازابـــتداء و وســط پایـان بـه هــم بــــودیم
ماننــد کبک مست وخــرامان بـه هـم بودیم
ناگــه جــــوان باخـــِردو بُـردو بـــار رفـت
آن ” میـرسید ” بلبــل شـیریـــن صـدای ما
خــودرفـت مانـد جمله یــــاران خـــود تنها
بـــود بیـــن ما چـــوشمـع درخشـان و صفا
جایــــش مکــان جنـــت فــــردوس بــا بقـا
آن ســرونــــو رسیــده زیـــب تبـــار رفت
نیست چاره ای رسولی نه جنگ ونی ستیز
ازامــــرلایـــــزال کـسی نیست پـــا گـــریز
خوش بخت آن بود که رود پاک وبا پـرهیز
ماننـــد یارجـــانی مــا ، لیـک! رفـت تـــیز
با اشک وخــون دل بنـویسم که یـــار رفت
مخمس در سُوگ دوست و همصنفی عزیزم (میرسید سلیمانی)
مورخ 1397/ 3 جوزا کابل
لیــلا
شبــی دیـــدم قــــد زیـبـــای لیـــلا
شدم مجنـــون چشــم مست وشهلا
رخش رعناء چــون یاقـــوت طلا
دلم را بـــرده است آن شــوخ والا
شـدم مـن طــالبــش از ذات مــولا
قدش سرو و رخش سیمین صنوبر
دوگـیسـویــش مـثال مشــک عنـبر
لبـانــــش مـــوج دریـــای معـــطر
به تیزی تـیرمـژگانـش چـو خـنجر
زده بر قلب و جـان، بُــرد براعلا
نگـاه چشـــم آهـــویـش به من شـد
دلـــم از تیر جـادویش دو تــن شد
فـرامـوش از جفای کوهکــن شــد
خجل ازمشک ابـرویش ختــن شد
مرا جیحـون نمــود آن مـــاه والا
دگرما را به غیر از او نظرنیست
درخشانترازاوشمس وقمــر نیست
لذیذ تر ازلبـش شهدو شکر نیست
جمال حسن او در بحـر وبرنیست
که هستــم طـالبش از ذات مــــولا
بگـفتـــم ظالمــا ! بـا مـن وفــا کــُن
نشین پهلوی من صلـح وصـفا کـُن
نفــاق وهجـر وظلمت را رها کــُن
کمی ترس از رسول و از خدا کـُن
کنیـــم عهـــدو وفــا بــر قـــول الا
رسـولی زار ومجنـون گشـته آخــر
به تار زلــف مـــویـت بسته آخـــر
زبهــــر دوریـــت دل خستــه آخـر
زهجـران تـو ای نـــو رسته آخـــر
گـــــرفـتــــار تــــــوام ولا وبــِــلا
1394/ 18 قوس کابل افغان فارما
عاشق بینوا
نگـرای دل کنـون آن گـلرُخ وگـلرازمیـنازد
به قـــدی قامتــی سَرو به زلـــفِ بازمیـنازد
به سویم دایما با رقص وصوت وسازمینازد
به چندین عشــوه تمکین وتاخت وتازمینازد
ربوده عقل وهوشم را و با صد راز مینازد
شــده چنــدی زعشق اش بینـوا و زار نالانم
چـو مجنون ازغم لیلی به هـرکــوه و بیابانم
زبهری پـُرجفــایی های آن مَه روی شغنانم
نه تاب وطاقتم ماند ونه فکـروهوش حیرانم
ولی آن گلبـــدن بــا جـــورها آغـــاز مینازد
نشد روزی بـیاید دربـرم آن مــاه و پــروینم
زجوری شُورعشقش سالها من زاروغمگینم
چو فرهادم به صحرا ازفراق روی شیرینم
بریـــزد اشک چشمم از بـرایش روی بالینم
مگـرآن بیـــوفا دلبربه صــــد طناز مــینازد
فتـــادم عاقــــبت در بـــند زندان جفـا هایش
ربوده فکروهوشم غمزهِ چشـــم ونگاهایش
شـــدم زارو قلـــــندر در غم نازو اداهـایش
نـوشتــم سالها اوصاف از زلف سَمن سایش
ولیکن آن پـَــری پیکر به رمزو راز مینازد
مرا آخر زنازو جور خود زارو خــرابم کرد
زهجـرانی جدایی های خود داغ و کبابم کرد
جنون ومفلس ومسکین درهرشعروکتابم کرد
زمکرو حیِله هایــش عاقبـت اندر عذابم کرد
هنـــوز آن بــــیوفا با هــمدم دمســـاز مینازد
مکن دیگــر رســولی عاشقـی با یار بی پروا
شوی آخر پــــریشان ازچنـــــین معشوقهِ بالا
اگـــر مجنــــون شیـــدایی ویــــا دیــوانه لیلا
نـدامت آرد آخر ایـــــن چنین کردار بی معنا
مکن فکــر چنـین لعبت بلند پـــرواز مینازد
مورخ ۱۳۹۶ / ۲۵ قوس کابل
چه سُود
ای گـل آن قد رسا و روی تـابانـت چـه سـود
خـــرمنِ زلفِ سـیاه وکاکل افشانت چـه سُود
فـارغ رویـت شـدم شمعِ درخشانت چـه سُود
بَرغـریبان همچومن نازو خرامانت چه سُود
بعد ازایــن مهر وفـا وعهد پیمانت چــه سُود
یک نگــاهِ نازکت بَر ایــن دل بیچـاره نیست
ازغـــم و رنج جفــایت مثـل من آواره نیست
بدترازمجنون خرابم لیکه دیگر چـاره نیست
واقف آن نازکبدن از این دلِ صد پاره نیست
ای دل بیچاره پس این زارو نالانت چه سُود
سـالها آن بــــیوفــــا ســـَرگـرم بــازارم نشـد
یــــوسف گـمُ کشته بـودم کس خـریـدارم نشد
یـا زلـیخا پُـرجـفا بـود یـا کـه بخت یـارم نشد
نـــوبهار زنـده گـانی سُـوخت و گـلزارم نشد
ای پــَـری آخــر دلم در کنجِ زندانت چه سود
درفـــراقــی دوریـت روحِ و روان مــن رمیـــد
درتمنـــایت دلــــــم یک عمر زهــرغــــم چشید
بهردیــدار رخُـت دیــــوانه وار هـرجــــا دویــد
بلبُـــل عیـش نشاط از بـــاغ وبوسـتانـم پـَــــریـد
نـاروایـــی ای بُتـــا بــرما اســیرانـت چـه سـود
عاقبت من عمر خود را صرف هجران کردم ام
وقت حاجات دعا من وصف خـــوبان کــرده ام
دا یما اوصـــاف از ســَـرو بــدخشان کـــردم ام
جـــان شــیرین را نثــار مـاهِ شغــنان کـــرده ام
بـَــرنگــار پــــُرجـفا ای دل به قـربانت چه سود
بــاره هـا کـرده رســولی وصف عشقت با قلــم
مسکنش دشــت جنـون از بهرهجــرت ای صنم
روز شب زارو پــــریشان درمیـان درد و غـــم
از بــــرایــت ســـالها در رنـــج انــــدو و ســـتم
بعد مــردن ای صنم آن دیده گـــریانت چـه سود
مورخ ۱۳۹۶/۲۰ / جوزا کابل
سَرو بدخشان
بُــردی دل من عاقبت ای سَرو بـدخشان
بـا چهــــره زیــبای دو زلـفان پـــریشان
بلبل صفـتم در رۀ عشـق تـو غـزلخوان
در بند جگــرتیرمـزن زان سیِه چشمان
دیـــــوانه کـــوی تــوشــدم ای مـه تابان
آخــر تـــومــرا میکـشی بـا نـازو ادایت
مجنون تــوام در قفــس جـــورو جفـایت
بهر رُخِ رعنــــای تـــو وقـــد رســـایت
دل زارو قلنــــدر شــــده از نیـم نگـایت
مفــــتون ادا های تــــو ام ای مَـه شغنان
ازعشوه بسیار تــو دل زارو ملال است
درشهر نگاهای تـو افسون جمــال است
درگوشه زندان غمت غــرق خیال است
ارمان دل عاشق من وصل وصال است
ای گــلرُخ سیمین بدن ای کبک خرامان
هـــرگز نکردی نظری بـرمــن مسکین
با چـشمِ سیـــاه و لب لعلت بـه تمکـــین
فرهاد زســـودای تـو ای دلبر شــــیرین
می کَــندِ دل کــوه وکمر با دل غمگـین
از بهر جفا های تو ای نو گُــــل خندان
در گــوشه زنــــدان غمـت گــفت رســولی
حقــا که ندارم به جـــزازعشق تــو زوری
انصاف بکن ای گـل من با که تو جـــوری
تاکـی بنــــوســـم به تــو مــن نامــه دوری
یک عمر بـه تمنای تــو است این دل نالان
1396 / 30 میزان کابل
