وطن
توت مو جنـــــت توت مو راحت توت مو زنت ای وطن
توت مو دل آرۈمے یت هم ات مو راحت ای وطن
تو درون خندۈنے زار با تویـُـــــم خُش بخت ترین
توت مو ننگ ات توت مو نامــوس توت مو عزت ای وطن
نهن جناو توند حق مو تیر ای مو وطن ای مو زمین
تا که زنده وز څه ڤیـــــــــم کِن اُم تو خدمت ای وطن
دل کنېن تازه تو دریا یېن تو کوه یت پښته قبول
از خذای جۈن شکرے یُم توت خــــــالی نعمت ای وطن
توند تو مردم لپ بشهند ات عالِم ات دۈنا فکث
هم تو مردم عالِم هم خشــــــروی صورت ای وطن
کِښت دعا دایم “فرید” خُږنۈن ڤِد گلزار جناو
از تو خېزاندیر همېښ ذر ڤِد مصـــــــیبت ای وطن
تو قهد
تو قهد خــــشروی دے اس گل
وِښُښچَـت اس خو کاکُل
کبابت چود مو بلکل
قبول سٲو اُم تو جۈن ارد
قدم ته زئزے به ناز
پۈند تے یت کنے خـــو ساز
تویت خشروېن پېــښتاز
قبول سٲو اُم تو جۈن ارد
دلېن پِذینت تو خنـــــده
“فرید” گه تورد سُذج بــنده
تو جهت فقط یو زنــده
قبول سٲو اُم تو جۈن ارد
پیش تاز
ما با هیچ خـــــــــــود پیشتازیم
ما به افــــغانستان مــــــی نازیم
گرچـــــه رنجــــوریم ز کور دلان
لیک بر هیچ کـــــــس نمی بازیم
می رویم پیش به ســــوی آبادی
تا رهانیم خویــــــــــش ز بربادی
هستــــیم ما هـــــمه کبوتر صلح
می پریــــم تا رســـــیم به آزادی
با قـــــدم های خود در هر میدان
از رقیـــــــبان می کنـــیم حیران
ای فرید این زاد گه شیران است
از همه پیــــــــشیم در هر میدان
مکتب
خو تئر کُرته یے پـــــــــنویج
چوږجیے خو غونجــېن وِښوږج
خوبکڅے سیــــــڤد ارد ربوږج
مکتب رۈان یه خشـــــــروی
یم خیر چوږجے پــــــــــل ڤا
نښتـــــــــــــــیڅ تر خو درگاه
ار پۈند کِښت تماشا
مکتب رۈان یه خشـــــــروی
“فرید” دے یۈد اندے وم وینــــــت
یه یےمس ار وے یهج شینت
جۈن ات جگهر مس چیـــــــنت
مکتب رۈان یه خـــــــشروی
“اس تویم ښکۈد”
اس تویُـــــم ښکــــــۈد مــــدۈم ات توت اما اچـــــگه ښکود
وُز تویُم ژیوج چود همیښ ات توت اما ژیوج مو نه چــود
غیرے تو یُم وز نه چود تر دېڤ دگر غهــــڅېن مـــس هـوس
توت امـــــا به جـــــایے مو رفیـــــــقے تازه خــورد ڤـرود
دے تو دیدار جهت مدۈم یت اُم تو درگاه خېزاتـــــه
تو اما اس دے خـــــو درگاه ندیر مو پیذ جــــایېن زِدود
څۈند څه لودېن مردمېن تورد مهک اک دِس ظلم وے تیــر
توت اما لۈد در جواب مورد یو بکار نـــــست اچگه مـــــورد
آخرت خـــود خو به سر اس دے خــــو لــــــج بازی نا حق
یِد دو روزه انـــــــدوال بعد اس دو روز یېتے تو چــــۈد
نست دگر باور”فریــــد” اند تو تے سٲو شـــــچ دگه تو
اس تو ساخت غهڅېن نه سۈد ته اِچ غِذه یرد گه ســــود
“شغنان وطنم”
شـــــغنان وطنــم تو دل کش و زیبـــــایی
در بــــــین همه تو خوب و بی همـــــتایی
از هر چمــــــنت بوی بهـــــشت مــــی آید
خوش سبزه و خوش دره و خوش دریایی
سرچشــــمه تــــو عجــــب هوایــــی دارد
ده شــــــهر ببین شهد و شـــــکر می بارد
زادگاه جمال و حســن همه است سه نور
هر جـــا دیــــار به دل خوشـــــی می آرد
شغنان وطـــــنم جای فرهنگ و هنـــــری
زادگـــاه عدیــــــم بابا و قاضـــــی اثری
هر گوشه این خاک یـــقین کن که”فرید”
مردان خردمـــــــند اســــت هزار دیگری
چشم سیاه
ای که ابرویت کمان است و دو چشمانت سیاه
خوشگوار چون عنبری و پر فروغی هم چو ماه
تو سراپا خلقــــت خوب خــــدایی هســـــــتی
دان تو را آراستـــه با دستان پر مــــــهرش خدا
قد تو موزون و لب هایت شــــــکر افزا اسـتند
می نهـــی ای گل قدم با عشـــــــوه و ناز و ادا
تو چنـــان موج های دریا دلپزیزی ای صــــــنم
از صدایت موج پیدا می نماید نغمه گیــتار ها
وای از آن نیم نگاه چـــشم شــــــــــوخ ناز تو
مست و سرشار میشــــوم از خنده ات ای آشنا
می شود روز که داده است”فرید” دل بر رخت
غرق چشمان تو هســــــــــتم دایما در هر کجا
“گلســـتۈن”
نه وز میـــل تر کـــباب ات تر شــرابـم
نه از جــــــو زمــــان در اضطـــــــرابم
فــــقط غرق وم خــیالندم همـــــــــښه
د جهت خواهـــښ مدومـــث وز ربابم
یی خواهښ موند فقط دیدار وم پیڅ
بــــــغیر اس وم فــــکث جا در احذاب
نه شکوه از خو بخت ات از خو طالهم
نه لۈم از جـــور مم دنیـــا خرابــــم
اگـــر آزار کِن اُم مــــس وم قـــــتیر وز
وم عشق اندیر خو دل سینه انده آبــم
نه میــــلم تر گلـــستۈن ات چــمن زار
نه لۈم ســـهوم تـــمــــاشا از گلابـــــم
یــــو وم درگــا”فرید”انــــدیر وه گلزار
د جهت وز فک گلــــــستۈن ارد جوابم
خُش
نُر اُم ڤا وینت ســـــحرث وم
دے جهت اُم لپ خُش ات خــــــرم
څه وینت اُم اس وے وم پیـڅ نُر
نه یم ڤــا نُر یے چـیزث غــم
نُرے شیــنت تر مو خېزهج یه
مو خېز گلــــزار شچ یم عالم
مو دل ڤا چقچقه شچ کِښـت
وزاُم خُش بخــــت ترین آدم
دے مــــس وز با یقیــن فهم اُم
رقیب تیر نُر جـــهۈن ماتـــم
دعا کِښـــت یم”فرید” دایـــم
همیښه یث ڤے یٲم با هم
” رقص”
رقص کے ای خشرویے زار نُر رقـص کے
رقص کے اس سحر تا مذار نُر رقـص کے
مردم ات چوږج بے قرار نُر رقـص کے
ای مو خشروی نازنین سٲم تورد قبـــول
توت فکث غهڅېن درون خشروی تریـن
وے تو اخلاق ات تو احسن ارد آفریــــــن
نوش تو نهن ارد یه څه فوږج دس رزیــن
ای مو خشروی نازنین سٲم تورد قبول
اس خو رقص چیداو”فرید” سرمسـت کے
اس وے زارذ وېڤ فکـث دهرذېن پَتے
تروے چِس ات نسک گه آسمۈن اند ربے
ای مو خشروی نازنېن سٲم تورد قبـول
هـــمـــــــراه
آخــــــــرٲُم همــــــــــــراه سَـــــــــت
آخــــــــرٲُم یکــــــــــــجا سَـــــــــت
بـــــــــعدے لــــــــــــــــپ بېگۈنگے
آخــــــــرٲُم آښـــــنا سَــــــــــت
جور شــــــچ ٲم با هــــــمدِگــــر
گـــــــد ته مٲش ذهذم چکــــــر
نست گه یٲم دنــــــــــیا غـــــــــــم
گـــــر څه سود زیـــــــرت زبــــــــر
مو مراد نُر سـُـــــت حاصــل
اچگـــــه نـــــرېد موند مشــــکل
“فــریــد” خـــــذای یرد قـُــــلـــلـُــــغ
نـر ٲم زار سَـــــــت یـــــو وم دل
میزند آتش به قلبــــــــــــــــم چشم آتشزای تو
مـــحو در خود گشته ام زان صورت زیبایی تو
ای گل سیمین بدن ای ماه خــــــــوب آسمـــان
وای از آن ابروی پیوست و کمـــان افـــــــزا تو
فکر سودای تو خواب از دیده گان مــــــن ربود
راه محشر را دو زلفـــــــانت برای مــــــن گشود
بسکه دیدم موی چون شام سیاهت را به چشم
زنده گی روشنم را شـــــــام وتاریکـــــــی نمود
با قد موزون خود بر من قیامــت کــــــــرده ای
هست و بودم را اسیر یک نگاهــت کــــــرده ای
زان رخ ماه تمام و پر فروغـــــــت ای صنــــــم
دل خوشی ها را ز دنیایم تو غارت کـــــرده ای
زان دو ابروی کمانت تیر بــــــر قلبــــــم خــلید
از فراقت جان من ای بی وفا بر لــــــب رســید
ای نگار از بهر انس و لطف خود یک لحظــه یی
رحم کن یکبار تو بر حال خراب این”فـــــــرید”
گُلِستۈن ارد جواب اُم
نه وز میل تر کباب ات تر شــــــراب اُم
نه اس جورے زمــــان در اضطـــراب اُم
فقط غـــــرق وم خیال اند اُم همیـښه
دے جـهت خایښ مدۈمث وز رباب اُم
یے خایښ موند فقط دیدار وم پیـڅ
به غیر اس وم فکث جـــا در عذاب اُم
نه شکوه اس خو بخت اس خو طالع-م
نه لـــــۈم اس جورے مــــم دنیا خراب اُم
اگر آزار کِن اُم مــــس وم قتیــــر وز
وم عشق اندیر خو دل سینه ندے آب اُم
نه میلم تر گُلِستۈن ات چمن زار
نـه لۈم سٲو اُم تماشــــا اس گـــــلاب اُم
یو وم درگاه “فریـد” اند فهم وے گلزار
دے جهـــــت وز فک گُلِستۈن ارد جواب اُم
مو دهرذ درمۈن
اے مودهرذ درمۈن مه سٲو دېڤ دگه رد درمۈن تو
اچگه مهک اس مو رقیبېن تر خو چید مېمــۈن تو
تر مو دښمن اچگه مه شهند ات مو حال لپ مهک خراب
رحم کے یکبار اس مو سینه اچگــــه مهک بریـــۈن تو
وز ته ښـهب تا مېث تو عشق اند ثهواُم ات نابود ته سٲم
اے صنم تورد کهی فرق کِښت ات مدۈمت خرم ات خندۈن تو
بی کس اُم ریذج مثل یوســــــف اِک مـے مصر اند تاقه گے
اس مو مهکِن اے زلیــــخا بنـــدے تـــــر زنـــــــدۈن تو
لهکے یکبار وز وین اُم اس دے تــو خشــــرو پیـــــڅ اه گل
اچگه مه گرذېن کو اس مو دېڤ خو تئر څېمـــېن تو
غیرے تو موند نست مــــو زارذ اند اچگـــه آرمۈن ات هوس
پس مو مهکِن دسگه تېز بے خایښ ات آرمۈن تو
ای لپــــث خشــــــــرو اما شــــــوخ اتـــــه نــــــا مهربۈن
بهس کے قصه شچ کو یکبار تورد فـــلۈن خـــــۈن تو
بهس کے ای ساذه “فــــرید” آزار تـــو وم ناکـــــس قتیر
فک ته فهمېن یه ته آخر کِښت گه ســـېر اس جۈن تو
*****
زیرپلکت سایه بانم میدهی؟
سوختم آیا پناهم میدهی؟
آتشی افتاده برجان و دلم
قطره آبی بر لبانم میدهی؟
میزبان جان جانان گر شوم
میهمانی را نشانم میدهی؟
تا بیاسایم دمی از پای عشق
زیر چترت پناهم میدهی؟
ای جواب پاسخ بی پاسخم
عشق را آیا نشانم میدهی؟
سلام دوستا صبح بخیر
تو نه فهم چیز
تو نه فهم چیز کو اِک دِسگه مو سېر اس جۈنے
مو ته لهکے یېت مو رقیب ارد ته خو جۈن قربۈنے
وُز تو یُم ژیوج خو جۈن داذگه دے باور کِن
تو اما اس مو جِگهر عشق الاو اندے فُکَث بریۈنے
چِس تو پۈند تیر تو اڤېن مُدۈم نوسچِن وُز
تو اما سٲوے ته تیر ات خو ته صاف پُندۈنے
نه پِزار رحم تو دل اند ات نه انصاف جای
وُز تو غشق اند مریض ات نه گه مورد درمۈنے
وُز خُبث فهم اُم ادے تویت یاذج فُکه دل
دېڤ درون اس فُکه شیدا یُم فهم اُم تو وِزۈنے
اس تو موند خېلے شکایت فُکَث لۈڤج نُر
ښای”فرید” اند وے شعر بعد ته خو گردۈنے
رُفاقَت
چقه زیباست که ما باهم رفاقت بکنیم
بهر هم انس و محبت و صداقت بکنیم
چقدر خوب است که ما در بین خود
صلح و دوستی و رفیقی و صحابت بکنیم
من تو یار ام ودست یار ام همکار ام
بعد از این اه تا از همدیگر حجابت بکنیم
چه نمود می دهد دوستی میان من و تو
بعد از این ما ز وطن یکجا حراست بکنیم
بس دیگر تبعیض و جنگ و نفرت و بی خانه گی
تا بکب با حرف نا حق بر خود خیانت بکنیم
سال های چند دویدیم پشت پول و اقتدار
وقت آن است تا ز همدیگر حمایت بکنیم
صلح آرامی بود امید و ارمان فرید
بهر صلح و دوستی اکنون رضایت بکنیم
۵-۱۹- ۱۳۹۹
قینے
اے زمۈنه تو کو چیز ارد مو یگرنگ قینے
وِنے هر جاره مویت غم ته مورد برزینے
فُکه مردم خو عیش ات خو ناز اندیر گیر
وُز اما دۈند خو سېن اُم خو تو با مو کینے
وُز خُبث خېلے پِرېشۈن پِریشۈن دے مو مهک
لهک مو یکبار تو کو چیز ارد مو قتیر بدبینے
مهذ مو یوښکېن مُدۈمث رَزېن ار پیڅ هج
دِسگه جور مهک اه زمۈنه موته یکروز زینے
وُز نه فهم چیز گناه یُم چوږج خذایا چیز ارد
دایمث اِک مے مو پۈند ارد ته تهک برزینے
توند تو دهرذېن فنه بهس کے “فرید” مه لۈ وېڤ
سٲو یے جاندیر ڤے طاقه تو ته خلق غمگینے
۱۴۰۰-۲-۸
بیچاره دل
ساذه وار بیچاره دل ڤا یۈتے نُر عاشق چے سِد
یۈتے ڤا نُر اس دل ات جۈن عاشق ات صادق چے سِد
پند نه سُت یکبار څه رېد طاقه یے دهښت اند اس دے عشق
فُک رِنوښتے اس وے یت گویا مے تاڤ لایق چے سِد
نِث قرار بے چاره دل توند نِست عشق اندیر پِلاخت
توت قمارے عشق اند دار ات ندارا فُکه باخت
سٲو دِگر طاقه یے جاند مجنون جِناو خیمه ذهذ
کارے عشق بے اعتبار یِد کار لپ کارے سلاخت
کِن دے باور یو نه فهمت نُر اِک مے ښهن ارد قدرے یار
دل ڤِرښتاو مے دور معشوقه یېن ارد افتخار
لهک دے لَج بازے یکروز خېلے ښېمۈن سٲوے ڤا
اے دل ساذه مه سٲو کِن “فرید” گهپ اعتبار
۱۳۹۹-۱۰-۳
