اوف خو پر چهمین غلث یه ساز کیښت

از   یدم تر اوم چودت   یه   ناز کیښت

بی   وفا   لپ   می     زمانه     یند   اته

یه خو خوشرو گی قطی پرواز کیښت

یه زمین جمب رهگتی نوجوست ات غلث

اوم قصه خوشرویدی غل مم ساز کیښت

از لڤم   شعرنده   اوم   نام   ات چسم

بر دروغث هر چی خیز پرداز کیښت

یه خو جنبینتا قطی فوک زارڎ ڤروښت

یه   ته مس چور البت ار درواز کیښت

نر چسم تر اوم ات   هر بهنه تی یه

ښڅ قطی یڎد ات مو خیزند راز کېست

*****

ای   غهڅ   یبارکث   موسازین تی خو جنبین

چرخک مو کناره ڎه خو پڅ تر مو تو گرڎین

از باغ درون مست زریځ رهنگ تی صدایم

ای خهږ کو چس تر مو یبارث گه خو کهل سین

ته قهد   چسم ای جان   خوش اندام درازت

فکرم ته گمان زیب   مویت زیب   موسازت

جنبین   تو   خوسڤدین اته   نازکه   ای جان

ته   دهم   تی فوکث   ژازن اته   لایق   نازت

جنبینی   خو   سڤدین   اته   از   ته څرفسم

خواه   خواه کنم ای جان یدم ته تی نڎفسم

یک   باره   لڤم   سهم روان   ات چسم از ته

لرزه   تی   موجان   ڎیت   اته ڤا   ته وژفسم

بلبل   جنو   ای   شوخ   غزل   تهری   سرم از

هر   جاری   لڤم     از     خو   گلستان   ڎرم از

طاقت   مو  دلند   نست   جریوم   خو   جریوم

از   عشق   فوکث     نر     خو   کناره   خبرم از

ای جان څه وخت دی خو کنارنده مو لهکی

غیر از   مو   اغهڅ   دل ته ایارث   ری ندهکی

مغرور لپ   ات   ته جنو   ای غهڅ گمان نست

چرخک ڎه مو سازین تی اته ناز تو مهکی

خوڎمنده ونم ته   خو   ځه   انجهم   کنار   از

توتت مو   کنارنده   خو   فکرم   ته   بهار   از

سهوم   ته اگه یت خو   کناره   چسم   از   ته

نستت   تو   مو خیزنده   هه لیلی   خو تیار از

شدم مجنون حسن و صورت آن دخت روشانی

دلم   دیوانه   گشته   از غمش ای دوست میدانی

نیافتم   جورهش   من   هرات و کابل و پنجشیر

فدایت   میشوم   ای   خوش   کلام شوخ شغنانی

گمانم نیست مانندی همان خوش کاکلی چاسنود

ندیدم مثل و همتایش فرشته   یا   که انسانی

نگاهم رفته سویی آن   سیا   چشمان سرچشمه

کلامش موج   دریا و   خودش   لعلی بدخشانی

سیا موی و سفید دندان   میخواهی   برو بهشار

اگر یک خنده سویت کرده صدبار جام می مانی

مرا   ویران   کرده   ناز   و   تمکینش هلاکم من

گرفتارم به   آن زلفی کج و   آن   خال پیشانی

لبانی   یار   درمارختی   طعمی     نازنین   دارند

به وصفش می سرایم من همین شعرم که میخوانی

قدش   موزون   بالا   و   خمیده   زلف   در   گردن

دلش را بردن و   دستش   گرفتن   نیست امکانی

همان   قندول سرمست و کمان   ابروی   ده مرغان

عجب گل چهره و شیرین زبان و مست و سیلانی

هلاکت   میشوم   ای   دختر   ده شهر   ای عشقم

درونی سینه ات ( رحمت) گرفتار هست و زندانی

*****

من که می نالم در عشقت یاکه من هم شاعرم

یا   ترا   من   می   پرستم   ای   پری   یا کافرم

نیست جز حسنت که من هربار سر خم کردهم

چون   که جانم را بخواهی میدهم من حاضرم

در خیال   و خاب من هر دم تو می آیی ببین

یا که   با یادت   همه   پر گشته زهن و خاطرم

من به دنبالت غریب و بی کس و بی ختیار

یاکه تو   در هر   کجا   باشی همان جا ظاهرم

ای امیدی زندگی بی تو   وجودم خسته است

این   همان   جمله   برایت   آن   کلامی   آخرم

مست و مدهوشت منم یک خندهت کافی ولی

خود بت هستی و منم در بت پرستی   ماهرم

رحمت(روشانی)

*****

وی عجب   عشقنده   یم   وز گیر   سوت

عشق   دهزڎیننده   یم   نز   پیر سوت

وز   څرفسم     وم   خیال   اندت   اما

اچگه   پیڎا   سود   خو تر   وم بیر سوت

ای   خڎای بی   وم نفس نست   ار مودل

چیز اڤین نر وم   دلند   مس ژیر سوت

نوستم وز چښنه تی پس ښڅ مس نه یت

نر   چیسم وم پوند گه مس تعغیر سوت

څوند وم   عشق   انده   زندؤنم خو جود

یت   زمستؤن ات   وزم   تر   خیر   سوت

نر   ته ( رحمت) وم   خیالندث   څرفست

مهش   میانه   یند   غوله   پر   ڎیر   سوت

*****

شاهدخت روزگار مو یت مه سه از مو ڎر

تر ته   لڤم   بهار مو یت مه سه از مو ڎر

طاقت مو دل نکیښت ڎر از ته څه تهیم از

یک عمر افتخار مویت مه سه از مو ڎر

زندان سهت زندگی بی ته   اگر   ڤووم

اک نر اگر کنار مویت مه سه از مو ڎر

توت هم مو جان ات هم نفس ار وجود مو

معشوق بی قرار مویت مه سه از مو ڎر

څاندا شراب اگر څه بریزم لڤم ته بعد

ای نازنین شعار مویت مه سه از مو ڎر

رحمت مدام خو شعر دروننده یاڎ کیښت

ایوث یه دانه یار مویت مه سه از مو ڎر

*****

کو پیښځیت وم،کو وم عشقند یه دل مس ناڤرښت ریڎجا

دداند تاری ځه تهنچ هر جا کو پیښځیت نازدښت ریڎجا

دروغ لاڤدت مو گـــــهپ ڎید یه نرت ښمنی نرت ښمنی

یه کج دیوال کو کهدندیر نهوښچت نا نخښت ریڎجا

نهال دستور خو قلبندم وم عشق سهڤز چودت   اما نر

کو بی باغبان چدام جایند   نهالین   نا   زیښت ریڎجا

خو بهانه یین قتی چوږج سیر مو از جان ای خڎای چیرم

فکه چیزم پتهوج تر تو خڎایت جان سر نوښت ریڎجا

ځه تایدت از می قشلاقند فنه رفځم   ښودت نیودم

تویت تایدت   مو   شعرینین   کتابین نا   نغښت ریڎجا.

درختت ڤد تو بهره جهت یه عمرم نوست بصد ارمان

درختی قیمب دی خود از وم   پرنده نا روښت ریڎجا

*****

ز عشق من چه کشم میده میده آب شدم

ببین   حال   مرا   از   غمش خراب شدم

بیا   و   پاره   کن   این قلب بی قرار مرا

به لحظه لحظه عمرم فقط کباب شدم

حدیث   عشق   من اینست او نمی فهمد

نخورده   می   ولی   ساقی   شراب شدم

گلو   گرفته   سخن   از   دهن   نمی   آید

به یاد   یار   همین جا نشته خاب شدم

بیا و زمزمه   از   عشق   بی   وفا بشنو

که خوانده خوانده عزل صاحب رباب شدم

مباش   رحمت ( روشانی)   انتظار   بخیز

که من نشسته خوراک هزار عقاب شدم

*****

ای   بی   وفا تو   چیزرد   اس مهش غلث رڅیثه

تا   وز یدم   تو خیزت تر مو تو   چیز خو څیښه

نر چس ژنیج درو ڎید سڤزه گه مس فوکث بید

آخر   مو   ڎومتی   هرجا   هم   نهوی ات وریښه

توت از مونرخبرنست مهش رهنگتی دربهدر نست

یا فهمی ات غلث مس بهنه هه جان تو څهښه

ته رهنگ تی نست مغرور هرچهی دڤودتویت جور

نر مس گمان از وی خیز ژیښچت غلت تو فېښه

خسته خسته یم از سود   لپث   تښنه یم از ڤو

نر اچگه   یم ڤرودت چیس نرتو مس خو پیښه

اک دسگه بی   وفا یه   (رحمت)   چود   تبا یه

ایدوست کوچس ترموشعر ممته جی نامتی تیښه

*****

ای   بیوفا   بی   رحم     تهیدت گمان ڎر ازمو

نر   ته   جنو   عجب   کهم تهیدت گمان ڎر ازمو

از   ته   یم   از   جدا   سد   دربه درت گدا سد

توت نستت از خوجان خهم تهیدت گمان ڎراز مو

بی   ته   عجب   خرابم   ته   جهت   در   عذابم

از فهمم ات تو مس فهم تهیدت گمان ڎر ازمو

ته گهپکم   نغوښت از گل رهنگتیم ریوښت از

آخر   ته   دربه   در سهم   تهیدت گمان ڎر ازمو

ای جان کومه تی قینم   طاقه یث ار   زمینم

نر ته تی از خو جان ڎهم تهیدت گمان ڎر ازمو

خوارت تو چو خو رحمت نست وی دلنده طاقت

ای   نا   روا   تو   نا   فهم   تهیدت گمان ڎرازمو

*****

ای څه تهیدت از مو خیزند تر زبایت مس نچوښت

از نفهمم چیزاڤین ای جان چی گهپین ات نغوښت

توت   پنا   ڎادت یه   لهڤم   ژیښت   از ته تر زبا

ژیښتم ات ویښتم اته هر جاره بی ته یم تدوښت

بی   وفا   لپ   می   زمانه یند   اته   مغرور   کهم

تهنتت هرجا تار اته از مهش   غریبینت زدوښت

توت قیامت جو څه تهیدت از مو خیر ای بی وفا

آهسته آهست یت موزارڎاز می زمانه مس ڤروښت

ته   قطی از   عشق   آباد   سود یه   ویرانه ترو

ساف ویرانت مو چو ات یم مو کلبه مس رخوښت

سودخلاص مهشه یه جمله ازمو رید اکمم خو ښای

تر بیابانم   درختک رهنگ ته از بی ته زیوښت

تو نفهمت ( رحمت) لپث   دلگیر ته ات   منتظر

نر خو عشقندت تو بی پروا مو بیچاره گه کوښت

*****

یه نه یت از مکتب اته ښام سود

یم مو دل از خستگی مس جام سود

مهکی   تو   احساس   محبت   اچث

عاشقی مس ناقص اته خام سود

یه کو غلث از مو نه ژیوجت نه یت

نا   حقثم   از   یده   بد   نام   سود

نر   فوکث از عاشقی بیزار ات از

رنوښتم از   اوم مو   دل آرام سود

مهکی قصه از خو خطایین   موره

زارڎ ڤریښت ید فوکث ارد عام سود

دگر نه ژیوجم تو دو باره   وژفس

رحمت ( روشانی) خو نا کام   سود

*****

خوچ خوچک دایم مو یاښکین روان از دست ته
از خو یاښک هر جاری لهکم یه نښان از دست ته
قینم ات دلگیر زارم می خو عمرند ته اڤین
چس څرنگ بی زارم ای یار از خو جان ازدست ته
چس تو می دنیا تی مردم چیز خیال ات فکریین
وهڎ نفهمن زندگی دایم وران از دست ته
نور تو چس فوک جاری بلبل لڤد اته سورنهی صدا
ات مو باغند گل زیوچت سود خزان از دست ته
یم مو جان بی ته څرنگ ار جسم درون بی تابی کیښت
داند اڤین قیون ڎوون هرجامو نام از دست ته
باغ تر باغ عاشقینن ڎوست مه ڎوست هر جا روان
طاقه طاقه نه م ات شهندم پسان از دست ته
چس مو غونج هر جا سفید ات یم مو جسم بی حوصله
تا ښنم دی ته صدا ڎهم دل تکان از دست ته
چیز اڤین رحمت مرېض ات بی تو یه بیمار سود
نهرم نهرمک پی ڤریښت وی استخوان از دست ته

*****
رفتی برو عزیز خداوند یارت است
حیفم نساز زندگی در اختیارت است
مارا به جز غم های زمانه کنار نیست
تو غم مخور عشق و محبت کنارت است
ای دلربای من مرو از پیش چشم من
لیلی من بیا که دوچشمم خمارت است
لطفی بکن به حالت ویران من بیا
هر بار میروی و دلم انتظارت است
فکرم زسر پریده وجودم زدست رفت
وادی تو من هستم و این دل دیارت است
زلفت شمال کرده پریشان ای صنم
یک بار نگاه کن که دلم بیقرار ت است
هر بار می روی و من حیرانم از غمت
این جا درون سینه من روزگارت است
رحمت زجور عشق چرا میکنی ع ذر
سوختن به پای عشق مگر افتخارات است

*****
دیریست که در غمزه و حجران تو سوزم
می سوزم و در آتش سوزان تو سوزم
بیچاره دلم هر چه بنالد گله ها سوخت
دل پاره و رنجیده به دامان تو سوزم

*****
عهدی که من امروز به دامان تو بستم
هرچند شکست خورده من عهدم نشکستم
در زندگیم جزتو ندارم حدفی خواص
می‌گویم و می سوزم و می نوشم و مستم

*****

ای دوست بدانی که پریشان تو هستم
چون بلبل آواراه غزل خوان تو هستم
دنیا چه غریبانه کفن برتن من کرد
با این نیس آخری مهمان توهستم

*****
صدای ناله دل را شنیده بس نیست؟
امیدم از همه دنیا بریدهی بس نیست؟
نباشد این همه دنیا و آشیانه من
به جانم این همه غم آفریده بس نیست؟

*****
مرا دگر به حوای تو نازنین بس است
مرا نظر به رخ طار این چنین بس است
اگر بهشت مقام تو منزل تو شود
مرا جهنم سوزان آتشین بس است
*****
درین زمانه دل افگار و بیقرار منم
به پای آمدنی یار انتظار منم
توهی که بی دل و بی دین این زمانه توهی
به آن دو چشم و دو مژگان تو خمار منم

*****
مو دل نر هر مو سینه در پ ڎد تایدت مو جانانه
نر هر چهی از مو وینت ات ڤاته لوڤین چیس وی دیوانه
نه فهمین از مو وز عاشق تو جهت هر جاری سرگرڎۈن
نه دریا رید اته پوښته نه گلزار ات نه ویرانه
مدام مستانه وار کفتر مغون گلزار درونم فود
تویت چود نر مو سرگرڎۈن ڎر ات ویڎد از مو کاشانه
تویت لهک چود مونر طاقه می دنیایی غمند افسوس
نه فهمم توت چیدوم جایند چیدوم پهلیندی سامانه
مو زارڎ ثود ار مو سینه شمع رهنگتیر نست مو یگښکین گیر
کو لوڤیت یه مو خوشرویک چیدوم شمع اند وی پروانه
چیسم بیگانه وار ڎر ڎر خو زهزد یه بی وفا ازمو
کو چیزرد نر می دوره غهڅ خو مجنون لوفد بیگانه
تو عشقند نر تر هر وز څه سهوم چیس مو بیمارم
تو ات چود رحمت اند وی زندگی هرجاری افسانه

*****

زمستان دید اته گل در ښڅیداو
ژنیج ڎوڎج ات چیسم غل نست مو تیداو
وم عشقند وز همیښه خوار اته قین
نه خورد بونه ڤریم سهم وم ښِکیداو
تو جای تیر نر ژنیج ڎوڎج ات تویت نست
زمستان ند عجب قین گل ڤریداو
بهارینند همیښه باغ درونند
کنم از گل درونند وز تو پیڎا
تویت تاید از مو خیز وز خوار اته قین
نه ژیوجت از مو یا تو دل مو زیداو
ڎر ات تاید از مو خیز ات خهت روانه
موڅیم اند یوښک نه رید از خهت ښهیداو
تو چیس رحمت تو عشقند نالها کیښت
تو جهت وز جون څه ڎهم یه تر مو میداو
*****

 

Ай башанд чиз ту ху нозанде му равзени галаc,

Бе муком ,ка ту ху созандему раксени галас ,

Бе хабар аз му ята аз зиндагият маке ту ноз.

То ба кай май му канора ту ху чунбени галас.

Доимум маст зарез рангте ху нозанде ца вед,

Нур ху ишканде равон во ге му юхкен галас.

Нур ху чаврат ху хаеланде харобат му ца чуг,

Пай циревд ям му дилат цондге та варвени галас.

Аз му час тар и биебонум фақат Мачнунум

Ту галас махкати ят рашт ху шантени галас.

Панде те арчоре вуне “Рахмат” ата,харм кине,

Нист дигар ар му дил армон ца инчаве канор.