وطن شاه قایم

توجهتم ژیـــــــوج اشیرین جان بـــهارند ملک خوږنان ﭬیم
نه چید ندت نه با غــــــینرد زریځ رهنگ تیر بیا بان ﭬیم
جوهــــــان مورد تارکستان بیـــــتو تاقهټ لــــــو پزندانم
نژیــــــوجم یــــــوجکټ چیدند گدټ لهک زیر باران ﭬیم
څه ستهم ما ل سرهــــودهر ﭬیگهکه ترکورڅ گازین مهش
همیښه نهـــــومت لهک آخـــــریڅ دایــــــــــــم پښیمان ﭬیم
بنهستم وز پرنـــده رهنگت تا تــــــه تا تــــــــو پیذ جایین
نﭬو دم ملک خوږنانرد تو احوال از بدخښان لهک بریان ﭬیم
نچــــــودم باور اصلا وزیه روزﮇر از تــــــوخــــــیزند سهم
جـــــدا م ست از دملکم تــــــــوید لهکن دسگه حـــــیران ﭬیم
یه عمروم بیـــــــتو نـــــیودت یوښک پغهرﮇین هر بهار قایم
څه چـــــــودهم باز غل ژیـــــــوجم دشیدرد هر زمستان ﭬیم
1/2/95

شعر دلکـــــش حافظ رمز وراز مردان است
درمیــان ابیــــاتش نکتـــــــه های عرفان است
اوکه اهل قــــرآن بـــــود خار چشم دونان بود
میکشد بسویی خویش هــــرکه اهل ایمان است
پیــــرو حقیقت بـــــود پیــــر یک طریقت بود
گـــــرنمی پذ یـــرد کس قوم شوم و نادان است
عصراین حقیقت جـــوعصر خــود نمــــایی ها
از تعصب دونــان دیـــــــده اش بگــــریان است
حرف حق کسی گویـــد حق پـــــرست وبینا دل
وزغم ریــــا کاری خــــــون دل به مژگان است
دور روزه گاری مـــــــــــا همچنان بــــــود قایم
تسبع ریــــــــــا کاری روی دست و دامــان است
4/2/95

خوشم می آیــــــــد از اندیشـۀ آزاد فردوسی
خوشم می آیـــــــد از شاهنـامۀ آباد فردوسی
همی خوانم تمـامی داستانش را به نیمی شب
خوشم می آیــد از داستان واز اجداد فردوسی
ابــر مردان تاریخ اندوبانــامی نکــــــو رفتند
خوشم می آیـــد ازآن قصه های شاد فردوسی
نشانم میـــــد هد میــــدان رزم وزور بازو را
خوشم می آیــــد ازمیـــدان رزم آباد فردوسی
بخوان از قصـــــۀ رودابــــه وتهمینۀ شادخت
خوشم می آیــد ازگفتــــــار دین و داد فردوسی
کند بـــــــر ما زکـــــــردار نیاکان قصۀ نوروز
خوشم می آیـــــــد از نـــوروز گل آباد فردوسی
چنانش دوست میدارم چون جانان جان خود قایم
خوشم می آیـــد از نام ونشان و یــــــاد فردوسی
2/2/95

تت گلین رهنگ تیـــــر مدام تازه بهارندم تو ژیوج
تت عجب خوشروی مدام سهفځټ کنارندم توژیوج
تت مدام لاله جنــــــاو راشتټ و پـــــره تیروریفڅ
مردمیـــن تیـــرت تگاﭫ سین بیرو بارندم توژیوج
سال نـــو ستت فوکـټ مردم کنین نوروزی خورد
تت عجب شیرین زبــــان باغت مزارندم تو ژیوج
دیگـــــــرین دایـــم کنین نازت خوغونجین ﮇین قفا
دم یه گهز تیتک قطیرگردد غبـــــــارندم توژیوج
سحرکه خیــــر پل څه کښتت سهوتر با غهج روان
یا دنی نـــــــــــو اند ځهته پـــــر خمارندم تو ژیوج
دهذ تو څیمین پـــــــــــرخمارت دهﮇ پرچهمین کږک
آهسته آهسته شهندیت یانی قـــــــــرارندم تو ژیوج
لــــــــود قایم دیف خـــــو گهپینت نغوږ یکتوردلود
ښهبته میټ نی یـــــه فصل نی هر څفارندم تو ژیوج
2/2/95

سالها بگـــــزشت و نامت در دلم پنهان هنوز
چشمه ها خشکیدوازغم دیده ام گریان هنوز
آفتــــــاب فصل سرمـــا زمستان نیست گرم
از بــرای گرمی عشقی تــــودل بریان هنوز
لاله هـــــــــا رویید وگل خندیــــداز شوق بهار
وز فراقت جسم خشکیداشک در مژگان هنوز
عمر بگـــزشت سالهاشد من ندا نستم که چیست
زنده گی از بیــــــتویی و من پرارمـــانم هنوز
صدهزاران زخم تیــــــــروخنجرو گرزوکمان
شدمدا وا درجهان من خــــون دل ریزان هنوز
خانـــــۀ آباد شد ویـــــران وآخــــــر شد خراب
آرزوبــــــربــــــاد شد دل بستــــــــۀ پیمان هنوز
قایـــم از دستی نبـــــودت سرزمینش را گزاشت
بهر دونانیـــــــکه داشتند کار را پنهــــــــان هنوز

1/31/95

عجب څیمتﭬــــــــروږت قهدعجب شیــــــــــرین زبانت تو
عجب مهست رهنگت پیڅت گل جناوت خوشروی اجانت تو
تــــــودادت نهنتـــــــــه مردم تـــــوجهت بریان فوکټ عمرند
تویت گل رهنگت کهزارند خـــــــوش بــــــــوی نا زیانت تو
روان سهو زمین بیغـــــم وریفځت یم جـــــــوهـــــــــــان خرم
فوکټ لــــــــــوﭬین تـــــــــو چس تـــــروم عجب آرام جانت تو
تــــــــوپانــــــــــد تیـــد از زریځ بید چسم از خیر تو پیڅ خیر د
مـــــــــدام نخچیـــــر جنـــــــــاوت مست عجب ابـــــروکمانت تو
څریمبیــــن جانتــــــه سردل څه ﮇ یــــــدښوځ دیﭫ تو پرچهمین
فـــــــوکټ جاینـــــــد خوشروی یست اجـــــــان بڅ بی نښانت تو
اچټ انصاف نریــــــــــــــــــﮆج دنیــــــــاند نه قومندت نه بیگانه
نپیښڅت قــــــــــــایــــم یچهی چیـــــــــــــزد همیښه در فغانت تو
2/1/95

عر ض دل در دفترشاه تگینان میبرم
نی به روزو نی به شب شام غریبان میبرم
هرقدر رنج و عزابم بوده است از هجر او
می نویسم سربسر در نزد سلطان میبرم
ظلم چشم مست اورا مینگارم هر نفس
زره زره درد عشقش بردل و جان میبرم
این عدالت نیست جان در آتش هجران کباب
جان نیم سوزتنم را پیش جانان میبرم
فصل شادابی وخرسندی و من ابر بهار
سیل اشکو خون دل را روی دا مان میبرم
می نشینم بر لب جویی ومینالم چوکبک
چک چک آب روان را روی مژگان میبرم
زار مینالم تمام عمر از دستت عزیز
تا که هستم قایم این را صبح و شام میبرم

4/16/2016

هرکجا رفتــــــم بنــــامت جستجو کردم نشد
هرکه را یـــــافتم بیـــــادت گفتگو کردم نشد
از کجا حرفی شنیـــــدم تـــــا بدانجا سرزدم
پرس وپال آنجا زاسرارت شروع کردم نشد
زنده گیــــم را چنان وابسته دا نستــــــم بدان
جزتــــو با هرکس دمی سبزینه خو کردم نشد
زنده گانیـــــــم اثیری جهد مشکینت شد است
خویش را وا بستۀ هر تـــــار مو کــــردم نشد
گفتـــــه بــودم این غمت در سینه میسازم نهان
هرچـــه خواستـــــم قایم حفظ آبـــــرو کردم نشد
1/7/95

مورد فوکټ خوږنان بشهند ت ملک درمارخت مو جان
ید زمیـــن سرسبز ته خــــوش روی مو خیځ لپ نازیان
هربهــــــار ندیـــــــر ته نخچیرین یمــــــــرد ڏهڏ ین قدم
یـــــــد یمرد ایوت ڏیـــــون نستت فنـــــــه لپ بی نښان
بلبلین لــــــــوڤیــــــن همیښه یت زریځیــــــــن سحرکی
سحرکټ خیـــــــرپل قتیریکسر زریځ بـــوڅ سود روان
مردمیـــــن یکدس خــــــوکارت بـــاردرون در زنده ګی
یکد کارت بـــــار قتیـــــــرپیښوازتـــــــه ښهڤځن نازیان
ید وطن خوش رویتــــــــه وهڏ بچگله ییــــــن گل جناو
یـــــــــد ومردم کارکښت از چـــــــا رکین تا نو جوان
چستو از ایــــــد گهل تــــــه تردم ښڅ لــــوښوڤدت سفید
از وڏهرریـــــڏج قایم ازازغــــم نیوج ښهب از سور جان
1/6/95

دیــــدار نهان نهــــــان راز من وتوست
هرساعت وهر زمان نیــــاز من وتوست
آن شرشر آبـــــشار سر چمــــــــــۀ نغز
آن چـــــه چـــــــۀ بلبلان ساز من وتوست
سه بـــــرگــــــۀ بــاغــــسار وگلغنچۀ باغ
آن قل قل آب یگــــــان اواز مـــن وتوست
بـــــرگـــــرد وبیــــــا ببـــــاغ سیدار بریم
آن جــــادۀ خـــــانمـــــان بــاز من وتوست
ما هـــر دو چــــو شهبــاز ازآن ملک بدور
جز غصه وغــم چنـــــان فـراز من وتوست
بی روی تــــو یـــــــک نفس نگیــــــرد قایم
دیـــــدار تـــــو جـان عمر دراز من وتوست
6/1/95

چه شد آن مهربانـــــی هـــــای اول جان من بودی
به هر شهری که من رفتم شه و سلطان من بودی
به هر جا یکه پا ماندم تـــــــومانــدی از قفای من
به هر چیزیکه خندیــــدم تــو هم پیمان من بودی
همین بـــود زنده گی وساز گار یهـــــای این دنیا
تودر شبهاـــــی تنهــــــایی مۀ تــــابـان من بودی
اگــــر بیمـــــار گــــــردیــــدم وگـــــردر غصۀ دنیا
رفیــــــق همدمم گشتــــی دوا جــــــان من بـودی
نداشتم جز تــو غمخواری درین دنیـــــــــا دون پرور
اگر در هجر تـــــو خفتم تـــو شب بیـدار من بودی
توخورشیدی ومن خاکم بــــدنت هیچ حاصل نیست
مپوشان روی خوش ازمن که روح وجاــــن من بودی
نــــدارد تـــــاب هجرانت به یک نیـــــمی نفس قایم
زاول تـــــا به آخــــــر جـــــان من ازمـــــان من بودی
1/5/95

فوکټ نازین درون گل رهنگت خوش روی نازیانت تو
مودل بـــاغچه درون لپ گل فقت پیــــونــــــد جانت تو
مداند سالند یم وز نیـــــودته عمروم تـــــو جهت چود ټیر
گلینین ست خـــزان یکسرخــــــو رښتین ویف نښانت تو
زمونهندیرفـــــوکټ مردم درون لپ ژیـــــوجښت محبت
نفهموم یدڅـــــرهنگ مهرت محبت هــــــر مــوجانت تو
دگرمردمتــه دسجایــــرد ښکیرت تــــــا مال دنیــــا ییڅ
اما مورد یــــــد تــــــو راستهته صداقت خوش زبانت تو
نښوذجم وز تــــــو کارینند اچټ یکــــدانــــــد غلط یکبار
څـه فیــــم وز یـــــاڅ درون ښهبین روخیڅ آرام جانت تو
وفــــــا از بیـــــوفــــادنیــــــا تـه قـــایــم مه تلهب اصلا
جـــوهـــانتیرت تنـــها فــــــوکار درون لپ مهربانت تو
394/11/29

سال نـــو آمده نـــــوروز مبــــارک باشد
به همان دلبــــــر دلســــوز مبارک باشد
گل شگوفـــه کده وباغ گلستان شده است
گــــریـــۀ بلبل شب ســــوز مبارک باشد
این همـــه مهرو مراد است بای من وتو
به تو ای ماه شب افــــروز مبارک باشد
آب جوبارکــه از کــــوه بیـــــاورده پیام
این پیـــام خــــوش امروز مبـــارک باشد
شب چوبلبل همه شب زارگریستم تاصبح
این شب و گـــــریۀ پر سوز مبـارک باشد
لحظۀ تــــاب فـــــراق تــــو نـــــدارد قایم
خـوش رسیدی شب نــــوروز مبارک باشد
12/29/94

روز نوروز است و گــــریانم مکن
از فراقت زارو نـــــــا لانـــم مکن
آرزو داشتم بــــه دل ای جـــان من
بینمت بــــاری پـــــرارمـــانم مکن
سال نـــــو آمد بهــــار خنــــده رو
وزغمت غمگین وگـریـــــانم مکن
خلق عالم رفتــــه سیـــــرلاله زار
از تنهـــــایی ها پشیمـــانــــم مکن
وقت گل خند یدنی باغ است ودشت
همچو لالـــه داغ دامــــــانـــــم مکن
بــــازگـــــردو خنده آرم بـــاغ بــاغ
انتــــظار ماه تـــــــا بـــــانـــــم مکن
قایم از امیــــــــــد دیــــــدارت نخفت
سال تـــــا آخــــر غـــــزلخانــم مکن
12/29/94

نوروز دل افروز مبـــــــارک باشد
بـردلــــبر دلسوز مبــــــارک باشد
این جــشن طبعت وگل وبلبل مست
بر دختـــــر گل دوز مبـــارک باشد
گلغنچه شگوفه کرده است درلب جو
برسایه نشیــــن روز مبــــارک باشد
این جشن که پنج هزارو چند ساله شده
بــــرمــردم امـــروز مبــــــارک باشد
خــــرسند و شادیی جـــوانــــان وطن
بـــردشمن جـــــان سوز مبــارک باشد
بگزار که غم خورند حریفان همه عمر
قایم چه خـــوش امـروز مبـــارک باشد
12/29/94

شد جهان گل گل شگوفان باد نوروزی وزید
لشکرغم شد تباه شهنشاه نـــــوروزی رسید
درنظام انتخـــــاب شاه جهان نـــــوروز شد
تیره گیها شدبزیــــر خاک و پیـــروزی رسید
سبزه در باغ ولبی جــــو لاله در دشت ودمن
خوشدلی بر آریــــــــایی های امروزی رسید
گل گرفـــــــــه شاخساربـــو ستان را درکنار
بلبلان را روزه گاری دردو دلسوزی رسید
قایم از نوروز دل افــــــروز پامیری عزیز
خوش خبر بردوستان گوید که بهروزی رسید
12/29/94

فرخنده

فرخند خواهرم به شهادت رسیدو رفت
ازابجدو هوز بـــــه قرآت رسیدو رفت
او ازاول به درس قرآن این کتاب حق
دل بسته بو دتابه قناعـــت رسیدو رفت
اوطفل بیگناه که کتـــــــا ب خدا بخواند
آخر به آرزوی سعــــادت رسیدو رفت
این دشمنـــــان دین که زدین ساختن بلا
ازدست آن سگان به هلاکت رسیدو رفت
آن بی نظیردهرکه خواستی رهی خدا(ج)
آ خرز نـــــــاخدا به ملامت رسیدو رفت
آنیکه درپی هدفی دین خـــــــــــویش بود
آ خربه نــــــــام پاک شهادت رسیدورفت
سینا اگــــــــرچه علم طبابت فزون داشت
ناصرحکیم سرش به سلامت کشید و رفت
قــایـــم چـــــرا؟ زکردۀ دونــان گریـــستی
تنها نبــــــــــوده او به شقاوت رسید ورفت

12/28/94

نوروز شدو دیـــده به دیدار رسید
صد شکر دوا درد بیمـــار رسید
در دامن کوه که لاله بگرفتست جاه
خوش موسم سبزو سیل فرخار رسید
آنجا که شگوفه بــــودوگل بودوچمن
بلبل زکجا کجا بــــه گلـــــزار رسید
گل از طی خاک تیره سرزد بیرون
سبزینــــــهء ناز من به بازار رسید
آب از دل جو فـــواره دارد همه جا
شد فضل خدا که روز پـــربار رسید
نـــوروز که روز هدیه بار خدا است
غفلـــــت بگـــزشت و موسم کار رسید
این دادۀ حق بــــــه حق نــــداند هرکس
قایم تـــــو بگـــــو که وقت اظهار رسید
12/3/94

گـــــرنیــــایی بـــــی گلی رویت نمی آید بهار
دل میانی سیـــــنه می سوزد نمی گیـــرد قرار
بی دورخسارت نه روید لاله در صحرای دل
گر نباشی سبزه می خشکـــد به طرف جویبار
پس تـــــو چــون آب حیاتی در نظام زنده گی
یاکه هستی نازنیـــــنم هد یـــــۀ پـــــروردگار
هــــر سحر درآرزودیـــــدنت دل می تــــــــپد
تا چو گل سر بــــرکشی یا من چوبلبل بیقــرار
باهمیـن امیــــــد هایی سلها بگـــــزشت و رفت
تاتـــــو بـــرگــــردی به آن جایی که قایم انتظار
12/24/94

از نبودت سرزمیـــــنم را رهــا کردم نشد
جزتوباهرکس درین دنیـــــا وفا کردم نشد
درمیان پوست ومغــــز واستخوانم مهر تو
جاگرفتـــه هـــرکجا رفتـــــم جدا کردم نشد
ازبـــــرایی دیــدنی رویت کجا هـا سر زدم
خویش را بر درگه یی مروم گدا کردم نشد
هـــــرچه کوشیدم که یکدم بیتو میگیرم نفس
درد دل را هـــــرکجا رفتـــــم دوا کردم نشد
درمیــــان خلق عالم خــــویش بنمودم صبور
سالها بگـــزشت و صبرم انتــها کـــــردم نشد
از تـــو می پرسم که با این غم کجا گیرم قرار
یاکــــه پنهان داشــــــتم یا بــــر ملا کــردم نش
قایـــــــــم از سوز جگـــــرنالیـــــد درد بی دوا
روی بر هـــر خانــــۀ خلق خدا کـــــردم نشد
24/12/94

مهر چشمی تو نرفت از دل و دلخانه برون
هرچه بگذشت و بشد مهرتو در سینه فزون
آتش عشق تو در سینه چنان شعله ور است
میکشد کار مـــرا یکسره تــــــاحـــد جنون
قصه هایی شکرین تــــو دمی شام وسحر
یاد میـــــآرم وشد گریه مرا کار و فنون
آن بـدر گشتنت ازخــــانـــه وکا شانه بناز
تا هنوزم به امیدی که شو از خانه برون
آن بدست داشتن گلغنچه وصدبرگ وکتاب
پشت هم رفتن مکتب بــه دلم مانده کنون
گفتنهایت که بـــریــــم زود برفتند همگی
قایم از رفتن راه دیده به تو داشت فزون
24/12/94

چشم مستت خانــــــــۀ دل را کند یکسر خراب
صاحب دل را بــــــه رویی تا وه میسازد کباب
زلف پـــــر چیــــــنت شود زولانـــۀ آزاده گان
هرکه بیند جهد مشکینت شود در پیــــچ و تاب
سرخی رخسارنازت رخش بهارک را شکست
در دل دلـــــــداده گان بــــاغ زیــــــبای سراب
لهجۀ شیرین وحرف خـــوش خوشت شیند بدل
قصه هـــایی زنــــده گییت میــــبرد آدم بخواب
خوش گل و یکتــای دهــری در نظام زنده گی
دیـــدن دیــدار نیکویت بـــــــود عیــــن ثواب
ای خدا ونـــدا چنیـنش آفـــــریــــدی در زمین
قایم از مستی زلف تــار تـــارش د ر عـــزاب
23/12/94

باز چه شد کرد غلط بی سرو سامان شده یی
تـــــوبــــه پای دیگران خار مغیلان شده یی
گل نه روییده زتــــو نسل بدانـــدیش تو خار
طعنه بر ملک نکونام بــــد خشــــان شده یی
همگی دارو نــــــــــــــــدار وطنم داد ببــــاد
رفـــت ازدست وبــــشد حال پشیمان شده یی
چاره یی نیست بجزخوردن حسرت همه عمر
حال از جبر عزیزان خــــــوش الحان شده یی
دین و دنیا که در دست تـــو بــــودنـــد روزی
چرخ گـــردون بنــگر کفر بـــــدا مان شده یی
طفل امروزه به تـــو طعن زند هر صبح وشام
روسیــــاه در صف تاریخ درخشــــــان شده یی
قایما خـــــوش بنشین وبنـــگر وصل و مــــراد
خــــــار در دیـــــده بیــــنای رقیــــبان شده یی
12/22/94

هرگل دنیـــــــــا ندارد بــــوی جـــــــانت جان من
کــــــی رسد آواز بلبل بــــــر زبـــــــانت جان من
حرف شیرینت چنان در جان و در دل ریشه کرد
تاکــــه افتیـــد چشم من بـــــر ابـــروانت جان من
بـــــرمشامم بــــــوی خوش از ساییۀ زلفت رسید
تــا چشید م شهد شیــــــرین از لبــــــانت جان من
درگلستـــــان جهان بــــا ذوق خود گل پـــروراند
کی بــــود گل در گلستــــان همچو نامت جان من
بــــرتــــراز سرو صنوبــــر قـــــد بـالایی تو است
کی رسد سرو صنوبــــر بــــــر مقـامت جان من
کی شود بیـــــرون زگــــوشم خنده هــای ناز تو
وی چه خوشتر بشنوم حرف از زبانت جان من
قایم از این گـرمی عشق تو آخرسوخت سوخت
جـــــان من بادا فــــدایی حرف نــامت جان من
12/21/94

گرنیــــایی بی گل رویت بهارم نیست نیست
زنده گیــــــم زان تو در اختیارم نیست نیست
در میــــــــان سینه سوز آتش عشقی تو است
شد جهان یکسرگلستان گلعزارم نیست نیست
سر رسیــــــده انتظارم از نبــــــودت سیمتن
چون سپند روی آتش شب قرارم نیست نیست
این عدالت خواهی شاه تگینان از چه روست
عم ها بگزشت و یکدم در کنارم نیست نیست
میـــــــرسد روزی که قایم بــر مراد خویشتن
نا امیدی در دیاری کـــــرد گارم نیست نیست
12/21/94

شمیم جهد مشکینت سحر جان تازه میسازد
غم دنیـــای دون پـــــرور زدل آواره میسازد
دمی گــــر بهر کمبودی کنـــــد آدم پریشانی
به یک دم مهر چشمانت همـــه آماده میسازد
ازآن روزیکه درعالم رسیدم برمرادی خویش
وصالت بهرهمــه غمهای دنیــــا چاره میسازد
به باغ معرفت رفتـم کــــه بیـــــنم سرو آزادی
فـــــراق قـــــد بـــالایت دلــــم را پاره میسازد
اگر شینم به پهلـــــــویت بجز از دیـــدنت کاری
فدایی حسن نیــکــــــویــت که دل آزاده میسازد
اگــر دوری کــنم یک دم نــــدارم تـــــاب تنهایی
نبــــودت آنقـــــدر مشکل مـــرا بیــچاره میسازد
تمــــام عمر شیریــــــنم بــــریـــــن دادو ستد قایم
گزشت و دیـــــدن رویــت مــرا استـــا ده میسازد
2/12/9

بدونت در دیــــار من نیـــایـــــد هیـــــــچ نوروزی
بغیر از مهر چشمانت نـــــــدارم هیــــــچ دلسوزی
زبانت چون شکر شیرین رخت چون ماه فروردین
دوچشمت چــــون گل نسرین میــــان باغ فیروزی
بسان نــــاز سیمین تن گلی درکـــــوه ودربــــرزن
نباشدشهنه درختـــــن بــــه روزی جشن پیروزی
عجایب جامه آرا است چوگــوهر قــــدر والا است
نه درهر جامه پیــدا است چواز گل پیرهن دوزی
زهجرت هــــر نفس سوزم کجایی نـــــاز دلسوزم
چــــرا یکبــــاره گی جـــانم تنــی قایم نمی سوزی
12/4/94

دونت جان شیریــــنم سرا پا زنده گی مشکل
حقیقت چون همین باشد دلآرا بنده گی مشکل
تــویی تکمیل ایمانم تـــــویی قنــــدیل وجدانم
جهانم بی تـــوشام تار بمن ارزنده گی مشکل
بهار زنـــــــده گانی یم دلــــیل شادمـــــانی یم
نباشی غسه درجانـــم حیــــات بستگی مشکل
منــوتـــــــو جوره جانیم منـــوتو اهل ایمانیم
به نور دیده میمانیم که نا دارنده گی مشکل
بیــــا در کو دل بنشین وبنگر قایم ازدستت
چها کرده بی رویت که برنا کرده گی مشکل
1394/12/4

روز زن از دل و از جان مبــارک باشد
بـــــــرزن خاصۀ ایــــــام مبارک باشد
در شریعت زسرو پا هـــــویداست ولی
چــــــادری زادۀ دونــــان مبارک باشد
آنچه گفته است خداوند ورسول اش برما
بپذیـــــریــــم عـــــزیــــزان مبارک باشد
آنچه گــــوید عــــزیـــــز دل شیطان لعین
برسیه پــــــوش پـــــــریشان مبارک باشد
آن یکـــــــی آیت قرآن بخواند شب و روز
همچو فــــرخنده دهد جــــــان مبــــار باشد
آن یکی خورده بــه سر سنگ زدست دونان
رفتـــه چـــــون گل به گلستــان مبارک باشد
قایما راست بگــــــو این عمل زشت د دان
نا روا بـــــــوده بــــــر انسان مبــارک باشد
12/18/94

بنگرید در روی عالم نیــــــــم انسان زن بود
آدمی را در حقیقت نــــــــــور ایمان زن بود
زن چراغ خانه و خــــورشید در رویی زمین
مادر وا لا نــــــژاد مرد میـــــــــدان زن بود
زن نباشد بر کسی کا شا نه ای در کار نیست
نیک میــــــــــدانی بقاء نسل انسان زن بود
از شرارتها بکاهد بـــــــــر محبت ها فزون
تا جهان باشد بـــــدانی اصل سلطان زن بود
مهر مادر بــــــر هزاران درد دل درمان بدان
بعد از الله آفریــــد آدم زجـــــان جان زن بود
قایم این حرف نکویت در حقیقت بنده گیست
مــــادر پیغمبران خــــــوب دوران زن بـــــود

12/18/94

آرام جــــان و خــــــانه وکاشانه زن بود
استاد اولیــــــــــن دل فـــــرزانه زن بود
بنگر که در جهان همه از قصه های دهر
شهزاده گان و شهنــــه ودردانــه زن بود
هــــرگـــز نمی رود زدل هیچ کس برون
درآرزو هــــر دل یکــــــدانــــــه زن بود
این مردمان شوم و سیــــه روز از چه رو
آری ستزه دارد و هــــــر بهـــــانه زن بود
این نسل شوم زبــــــاور و مادر نیـــــامدند
ورنه نکـــــو تــــرین گل نـــازدنه زن بود
قایم مگیـــــر خورده بــــه دونــان این دیار
صاحب زمان هــــر دل و دلخانـــه زن بود
12/18/94

بدونت جان شیریــــنم سرا پا زنده گی مشکل
حقیقت چون همین باشد دلآرا بنده گی مشکل
تــویی تکمیل ایمانم تـــــویی قنــــدیل وجدانم
جهانم بی تـــوشام تار بمن ارزنده گی مشکل
بهار زنـــــــده گانی یم دلــــیل شادمـــــانی یم
نباشی غسه درجانـــم حیــــات بستگی مشکل
منــوتـــــــو جوره جانیم منـــوتو اهل ایمانیم
به نور دیده میمانیم که نا دارنده گی مشکل
بیــــا در کو دل بنشین وبنگر قایم ازدستت
چها کرده بی رویت که برنا کرده گی مشکل
1394/12/4

ریاست بـــــــار سنگینی وکار اهل ایمان است
ريس با صداقت هـــرکجا با عهد و پیمان است
که بعد از رفتنش مردم بدارنـــد احترامش را
بگویند در قفا یش هر یکی مرد مسلمان است
اګر با زور بگرفتی بګیرند از برت زان سان
هرآن کس با تو بوده است از کارش پشیمان است
ریاست حق خوری ها نیست جانم مال بیت المال
بسان زهـــر اندردل همیشه غصه د ر جان است
نگویی خویش را عالم که کارت بــد تر از ظالم
میان سینه عالم تـــــــــو دانی نـــور ایمان است
از اول ګفتمت هرگـــــز مزن بر سینه لاف حق
چنان کار خلاف تـــــــــــــوبسان ماه تابان است
زراه کینه جویی هــــــــا نبردی سر به سر منزل
چه جویـــــــم از همه اعمال شومت اندرین ابیات
به پایان میرسد قــــــدرت حالا وقت پرسان است
سخن هایت عـــــزیــــــزم قایم از فولاد می سازی
بجان فرد بی فــــــرهنگ میهن سنگ و دندان است
21/11/94

از چــــه رو همسفرم مالک دینار تویی
در میـــــــان همگی قـــا فــله سالار تویی
ازچه رو درد و غمت را همه دارند بجان
بــــر سر گــــردن این ملت مــا بار تویی
هرچه کردی و دریدی همه در دشت ودمن
تا هنوز هم به همان گونه که سر کار تویی
خود سری های تو قانون وطن را بشکست
من چه گـــویـــم همه داننـد که غـدار تویی
مال این دولت این ملت همه زان تــو است
زا نکه در روز قیامت بـــه همه زار تویی
قایم از کـــردۀ دونان هـــر آن گفت کم است
دا نکــــــه در چشم رقیبان شجر خار تویی
26/10/94

تــــا بکی بـــرگــــردنی این ملتم بار تو است
تابکی بـــــر جان هر یک زخم آزار تو است
سالها شد مال وملک و زنده گی در دست تست
سر زدن در زیر خاک کردن همه کار تو است
خود نمــــــایی هــــای اسلامی میــــــان ملت ها
در حقیــقت از اول کفــــار بــــا دار تـــــو است
سر زمیـــــنم را بــــرایی دشمنــــان بفــــروختی
خود فروشی هــای مال و ملک همه وار تو است
عمـر هـــــا شد مـــــی نـــــویسم دردو رنج میهنم
این همه رنج عـــزاب از دست با دار تــــــو است
هر کجا رفتــــم که بگــــریـــــزم زشر و شوم تو
تا کجا رفتــــم بجـــان میـــا فــتــــم آ زارتو است
قایــم از این ورطه آخـر سر بـدر خــــواهد کشید
نام نیک و پـاک زیستـن هستی و داری تو است

26/10/94

سال ها منتظرت بودم و هستم چکنم
ازاول دل به قفای تــــو ببستم چکنم
بار ها خـــــواستمی دل بکنم از مهرت
توبه ها کردم وپس توبه شکستم چکنم
آرزو های وصال تو بداشتم همه عمر
یک نفس هم به کنارت ننشستم چکنم
گفتنی این همه مشکل به شه شاه شهان
زلفت انــــــــداخته زولانه بدستم چکنم
روح وجان گشته اسیر همه نازت جا نان
سوز هجری تــــو کند باده پـــرستم چکنم
یک نظر سوی گدا یی کـــه نکردی جا نا
من که دل جز بـــه دوچشم تو نبستم چکنم
دل نـــــدادی بکسی من زوفـــــایت خرسند
زرۀ عهد و محبــــــــت نشکستم چــــــکنم
قایم از سوز فراقت همه شب خون گریست
تا سحر چشم بــــه راه تــــــو نشستم چکنم
1394/10/11

نازنینم شب نازت شب یلــــــــدا باشد
دشمنت خفته بخون وتک و تنها باشد
خنده های دل شیرین همه در کام توباد
اشک غمبار رقیبان تـــــو در یـــا باشد
منکه از صدق وصفا برتو دعا ها دارم
همه فکرت همه عمر یکسره بر ما باشد
بنشینی وبخندی وبگــــــــویی همه راز
از سخن های تو بس مهر عــــویدا با شد
کی رسد روز مرادی کــــه سرزلف تورا
برسر شانه گـــــــــزارم که دل ازما باشد
از خـــدا می طلبد وقــــــت سحر گاه قایم
لب من با لب خوش بـــــوی تـــو آشنا باشد
24/9/1394

ملتی کز د ین و دنیـا بی خبر
میرسا نند بهر همدیگر ضرر
همچو مورا نند بجانی هر یکی
دایم انـــــــدر کار گاه شوروشر
درجهان چون خود نمیدانند کسی
دین را بر خویشتن سا ختن سپر
کارشان با دین الله نیست راست
آن یکی را می کشند از دست زر
پرده یی نا مـــوس هم را میدرند
دخترانی کـــــــــار سازند با پدر
وان یکی سنگسار گــــردد بی گناه
آن دگـــــــــراز دست ظالم دربدر
قایم از اعمـــال این مـــــردم بجان
آمـــــــدست از دست خلـــــق رنجبر
1394/9/12

سیمین بـــــــر نـــازنین د لسوز رسید
با خنده جا نانه پـــــــــــرسوزرسید
صد شکر که ازسفر سلامت برگشت
پیروز وموفق آن دل افــــروز رسید
هرچند که از نبودنش دل شد خــــون
چون رفت زمستان و چونوروز رسید
دی خواستمی که دیــــر شد تا چکنم
از لطف الهی ناگـــــه امـــروز رسید
بگزشت زمان غصه وهجرو فراق
ایام خـــــوشی و وقت بهروز رسید
قایم توازین زمانه الفت خواهی
آن مرحم جان زخم د یـــــروز رسید
11/9/1394

ناز من ونیازمن باز بیـــــــــــا ببینمت
خوش دل وسر فراز من باز بیا ببینمت
بیتو میان آتشم باتــــو بسان جان وتن
هم نفس هم طرازمن باز بیا ببینمت
خالق من چه آفرید چشم بجزتوکس ندید
ای همه سوزو ساز من باز بیا ببینمت
ازچه صدا کدی مرا بــــــاز رها کدی مرا
مطرب خوش نواز من باز بیــــــــاببینمت
روی چو ماه آسمان هیچ مکن زمن نهان
مالک رمزوراز من بـــــــاز بیـــــــا ببینمت
قایم ازین گریزتـــــو ناله همی کتد شنو
گوش کن وفــــراز من باز بیــــــــا ببینمت
10/9/94

بازچــــــــــرا جان ودلم رو پس چادر کدی
باز چه گفت اهل غرض آن همه باورکدی
نازمنی از من بیچاره گـــــــــــــرفتی رخت
کج کدی ابرو به من و روسوی دیگر کدی
این همه قعرو همه نازت دل وحانم بسوخت
راز دلت را همگی قصه بـــــــه داور کدی
نیک همی دانی که چون جان عزیزم تویی
باگپ بیگانه بسی گریــــــــه خود سر کدی
روز اول داد دل و دل بگرفتــــــــــی زمن
جان جهان هرچه بگفتم همه بـــــــاور کدی
قایم از آن وعهده اول ننهد پا بـــــــــــرون
وز غم خود سوختی یش دایم و بستر کدی
9/9/94

زبانت پارسی است زان ندانی
ندانــــــــم در کدامین آسمانی
خداوند آفریـــــدت آدمی زاد
هوزهم اهل وقوم خود ندانی
کجایی پارسی یت پارسا است
زخود گم گشته یی ودرفغانی
زاصل خــــویش باید پاسداریم
ندانم از چه رو پارسی زبانی
زبان از ما و مــــــا بیگانه ازآن
نگفتی گفتنش راخـــوب دانی
زبانت گر کشایی نـــزد خوبان
همه گویند عجب شیرین زبانی
منم قایم زمانی پارسی خوانم
زبــــان ملک شغنــانم نشانی
7/9/94

سبزینـــــــه ا یکه دوش به دوشم فراز بود
لبخند چون شکر همه پر ازرمز و راز بود
بــــــــــاری بخنده گفت کنارم نشسته یی
جانم زدست وصل رخ اش در گــــدازبود
گاهی نمود رخ بمــــــــــن و دا شتی نهان
درجمع کاروان دلم سرفــــــــــــــــراز بود
آری نهاده چشم بطرف نگیـــــــن خویش
این کــــــارو ا ین معا مله خیلی دراز بود
روزی گزشت ولزت دیدار بـــــــودوبس
قایم تمام شب همه شب در نمـــــــاز بود
5/4/94

آمدم تاکـــــــــه ببینم قــــــــــد دلجو تورا
تابگیرم چـــــــو غزالان صنما کو تورا
آمدم تاکه بپر سم خــــــــــبر ازمهرو وفا
گر بجاماده ببـــــــــــوسم رخ نیکو تورا
هرصبا دل به سراغ تــــــــورود گردچمن
تا ببیند به خیالش قـــــــد خوش روی تورا
هرکجا رفتم و گفتم کـــــــــه بگیرم دل خویش
چه کنم بـــــا که گذارم خم ابـــــــــرو تورا
عمر بگزشت و همین معامله ناکـــــــرده تمام
تا بیایی وبـــــــــبوسم لب خــــــــــوش بو تورا
قایم این عمر به نذرانه هدخاطر چون دل خویش
تابیــــــــــارد به کف آن سلسله مــــــــــــو تورا
5/9/94

رخشانه غم میــــــان دلم جابجا نمود
جان را برای عدل وصدا قت فدا نمود
آن جا هلان شوم صفت و دین ستیز را
درصفحه کتــــــــــــابت ما روسیاه نمود
اعمال درد ناک سیه بــــــــا طنان دهر
بر پیروان دین خدا بـــــــــــر ملا نمود
کس نیست تا بپر سد ازین قوم خانه سوز
یکصد هـــــــزار باره خدا را صدا نمود
گوشیکه حرف حق شنود در میان نیست
هرکس که کوشت هر کسی را اشتبا نمود
بلبل صفت زدرد و غمش نا له ها کنم
او خود به عهد خویش و بیا نش وفا نمود
بگزار قایم این وطن از سر شود خراب
هر کس رسیدو خا نۀ آ دوم تبا نمود
5/15/94

ای حکومت زار گردی کندز ازدست تو سوخت
بس حقیرو خوار گردی کندز از دست تو سوخت
کی رسد روزی بمیرد طفل نـــــازت درکمــــین
وز غمش غمبار گــردی کندز از دست تو سوخت
قصه ها بود از تخصص کاربـــود بــــر اهل کار
وی نصیبی مار گـــردی کندز از دست تو سوخت
دانش نــــــاکاره هم درکار نـــایـــد نــــــــــا بکار
ای بزیــــری دار گردی کندز از دست تو سوخت
این همه دوکتور و دانشمند همه میهن فـــــــروش
روزو شب بیمارگردی کندز از دست تو سوخت
این عملکرد توچون خور شید تـــابان است عیان
همچو من افگار گردی کندز از دست تو سوخت
این سخن بـــــر اهل دانش آن همه صاحب مقام
سالها بیکار گــــردی کندز از دست تو سوخت
قایم این عرض و نیــــــازت خاص در گاه خدا
رهبرا سنگسار گردی کندز از دست تو سوخت
7/17/94

بازشدم عاشق گیسویـــــت ای
کرده ه اسیرم کمرو مویت ای
دیده فتاده به مه ای چهاروده
کــرده شکارم کج ابرویت ای
دیـــده کــــه دیده قد دل جوتو
دل شده شیدا دوابــــرویت ای
رفتنت ای ناز چوکبک خرام
کشته مرا خندۀ رورویت ای
باز نگاه کن که ببینم تــــورا
سیر ببینم رخ نیـــــکو یت ای
تیر رهــــا کــــــرد میان جگر
ازمژه هایی کج خوش رویت ای
قایم ازین بنده گــــی آزاد کـــــن
خانـه بسازش ببری کــــویت ای

10/Oct/2015

مودل یکبار مو لوڤد سهوم په تیرېڤ
خو خویښت قوم یمرد یکبار ونم وېڤ
تما شا یم ازم تیــــــــر تـــــر و رویه
ونم یکجا د ملک از خوست اته شیڤ
روان سهم سحرکټ سیدار ڤه ڤاژریم
رده چید ښڅ برهښت سهته تهمیڤ
ڤوژت نیمده اتـــــه تندیـــر فوکټ چس
دسهر زمڅت د بـــــادام تا په دریڤ
ونم بهښار اتــــــه یکسر رجیستک
داندیږ ځت دغارج وینت د پهستیڤ
څنورگ جانت وروڎجت تا کران جهټ
ویاد یکسر ونم خهفځم ته ارشیڤ
په ڎ یرجیدت په در مارخت ته سهوم
فوکټ ڎ یښار ونم سهوم ته پستیڤ
ڤریزنردت دښد وودت دڅــــــږ نـــود
نوادک ته رښان سهوم ته تنګ ښیڤ
څــــرهنگم قایــــم از ملکم لپټ ڎ ر
بڎ یبم څیم خـــــو یکبار یا ڎ و ازویڤ

Aug.31,2015

جنت رویی زمین درواز جانـــــان بـــوده است
بخت نیکورا نگر زان بــــدخشان بـــوده است
مـــا کجاها سرزدیـــم وتــــابیـــــابیــــم آرزو
قسمت عالی نگرراه اش زشغنان بوده است
خوش نصیبم روزگا ری سربدان جـــــا میزنم
این وطن گهوارۀ شاه تگیــــنان بـــــوده است
ملت زحمت کش وفـــرهنگ نیـــکو پــــــروری
ای خوشا این سرزمینی بهت ازجان بوده است
همگی یک رنگ ویک دل هرکجا باشند چنین
درشعارو درعمل یک عهد پیمان بــــوده است
بلبل شوریــــدۀ شغنان سر از آن جــــا کشید
مردم اش جاجا کبار شاه کـــاشان بـوده است
نازنینا این همه دروصف کویـــــت هیچ نیست
دانکه قایم همچو زلفانت پـریشان بـــوده است
7/6/94

نازنا زنـــیـــــنان است مـــــاه جبیـــن دروازی
چون گل و گل اندام است لاله چین دروازی
ای چه خوش کمان ابروسروقامت وخوش رو
چون بنفشه است خـوشبو یــاسمین دروازی
چشم نـاز نــرگس سان لب چولعل در غاران
زیب وزیـــنت خـــوبـــان شه نشین دروازی
دیده گر رسد براو ای چه باریک وخوش مو
زلف کج کمان ابـــرودیــــده بیــــــن دروازی
خوش سلیقه وپاک است خنده رو وبی باک است
عشق او چه درد نـــــاک است آفــــرین دروازی
قایما بیــــــا بنــــگر کج کلاه است چــــون افسر
جـــــان و دل همی سوزد ایـــــن چنین دروازی
6/6/94

دزد راه قانون میسازد بــــرای خــــویشتن
این وطن چون مال دزدان است قانونش زیاد
هرکه را درهــــر کجا گیرند ومحکومش کنند
ملت بیــــچا رۀ ما رفتــــه است یکسر بباد
آنکه داشت در سر هوای ملت ودولت همیش
سردچار نا کسان شد تــــادمی از پــا فتـــاد
دوشمنان دون این میهن چومـار انــــدر کمین
با خدا و بــا قرآن و بـــا رسول بی اعـــتــقـاد
گـــرچه خود را بــا نی ای دین خدا دانسته اند
سالها بــــر مــــردم دیـــندار دارنـــد انقـــیــــاد
قایــم این گفتار نیکو یی تـــــو ماند یــــــاد گار
گفته هــــای نیک نــــاصر را چنان دارم بیـــاد
4/6/94

جان من این ملت بیچاره بی درمان شدست
سرزمین ما همه یکباره بی پرسان شدست
هرکسی درزنده گی یک جاده راانوارساخت
کج روان درکاراو سنگ ریختند ویران شدست
دولت مــــــا گــــر وزیری ساخت بهر مملکت
آن وزیرش از برای هر خصوصی جان شدست
جان سالم گــر بخواهی ازمــــربی کـار گــــیر
زانکه اودارد تـــــوان هر کارۀ میـــدان شدست
آن یـکی مکــــتــب همی سازد دگــــر دانشکده
مـن نمیدانم که استــــــاد از کجا ارزان شدست
آنــدگر سازد شفا خـــــانـــــه نــــدارد داکـــتری
ادویه اش خیلی قیمت کیفیت پـــا یـــان شدست
قایم این سردر گمی تــــاکی زدست نـــــا کسان
جان من ازدست ملت سوخت و تن بریان شدست
3/6/94

شنیــــــدم از نیــــــاکانــــم شبـــــی دوران آزادی
چه وصف هایی همی کردند هم از سلطان آزادی
شکست دشمنان دین ورنج هــــایــــی زایشان را
فـــــــدا کاری شاگـــــردان بـــی ایمــــــان آزادی
بـــــرایی دشمنان دین اسلام کارهــــا کـــردنــــد
گر فــتـــــند تـــا ابـــد از مـــــا رۀ امکان آزادی
هـــمیشه درد دل دارم فــــــروشند دین وملت را
بنــــام دین میگیـــــرنــــد سحرگاه جـــان آزادی
بیـــا تـــــا واقعیت یـــا بیــــم قایم از میان خلق
نفــس در سیـــــنه جـــان درتن من و دامان آزادی
28 /5/94

هـــــوا ملک شغنان بــــار دیگر پرتوانم کرد
نسیم صبحگاه هانش وزیــــدوخوش بیانم کرد
زمین سبز بی چونش کشد دل را بسویی خویش
نـــــوا آبــشارانش سحر گاه شاد مانــــم کـــرد
میــــان سبزه زارانش نشستن آرزویــــــم بود
دویـــدن های طفلان در میانش شاد کا مم کرد
نشستن بـــر لب جویی که در دل داشتم هردم
که آخــــر همنشین مــرد مان خوش کلامم کرد
شنیدم حرف شان بــــا گوش وبـــا جانم پذیرفتم
دمی بـــودن میــــان شان عجب شیرین زبانم کرد
عجایــــب سبزه و گل سرزده در کــــوه ودامانش
تما شا کـــردنش آخر چــــوبلبل در فغانم کـــــرد
مبارک بــــاد قایم دیـــــدن آن سرزمیــــن خوش
همان آسوده گی یش عاشق سرو روانــــم کــرد
19/5/94

دوستان عزم سفر دارم خداونـــد یار تان
عشق میهن را بسردارم خداونـــد یارتان
سا لها بگزشت ومن محروم دیدار کسان
بیقرارم بال وپــــر دارم خداونـــد یـــــار تان
آن عجایب سرزمین است دیده راگیرد گرو
من درآن شمس وقمر دارم خداوند یار تان
میروم تا پای بوسم دست گیــرم لحظه یی
مهر شان دایم بسر دارم خدا ونـــــد یار تان
دیده از نا دیدن شان سنگ گشت وخیره شد
اشک در چشمان تر دارم خدا ونــــد یارتان
گــر رسیــدم دوستان را یــــاد از نیکی کنم
بس محبت هـا ببر دارم خداونــــد یـــار تان
قا یما رفتـی وبــــوسیـــدی اگـــــر خاک پدر
از رسیدن ها اگــــر دارم خداونـــــد یار تان
20/4/94

این چه نیرنگ است که با ملت به را انداختند
نیم مردم را به دست خود به چــــاه انـــداختند
با تقلب بر سر چوکی نشستن هـا چـــه سود
آن چه خوش تبلیغ را هردم بــــه را انـــدا ختند
وعهده ها دادند گفتند همه را ســازیــــــم وزیر
آشــنــــــا را در میــــان آشنــــا انــــداختــــــند
دا نـــه یی گنـــدم دوتــا کردنــــد بهــر همدگر
عا دتــــــا شیـــطان را در اشتـباه انــــدا ختـــند
سربه جایی پا نهادند این عجب نـا مردمی است
مردمی بــــا دانــــشی را پس قفا انــــدا ختــــند
شخص بــــــی مسلک رسیده بـــر سر کار وطن
جای امظا یـــــش نمیـــدا نــد چها انــــدا ختـــند
قایم از روز اول دانستـــــه بـــــود نیــــــرنـــگ را
وای ازآن ملت کـــه رای اش را کجا انــــدا ختـــند
17/4/94

مرا از جان شیرین وچوجانان جان شغنان است
اگر کس هر کجا خواهد مرا ارمان شغنان است
شنیدم مردمی من هر هرکجا بهری مداوا رفت
به درد سینۀ من عاقبــت درمــان شغنـــان است
بگــــردی روی دنیــــــا و نبــیـــــنی آدم روشن
همه روشندلان پـــــرورد یی دامان شغنان است
صفا و صلح وآرادی نبیـــنی جز دریـــــن میهن
محـبـــت در نظام ملک من سلطان شغنــان است
طبیعت هر کجا حاکم چـــو آب و سبزه وریحان
همه گل بتـــــۀ دنیــــا خـــــرم زان شغنـــان است
نسیــــم صبحگاهانش کـنــد جــــان ودلــــت آرام
دوا در بیـــخوابــــی نـی چوپــــان شغنـــان است
بیـــا وخـــوش بخوان قایم برایی سرزمین خویش
سروجانم فــــدای مهر ماه رویـــان شغنـــان است

Jul.08, 2015

مرا از جان شیرین وچوجانان جان شغنان است
اگر کس هر کجا خواهد مرا ارمان شغنان است
شنیدم مردمی من هر هرکجا بهری مداوا رفت
به درد سینۀ من عاقبــت درمــان شغنـــان است
بگــــردی روی دنیــــــا و نبــیـــــنی آدم روشن
همه روشندلان پـــــرورد یی دامان شغنان است
صفا و صلح وآزادی نبیـــنی جز دریـــــن میهن
محـبـت در نظام ملک من سلطان شغنان است
طبیعت هر کجا حاکم چـــو آب و سبزه وریحان
همه گل بتــۀ دنیــــا خـــرم زان شغنـــان است
نسیــم صبحگاهانش کـنــد جــان ودلــــت آرام
دوا در دبیـخوابـــی نـی چوپـــان شغنـــان است
بیـــا وخـــوش بخوان قایم برایی سرزمین خویش
سروجانم فــدای مهر ماه رویـــان شغنـــان است
16/4/94

انـــدرین ایـــام نتـــها انتظارت من بـــــودم
هرنفس می سوختم دل بیقرارت من بودم
مردم اندر فــــــــکـــرو زکرروزگـــاروآخـــرت
ازهمه بیـــگانـــه وانـــد خیـــالت من بودم
هر شب و روزی که میرفت ازشمارعمرمن
کی رسد روزی که بینم در شمارت من بودم
عمر شـــد آخــر ولیکن آرزو در جـای خویش
در زمان کودکی خوش سبزه زارت من بودم
رفتــی و ازمن نکردی یـــاد جان یــادت بخیر
در میان کـــــوه وبـــرزن لاله زارت من بودم
ای نسیم صبحگا هـی گـــر بکـویی اورسی
راز بکشا گــــو زاول خـــواستگارت من بودم
این چه رسم بیــــوفـایی جـان من شد ازکجا
من نــه خفتم لحظۀ شب زنده دارت من بودم
گفت قایم نـا زنینا ایـن همـــه شبهـــای تـــار
درمیـــــان آتــــش غــم سوگــــوارت من بودم
15/4/94

گفته بودم گربگردی خاک کویت می شوم
ور گریــــزی تا ابد در جستجویت می شوم
گربگردی روی صحرا همچو آهو کوه بکوه
یا چو ماهی دردل دریــا بسویت می شوم
وای ازآن روزیک دل شد عاشق دیـــدار تو
سالها شد هرزمان در گفتگویت می شوم
هر نفس یــاد تـــودارم هرکسی بینم تــورا
مژه برهم میزنم در پیش رویــــت می شوم
نیک میدانم که نیستی حاضر این سرزمین
در خیال من تویی همرنگ وبویت می شوم
لحظۀ آسا یش جان بی رخت درسینه نیست
با کسی دارم سخن افتــاده سویـت می شوم
تارسد روزیکه جانـــم را بــــرد جانــــان من
جان و تن یکسر بسوزد خاک کویت می شوم
وقــت مردن گـــــر رسی بـــر پیکر قایم بدان
شد یقینی من که پس زنده ببـو یت می شوم
14/4/94

این جهان خود بیوفا از بیـــوفا یی هـــا چــــه سود
رسم دوستی بهتر از نا آشنا یی هـــا چــــه سود
هرگز اندر زنده گی چـــــــون سنگ در صحرا مباش
همچو گــژدم درپی کین نـــاروایی هـــا چــه سود
ای عـــــزیــــزمن اگــر دانسته بـــاشی ایــن سخن
ازمقامت میروی ایــــن نـــا رسایی هـــا چــه سود
خــــــــــوردن روزی مـــردم تـــابــکــــی بـــاخنجرت
آن یکی مرد و بمیری نــا خدا یــــی هــا چـــه سود
سرزمیـــنی ملـــتـــی را ساختـــی بــــرخـــود وطن
عاقبت یک مشت خاکی ایـن گدایی هـــا چـه سود
قـــــــایـــــم انــــدر زنـــــده گی آواره میگـــردد ولی
ذره یی سر خم نسازد نـــا سزا یی هــــا چه سود
14/4/94

آمدی خــــوش آمدی ای سرونـــــــاز من بیــــا
ای طبیب دردو سوز جــــان گـــــــداز من بیـــا
بی وصالت زنده گی برما حرام است یک نفس
ای عــــزیــــز دیــــده ودل رمــــــزوراز من بیــا
هــمــدم شبهــــای تــــار و آرزو هــــای دلــــم
ازمیــــان خــوب رویـــان سرفــــــــــراز من بیـــا
رفتنت بــــرما جهنم بـــــودنت بـــویـــی بهشت
همچو خور شیـــد فلـــک هستی نیــــاز من بیا
ای کــه میدانی چنـان است بــــودنت آرام جان
ای پـــــری شاه تگیــــنان شوخ ونـــاز من بیـــا
قایم هـــرگـــز بیـــتو در روی زمین آرام نیــست
ای امیـــد زنـــــده گی ای دلــنــواز مـــن بیــــا
13/4/94

درمیــــــان مملکت همچون نگین شغنان من
وی بسان مـــادران مهر آفــریــــــن شغنانمن
مهد آزادی وانسانی که بــــوده هــــــر زمان
در دل تــــاریخ بـــا خط زریـــــــــن شغنان من
حک همی گردیده است چون زینت روی رمین
ازهمه دنیـــــا ی عــــالـــم بهتریــــن شغنان من
هرکجا رفتم ولی هــــر گـــز بیــــافتـــم دل پذیر
دل پـــــسندوخوش گوارانـــــــازنیـــن شغنان من
در صداقت بینظیر و بــــــر عـــــــدالـــت پاسدار
درحقیقت مردمش پـــاسدار دیــــــن شغنــان من
قایما خوش باش کــو گهوارۀ نـــاز تــــــــــو است
در زمین و در زمــان شیرین تـــریـــن شغنان من
11/4/94

ماه تابانم چرا در آسمان تــــا بــــان نیست
دیده نا بینا شده جز دیدنش درمان نیست
شور انـــــدر دل فگنده سینه در سوزو گداز
درمیان ما وماه ام ایـــن چنین پیمان نیست
روبرویی در نشستم تــــا بــــرایــــد ماه من
تا نبینم روی او خوا بیــــدنـــم امکان نیست
مردم دنیــا بجز دریـــــــک نفس رو آور انــــد
من اگــر یکــــدم نبینم بــــودنم آسان نیست
چشم شوخت نازنیناهم دل و دل خانه سوخت
هرسحر جز دیدنی تــــو دیده را ارمان نیست
قایم از عشقت بسی صدها غزل بایـــد سرود
هرکه بیند روی تـو عاشق نشد انسان نیست
10/4/94

کوبـــــا نیـــــا دلم زغــمت درمیـــــان خون
شدسرزمین وحشت و شد دهشت وجنون
ما را بجز دعای سحر گاه چـــاره چیست؟
ظلم و جهالت آنقدراست درسرت فــــــزون
نـــی کشوری ونــــی مذهـبی ونـــه آدمی
بینند همه وکـــــــورو کر انـــــد و همه زبون
آنیکه در پیـــی قــــــدم دیـــــن درآمد است
خاموش روی تخــــت خلافــت زده فـنـــون
بـــا دشمــنـان دیـن یی گشتــه انــد همه
نی خـــا نـــم درون و نــــه مردیتۀ بـــــرون
آن شوم نــــــاروا بــــه مسلمان کــنــد جهاد
تا خــا نــه یی خدا و مسلمان کشد بـه خون
قایم منــــــال و درعمل نیــــک سخت کــوش
جز ایــن دگر بـــــد ست نیاید بـــه چندو چون
8/4/94

هرچهی ته څه یاڎدلوڤته موخیځند تو سلامین
نهومته مدام وزتـــــه څـــــه ښایم تــــو پیامین
یکویڤ تـــــو قـــــر ارینته اچټ وز نــــه رنهسم
ښڅ لهڤ ته تــــو نیستاو گدټت ویڤ تو فغا نین
هرڅاندڅه تیـــم ڎردد یـــــم دل تــــــو قطیر گد
اصلا نتین از مــــو دلـــــــــند وهڎ تـــــو نښانین
څیمت څه بڎیمتت څه نغوښتت تــــــو موزارگه
ژیو جښته د داند بافت څه لــــودت خو بیـــــانین
مودر مس دگه چاره نڤود از یـــــــو جکی نیستاو
چوښتم یکمر دنست تو صدایت تـــــــــو ڤروږین
لهکم چــــووملکــــــت وزمیــــــنت وشتــــا ښڅ
اصلا م نبـــــــراښتت څــــنه چوښتم ورږوڤــــین
یم تـــاقــه گیت یـــم ڎریت یـــم مـــــو جـــدایی
هرچهی ته څه فهمت مورد فوکټ ازدست تو لوڤین
قایم فــــــوکه عمرنــــــد خو چود دسگــــه مسافر
اما نــــه رنـــوښت دتــــــــو قهدت تــــو ڤــــروږین
8/4/94

من سبزۀ بهــــــارم در انتطار شبنم
آفتاب داغ و سوزان دل بیقرار شبنم
این تازه گی وپاکی این قطرۀ حیا تی
درمغز واستخوانم هرصبح ببار شبنم
دل را امید زیستن با این عزیز نامی
هر دیده یی که بیند چشم خمارشبنم
آنقد سرو نازش دل راکشد به هر سو
دردست سر بپیجد زلــف هـزار شبنم
از هر کمان ابـــرو تیری زند به سینه
قتـــل اثیر زلفـــش بـاشد شعار شبنم
گرمی رسد بــــــوقت ایام جان سپردن
جان میدمد دوبـــاره پس کرد گار شبنم
ازدست چشم نازش قایم زخواب محروم
شب زنده داری آموخت ازابتکار شبنم
8/4/94

تو ای استاد من یکــــدانــــه بودی
چـــراغ روشــــن هرخانـــــه بــودی
صداقت پیشه کردی درهمه عـــمر
توخود یک گوهر دردانـــه بــــــودی
زخیرت ما بـــــه بسم الله رسیدیم
تــــوچشم روشن کا شانــــه بودی
خدا ونــــــد آنقدر نــــازت دهــــد باز
تـــوخودشاهنشاه جنت خانــــه بودی
دعایت مینکم من هـــــر شب و روز
تــــو بــــس بــیــــنا یی طفلانه بودی
همیشه از نکـــو هــــایـــی تـــو قایم
کند یاد تـو یک فــــــرزانــــــــه بـــودی
7/4/94

گفتم مــــرا به دوریی خــــود امتحان مکن
گفتی ازین سخن زسرمــــــوگمــان مکن
مارا چوماهی از تو جدایک نفس کجاست
گفتی که ماهی دردل آب است فغان مکن
گفتم مرا بـــه سایــــــــــۀ زلف آشنا نساز
ازجعد مشک سای بمن سایــه بـــان مکن
گفتی بـــــرای خــــویش بپــــــروردمت بناز
دیگــــر مــــرا بکـــــردۀ من بـــد گمان کگن
گفتم مکن مــــرا بــــه دلـــــــت آشنا بسی
گفتی یکییم مگــــــــو دو و ورد زبـــان مکن
آن خاطــــــرات روز اول را کــــنم بیـــــــــان
گفتی هرآنچه راز نهان است عیان مـــــکن
من وعهده راخـلاف نکــــردم تمــــــام عمر
درد زمانـــــه در دل وجــــانم نهـــــان مکن
قایم بگفت وزار گریست و سپــــــــرد جان
بــرقبـــرمــن اگر بــــــــر سیدی فغان مکن
6/4/94

عجب خوش رویته شیرین مـــدام مـــــورد ملک خوږنان ڤود
بهارند گل ښکفچن ښڅ روان سڤځه فـــــــــریـــــــــوان ڤود
څه ستهم مـال سرهـــــــــود یکجاپگازین همدگـــــــر خیزند
څه ناستهم ژیرتیت شینتهم زمونـــــــه مـــــورد گلستان ڤود
مڎارهم مس نخود مهش ازخـــــــــوشهته یـــــــکرگر چیښتاو
خوڎایهم لود ښام مهسود یـــــــــکد ڤـــــودمهش دلت ارمان
بهارڤا ست شروع مکتب څتـــــــایــــــــدهم گد وبـــاغین ڤه
څه چوښتهم همدگرتعیین دسهج جـــــــای بهتر ازجـــــان ڤود
څه نهڎدهــــــــم تهک اتــــــه هروززریځینهم څڤودتـــــــرچید
څه چودهم بـــــــاز یکجا یټ عجب خـــــوش روی زمستان ڤود
تویاڎند غل فـــــــــــــــوکټ یکوهــــڎ گلینت بــــاغ درون سڤځه
څه چود صدبرگ گل هرجایرد فوکټ خوش روی موخوژنان ڤود
نڤـــودڎهـــدت نڤود بلوا تـــــومردم خــــــــوش څـــه ڤـــــود قایم
توملک شچ لپد آبـــــاڎ سوڎ دسهج کــــــارین تـــــو ارمــــــان ڤود
5/4/94

ای لالۀ پــرخون بیا حـــــال مـرا بین
من غرقه به خونم دل بیمار مرا بین
از تو نه چکد اشک درین دامن صحرا
یکبار بیا گـــر یـــــۀ بسیار مـــرا بین
هر دور وبرت بلبل وگل سنبل وریحان
بـاز آی شب تیـــرۀ دربــــــار مرا بین
یک نقطۀ داغ تــــو چنان گشته نما یان
داغهای دل ونیــــم شبی تــــارمرا بین
ازدست فــــراق گل نسریـــــن کــــبابم
جان میکنم وحــــال دلــی زار مرا بین
جز عشق تو اندردلمن درد کسی نیست
دیـــوانـۀ کوهی تــــو شدم کار مرا بین
قایم بـــــه تمنای تـــو جــــان را بسپارد
پـــروانـــۀ مــن محبت بسیــــارمرا بین
5/4/94

گردچشمانم بسی جایگاه مژگان بـود بود
درمیان چشم ومژگان عهدوپیمان بـودبود
چشم را برهم زدم تانوک مژگانم شکست
وز شکستش خــــون در دلها فراوان بودبود
سالهابگذشت وآن بشکسته پیوندگشت گشت
ورنه اشکی من همیشه روی دامان بودبود
ای خدایــــا میتوانــــی صـورت بشکسته را
آنچنان پیوند کردی بـــر تـــو آسان بــودبود
مشکلی برما است ما ییم بندۀ بی صبرودل
برخدا ونـدی کـریمم مشکل آسان بــــودبود
تــو چــه میدانی ندیدی قدوچشم وصورتش
در نظام عصر خــود شاه تگینان بـــودبــود
درد را باید کشد قایم که خود با دیده گان
دیده برهم زدکه انـــدر خون مژگان بودبود
4/4/94

بهارم باتــــو می آیــــــد نمی آیی بهــارم نیست
میان بـــــــوستان باشم نـــه آیی گلعزارم نیست
توچون آب حیات هستی بـدونت جسم می خشکد
اگـــــرآیــی بیاسایـــــــم نمی آیی قـــــرارم نیست
همین است آرزویی من که یکدم بــــا تــــو بنشینم
امیدی زنـــده گی هستی بجز تـــو هیچ کارم نیست
بیــا وخــــوش بشینیم ازصداقت بــــــرلب جـــویـــی
سخن را بــاز بکشا ییم کـــه دیگـــر انتظارم نیست
گلاب ولاله وسبــــــــــزه بیــــــارا یـــند صـــــــحرا را
صدایی آبـــــشارو کبک کـــــوهسارهیچ کارم نیست
اگــــر دشت و دمـــــن از لاله سازد پیـــرهن روزی
نه شیــنم روی دامـــانـــــش نــگار لاله زارم نیـست
بیـــا و خـــوش بخوان قایم میــــانــــی کـــوهسارانت
نمیخوانـــم بــــه تنــهایــی یگان کــس انتظارم نیست
3/4/94

سرونازم این قدر ظلمی کــــــه بــــرجانم کدی
همچوبلبل درقفس دایـــم غــــزل خوانم کدی
روزوشب سودای عشقت زنده گی برهم زند
عاقبت دیــوانـــه فــــارغ از دبستانم کــــدی
روز نوروزاست و مــــردم رو بــــه صحرا آورند
همچو بیمار از غمـــت در خانــــه پنهانم کدی
دربهاران جامۀ گلـــرنـــگ دارد سر زمیـــــــن
پس چرا این جامۀ سوگــــواره بـــرجانم کدی
بیتو هــرگــــز زنده بـــــودن نیست در دل آرزو
زیـــــن سبب در بند افتادم کـــه بیجانــم کدی
عاقبت قایم زهجرت سوختی پــــروانــــه سان
دربهــــار زنده گی آخـــــر پـــر ارما نـــم کـــدی
4/3/94

صنم از عشق تو تن سوخت ندا نم چکنم
سوز دل حلق و دهن سوخت ندانم چکنم
آب از دیده چــــو باران روان شام و سحر
اشک غــم پیرهنم سوخـت ندانم چکنم
بسکه بریانم و از درد روم ســـــوی چمن
وز تب من که چمن سوخت ندانم چکنم
بینکه ازآتش عشقت سرو تن سوخت همه
غم تـــو خواهد کفن سوخـــت ندانم چکنم
راست گو قایم ازین کرده تمنا تو چیست
جگر از سو زش تن سوخت ندانم چکنم
1/4/94

من نمیدانــم چـــرا این دل گــرفتار توشد
چشم بر روی تو افتاد دل خریدار تـــــوشد
جعد مشکینت چنان صبراز دل من برکشید
دل درآن وقت بیخبر سودای بـــازار تـــوشد
دروصالی روی تو جان و دلم گشته کـــباب
فکرمن در هر نفس مشغول در بار تــــوشد
چشم شوخت دایما بر جان ودل خنجر زند
قتل کــردن درزمانـــــه پیشه وکار تــــو شد
نـــــوربــارد از جمالــت همچوماه شام تـار
عمرمن یکسرفدایـی چشم خمـارتـــــوشد
این قــــدر جبرو جفا بــــرمن روا میداشتی
دل زدستت خـون نالید تــــاکه بیمار تــوشد
قایم ارگویدچنان ازدست هجرانی توسوخت
عاقبت یـــاری خدا از ظلـــــم بسیارتــــوشد
31/3/94

ده شهر که جان جان جانان همه است
افسونگرچشم وگوش وایمان همه است
چهاربـــاغ که بسان جنتــــی روی زمین
آبشار بلند آن دل وجــــــــان همه است
صد بـــــرگ و بنفــشه وگلاب و سنـــجد
ایـــام بــــهار زیــــــب دوران همـــه است
یک ملت زنـــــده دل در آن جــــا گـــیر اند
هــر خندۀ نـــاز شان که ارمــان همـه است
من نیــــز زیـــک جهت بــــدان پیــــونــــدم
خوش میگزرد زنــــده گیــــم زان همـه است
قایم کــــه بـه سرزمین ده شهر خـوشست
آن جــنت فــــــردوس عـــزیـــزان همـه است
29/3/94

مرا قسم بــــه دولعل لــبانت ای جانان
بسوخت جــان مرا گیسوانت ای جانان
مرا قسم بـــه دو زلـف سیاه مشکینت
سرم فـــدا کــنم و دل بنامت ای جانان
مرا قسم بسری قـــد سرو گــــــونۀ تو
لبم بسوخـت چوآتش لبا نت ای جانان
بسان قامت تـو سرو روی بـوستان کو
ربوده دل زبری مــــن میا نت ای جانان
به یک تکان سرت دل اثیر زلــــف تو شد
که خوش نما است نقابی بجانت ای جانان
منم که عمر عـــزیزم بــوصفت آخــــر شد
نشد گـــوشوده بسو یـم زبانــت ای جانان
مرا بسی زسنان خــــون از جگـــر بچکید
29/3/94

ماه رمضان آمده طــــاعـــــــت افـــزون
دردو غــــم ورنج وغـــــصه از دل بیرون
ازکینه واز کــــــدورت ارزانــــی نیست
از این عملی نکــــو خدا ونـــــد ممنون
من بندۀ بی کس ام که جزدرگهی حق
ازمـــال ومنـــال وجــــاه نـــدارم افــزون
بس در پــــی وعهده ونویــدی کـــرمش
دل بستۀ دیــــدار خوشم چـون مجــنون
ماه رمضــــــان آمده تــــا تـــوبـــه کـنـیم
لیکن دیگــــران درپــــی مــــال قــــارون
ماه رمضـــان کــــه ماه رحــمــت بـــاشد
ای کرده گـــناه تــــو زهــــر روزه فـــزون
قایم بــــه رۀ خـــــویش ســرافــراز بـــرو
آنــیـــــکه نصیب تــــوست آرد گــــــردون
29/3/94

دو چشم روشنت چون شمع در پتیاره می سوزد
غم عشقت بسی جا نـــا منی دلـــــداده می سوزد
لبت چون لعل وزلفا نـــت بسانی مار پیچا پیچ
نسیمی صبح گیسویت منی بیچا ره می سوزد
بـــه قــامـــت سرو آزادی بنـــازم قــد بــالایت
شمع رویـــت نگا ریـــنا منی آواره می ســوزد
چوگل دربوستان هستی چوکبک خوش خرام مستی
چنین دارایــی و هستی منی غـــمخواره می سوزد
بسانـی شب سیامویـــت سفیدی همچو مـــاه رویت
زدی تیرم به مژگانـت جگر صد پــاره می سو زد
وفـــا و عــهد بشکستی وتـنها یــــم رهـــا کـــردی
بشد عـــمری خـــوشم قایم سری سجاده می سوزد
22/3/94

رمضان آمد و حاجی کمری خـــویش ببست
تکه یی را که به چهل بود رسانیدبه شصت
چشم خود را بگشوده است بــــه سیل دیگران
بهر گوش کردن حرفی دیگران نیز خم است
روی ظاهــر نخـورد نــــان ولیکن همــــه کار
بـــرخلافی دیگــران میکــندوشـــوروشراست
صدقــسم را دگـــر ازدســـت مفــادی بخـــورد
تـــاجــوابش بــدهــد بهـر خــدا روز الســــــت
قایــم از کــردۀ دونــان بخــود غــصه مگـــیــر
چند گـــویی ونگــویی زاول گـــــــوش کر است
28/3/94

ای دلبری فرخ سیر چون لاله پــــر خونی چرا
شیرین تر از شهدو شکر در خانه معزونی چرا
ای شاه شهر حوریان وصفی تو شد وردی زیان
در آسمانی چـــــون قـــمر بر جلوه افزونی چرا
ای نا زنینی گل بـــدن ای گل تــــویی یا پیرهن
از شرح وصفت عــــاجزم ازجمله مــــوزونی چرا
لب همچولعل شهر دل زلفت چو سنبل هر طرف
رخ همچو خورشیدوکمر گل غنچه بی چونی چرا
خود بسانی کبک مستی محو فــریاد هـــای خود
دل زعشقت شد کباب از دیــــده بــــــــیرونی چرا
جعد شب گـــونــت بـسی آلوده یی مشکی ختن
دل ربـــــایی بــــانفس یـــکباره گلگونــــــــی چرا
گل بــسانی تـــــــو کجا دربـــــــو ستـان دارد رقم
قایم شوریده کی پــــرسی جگــــــر خـــونی چـرا
27/3/94

ای دل بدام زلف بتان از چه میروی
دا نی که حدرنج گران ازچه می روی
حدی مجال آتش عـــشق صنو بــــران
نبود هزار ناله بجاـــن از چه می روی
بینی که بحر بی سرو ساحل ندیده یی
آری اگـــر شنا نتوان از چه می روی
عشق آتش است وخویش مینداز درمیان
پروانه سان تـا نتوان از چــه می روی
جانم مسوز حاصل اشن خرمنی عظیم
آشفته حال و رنگ خزان از چه می روی
قایم ازین زمانـــه مخوا بیش ازیـــن وفــا
عالم هــمه رسیده بجان از چـــه می روی
25/3/94

از شهردلم ای شۀ خوبان به چه رفتی
بنمود مرا سو خته بر یان به چه رفتی
آن لحظۀ دیدار چـــــــــنان دل بربودی
دل از برمن برد و پنهان بـــه چه رفتی
از نور تو شد دیــــده جهان بین و منور
وز رفتنت عالم چو شبستان به چه رفتی
آواره بکوه یی تــــــو بـــــگردم چو غزالان
ازشام وصالم مۀ شغنان بــه چه رفـــــتی
دیوانه شدم از غـــــــمت ای شاه تگینان
ای اهل ادب زیـــب دبـستان به چه رفتی
از عشق تـــــــو شوروشرر اندر دلم افتاد
زین گلشنم ای سنبل و ریحان به چه رفتی
مـــن جـــان زخدا خواستم م بنده گی یی تو
چشمم به ثنا یت شده گــــریان به چه رفتی
هــرجا که تـــویی قـــــبلۀ قایم بـــــود آـنجا
بخشید تــــــو جا ن و دم ایمان به چه رفتی
25/3/94

رفیقیا نین عجب خښ بیــــــوفا سڅ
سڅین مفرورت از مهشین جدا سڅ
یکم مالــــت یکـــــم دنیا یچیز نست
لپټ دارایــــی دارینین گـــدا سڅ
تولو هرگــز نویچهم همدگر مهش
نخواد پینځ سا لیندهم مهش جدا سڅ
عجب یــــم مال دنیا یاڎج وېڤ دل
ڤراد هـــرڅاند ونم وهڎین جدا سڅ
وزوم یــــا ڎ از رفیقیانت وطن چود
نفهم تــوم مهش دلینین دس شتا سڅ
محبت تـــرتــــو دل دانــد ریڎج قایم
نخـــوا هــد یـــم کلمه اشتــبــتاه سڅ
22/3/94

گربخوابم سایه یی مژگان به گرد روزند
گرببینم هرطرف بــرچشم وبــرابرو زند
یابخندم لحظ یــی ازخویشتـــن آیم بــرون
حین خندیدن چنان خنجربجان هر سو زند
هرگجارفتم بسان سایه مژگان همدم است
یک نفس آرام گیرم لـــــرزه مـودرموزند
اینقدرجانم چوازسنگ سختر دیدم بسوخت
زره ای سنگی که بس درآتش چون کوه زند
این عجب بــاشد کــه کس ازدردمن آگاه نشد
تا یکی تیـــــری خــدنگ انــدر دل آهــوزند
دوستی این است که دوستت را زغم آزاد کن
قایم از هجـــرت مگــر خــود دردل آمو زند
25/3/94

Pages: 1 2 3