حمایه از فرهنگ

گرد   از  رخ   آیینه   فرهنگ   زدایید           با عقل  و خرد  کینه این جنگ زدایید

ای  قوم  خرد  پیشه  و ای مردم بیدار           میلودی    غم   از  دل   آهنگ  زدایید

تاکی  ز فریب  دگران  خانه به دوشیم            از عرش جبین این همه آژنک زدایید

بیگانه  به  حب  وطن  و  همدم  اغیار          خاشاک  صفت  مردم  بی ننگ زدایید

با چشم  محبت  نگرید  طفل  وطن را           گرد ازرخ آن کودک بی رنگ زدایید

حکام  کنون  دشمن  خلق وطن ماست           با  درک همین مرحله  اورنگ زدایید

فریاد عزیران هنوز هم به طنین است            اغیار  فرومایه  به   هر رنگ  زدایید

ای  هم نفسان  عزت نا مرد روا نییت          با مشت سرش  کوفته  با سنگ زدایید

روشن  شد  اگر  گردش  ایام به کامت

این غصه  وغم از دل شبرنگ زدایید 

منوربیک روشن: مانتریال، کانادا

مصرع چند همچون گل پاشان نثار قدم های شما هنرمندان عزیز دیارم.

 نوشته: منوربیک روشن 

۱۸ جدی ۲۰۱۴

 پامیر من

 پامیــــــر من به خلق تو صدها سلام باد         بر کوه  و برزن تو هزار احتــــــــرام باد

 با نامت آشنــــــــاست همه عــــــالم بشر         بر تارک جهان،  تو پامـــــــــــــیر بام باد

 فرهنگ دیر پای تو بنیاد فخر مــــــاست         خلق تو سر فراز و همه نیـــــــک نام باد

 ای مهد علم پرور و ای زادگـــــــاه شعر        هر شاعرت به  وصف تو شیرین کلام باد

 هر مصرعی  به  وصف  تو ایجاد گر نشد         مضمون شـــعر سر شود و نا تمام باد ت

 فرزند پاکبــــــاز تو خصم جهــالت است         شمشیر ضد جهل تو دور از نیــــــــام باد

 نازم به عاشقان تو پامیــــــــــر سر فراز         ای هم  وطن فضای تمــــــــدن به کام باد

منت گذار “واثق”  و یـاران او همــــیش         این توسن مراد شما در خــــــــــــرام باد

تصمیم بس بجا   و جســــــــــــورانه شما          از من پیام ، اخـــــــــوت تان بر دوام باد

دارم امید جوشش فرهنـــــــگ روشنا    

بگذار این امید مقدس مـــــــــــدام باد

به پاس حرمت به ارواح دوست گرانقدرمرحوم سید دوران” کامران” سروی از باغستان وباغبانی از گلستان معارف و روشنگری. 

باز  از  بنیاد  عرفان  خشت  دیگر  کنده شد          باز در   گلزار  شغنان   گلبنی   پژمرده  شد

باز    مشعلدار   دیگر  از   میان  ما   برفت           باز شمعی تا  به آخر  سوخت  اندر پرده شد

باز از  آن  چلچراغ  مان  یکی  خاموش شد           باز برقی  اشک بر رخساره  ها  تا  بنده شد

باز  موج  غم به  دلها  تاخت چون باد خزان           غصه  و  انبوه  غم  در عمق  دل  آگنده  شد

باز   مردی    از    تبار    نیکمردان    دیار           گلبن عمرش کنون خشکید وهم   افسرده شد

برد و باخت زندگی را نیست فرجام حسرتا !           حیف زان فرزانه کو در این سفر بازنده شد

رحمت حق بر تو بادا( کامران) در این سفر            جسم  نازت در  لحد خوابید و  تا  آسوده شد

کاش بر سنگ  مزارت  بوسه  میکردم نثار            در نبودت  اشکها   از  دیده  ها   باریده شد

خاطرت را نیک دارد تا که روشن زنده است

لیک غم همچون نمک بر زخم دل پاشیده شد

موج زنده

همچو اشک از دیده بعد آه سفر خواهم نمود

راه مژگان را به تنهایی سپر خواهم نمود

شبنم گلبرگ دل جوشید در گرمای آه

دامن وچاک گریبان رفته تر خواهم نمود

نیش هر خار تحمل کرده ام در عشق گل

بلبلم با ناله شبها را سحر خواهم نمود

قصه های عشق من با لاله صحرا یکیست

گرنگویم، داغ دل را بیشتر خواهم نمود

همچو صورتگر کشم تصویر بیداد زمان

آتشم تا وقت خاکستر شرر خواهم نمود

نشکنم گر ظلمت شب گر بمیرم بهتر است

همچوموج زنده در این ره سفر خواهم نمود

تا بکی چون کرم ابریشم بگرد خود تنیم

فکروحدت کرده تدبیر دگر خواهم نمود

موج ساحل خفته را پندار نا بودی خطاست

بعد آرامش چه طوفان و خطر خواهم نمود

تا بکی تالاب خون باشد وطن ای اهل دل

هرتلاش دشمنان را بی اثر خواهم نمود

داغهای سینه روشن نشان درد ها ست

بهرآزادی میهن ترک سر خوام نمود

 

صید اسیر

لبم پر شهد از لبهای شیرین تو میگردد

دلم آشفته یی رخسار رنگین تو میگردد

نکردی رحم بر صیدی که در چنگت اسیر افتاد

که سرخ از خون من چنگال شاهین تو میگردد

رخت را حلقه زلفت چو مه در حاله اندازد

شگفت اینجاست ای ماه حاله آذین تومیگردد

خرامت از چی اهویی ختن را نسبتی باشد

نهی پا گر میان دیده تمکین تو میگردد

زآغوش تهی دستی امید وصل هر گز نیست

زنومیدی دل بیچاره غمگین تو میگردد

از آن بی التفاتیها کجا این شکوه ها گویم

برون بی مهریت از قلب سنگین تو میگردد

نگاه گوشه چشمت دوای زخم دل باشد

دلی روشن اسیر جعد مشکین تو میگردد 

تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۱۲ جدی ۲۰۱۴

آلام وطن

 خانه  بر دوشم کجا یاران وطن باشد مرا      همچوگل صد چاک اندر پیرهن باشد مرا

بلبلم ای وای  کی از ناله  ام  گل وا شود      غنچه سان نشگفته وسردر یخن باشد مرا

باغ  و راغ  و گلبن  و تا آشیانم  سوختند      هر زمان  در خاطرم  یاد چمن باشد مرا

با  پر بشکسته  کی دارم  مجال  پر زدن      حلقه یی دامی به  پا از اهریمن باشد مرا

قلب من در آرزوی عشق گلشن می طپد       در نظر گل خار دیوار  چمن  باشد  مرا

حلقه ی  زنجیر با شد  زندگی در گردنم       مرگ من دوری زیار و انجمن باشد مرا

بار دیگروحشت صیاد خونین پنجه چون       مایه یی تشویش قتل مرد و زن باشد مرا

تند بادوزندگی بامشت خاک من چه کرد؟      از  چه در تقدیر  الام  وطن  باشد  مرا؟

نزد قوم بی خبرای”روشنا” خاموش باش

خامه یی من راز دار این سخن باشد مرا 

شهر مونتر یال 24اکتوبر 2013

 ******************

به رسم اظهار تسلیت به بازماندگان مرحوم امان بیک زیوری ومشعل داران معارف شغنان و هدیه بر روان پاک آن فرهیخته فرزند شغنان عزیز وطن مان.

از شاخه عرفان گل  پر پر شده ای وای       در قلب من این دردچونشترشده ای وای

شمعیکه خاموش است دراین بزم رفیقان       آن  سرو  چرا  حلقه چمبر شده ای وای

فریاد  ز بیرحمی   دوران  و غـــم یا ر       از درد وغمش ناله فزونتر شده ای وای

یاد  از چمن  گل کنم  و بلبل  مست اش        این ناله گلو گیر من ازسر شده ای وای

صیاد به  بیرحمی  خود یک  نظر افگن        این مرغ به دام توکه بی پر شده ای وای

از بهر چه  تعجیل سفر کردی به یکبار        ذوق تو برای چه به محشر شده ای وای

این  گرمی  اشکم  برخ  خسته  و زارم        درسوگ تو رخساره من ترشده ای وای

شغنـــان زنبودت شده غمخانه به روشن

اشـــک تر من هد یه زیور شده ای وای

******************

قهرمانان و پاسداران وطن و مردم شایسته ی تقدیر و تکریم بی پایان اند . در ردیف اول این نخبه گان یکی هم فرزند برومند شغنان دلاور شاه دلاور است که جا دارد مصرع چندی را نثار همت والا و شها مت بی نظیرش کنم.

سر باز   سر   سپرده  افغان دلاور است      فرزند    با    وقار   بدخشان دلاور است

ای  همقطار  و  همسفر  روزهای سخت      کوته  سخن   که  منبع  ایمان دلاور است

از   خاطرات   رفته   خود   یاد اگر کنم      الحق   عزیز    نزد   رفیقان دلاور است

تنها  نخورده  لقمه ی  نانی  ز دست رنج      چون  دوستدار عزت  مهمان دلاور است

یار    فقیر    غمزده    و    طفل  بی نوا      دلسوز  و  غمگسار  فقیرا ن دلاور است

سمبول غیرت است چویک سخره استوار     نا بود   ساز   خیل   شریران دلاور است

در  مسلک اش  مد بر   ولایق  و  مبتکر     از غور  و تا هرات قوماندان دلاور است

با  همت  بلند   و   به  مورال  بس  قوی      چون  شیر  در نبرد به میدان دلاور است

در  راه  خدمت  وطن   و  خلق  عمر ها     چون  فرد  با  وفا  به  ارمان دلاور است

گویم   خجسته   باد  چنین  رتبه  و  مقام      فرزند  با   کمال   تو  شغنان دلاور است

یادت   کنم  دمی  که  شود  تازه  خاطرم

درجسم تست”روشن” اگرجان دلاور است

***************

 مصاحبه با جنرال دلاورشاه دلاور، قوماندان امنیه ولایت غور
برگرفته شده از یوتیوب توسط سرور ارکان، اداره سیمای شغنان

*****************

به ادامه سریال شعری “من بقای خویش را در دود افیون دیده ام” 

حاصل    تریاک   چون    کم   بود   پودر  شد  رواج         تاجر   خونخوار    پودر   را    چو    قارون   دیده ام

هموطن   پندار   شوخی   نیست  پو در  یک   بلاست         اعتیاد   این   مرض    را   همچو    طاعون   دیده ام

من    زیاس    و     نا   امیدی     سوختم   اسپند وار          زین   تباهی   اهل   وجدان   را   جگر  خون  دیده ام

مبتلا   گر   شد   کسی   با   پودر   و  افیون  و بنگ           از    حریم    اجتماع    و    خانه     بیرون   دیده ام

کرده   پامیر   و    جوانا نش    تباه     پودر   فروش           این     تباهی     را     ز  مافییای     ملعون   دیده ام

خانمان   سوز  اند    یاران   پودر   و   پودر   فروش          مبتلایانش      اسیر        مردم        دون      دیده ام

غارت   دی   از   جهاد   امروز   اگر  از پودر است           این   پلان   شوم   از   ملا     و      اخون    دید ه ام

هر   کجا   خواهند   صادر    میکنند   این  تخم مرگ          مانع    راهش   نه   دولت   را    نه    قانون   دیده ام

عضو    پارلمان     و     دولت    مالکان   پودر   اند          لاف   خدمت   را   به   مردم   از    تریبیون   دیده ام

پودری   از   درد   پودر   شد    ضعیف   و   نا توان          گردنش   چون تار   و  رویش  را  چو  ناخون دیده ام

یک   نگاه  بر  پودری  کن  حال   زارش   را  مپرس         رگ رگ اش راهمچو”کورپت”خشک وبی خون دیده ام

پودری   یک  روز  یا   یک   لحظه   گر پودر  نیافت         شهف  و  نهزش  را  روان  چون  رود جیحون دیده ام

حیف    این    وضع    فلاکتبار      اگر     یابد   دوام

طفلکی   گهواره   را   قرضدار   و   مد یون   دیده ام 

منور بیک روشن از شهر مونتر یال

******************

 منور بیک روشن

نماد هدیه به مناسبت دیدار رفیق گرانقدر نوجو صاحب ازمکان مقدس ، آرامگاه حکیم فرزانه ، پیرخرد ورهگشای کوره راهای باطن حضرت ابوتمیم ناصربن خسروقبادیانی نشسته در دره ی زیبای یمگان.  

شهرمونتریال ایالت کیوبک- کانادا

 تاریخ ۲/ ۴ / ۲۰۱۳

تیغ سخن

ای بوتمیم ناصرخسرو که  نام تست       خلوت سرای   درهً یمگان  مقام تست

بودست هر  کلا م  تو  دنیا  معرفت       شمشیر  آبدار  به  عا لم  کلام  تست

ابهام  در کلام تو هرگز نبوده  است       دور از ریا ودغدغه هرجا پیام تست

چون باده  هرکلام  تو کیف دگردهد        حقا شراب  معرفت اندر  بجام تست

ای کاشف  الحقایق وای باطن البیان        تحویل راه  باطن  همه  انتظام تست

آثار بیزوال  توره  برده  سوی  دین       هریک  بقای نام  تو و بر دوام تست

علم  بقا زنخل  تو فرزانه  بر گرفت       زانرو  به  نزد اهل قلم احترام تست

پیوند  دادی علم  به   آئین  زنده گی        آری  برای  ختم  جهالت  قیام تست

سیاح  با متانت  و آگاه   دور خویش      ای رهنورد فیض سفر درخرام تست

اندر  قیام   ضد  جهالت  تمام  عمر       تیغ سخن  کشیده  برون از نیام تست

ای  حجت  جزیره  و دانشور حکیم        مرد خرد که فخر خراسان بنام تست

روشن  حدیث وصف ترامختصرکند

ختم سخن که عالم  عقبا به کام تست

 با عرض حرمت،

 ارسالی منوربیک روشن ازکاناد

تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۱۶ ثور ۱۳۹۲

تا بکی

بیتو    مردم    زندگیند    مفهوم     نست       گل  تی  بلبل  ښهڤڅت اما  تر خوڎم نست

عا لمردم     نهږد    خو   وینتم   زند گه       غیر مهش ملک  نست  دگر جای گنده گه

ملک   درون   ڎهدت وځد بیخیره  ڤیرت       تیژمه کهښ زرچ مغوند مهش عمرخیرت

چس  ڎو  دوست  محبت  څرهنگ  فارت      دس  بشهند  لوښڅ  ته تیزد  تښنه بر، ارد

دوستهت   ته   محبت  میسر خورد  کنهم        غیره   ژیوجگه   گهپ   گنده  مه  ښنهم

ایدریغ   غل    بعضه    ویڎین    تفرقه       کښت  ده  فهمچاز از وه  نافهم  چیزگله

مهش  بشهند مردم  ده   نی  یکجا  فیین       غیره  خوش گهپ  از سیاست  مه ښنین

تا  کنهم   خشروی    زارث   زنده   گه      تا که  مهکهم  مهش  خو قومرد گنده گه

خوند خو  اولادت   خو  قومرد شکرتهم      خوند   خو   بیچاره    فرادرد   حرمتهم

خیر ته  مهشرد  سحر بدرڎ  یارت  ڤراد      یکد گر   فهم تاو  میسر    کښت   سواد

مهش  ته  کښت  بیهوده  گهپ ازهم جدا      نا  تفا قه  یاڎ جه  مهش  صد  سا ل  زبا

گهپه   بیگونه تیهم   مهش   فک  روون     حیف  اده  خو دوستت  دښمن  مه وزون

تا    بکی    از   هم   دگر  ڎهڎهم   تنه      تا  بکی  تر  خوڎ مت   مه سهوهم  اگه

بعد  نر   ای   قوم   یدیت   وښیار فیهم      مردمک خین مهش په ویڤ سرقوت فلهم

ڤاښنهم     غوغا   کنین      ذاری    نفر     چوده   ید  ڎهدت   وځد  مهش   در بدر

نست  یه  یار پیښڅت  ایفرادهر چیزافین      چیز کو ریڎج  نابهښ فرادهرمهش مڎین

دښمنین  پرڎه   زباند   خش  خش  کنین      وهڎده مهش ڎهد ویڎدافین کش کش کنین

ایکمه  څوند سالند ته مهش کوشش کنهم      تا که  ویف خفه  دلین مهش  خوش کنهم

چوښتت   اده   ڤا    مبارز   سوت   ایو     یا  وه  ایونهځنده  وڅت  دوندک  یه څیو

بعد ته  یو از عقلت  از وجدون  رنهست     عقل  پوندته  وای  دریغ  ایکتهم  بنهست

کهی  صایب  فد خو ورد لوفد مهک دس     خوند خو  آبرویت  خوقومند  مهک  تس

بعد ته  سر کښت   لوفد ته  بیهوده  فکث    خات  خو قوم   رسوات   بی  پرڎه  فکث

از  خڎای     روشن   امیڎوار  ختم  سود

یاڅ    فتنه     با یدا     جهلد ث    وزود

 یأس

اکنون که فرصت است نویسم بیارخویش      ازین دل  شکسته  و  بس  بیقرار خویش

این  سال  هاست  منتظرم  درگذرگه اش      دل  خسته  از امید  خود وانتظار خویش

دیوان  عشق  در  دل خود  سوختم به آه       یک  مصرعی دگرنه  نویسم بیارخویش

سوزد   مرا   دو   رنګی  ایام    حسر تا      زنهار زین  گذر گه مکن رهگذارخویش

ناکس  چو شمع  انجمن صبحگاهی است      زین  مرده دل مجوی دمی اعتبارخویش

کو همد لی که   لحظهُ  پر سد ز حال من     صا حبدلی  بجویم  و هم غمکسارخویش

آن تک  درخت بادیهُ  صدق روشن است

نسپر ده ام   بد ست کسی اختیار خو یش