!چه زیبا است
ســــرخی به مــــــــــاه میزند شانه به شام میزند مــــــــــوی سیاه و سرخ روی دیده به دام میزند
باز کند چـــــــو نرگس اش بند شدی خیال رفت چشم و قشنگ و ناز او حــــــرف و کلام میزند
سرو روان و مــــــــــه روی خنده عجیب میکند این قــــد و قامتش مــــــــرا، اف! چه گام میزند
عاج و صدف که لب گشود جلوه دهند از رخش سی و دو رنگ عــــــــاج بین جام به جام میزند
بوسه ز لب اگــــــــــــر شدم ترست نبات میکنم لرزه به جاــــــــــــن مـــی نمود پرده کام میزند
این غـــــــزلی پر از خیال برد مره به کوه قاف دختر خـــــــــــــوش لقای روز تیله ز بام میزند
رفته ز دل فسونگری مــــــــــوی سرم سفید شد پیکر رفت چــــــــون به خاک رنج به نام میزند
خـــــــــاک اگر شود مرا این تن و استخوان من تحفه به خـــــــــاک، سود چیست؟یاد دوام میزند
شــــاخه گل شگفته شد رفت اگـــــــــر شباب تو
غـــالب” اگــــــــر سخن زنی دل به پیام میزند”
زیبا و ساده خو
دیدم رخ زیبایش یکــــــــــــــدم به عتاب آمـد یک بوسـه طلب کردم چشمش به خطاب آمـد
چون گل رخ زیبایش شمس و قمر اند بر رو شمس و قمری رویش افـــزون ز نسـاب آمـد
آهــــــوی امیدی من خط بر ز سـوئی مجنون حــــــرفی ز دهن گویم هر جمله صحاب آمد
چـــــــــــادر به سر اندازد مـو در عقب انداز چادر ز ســــــرش بر زد مهتاب به نقاب آمـد
گفتم ز قلم پرســــم چیزی کـــــــه به او گویم آواز دلم بشنید پا ســـــــــــر به رکاب آمـــــد
خواستم که کنم توصیف از حسن و جمالی او در وصف نکویی او کــــــــــم تار رباب آمـد
غـــــــــــالب” به در پیری بگذار غزل گفتن”
از لطف نما بخشش پیری به کتاب آمــــــــــد
چرا دوری و بی اتفاقی بین آدم ها؟
وای از گـــــــریه خــود باز پشیمان گشتم
وای از خنده خــــــــــود باز پریشان گشتم
وای این حـالت ما، چرا زهم دور افتادیم؟
وای در آتش هجر هــــــم چو بریان گشتم
این لفـــظ حقیقت اســـــــت ما انســـــــانیم
با هـــــــــــم شده فکر این جهان گـــردانیم
ای دوست بیا به هـــــــــــم که با هـم بانیم
از هــــــــم چو شدیم ز این و آن می مانیم
من در غـــــــــــم این و آن نمی گردم بس
با هـــــــــــــــم تو بیا نهـــال دوستی شانیم
شــــــانی تو نهال دشمنی گــــــــــــــریانیم
بنشـــــان تـــــــو نهـــــــال دوستی خندانیم
باغیست در آن و مــــــن در این آتش دان
کان است به نزد مــــــا و مـــن در کا دان
ای دوست غلط کــــــــــرد چرا می گویی
این دوزغ و آن بهشت خــــود سازیم جان
هــــر کار ز خـــــود کرده و تقدیر خوانیم
هـــــــر جاده که ساده تر شود پا می مانیم
مــــــــــــن فکر بسر زدم گناه گــــارم من
یا بر ســــــــــــر درد روزگــــــــــارم من
این حــــــــــوصله را کنم و یا ترک جهان
در فکر همین دو حـــــــــــرف افگارم من
این راز جهان چـــــه است؟ مـــا می دانیم؟
از عصر چــــــــرا مــــا و تو رو گردانیم
ای مـــــــــــــــرد که باغبان مــــا میباشی
چــــــــــــون رهبر جــــــاودان ما میباشی
یکبار تو هـــــــــــــــــــم کلید جنت بگزین
در دوزخ و آه جان مــــــــــــــــــا میباشی
این کار چــــــــــــــه بار بود مــــا خندانیم
آن بار چه کـــــــــــار بود مـــــــا حیرانیم
گـــــــر دست رسد نجات دهــم یک انسان
چـــــــــــون گفته خداج مـــن درونی قرآن
در قتل و نجات یک نفر جمـــــــــــله بشر
آدم همــــــــــــه آدم است و آدم ، آدم دان
ابلیس که بود؟ فرشته مــــــا مــــــی دانیم
دشمـــــــــــــن به بشر چرا؟کتابش خوانیم
ای دوست بیا نظر کنیم ســــــــــــوره پنج
این جنگ و فساد و نا حقی جمــله ی رنج
از کــــرده خود به ما رسیده است افسوس
بــــا داشتن آن کتاب مقدس و بیش از گنج
دل صاف شویم اگر ز معنی اش می دانیم
پیروز شویم اگر ز معنی اش مــی خوانیم
آنجا که ز خــــــــــــــود ساخته اند آرامش
چون متحد اند و میکنند این خـــــــــواهش
مـــــــــــــا هیم نه پیروی ز قرآن و حدیث
ور نه همه این جهان زمــــــــاست آرایش
از دست نفاق خــــــــــــــویش مــا ویرانیم
از دست همــــــــــــان و این خود حیرانیم
مــــــــــــــــا بنده آن خــــــداج یکتا هستیم
مـــــــــــــــــا امت آن نبی ص والا هستیم
هـــــر چند تو با صلاح خـــــود مغروری
با داشته گان خـود، ز هر چه بالا هستیم
ما شاه زمـــــــــــــــــــانه و همین دورانیم
مـــــــــــــا تاج و صلاح و زر این میدانیم
غــــــــالب” ز بزرگان جهان خوب آموز”
از کینه و نفرت هـــــــــــا گریزی، پیروز
“اســــــــــرار جهان را نه تو دانی و من”
این راه مــــــــن تو ساخته است از دیروز
این جمله عیان است و همه مــــــــی دانیم
این راز عیان و است و چــــــــرا پنهانیم؟
تاریخ نشر در سایت سیمای شغنان: ۱۱ جنوری ۲۰۱۵
««««« »»»»»
ســــــــــرخی ماه میزند شـــــــانه به شام میزند مــوی سیاه و سرخ روی دیده به دام میزند
باز کند چـــــــو نرگس اش بند شدی خیال رفت چشم قشنگ و ناز او حـــرف و کلام میزند
ســرو روان و مـــــــه روی خنده عجیب میکند این قد و قامتش مـــــرا، اف! چه گام میزند
عاج و صدف که لب گشود جلوه دهند از رخش سی و دو رنگ عاج بین جام به جام میزند
بوسه ز لب اگــــــــــــــر شدم ترس نبات میکنم لرزه به جــــــــان می نمود پرده کام میزند
این غـــــــزلی پر از خیال برد مرا به کوه قاف دختر خــــــوش لقای روز تیله ز بام میزند
رفته ز دل فسونگری مـــــــــوی سرم سفید شد پیکر رفت چـون به خاک رنج به نام میزند
خاک اگــــــــر شود مرا این تن و استخوان من تحفه به خــــاک، سود چی؟ یاد دوام میزند
شاخه گل شکسته شد رفت اگــــــــــر شباب تو
غـــــــــالب” اگر سخن زنی دل به پیام میزند”
Tuesday, September 30, 2014, 10:28:30 PM
تاریخ نشر در سیمای شغنان: 14 اکتوبر 2014
مپرسید
دارم به دلــــم درد نِهـــــــــانی کــه مپرسید
در سینۀخـــــــــود زخـــم کلانی که مپرسید
هـــر لحظه که من سوی وطن گوش گشایم
در هـــــــر طرفش همچو فَغانی که مپرسید
این طفل وطــــــن گشنه و حیران سر جاده
بر مـــــــا شده این جنگ گِرانی که مپرسید
بر جــای قلم دست من و تو به تفنگ است
این ملک شد از جنگ خـــزانی که مپرسید
این رنج وطن بر دل مــــــــــــا مردم افغان
خورد است چو تیری ز کمانی کــه مپرسید
“غالب” به یکی بودن این مـلت و مــــردم
اَرمـــــــــان به دل همچو زمانی که مپرسید
تاریخ نشر در سیمای شغنان: ۱۴ فبروری ۲۰۱۴
از یاد تو مـــن میرم
مـــن میرم و مـــن میرم از یاد تو مـــن میرم در آتش مـــــــی سوزم از یاد تو مـــــن میرم
تو عهد وفــــا کــــردی تو جـور و جفا کردی در دام بلا کــــــــــــــردی از یاد تو من میرم
معشوقــــــــــــــــه ی نادانم ای لبت خنـــــدانم با درد فــــــــــــــــراوانم از یاد تو مـــن میرم
دیوانه به پیمـــــــــــــانه گشتم نه کنم بانـــــــه پیمـــــــــــانه به دیوانــــــه از یاد تو من میرم
مجنـــــــــــــون غمت گشتم فرهاد بسان هستم نها ز جهـــــــــــان رفتم از یاد تو مــن میرم
تو یاد به دل همــــــدم مـــردم به غمت کم کم شتم به رخت سر خـــــــم از یاد تو من میرم
مــــــن عاشق دیوانه گــــــــم گشته ی مستانه افتیده به مــــــــــی خــــانه از یاد تو من میرم
“غالب”به خیالی خویش دردام وصالی خویش
گــــوید ز سوالی خـــویش از یاد تو من میرم
تاریخ نشر در سیمای شغنان: 2 جنوری 2014
یی مــــــــږ داستوْن
نغـــــوْږ یی مــــــــږ داستوْن وزوْن دم ات دم نښــــــــــوْن
یه یک زېبد وېذ تـــــــــر تیر غــــــــُلـَّه بلا ارد یـــت گیــر
فـــــــــزیېن تـــه شهندېن بلند یــه ېیو ته لوْڤد وی مــــو قند
مــږ اک مو خیز کورې ست از مــــــال درون تورې ست
غــــــل اث نسوْد کـــورې یه خطا خوب اث چـــــــودې یه
بلنـــد بلنـــــد دیڤ نهـــــــــره کــــــــــــــنین ته وم مسقـــره
مـــــــږیج بڅ اک یت یــم اند یـــــو نهله چیز عیب دم انـــد
یه یوې لـــــــــــوْد مــږ زېبد دمبـــه وم اند ست بلنــــــــد
غـــل اث تو لوْ چیز وم عیب مَعلـُم فک اث یــد نــــه غیب
وهــرگ اک یی افسوس تیژد بلند خـــــــــــــــــو آواز تیژد
میڤ اند مـــــدام څق می ذوم خلث ده تیر دومبــــــــــه دوم
چسیت فــــــــــزین یکبا خــو کنیـــــت بهس قیــــــن مـــــو
خــــــــو یه زیبد وهــذ ڤه ڤا تمه اند خــــــــــو اید از قضا
یی فــــــــــــــز زبد لوْد بهس مهشم خــــوب اث تهمه نهس
مهشم مــــــــــــــــدام ذم پتیر غـــل اث تو شهندهـم دې تیر
اول خــــــــو عیب اث چسهم شاید ته فـــــــــاوه اث رېسهم
تــــــویت فک اث لوْد راست په پیڅ اته مهش بــــــــراست
چـؤدېن وې وهرگ اک ذو به لوْدېـــــــن ســــــه گد تر رمه
وهــرگ اک ازید اندې تؤیــد وې عقــــل دس کـاره چـــؤد
فـــــــــزین فک اث ښــرمنده بهس ېن چـــــــو از خو تهنه
غــــــــــالب” تو مږ داستوْن”
خـــــــــو عیب نفهمتاو نښوْن
بحر متقارب مسدس اثلم محذوف فع لن/ فعولن / فعل
ارسالی وحیدالله غالب
خطاب به اطفال زمان
ای طفلک با هــــــــــوش تو از روزگــــــار علم می خــــــــوان درس عبرت شعرو شعـــــار علم
از نور شمع آیت قــــــــــــــــــــــــرآن کتاب حق روشن کنید خـــــــــاطر جـــــــان چون بهار علم
دعا
دل میرود ز دستم یاری کنی خدایا از کار کـــــــــرد دوران رازی کنی خدایا
خـواهم به عشق باشم با مهر و الفت و شان امید و آرزویم باقـــــــــی کنی خدایا
دوستان کلفتی نیست زعشق چــــون حقیقی عشقم به التحــامم بانی کنی خدایا
فضل و هنر بپیوند در عشق و در مــــحبت رحمت زنور برسر جـــــــاری کنی خدایا
از نور و ذات پاکت بر بندگان رحــــــم کن هـــــــــــــــر آفت و بلا را فانی کنی خدایا
دست بسته مـا دعایم ای صاحبی قمر شمس امید مــــــــــــــــا عبادت عاری کنی خدایا
مـــــــا بندگان پر عیب گیریم مــا به عیوب ازرحم و رحمتی خویش عـافی کنی خدایا
دوستان ما به هـرجا مصروف علم و دانش ازهر مـــــرض و مشکل شافی کنی خدایا
“غالب”ز رحم و بخشت برده کوچکی خود
دستی دعــــــا ببست است شاهی کنی خدایا
۲۸.۸.۱۳۸۶ ده شهر شغنان
مادر و پدر
یاران زیارتی زمــــــــــــــــــــادر پدر کنید آورده دل بدست به جـــــــان هـــــا اثر کنید
دروازئی بهشت و جــــــهنم ز این دل است آورده دل بدست زخشمی گــــــــــــذر کنید
جـــــــــــــانها زبهر مام و پدر زنده میشوند زین جــــــــان را به مام وپدر تاج سر کنید
عــــــــالم زقدر مام و پدر چـــــــرخ میکند یاران بچــــــــرخ عـــــالم باستان نظر کنید
خــــدمت به مادران و پدر هیچ سوز نیست چـون این رهی بهشت وبه این ره سفر کنید
نیست رنجـــو نیست درد کسی کرد خدمتی از هــــــر دعای مام و پدر خوش ثمر کنید
“غالب”چو تیرخورده ز دوری این دو نور
این کار روزگار و وگــــــرنه حـــــذر کنید
5/10/1386 شغنان
چه زیبائی
ماه و گل هر دو زرویت مست جلوه میکنند بلبل و پروانه در یادی تو گـــــریه میکنند
دور گشتم چند ســـــــالی از دیاری عاشقان دیده هــــــــــایم انتظارت ماه و هفته میکنند
خنده هـــــایت همچو غنچه در تبسم واحدی خنده هــایت همچو گل در باغ غنچه میکنند
قــد بلند قامت بلند سرو هم خجل در نزد تو قــــد بلندان بهره سازگاری توسجده میکنند
پر زند پروانه هـــــــــر دم تا ببیند روی تو ظــــــالمان از حسن تو بر دیده پرده میکنند
جلوه گــر میری خرامان ناز کن نازک بدن دختران از شرم خــود را زیر خیمه میکنند
رام و رامش نام تو آرد بقلبی هــــــر جوان نو جوانان از برایت چشم سرمــــــه میکنند
از کـــراچی تا به کابل شهر شغنان و خرغ دلبران چون مست و شیدا سینه سینه میکنند
حــــد توصیفی شما بیش است از چندین قلم در کجــــا چندین کتاب اوراق بسته میکنند
“غــــــالبی” این خاطراتی زندگانی غیر او
تا بهشت وباغ رضـوان خسته خسته میکنند
مبارکت باد
مــــــــانند ستاره هــــای پروین این خانه ی تو مبارکت باد
چـــــــــون شمع بگرد توعزیزان پروانه ی تو مبارکت باد
از فـــکر منال و دالر و پول در دور تــــــــو دوستان بهتر
این کـــــــرسی بخت و طالعی تو کاشانه ی تو مبارکت باد
خـــــــــوشبخت بدانمت عـــزیزم در گرد تو آنقدر عزیزان
تـــــو شاه و دو چشم دوستداران این لانه ی تو مبارکت باد
دارائی و ملک و شان و زیورکی برده کسی بجز کفن زر
دوزد بتو چـــــــــــــادری گلابی مستانه ی تـو مبارکت باد
زین کـــــــــون فنا مجوی عــــاقل جز یاد خدا و روز آخر
تـــــــو بنده به ذات پاک یکتا این پایه ی تـــــو مبارکت باد
“غـــالب” ز صداقت و محبت دست بسته دعا چنین میکرد
خـوش بخت شوئی ونیک بختی درخـانه ی تو مبارکت باد
تاریخ نشردر ویب سایت سیمای شغنان : ۲۵ ثور ۱۳۹۲
مــــــــــــــادر
بیا ای مــــــــــــــادرم ای مادری من بیا ای شمع دل تاجـــــــــی سری من
ز رویت مـــــــــن بجویم صد دوا را توئی شان و توئی روح و فـــری من
رخت در آسمــــــــان روشن دلی من توئی کبکی دل و جـــان و دری من
تــــــــــو گفتی گفتن و گفتی تو رفتن تـــــوئی باغ و چمن سیم و زری من
ندانستم کنم گــــــــــــــوش از کلامی صـــــدا دادی تو در گوشی کری من
تـــــــــــــو لولو می نمودی تا بخوابم شب و رخ جستمت دور و بـری من
ببخشم مــــــــــــــادرم هر آنچه دیدی توئی رنگ و جمـــــال و اختری من
مــکافات از خـــــــدا خواندم به پایت توئی شـــــرب و توئی آبی جری من
بجوید روز و شب “غـــالب” دعایت
کـــــه ای مادر توئی شان و فری من
