پدر جان

پــدر جانـم تویی نوری هـدایت

نصیحـت کـن مـرا باز از کلامت

نمانـم هیـچ گاه مــن در ذلالـت

پدر جانــم پدر جانم پـدر جــان

پدر هستـی امیــد مــن به دنیـا

نمانـی لحظـه ای از مــن تو تنها

نسوزم بهـر تو هر دم به غـم هـا

پدر جانــم پـدر جانــم پـدر جان

پدر در خانه ام چون پایه ای تو

برای این پسـر یک مایــه ای تـو

پناه یافتم چنیـن در سایه ای تو

پدر جانــم پــدر جانــم پدر جان

پـدر بگذار ببوســم پیش پایـــت

ز جــان را میدهـم والله به نامت

“فــروتن” تا ابد باشــد غـلامـــت

پــدر جانــم پدر جانـــم پدر جان

1396/9/24

چمن بسوخت

چمن بســـوخت و پروانه هـــا هـــمه فرار شدند

به خون غـــته ور مخـــلوق ایـــــن دیـــار شدند

برفت صـــلح و صــفــا و وطـــن ویـــران گشت

چـــه شـــد خدا چـــرا غصــــه ها هــــزار شدند

کجاست شکـــوه ملت خاور چــه شد شاه نامه

و سرتاسر این مـــلــک را شــــران ســـوار شدند

چه سینه ها کباب شـــدند چـــه خانه ها ویران

چه مرتدان به پیـش آمــدند و نـــامــدار شدند

همه جا کینه و نفــرت به هر گـوشـــه بدبخـتی

به جان ما فتنه گران ســـخت بیشـــمار شـدند

فرید اشک ها بریز که این وطـــن بر باد گشـت

به جان ملت و این ملک ما همه چو مار شـدند

١۴٠٠ـ٣ـ٢١

دشمن غدار

از این بی رحـــــمی این دشــــمن غدار بیزارم

مـــن از این فتنه های شوم این کفـــار بیزارم

تنــــــم خونین و درد آلوده و ناســـور گردیده

از این خونابه و قتل و از این کــشتار بیزارم

نه هلمـــند ز درد فارغ نه کابل نه بدخـــشانم

من ازهر لحــضه ماتم ها در این گلزار بیزارم

به مایمی غنچه های گل خــــداوندا پرپر شد

از این شمیر و یزید و مردم خونخوار بیزارم

نه دانــــم فته از دوســــت اغیـــــار یا هر دو

من از بی مــــهـــری یار و ازاین اغیار بیزارم

ندانم چــــاره دردم شکســته اند در و سقفم

فریدا زین چنیــــن نیرنگ این روزگار بیزارم

هرجا ره څه ڤیم

هرجا ره څه ڤیم تـویت مو زارذ اندیر

هر څۈند کن ٲم باذ خـــو تو تهـک اند ٲم گیر

وز بے تو نه ڤهرذیم نـــیم نفس زنده ڤـیم

سال هـــای ســـال وزٲم تو چُرتېن اندیر

بے تو-م مــے ملـــک غربت اند لپ خســته

زار ات کنف ات رحم اجن ات رهنگ سُذج خـیر

توند ید تو عشـــق نبافت رنئښتاو هرگز

از شـــوقے تویم همېښ با خاث درگیر

حیرۈن دے تو فــکراند مدۈم ٲم اے جۈن

اے خهږ تویت همېښ مو سینه تے امیر

 ذر ذاج “فرید ” نر اس تو درگیل توتے سُذج

ارمۈن دل اند مات تو گـد ســـــهوٲم پیر

-۱۴۰۰/۲/۲۸-سرپل

فضایل

در نگــــاه ی تو مــوج ساحــل است

بـــین ما تــــو هجـــر حــــایل است

بین این گـــل تنـــان و لالـــه رخـان

دل به وصــــلت همـیش مایل است

یـک کمـــی مرحــمــی برایـــــم شو

از غمت این دلـــم بســـــمـــل است

نــــشـــــود زیر تیـــغ تــــو مــــیرم

آخر ایــن چـــشم تو چه قاتل است

جرعـــه ی دی مـــــرا ز جــــام لبت

نگو این کار کــــارئ باطــــل اسـت

من مــــــهــجور شـــــیفته حـسنت

بی تو بودن خیلی مشــــکل اسـت

حیف نست جان به او فرید دادند

نازین که با چنـــین فضــایل است

۱۳۹۹/۱۰/۲۴

یم مو دل

یم مـــــو دل خســـــته یے زارات دے نه فهــم چے رد لۈڤ اُم

 ذید مـــــــو زنده گے خــــــارات دے نه فـــهم چے رد لۈڤ اُم

ښـــــهب نه خـــــوذم څېم درون ات نه مېث آرۈمے

فکـــــث ٲم باخــــــچ قــــــمار ات دے نه فـــــهم چے رد لۈڤ اُم

فکـــــــه مــــردم خــــو عیـــــشت خــــو نازاندیر گیر

موند امــــا بِخے تیـــارات دے نه فــــهم چے رد لۈڤ اُم

نا کسېن نر مــــو تـــے حاکــــم خذای چـــــیز ارد

سُذج زمستۈن بــهــار ات دے نه فـــهم چے رد لۈڤ اُم

فـــــکه نُـــر تـــویج مـــو یارات مــو همال وای افسۈس

یوښک رزېنتاو سُذج اما مو کارات دے نه فهم چے رد  لۈم

دے خو غـــم  ذهـــد خـــو دل انـدیر فـــرید فــک وخـتث

مونــــد مو دهرذین بے شـــمارات دے نه فهم چے رد لۈڤ اُم

۱۴۰۰٫۱٫۱۸ -سرپل

قینے

ای زمـــــؤنه تو کـــو چــــیزد مو یکرنگ قینے

وِنے هر جاره مـــویت غــــم ته مورد برزینے

فکـــــه مــــردم خو عیـــش ات خو نازاندیز گیر

وز اما دۈند خـــو سېن ٲم خــو تو با مو کینے

وز خُبث خېلے پِرېشۈن پِرېشۈن دے مو مهک

لهک مو یکبار تو کـــو چیــزارد مو قتیر بدبینے

مهذ مو یوښـــکېن مُدۈمث رزېن ار پیڅ هج

دسگه جور مهک اه زمــۈنه موته یکروز زینے

وز نه فهم چیـــــز گـناه-م چوږج خذایا چیزارد

دایمــــث اِک مے مو پۈند ارد ته تهک زروینے

تو تے دهـرذېن فنه بهس کے “فـــرید” مه لۈ وېڤ

سٲو یے جاندیر ڤے طاقه توته خلق غمگینے

۱۴۰۰/۲/۸

خستگے

مو همـــرازات مو یــار ات نُر تو دۈند رېذج

مو ســـینه ینـد قرارات نر تو دۈند رېذج

مے وخـــتے خســـتگے یندیرات اے آښنا

دوایے قــــلبے بیـــمارات نر تو دۈند رېذج

رفـــیقېن نېن جدا ســـڅ اس مــو خېز فک

مو کسات ات مو همکارات نر تــو دۈند رېذج

خبر نســت نر یے چهی اس مے مـــو حالت

مو احوالېن خبـردارات نر تو دۈند رېذج

سرپل نر دفېســــت زنــدۈن جنـــــاو مورد

مو ارمۈن ات مو همرازات نر تو دۈند رېذج

تو مس مه لۈ “فرید” وخت خُش وُز ٲم تاید

رقیب څېم ارد خـــارات نر تو دۈند رېذج

۱۴۰۰/۲/۱

سۈز بے پایۈن

تو نۈم زادت مــــورد یوښـــک هــر طـــرف بارۈن مبارک ڤېد

تو شیــرنے کے توزیـــع یت مورد غــــمســــتۈن مبــــارک ڤېد

خو دل تے یت نُرڤــــرود نۈمـــــزاد دگهــت اس پېښ مو آزاد

مو شچ لهک ات مو دهــــرذ ات غم فه شــــچ خندون مبارک ڤېد

خو ذست کن از مو خون خـــینه همېـښه یادگار لـــهک ڤېد

تو نو چید ات نو روزېن ات مورد بے تو یَم زندۈن مبارک ڤېد

تو خُش ڤېدوا مو ارمۈن ات نه ژیـــوج ٲم وز تو خــــستگے

تلهب ٲم تورد خُشبختے اته مورد درد بے درمــــۈن مبارک ڤېد

تو عشــــقے مورد نه  ذاد حاصـــل زواست ېن مات تو کار باطل

جدا چودېن مٲش اس هم دلېن چود دهذ نر بریۈن مبارک ڤېد

کو لهک طــاقه یے زار وز ڤیـــــم مو طـــالع ند طاقگے میداو

“فرید” ارد بعد مے یم یوښـــک ات یم سۈز بے پایۈن مبارک ڤېد

۱۳۹۹/۱۰/۸

ساوۈان

ای مو ساوۈانِک تو پښته یت ســـفځه زارېن ارد مرٲم

توند تو چښمه یت وئذ اته قۈل ات زوارېن ارد مرٲم

اے مو ساوۈانِک خذای چۈن بخے درگیلم تو تیر

وُز تو خب خب مردمېن ات نۈم دارنېن ارد مرٲم

اس تو ناشېف وز نه  ذهم صــد ها مزارات قندهار

هم فتح آباد ات کنـــجک ات فـــصل بهارېن ارد مرٲم

اے مو ساوۈان اے جنت اے مو راحت اے مو جۈن

وز تو با اخــــلاقے چوۈان ات افــتخارېن ارد مرٲم

اس تویم نر رېذج جدایت خېلے یُم خـسته یے زار

اس مے ملـــک بیـــزارٲم ساوۈان تو کارېن ارد مرٲم

یست “فرید” آرمـۈن وینت یکبارگه اس خو منطقه

اے ســـاۈان وز تو پاتښاه یت ښه سوارېن ارد مرٲم

-۱۴۰۰٫۱٫۴ -سرپل

دشمن غدار

از این بی رحـــــمی این دشــــمن غدار بیزارم

مـــن از  این فته های شوم این کفـــار بیزارم

تنــــــم خونین و درد آلوده و ناســـور گردیده

از این خونابه و قتل و از این کــشتار بیزارم

نه هلمـــند ز درد فارغ نه کابل نه بدخـــشانم

من ازهر لحــضه ماتم ها در این گلزار بیزارم

به مایمی غنچه های گل خــــداوندا پرپر شد

از این شمیر و یزید و مردم خونخوار بیزارم

نه دانــــم فته از دوســــت اغیـــــار یا هر دو

من از بی مــــهـــری یار و ازاین اغیار بیزارم

ندانم چــــاره دردم شکســته اند در و سقفم

فریدا زین چنیــــن نیرنگ این روزگار بیزارم

۱۳۹۹/۸/۳۰

تو څېمین

بار دۈن تئ پ ذ ذجیــــــــن مو تو څېمین اه خشــــــروی

سُذجم تو بزیبــئ اڤین بـــخی وز حیرۈن اه خشروی

پی ذای تو چـــــــؤږج زجــــر مــــو  ذهــــداو خ ذای جون

ای بس کو خـــــــــو عشقند مو شه ورڤین اه خشروی

لـــــــپ خســـــــته گی ات قینے وزم وینت تو عشقند

طاقــــــت دگئ نســـــت بــــس مو تفسین اه خشروی

بــــی رحـــــمی تو تـــــیر خــــــتم تویت لپ سنگ دل

یــــــد شـــــچ دگه مه کن مو  پریشــــــۈن اه خشروی

وز خـــــیلی تویـــــم ژیــــــــوج خ ذای شاید حال مس

ژیوجم تو کنارد خو جۈن  ذهم به جۈنۈن اه خشـروی

مه کن جـــــــدا شـــــچ تو فرید از خــــو  ذه څېمین

مندت تو مو عشقت نفست هم مو ارمۈن اه خشروی

۱۳۹۹‌/۷/۱۹

شکایت

تو نا ویــــتاو اڤـــېن دل اس ذو څېم یکرنگ شکایت کِښت

څه نست ات یم جِــهۈن اس دهرذ اته غصه حکایت کِښت

تویت خشــــــروی مٲش قریه فکـــــث مردم شهادت  ذېن

تو یکبار خېره چید ترعــــاشـقېن صد سال کفایت کِښت

تویت پات ښاه خو حسن انــــدیر تو څېمېن ېن وزیر نر نیسڅ

کو شچ لهک نر تو خشرویے مو سینه تیر سیاست کِښت

فکث یاشېن خونت نر تو خمبــــېنچ از خـــو بے رحمے

نه فهم ٲم یِد خشــــروی پیـــڅ کو چیزارد دس جنایت کِښت

قبول سٲم دس خذای یرد وز څه چوږج پېذایے دس موجود

یے عمراندیر باید خــــــلق دســــهج خالق عبـــادت کِښت

مو خېزاندیر فک وخــــت ڤے اچث گهپ مه  ذهد اس تیداو

“فرید” لهک اس تو خشــــــرویے همېښــــه یث روایت کِښت

۱۳۹۹/۷/۲۶

بی کمالی

تا بکـــــی حـــرف جنــــــوبی و شـــــــمالی میزنیم

حـــرف هــــای کهـــنه و بـــــی سود خیالی مـیزنیم

مــــــردم دنیــــــا بــــه فـــــکر کشف راز این جهان

مــــا هــــنوز حـــــــرف از شریکی و سیالی میزنیم

شـــهره دنــــیــا شـــدیــــم از بکسه ما بی صاحبیم

لـــیک هــــنوز در بیــــن لــــــــاف دلـــالی مـــیزنیم

کــــــــوچه هـــای شهــــــر مــــا پر از فقیران غمین

ما به دسکو سخن از خوشگلی خوشـجمالی میزنیم

وان طـــرف  هــا آن بردار هــــــای نـــاراضــی مـــا

مـیکــــشند مـا را و ما لاف رفیقی اندوالی مـیزنیم

خـــون مـــا یــک جــــــو ندارد ارزش در این جهان

ما امـــا بر خـــون خــود طـــبل خوشحالی مـیزنیم

گـــشتــه اســت حیـــران فــرید بر این چنین آدمان

تا بکـی همواره حــرف پوچ  ما از بی کمالی میزنیم

۱۳۹۹٫۵٫۱۴

پناه

خداوندا پـــــناه هم ده که من بی یاو غم خوارم

دوا شو درد و ســـوزم را که من غمگین و بیمارم

تویــی داروی دردمندان تویی غم خوار مظلومان

به دادم رس خـــــداوندا که من با چشم اشکبارم

اگرچــــه روزگار مــــــن به عصیان و گنه بگزشت

ولــی دانم که غـــفــاری به تـــو امـــید هـــا دارم

به دل هـــا نو ایمــــانی کریم اســـتی و رحــمانی

نجــاتم ده از این گرداب که من از خویش بیزارم

نـــمی رانــــی ز درگـاهـــت تمـــام اهــــل عالم را

ز درگاهــــت مــــران من را تویی واقف ز اسرارم

فرید جز تو ندارد کس به راهت است خار و خس

کرم کـــــــن بر مــن درویش تویی یار و مددگارم

-۱۳۹۹٫۴٫۱۹—

ناجوۈن

بی تویـــث باور کــــے ای گـــل خېلے یُم خسته یے زار

دهــــــــرذ اته غصــــه قتیرٲم بے تو نُر سُذج سردچار

تـــــُـــت څه نســت نر ار مے مٲش ملک ات وطن

نســــت مے عمراندیر مزه یت کهی امېذ تر روزگار

تا تویــــت ڤَد فَد مو وخت خُش ای مو یار

شچ تویت تیڅ ات مو تیر دوزخ جناو سُذج یم دیار

آه عجب روزېن ڤَدېن تهم ارد مے مـــــلک اردت څه ڤَد

با هم ٲم گد فَد همــــېښ پروا نه چود ٲم اس یے یار

روز ده بارٲم چــــــو دیدار تر پنـــاه یت پخ پخک

دېڤ تو پۈندېن تیر گه نوست اُم سحرک اندیر تا مَذار

نر اما طـــاقه یت تو لهــــک چود اس “فرید” ای ناجوان

بــے وفا یت سَـــت اته ســـــُت ازتو یاذ قول ات قرار

۱۳۹۹٫۴٫۱۱

حسن

ای که در حــــــسن و جمال از همه زیبا تری

اهـل تخار و یا غزنی و کابــــــل و یا لوگری

شــده خوبـــی هـــمه جمع در تو ای ما زنان

لعــــل در ملک بدخـــشـانی و کان و گوهری

ای همه صورت و اخلاق ای هـمه خوبی ها

آب انگوری و شـــیرین چــو شهد و شکری

لــب جامــــت پر از باده و مســـتی شراب

ده از جام لــبـــت بر مــن مسکــــین قدری

شــــاخ شمــاد تویی سنبل و ریحان تویی

بهر دزدیــــــدن دل چــــه ســــــان با هنری

ز برای تو ســرودســـــت فرید چندی بیت

که تو ارزنده و با شوکت و با شان و فری

۱۳۹۹٫۴٫۹

توڅه ڤے یے

جِهۈن مورد گُلِستۈن اگه تو څــه ڤے یے

وز همیښه خُش و خنــدۈن اگه تو څه ڤے یے

تر مو یکبار څه چســـــے لــــــۈم بغېر اِک وُزَث ٲم

از فک ٲم خُش بخت انسۈن اگه تو څه ڤے یے

تو قتیـــــر مورد مزه  ذید یے کورس اند ښئیداو

خېلے یُم آدم درس خــۈن اگه تو څه ڤے یے

ای مـــــرٲم وز تو بهشنـــد ارد عجب خهږت تو

نه گـــــه موند تر یے چــے ارمۈن اگه تو څه ڤے یے

تو قتیــر زنده شـــــــیرین پر از خُش بختے

لۈ خو جنـــــت فکــه جهۈن اگه تو څه ڤے یے

تو قتے-م ژیوج خو عــمراند همېښ یکجا ڤــیم

رســــــــت “فرید” دل گه جــــــــۈن اگه تو څه ڤے یے

نگاه

دوچشــــمانم نگاه ســـــــوی تو دارد

هنـــــــــوز آغوش مــــن بوی تو دارد

چنان مدهــــــــوش هستم از خیالت

وجـــودم عطـــــــــر گیسوی تو دارد

*****

نــــگار جان ســـینه من خانه توست

دو دستم بســــته با زولانه ی توست

تو شمـــــــع پر فروغ استی و تابناک

وجودم جمله چون پروانه ی توست

*****

چه خــــوب بـــلای بام داری خرامان

قـــد و قامــــت به مــن کردی نمایان

فریـــــد گـــشته به رویت عاشق زار

مـــــرا کردی ز عشق ســـــینه بریان

شغنانم

همچو اطلس رخشـــــــان کوه و سار شغنانم

گلـــشن اســــــت و جنت وار نو بهار شغنانم

خُشــــــگوار بود بر دل باغ و سبــزه جویش

به تو خویـــــــش می آید هر کنـــــار شغنان

مردمش همه حـــــل دانش است و با فرهنگ

این چیـــــــــن خردمنـــــدان افتخار شغنانم

زاد گاه جــــــمال و حـســـن این دیار زیبایم

ای وای از ان دخــــــت کوهــــــسار شغنانم

مهمانی و دوستی است ورد و خو شغنی ها

خوش آب و هوا باشــــد گلـــــهزار  شغنانم

گر باور نمــــی آیـــد گفتـــار فرید بــــــه تو

یـــــــک دمی بـــیا مهــــمان بر دیار شغنانم

مشکلات

مات  تو گر با هم ڤے یٲم کِښــــت مشکلات یک سر فرار

اس مے ملک بدبختے بېست ات سۈد گلستۈن مٲش دیار

اس یے  ذست کهد اند صــــدا یاذد وېذ بـــیاذ اک دَم متل

 ذُست-مے-ذُست گر بعد کِن اُم شیرین ته سۈد یم روزگار

بهس خو وُښ تر بغض کِن اُم بهس ٲم کو شچ بۈنه ښــکید

مات تویٲم آخــــر ڤراد بر یـــــکدِگر مٲش ٲم بکار

تا څه وختېڅ شچ تے یٲم ناحق پۈند تے یت  ذهذ ٲم برم

ید خو نسـت امرخذای مٲش ارد نست ید افتخار

چس مو زمڅک تر تو درگایـت مو درگاه ڤه تو پوند

روزے څوند پیذَث ته سٲ ٲم ای رفیق مٲش ســـردچار

پس یه سٲو ٲم هـم دِگــــر قــــوه یته بازویت توۈن

سۈد ته بعد آباد خُږنۈن ات “فرید” خــــندۈن زار

شراره

در ایــــــــن دیار هـــمیشه این شــــراره چراست

ز روی چه در بیـــــن ما همیــــــشه این دعواست

به خون همـــــــدیگر مان کــنون تشنه ایم ز چی

چرا میان ما و تو دایم رفیــق دشــــمنی برپاست

نه من شکسته عد نه تو از راه منحــــرف شده ای

نه من اولاد کافر و نه اجــــدادت از امریــــکاست

همه افغانیم و جمله گی همراه و هم دوشـــــــیم

همه کاروان یک رهیم و مقصد ما آن یک خداست

چرا این همــــــه پس ما همیــــشه در جنگیــــــم

ز چه دســــتان ما همیش خینه از خون آشـناست

شد حیران این زمانه فریــــــد و همه بدبخـــــتی

چرا رفیق جانی دیروز امروز دشـــــــمن برناست

پدر

پدر ای شــــــــــمع پر فروز حیات

پدر ای دست توست دسـت نجات

پدرم با تو زنده گی چه خوشست

نهــفتـــه در قدمت ای پدر برکات

پدرم ای ستـــــــــون حانه ی من

پدرم زیـــــــب آشــــــیانه ی من

پدر ای هســـــتی ام فدای تو باد

پدرم توســــــــــــتی یگانه ی من

تو به من درس زنــــده گی دادی

پدر از شادی ام تو نیـــــز شادی

این فرید چـــــــــنان خاک رهت

ای پدر قـــــــــبله بـــــهر اولادی